Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

Υδάτινοι δρόμοι


Ποτάμια πιστά σε  υδάτινους αρχέγονους δρόμους, ξεχύνονται πότε ατίθασα κι αφρισμένα και πότε  ήμερα, φιδογυρνάνε ανάμεσα σε γκρεμούς και λαγκαδιές, χαρακώνουν φαράγγια και κοιλάδες, τρυπώνουν σε υπόγεια σπήλαια, ακροβατούν σε καταρράχτες, ανταμώνουν με στρατοκόπους, φιλιώνουν με παλιά πετρογέφυρα, θεριεύουν ιτιές και πλατάνια, ασημώνονται στις λιαχτίδες, παιχνιδίζουν με τις πέστροφες, ξεδιψούν αγρίμια και πουλιά, μα γλυκαίνουν και της ψυχής τα μάτια, ώσπου να αναπαυθούν σβήνοντας αντάμα με τα χνάρια του χρόνου κάπου στης λίμνης την αιώνια αγκαλιά... 

Κυριακή 15 Μαΐου 2011

Το χωριό της Αντίστασης

Κορυσχάδες Ευρυτανίας


Είναι όμορφο χωριό οι Κορυσχάδες.  Πρόκειται για ένα παραδοσιακό– διατηρητέο οικισμό, μόλις 5 χιλιόμετρα από το Καρπενήσι, στο δρόμο προς τον Προυσό, με πανέμορφα πέτρινα σπιτάκια και παλιά ανακαινισμένα αρχοντικά  κουρνιασμένα  σε υψόμετρο περίπου 950 μέτρων. Το χωριό το αγκαλιάζουν τριγύρω  μεγαλόπρεπα βουνά και  καταπράσινες πλαγιές πνιγμένες στο έλατο, ενώ  κρυστάλλινα νερά το διατρέχουν παντού.  Από ψηλά η θέα είναι μοναδική καθώς  η ματιά μας ταξιδεύει ως την εύφορη κοιλάδα της Ποταμιάς του Καρπενησιώτη. Το όνομα Κορυσχάδες προήλθε από  την αρχαιοελληνική λέξη «κόρυς» (περικεφαλαία) αφού σε κοντινή τοποθεσία λειτουργούσε, κατά την αρχαιότητα, μεταλλείο όπου από την εξόρυξη του μετάλλου κατασκευάζονταν περικεφαλαίες και όπλα.
Πέρα όμως από τη φυσική ομορφιά του πρόκειται και για ένα ιστορικό χωριό. Σχεδόν εφαπτόμενο στην ωραία πλατεία των Κορυσχάδων βρίσκεται το επιβλητικό πετρόχτιστο σχολείο-μουσείο της Εθνικής Αντίστασης! Το μουσείο αποπνέει το άρωμα του ηρωικού παρελθόντος με τις τοιχογραφίες, τις προθήκες με τις ιστορικές φωτογραφίες και τα σπάνια ντοκουμέντα που αφορούν την αντιστασιακή δράση του ένοπλου λαϊκού κινήματος. Σε αυτό το σχολείο, το 1944 (από τις 14 έως τις 27 του Μάη)  συνεδρίασε το περίφημο Εθνικό Συμβούλιο. Ήταν η λαϊκή βουλή, το ανώτατο αντιπροσωπευτικό όργανο της Λαοκρατούμενης Ελεύθερης Ελλάδας. Μιας Ελλάδας που δεν υποτάχτηκε στο ναζιστικό ζυγό και τους δωσίλογους συνεργάτες του, αλλά κράτησε ψηλά τη σημαία της Αντίστασης με τον ηρωικό ένοπλο αγώνα του ΕΛΑΣ που οδήγησε στην απελευθέρωση του μεγαλύτερου τμήματος της χώρας.   

184 εθνοσύμβουλοι ψηφίστηκαν από το «σώμα εκλεκτόρων» που ήταν εκλεγμένοι αντιπρόσωποι από τις λαϊκές συνελεύσεις των κατοίκων σε χιλιάδες χωριά και πόλεις. Προστέθηκαν όμως και άλλοι 22 σύμβουλοι προερχόμενοι από τη βουλή του 1936 που είχε βιαίως διαλύσει η φασιστική δικτατορία του Μεταξά. Συνολικά 206 εθνοσύμβουλοι. Ψήφισαν 1.800.000 άνθρωποι, όχι μόνο στις απελευθερωμένες περιοχές αλλά και σε κατεχόμενες ή ημικατεχόμενες ζώνες -κυριολεκτικά κάτω από τη μύτη των ναζί- μέσα σε σκληρές συνθήκες διώξεων και τρομοκρατίας. Για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας ψήφισαν οι γυναίκες, καθώς και οι νέοι που συμπλήρωσαν το 18ο έτος της ηλικίας τους.
Όπως αναφέρεται στην ιστορική διακήρυξη του Εθνικού Συμβουλίου τούτο ήταν «συγκροτημένο από αντιπροσώπους ολόκληρου του Ελληνικού λαού, που συνήλθαν για να διακηρύξουν την ακατάβλητη θέλησή του να πολεμήσει ως την τελευταία του πνοή για την απελευθέρωση της χώρας, την πλήρη συντριβή του φασισμού και την αποκατάσταση της εθνικής ενότητας και της λαϊκής κυριαρχίας».
Στις Κορυσχάδες, εκείνες τις ηρωϊκές μέρες του 1944, θεσμοθετήθηκε, επί της ουσίας, ένα επαναστατικό σύνταγμα που ήλθε κατ΄ αρχάς να επικυρώσει τους λαοκρατικούς θεσμούς που γεννιόταν και ανδρώνονταν στην Ελεύθερη Ελλάδα της Αντίστασης. Αυτό που στην πορεία του χρόνου πολλοί προσπάθησαν να αποσιωπήσουν ή να διαστρεβλώσουν ήταν το γεγονός ότι το προοδευτικό όραμα για την επόμενη ημέρα δεν εξαντλούταν μονάχα στην πλήρη απελευθέρωση της χώρας από τους Γερμανούς, αλλά στόχευε και παραπέρα: στην κατοχύρωση της Λαϊκής Δημοκρατίας και των Ελευθεριών, σε μια ανεξάρτητη και κοινωνικά δίκαιη Ελλάδα με τον εργαζόμενο λαό κυρίαρχο και αφέντη στον τόπο του (Δείτε και εδώ!)

Το Εθνικό Συμβούλιο (και η ΠΕΕΑ) μετά και την προδοτική συμφωνία του Λιβάνου παύει πλέον να υφίσταται στις 5 Νοέμβρη του 1944. Το όνειρο της Λεύτερης Λαοκρατούμενης Ελλάδας θα πολτοποιηθεί κάτω από τις ερπύστριες των Αγγλικών τανκς και των ντόπιων υποτακτικών τους. Αλλά δεν θα πάψει ποτέ να φλογίζει τις καρδιές όσων ονειρεύτηκαν και εξακολουθούν να ονειρεύονται μια νέα κοινωνία.

Και αυτό το Ευρυτανικό χωριουδάκι θα υπάρχει για να θυμίζει και να εμπνέει...

ΥΓ1: Δείτε και ορισμένα κομβικά αφιερώματα του blog μας για την Αντίσταση στην Ευρυτανία:

ΥΓ2: Διαβάστε, επίσης, κάποια επιπλέον ντοκουμέντα από τον Παράνομο Αντιστασιακό Τύπο της εποχής που έχει δημοσιεύσει ανά καιρούς το blog μας :

"Ευρυτάνας Ιχνηλάτης"

Κυριακή 1 Μαΐου 2011

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ


Ασφαλώς και λατρεύουμε τη μάνα φύση, αλλά ειδικά η 1η ΜAH ΔΕΝ είναι η ημέρα της… “γιορτής των λουλουδιών” όπως προσπαθεί να μας πείσει αυτό το σύστημα της εκμετάλλευσης το οποίο άλλωστε, για χάρη των κερδών του, λεηλατεί ποικιλοτρόπως και τη φύση και τον άνθρωπο. Χρόνια τώρα η πονηρή προπαγάνδα επιχειρεί με χίλιους δύο τρόπους να διαστρεβλώσει το νόημα της εργατικής πρωτομαγιάς, προβάλλοντας τη μέρα αυτή ως μια ανώδυνη ανοιξιάτικη γιορτούλα, με στόχο βέβαια να αφαιρεθεί από τις συνειδήσεις το βαθύ περιεχόμενο και το μήνυμα της συγκεκριμένης επετείου. Όμως η Πρωτομαγιά ήταν και θα είναι η ημέρα-σύμβολο που ανήκει αποκλειστικά στον κόσμο της εργασίας. Ένα σπουδαίο διαχρονικό ορόσημο που αναφέρεται στις ιστορικές μνήμες των ανθρώπων του μόχθου : στις παγκόσμιες εξεγέρσεις και διεκδικήσεις της εργατιάς, αλλά και στα μεγάλα οράματά της για μια νέα δίκαιη κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.


ΣΙΚΑΓΟ - ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 1886
Με αίτημα αιχμής την καθιέρωση του 8ωρου ξεσπούν μεγαλειώδεις απεργίες χιλιάδων εξαθλιωμένων εργατών που αργοπέθαιναν δουλεύοντας σα δούλοι από 12 ως 16 ώρες την ημέρα. Οι απεργοί εργάτες του Σικάγο αντιμετωπίζονται με ωμή βία από τις κρατικές δυνάμεις καταστολής και τους πληρωμένους μπράβους των εργοδοτών. Επακολουθούν σφοδρές συγκρούσεις. Στη συνέχεια, μέσω μιας στημένης δίκης-παρωδίας, 4 πρωτοπόροι μαχητές απεργοί της εξέγερσης οδηγούνται στις αγχόνες. Ατρόμητοι οι ηρωικοί μελλοθάνατοι τραγουδούν επαναστατικούς ύμνους του εργατικού κινήματος, ενώ ακόμη και την ύστατη ώρα, μπροστά στα ικριώματα, καταγγέλλουν με γενναιότητα το ένοχο σύστημα της μισθωτής σκλαβιάς. Ένας από αυτούς, ο Αύγουστος Σπάις, θα φωνάξει πριν τον κρεμάσουν: «Θα έρθει κάποτε ο καιρός που η σιωπή του θανάτου μας θα είναι πιο δυνατή από τις φωνές μας που στραγγαλίζετε εδώ σήμερα»! Τα επόμενα χρόνια το 8ωρο κατοχυρώνεται…

KAI ΣΗΜΕΡΑ;
Από τότε το δέντρο των διεκδικήσεων ποτίστηκε με πολύ αίμα σε όλες τις χώρες του κόσμου και έτσι κερδήθηκαν βασικά δικαιώματα για τους ανθρώπους της βιοπάλης.
Σήμερα, πολλές δεκαετίες μετά τη θυσία της Πρωτομαγιάς του Σικάγο, οι κατακτήσεις ενάμισυ αιώνα αφαιρούνται σε μια νύχτα από το σύμμαχο μπλοκ "ΔΝΤ -ΕΕ - Εγχώριας Εξουσίας -Εργοδοσίας" με δεκανίκια ορισμένες προσκυνημένες “συνδικαλιστικές” ηγεσίες. Ακόμη και το 8ωρο καταστρατηγείται, ειδικά στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, όπου οι 10-12 ώρες δουλειάς αποτελούν πλέον άτυπο καθεστώς. Εργαζόμενοι με είκοσι και εικοσιπέντε χρόνια εργασίας πετιούνται στο δρόμο, λίγο πριν τη σύνταξη. Τα νέα παιδιά είτε σκοτώνουν τα όνειρά τους στην ανεργία είτε ξεζουμίζονται με τρίωρα και τετράωρα για ψίχουλα. Οι αυτοαπασχολούμενοι και οι μικροεπαγγελματίες αργοσβήνουν. Και οι απόμαχοι συνταξιούχοι γονείς και παππούδες μας, μετά από τόσες δεκαετίες σκληρής δουλειάς, μετράνε με μια πληγωμένη αξιοπρέπεια τις πενταροδεκάρες της ανέχειας. Και λίγοι, πολύ λίγοι, εξακολουθούν ανενόχλητοι να τρώνε με χρυσά κουτάλια στην πλάτη των πολλών που υποφέρουν. Μια σκανδαλώδη ανισότητα προκαλεί όλο και μεγαλύτερη απέχθεια στη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας.
Μας οδηγούν σε ένα νέο εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα. Θα τους αφήσουμε να μας φτάσουν ξανά όπως πριν το… 1886; Είναι η ερώτηση που κρέμεται πια από τα χείλη όλων και γυρεύει έμπρακτη απάντηση…