Ένα Πασχαλινό γράμμα...

Ένα διαλεχτό κείμενο από το συμπατριώτη μας Σεραφείμ Τσιουγκρή

(για το blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης" )

Η ξενιτιά είναι σκληρή και το ψωμί της πικρό. Όποιος έζησε έστω και για λίγο σε ξένο τόπο νοιώθει καλύτερα κι εκείνους που πονάνε ξοπίσω ...τη μάνα, τα παιδιά, τ' αδέρφια, τους γέροντες γονείς! Η φτώχεια, το κακοτράχαλο ορεινό έδαφος, μα και οι δύσκολες πολιτικές καταστάσεις, ανάγκασαν πολλούς Ευρυτάνες να μεταναστεύσουν στην Αμερική, στον Καναδά, στην Γερμανία, στην Αυστραλία. Κατάρα ήταν η μετανάστευση και όχι ''ευλογία'' όπως έλεγε ένας ..."μεγάλος'' πολιτικός! Σήμερα πάλι, ύστερα από τόσες δεκαετίες, η ξενιτιά ανοίγει νέες πληγές αλλά ...ας όψονται οι αίτιοι!

Χαρίζω στο blog του φίλου "Ευρυτάνα Ιχνηλάτη" (και ιδιαίτερα στους ξενιτεμένους συμπατριώτες μας) το παρακάτω "θυμητάρι μου" με την ευχή: "Καλή Ανάσταση" (υπό όλες τις έννοιες)!!! 

*****

Μέρες Απρίλη, σ' ένα μικρό χωριό της Ευρυτανίας. Μια γυναίκα, νέα στα χρόνια μα με την κούραση να βαραίνει το κορμί της, ετοιμάζει τα δυο της παιδιά για την εκκλησία. Μ. Παρασκευή και η καμπάνα χτυπάει πένθιμα στέλνοντας σε κάθε φτωχόσπιτο μήνυμα προσέλευσης στην ιδιαίτερη λειτουργία της μέρας.

Η νέα γυναίκα ετοίμασε τα παιδιά με ρούχα καθαρά και ζεστά. Μπορεί να ήταν άνοιξη αλλά στα χωριά μας τέτοια εποχή έχει ακόμη ψύχρα. Τους έριξε ένα βλέμμα όλο θαυμασμό απορώντας και η ίδια πόσο γρήγορα είχαν μεγαλώσει ... Πάνω απ' το τζάκι, εκεί που συνήθιζαν να βάζουν διάφορα μικροπράγματα, έστεκε ένα γράμμα. Ένα γράμμα που φανέρωνε ...πόσο βιαστικά ανοίχτηκε! Η λαχτάρα και η προσμονή της νέας γυναίκας, μόλις άκουσε τον ταχυδρόμο με την χαρακτηριστική τσαμπούνα, είχε αφήσει έντονα τα σημάδια στον ταλαιπωρημένο φάκελο. Τότε ... που δεν υπήρχε ίντερνετ, ούτε καν τηλέφωνο και η επικοινωνία ήταν "ακριβή" με μόνη προσμονή κείνο το πολυπόθητο γράμμα που όμως έκανε περισσότερο κι από μήνα να 'ρθει! 

Ένα τέτοιο γράμμα κρατούσε στα χέρια της εκείνη η γυναίκα και ήταν σαν να κρατούσε τον κόσμο όλο! Ένα μήνυμα απ' τον άνδρα της από το μακρινό Καναδά ... 

Το πρώτο που διάβασε η γυναίκα για άλλη μία φορά ήταν εκείνο το ...''είμαι καλά και το ίδιο επιθυμώ και για εσάς''. Κι ύστερα ...σε μερικές μόνο αράδες ο άντρας της περιέγραφε τις δυσκολίες που περνούσε σ' εκείνο το μακρινό τόπο.

Πέρα από τη σκληρή δουλειά, ήταν και η αφόρητη μοναξιά που τον σημάδευε βαθιά μέρα τη μέρα, ώρα την ώρα. Είχαν περάσει κιόλας πέντε χρόνια από τότε που πήρε τον δρόμο της φυγής. Ο πόνος και η θλίψη χρονιάρες μέρες ήταν δύσκολο να περιγραφούν. Του έλειπαν τα παιδιά που τα είχε αφήσει με τις πάνες, του έλειπε η ίδια που σήκωνε καθημερινά το δικό της σταυρό για να τα βγάλει πέρα, του έλειπαν οι φίλοι του αν και οι περισσότεροι φευγάτοι ήταν και αυτοί. Του έλειπαν τα βουνά, ο κρύος αέρας που κατέβαινε από το Βελούχι και τον ρουφούσε αχόρταγα κάθε πρωί που ξυπνούσε. Του έλειπαν τα πάντα. Ο πόνος ήταν αβάσταχτος στις γιορτές. Όταν όλοι ή σχεδόν όλοι ήταν με τις οικογένειές τους, αυτός μόνο με κάνα δυο φίλους Έλληνες βρίσκονταν ανήμερα των γιορτών να τα πουν για λίγο και να πιουν ένα ποτήρι κρασί...

Εκείνη από την μεριά της μόνη με τα δυο παιδιά της, τη γιαγιά και τον παππού που μέχρι τα στερνά τους ήταν δίπλα της, προσπαθούσε να κρύψει τη λύπη της τέτοιες μέρες. Δύσκολα πολύ δύσκολα ...

Τελειώνοντας το γράμμα τα μάτια της βούρκωσαν, μα για άλλο λόγο τούτη τη φορά. Ο άντρας της έγραφε ότι φέτος θα έκαναν μαζί Ανάσταση και Πάσχα! Χωρίς να πει σε κανέναν τίποτε κι αφήνοντας το καντήλι πάνω στο τζάκι να σιγοκαίει κι αυτό, άρπαξε με τα δυο της χέρια τα χεράκια των παιδιών της και κίνησε για την εκκλησιά. Η νύχτα στο χωριό, με τα αηδόνια να ανταγωνίζονται το ένα το άλλο σε μελωδίες, τής φάνηκε απόψε τόσο ξεχωριστή. Νύχτα πένθους η αποψινή αλλά στη δική της καρδιά η ...Ανάσταση είχε έρθει λίγο νωρίτερα. Απ' ώρα σε ώρα από στιγμή σε στιγμή θα 'φτανε ο αγαπημένος της. Τα δύο της παιδιά που κάθε μέρα ρωτούσαν για τον πατέρα τους ήταν σίγουρο ότι θα περνούσαν ένα αλησμόνητο Πάσχα. Μακάρι να κατάφερναν να σμίξουν ξανά και  για πάντα πλέον, δίχως το φαρμάκι του αποχωρισμού ...

Από το φίλο συμπατριώτη μας Σεραφείμ Τσιουγκρή  

(για το blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης")