Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

Για σένα ξενιτεμένε αδερφέ μας...


Ο καμένος κέδρος με το ρετσινωμένο έλατο σκορπούν τη μοσχοβολιά τους από το παλιό πετροκάλυβο δίπλα στη ρεματιά. Η γιαγιά βγάζει από την πυροστιά τη γάστρα με την πίτα και ο γέροντας σερβίρει ολόγυρα από τη χάλκινη κανάτα το άγιο τσιπουράκι που κυλάει, όμοιο διάφανο κεχριμπάρι, στα ρακοπότηρα της παρέας. Αφήνει κατάχαμα  το κανατάκι και πυρώνει τα ροζιασμένα χέρια του πάνω απ’ το τζάκι.  

Ένα παραπονιάρικο κλαρίνο μόλις που ακούγεται από το τρανζίστορ που κρέμεται με το δερμάτινο λουρί του από ένα καρφί στον τοίχο. Έξω το κρύο είναι τσουχτερό και η νύχτα απλώθηκε νωρίς. Μουγκρίζουν τα ευρυτανικά βουνά από τα αστραπόβροντα και της βροχής οι πρώτες στάλες  χοροπηδάνε στον τσίγκο. Η παρέα στρώθηκε ολόγυρα, άλλοι στα σκαμνιά, άλλοι κατάχαμα στα χρωματιστά κιλίμια στο σανιδένιο πάτωμα. Και η κουβέντα ανάβει κι εκείνη όπως τα κούτσουρα που τριζοβολάνε στο μαυρισμένο τζάκι.  Είναι ωραία απόψε εδώ. 

Ζωήρεψε και η φωνή του μπάρμπα Μήτρου που έπιασε να λέει ιστορίες από τα παλιά. Τα παιδιά κρέμονται από τα χείλια του, οι μεγαλύτεροι κουνάνε κάθε τόσο το κεφάλι. Κι ο γέροντας από τα σοβαρά πηδάει στα αστεία. Μολογάει καμώματα και αθώες χωριάτικες φάρσες κι όλο και συμπληρώνει κάποιος και από κάτι, με τα χαχανητά να δίνουν και να παίρνουν σε τούτο το φτωχοκάλυβο. Και να που ήρθε η κουβέντα και στα δικά σου. 

Κάποιος λείπει απόψε απ’ την παρέα κι είσαι εσύ ξενιτεμένε μας αδερφέ. Μα και για σένα μιλάμε, σα να είσαι εδώ σιμά μας.  Όλοι τώρα για σένα λένε. Θυμώνται τις ζαβολιές στα μικράτα σου και γελάνε και εκεί απάνω είναι που πέφτει κι η ξαφνική σιωπή. Η γιαγιά σφουγγίζει τα ματάκια της: "που να ‘ναι τώρα το παιδάκι μου, σε ποιες ξένες πολιτείες;" μονολογεί  και τα παιδιά με σκυμμένα τα κεφάλια βάλθηκαν να κοιτάνε τα άδεια ποτήρια που γυροφέρνουν ανάμεσα στα δάχτυλα. 

Ο γέροντας δε λέει κουβέντα. Σηκώνεται  με κόπο και ρίχνει κι άλλο κούτσουρο στη φωτιά. Γιομίζει ξανά τα ρακοπότηρα. Κανένας δεν αρνείται το κέρασμά του.  Η βροχή δυνάμωσε. Η γιαγιά σερβίρει την πίτα της... 

 (Αφιερωμένο σε σένα ξενιτεμένε αδερφέ μας Ευρυτάνα …
Καλή αντάμωση...)

27 σχόλια:

λεύτερος είπε...

Γεια σου ρε ιχνηλατη ψυχάρα..!!

dimitris είπε...

Ευρυτανα ιχνηλατη καλημερα, εβαλες χρωματα, αρωματα, συναισθηματα και μας εδωσες μια ανασα, εστω και μεσα απο τα δακρυα και την πικρα της γιαγιας.
Μας στηριξες...

ακρη ελασσονας μανιταρια ελασσονας κοντοτασιος νικος είπε...

ενα κειμενο γεματο μυρουδιες μπραβο μπραβο μπραβο μπραβο μπραβο.......

Θεόφραστος είπε...

Αφού μπορείς να γεννάς τέτοιες εικόνες από το τσερβέλο σου είσαι αξιοζήλευτος...καλή συνέχεια!!!

Aris είπε...

Ενας κομπος στο λαιμο φιλε.
Να σαι καλα!

sofia είπε...

Συγκινητικό σαν τραγούδι της ξενιτιάς

Αφιερωμένο εξαιρετικά!

http://www.youtube.com/watch?v=FVqkkqgEtvU&feature=related

BLUEPRINTS είπε...

κείμενο δυνατότερο κι απ' την εικόνα... μόνο με ένα τρόπο μπορεί να συμβεί αυτό, με ψυχή

Effie's Sweet Home Designs είπε...

Ω ΡΕ ΤΑ ΞΕΝΑ ΒΡΕ ΓΙΑΝΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ ΜΟΥ...ΜΟΥ ΘΥΜΗΣΕΣ ΛΟΙΠΟΝ ΤΟ ΓΙΑΝΝΗ ΜΟΥ ΤΟ ΜΑΝΤΗΛΙ ΣΟΥ! ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΗΠΕΙΡΩΤΙΣΣΑ ΟΜΩΣ ΕΙΧΑΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΘΕΙΟ ΣΤΑ ΞΕΝΑ...Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΑΗΜΟ ΠΗΓΕ...
ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ!

Οικοδόμος είπε...

Έρωτας, ξενιτιά, θάνατος. Ο πόνος είναι που ξύνει το «μέσα» μας και γίνεται λόγος, μουσική, εικόνα, μεγαλείο. Πόνος λεβέντικος και με αξιοπρέπεια, αυτών των παλιών ανθρώπων, των μαθημένων «αλλιώς». Υπάρχουν και κάποιοι νεώτεροι όμως, μαθημένοι κι αυτοί «αλλιώς» που κουβαλάνε μέσα τους την «παράδοση» του μπαρμπα Μήτρου, και μας την κερνάνε απλόχερα! Να σαι καλά αδερφέ. Ευχαριστώ για όσα μου θύμισες. Είμαι τυχερός, ξέρεις. Έχω ζήσει αυτές τις στιγμές, όπως ακριβώς τις ζωγραφίζεις. Η ξενιτιά μόνο έλειπε. Η βροχή να κοπανάει τον τσίγκο, τα ρακοπότηρα ν’ αδειάζουν κι ο πασμάς, να σμίγει με το τσίπουρο στον ουρανίσκο! Α, ρε γαμώτο, που πήγε ρε αυτή η Ελλάδα ΜΑΣ;;;

xristin είπε...

Άι στον κόρακα, με συγκίνησες, και ας είμαι χάχα-χούχα γυνή!

doctor είπε...

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΠΟΥ ΔΙΑΠΝΕΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ ΛΕΞΗ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΟΥ.

Μαρίνα Διαμαντοπούλου είπε...

Πολύ ωραίο θέμα και συνάμα πολύ συγκινητικό! Καλημέρα!

magda είπε...

Πολύ συγκινητικό!
Υπέροχη αφήγηση, τόσο τρυφερή κι ανθρώπινη!!!
Και σε συνδυασμό με το πέτρινο παραδοσιακό σπίτι, που ατενίζει τα περήφανα Ευρυτανικά βουνά, ξυπνάει η νοσταλγία και η ανθρωπιά.
Αυτή είναι η Ελλάδα μας και οι άνθρωποι της.
Πόσο περήφανα νοιώθω!
Να είσαι πάντα καλά!

BloG-_o_-SatIRuS είπε...

Μια "πληγή" (η ξενιτιά) ανοιχτή και στην Ευρυτανία και στην υπόλοιπη χώρα. Όμορφο το γραπτό, μεταφέρει την ατμόσφαιρα και το συναίσθημα που ταιριάζει στο θέμα.
Ας είναι τουλάχιστον όλοι οι ξενιτεμένοι καλά, όπου κι αν είναι.
Καλησπέρα

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...

Χαιρετούμε και τους υπόλοιπους φίλους που μας επισκέπτονται και ειδικά τα παιδιά εκτός Ελλάδας. Από Αμερική, Αυστραλία, Γερμανία, Σουηδία, Ρουμανία, Βραζιλία, Αφρική, κλπ. κλπ. Τα mail που λαμβάνουμε από εχθές είναι το κάτι άλλο. Σας ευχαριστούμε όλους αδέρφια και με το καλό και όσο γρηγορότερα γίνεται ευχόμαστε καλή επιστροφή στον τόπο σας και στους ανθρώπους σας.

prasiaonline είπε...

Μας ταξίδεψες!!!!!
Να σε καλά..
Το αναδημοσιεύσαμε

http://prassia-eyrytanias.blogspot.com/2011/11/blog-post_6380.html

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...

Σε ευχαριστούμε εγκάρδια πατριώτη Δημήτρη για την αναδημοσίευση και για τον καλό λόγο. Διαβάζουμε πάντα το άρτια ενημερωμένο blog σου και το είδαμε. Χαιρετισμούς στα βουνίσια λημέρια μας.

kapetandiamantis είπε...

ΜΠΡΑΒΟ ΕΥΡΥΤΑΝΑ ΙΧΝΗΛΑΤΗ.
Η ΔΙΗΓΗΣΗ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ ΜΥΝΗΜΑ ΠΟΥ ΣΤΕΛΝΕΙΣ ΜΕΣΩ ΑΥΤΗΣ ΣΤΑ ΞΕΝΙΤΕΜΕΝΑ ΜΑΣ ΑΔΕΡΦΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΤΟΥΣ ΜΑΤΩΣΕ ΚΑΡΔΙΕΣ. ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ ΝΑ ΧΑΙΡΟΜΑΣΤΕ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΣΟΥ.

gitsanas είπε...

"Ιχνηλάτη" φίλε μου,
με συγκίνησες...

Γιώργος είπε...

Ζεστάθηκα!....

Καλό χειμώνα!

http://stixo-mythia.blogspot.com/2011/12/blog-post_01.html

άγριο κυκλάμινο είπε...

Ευρυτάνα ιχνηλάτη πάντα έχεις κάτι ξεχωριστό για να μας χαρίσεις.Ετσι και αυτή τη φορά. Ευχαριστούμε που μας ταξιδεύεις.

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...

Σας ευχαριστούμε ΟΛΟΥΣ παιδιά.

Θέμιδα Ζήδρου. είπε...

ένα πικρό χαμόγελο :))))

Τάσος Ασημακόπουλος είπε...

Μπορεί η ξενιτιά να μη μ’ έχει επηρεάσει άμεσα, όπως κάποιους οι οποίοι έχουν δικούς τους ανθρώπους στα ξένα… όμως τα γραφόμενά σου, Ευρυτάνα Ιχνηλάτη, κατά ένα περίεργο τρόπο με συγκίνησαν …
Ίσως επειδή, από το γυμνάσιο κιόλας, ήμουν αναγκασμένος να ζώ (σε κοντινό χωριό μεν, αλλά) μακριά απ΄τους δικούς μου, τους οποίους έβλεπα μόνο τα Σαββατοκύριακα… ύστερα στην Αθήνα και… τέλος στην Τρίπολη.
Γι΄ αυτούς όμως, που αναγκάστηκαν να πάνε στου «κόσμου τις πολιτείες», και για τους δικούς τους που έμειναν πίσω, σίγουρα ο πόνος θα είναι αβάσταχτος…

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...

Όλες οι θύμησες είναι ακριβές.
Καλές αντοχές στα αδέρφια μας που μοχθούν μακριά από τον τόπο τους και τους αγαπημένους τους ανθρώπους. Είθε η επιστροφή να είναι γλυκιά και σύντομη...

Woman in Blogs είπε...

Ώσπου να αχρηστευτούν οι δρόμοι της προσφυγιάς... καλή αντάμωση!

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...

Ευχαριστούμε πολύ για το εξαιρετικό σχόλιο.
Είναι μεγάλη η χαρά μας όταν επισκέπτεστε τις παλαιότερες αναρτήσεις μας.
Καλή δύναμη, ψυχή βαθιά!