Μια συγκλονιστική μαρτυρία ενός Ευρυτάνα αγωνιστή (για τη μεταβαρκιζιανή φασιστική τρομοκρατία)

Έργο Γ. Φαρσακίδη

Το  blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης" παρουσιάζει μία συγκλονιστική μαρτυρία του Καλεσμενιώτη Ευρυτάνα αγωνιστή Δημήτρη Ζαρκαλή. Εμπεριέχεται στο δυσεύρετο βιβλίο του ιδίου με τίτλο: "Από το χθες, στο σήμερα" - Πειραιάς 2007 (αποσπάσματα από το 5ο κεφάλαιο: "Ο εμφύλιος πόλεμος"!)

Η μαρτυρία αναφέρεται σε δύο περιστατικά φασιστικής παρα-κρατικής βίας που διαδραματίστηκαν κατά τη μεταβαρκιζιανή περίοδο και συγκεκριμένα το 1946 στα χωριά Καλεσμένο και Λάσπη (σημερινό Άγιο Νικόλαο) Ευρυτανίας, με δράστες τις δολοφονικές φασιστικές συμμορίες και θύματα αντιστασιακoύς αγωνιστές και δημοκρατικούς πολίτες. 

Ιδού:

=================== 

Α). «Ο καπετάν Άρης Βελουχιώτης, μαζί με 35 πρωτοπαλίκαρά του, πονηρεύτηκαν την ψευτοσυμφωνία της Βάρκιζας και έμειναν κρυμμένοι στα βουνά. Οι οπαδοί της Εθνικής Αντίστασης που είχαν παραδώσει τα όπλα, βλέποντας να τους κυνηγούν και να τους βασανίζουν, ξεσηκώθηκαν. Ο κάθε καταδιωκόμενος έπαιρνε ό,τι όπλο είχε στο σπίτι του και ακολουθούσε τον καπετάνιο Άρη, για να σωθεί. 

Η τότε ελληνική κυβέρνηση από την πλευρά της, εξαπόλυσε στρατό, μαζί και τους παρακρατικούς μαυροσκούφηδες, Σουρλέους και γενικά τους δοσίλογους-εκείνους που μέχρι χθες συνεργάζονταν με τους ιταλογερμανούς. Πήραν με τη σειρά τα χωριά και άρχισαν να ρημάζουν τα σπίτια μας, να παίρνουν τα υπάρχοντά μας (ό,τι είχε απομείνει από τους ξένους κατακτητές) και να ξυλοκοπούν μέχρι θανάτου όσους αντιστασιακούς συλλάμβαναν.

Το κάθε χωριό -και το δικό μας φυσικά- είχε ανθρώπους που υποδείκνυαν ποιους να συλλάβουν και να κακοποιήσουν. 'Ενα ωραίο πρωινό του 1946, μας χτύπησαν την πόρτα. Αμέριμνοι εμείς ανοίξαμε και είδαμε τον πρόεδρο του χωριού μαζί με μια διμοιρία παρακρατικούς, συνάμα και στρατιωτικούς, να μας φωνάζουν: "Βγείτε έξω".

Μόλις βγήκαμε στην αυλή μας, άρχισαν να μας χτυπούν με το βούρδουλα και με κλοτσιές και να μας ζητάνε να τους πούμε που είχαμε κρυμμένα τα όπλα. Εμείς βέβαια ήμασταν αρνητικοί, διότι όπλα δεν είχαμε. Τα είχαμε παραδώσει.

Βλέποντας την άρνησή μας ο πρόεδρος, που ονομαζόταν Τσόλκας Aθανάσιος, άρχισε να βγάζει αφρούς από το στόμα του και να τους λέει: "Βαράτε τους βουργάρους. Έχουν όπλα και τα κρύβουν". Η γυναίκα του αδερφού μου, η μάνα μας και οι αδερφές μας φώναζαν, έκλαιγαν και τους παρακαλούσαν να μη μας χτυπήσουν άλλο. Τόσο το περισσότερο χτυπούσαν αυτοί, ώσπου στο στόμα του αδερφού μου εμφανίστηκε αίμα. Δεν μπορούσαμε να σηκωθούμε, να σταθούμε στα πόδια μας, για να μας πάρουν μαζί τους. Φεύγοντας μας είπαν στις δύο η ώρα να πάμε σε κάποιο σπίτι που είχαν εγκατασταθεί. Μέχρι το μεσημέρι βογκούσαμε, ξαπλωμένοι στην αυλή. 

Κάναμε κάποια προσπάθεια με τη βοήθεια των γυναικών να σηκωθούμε. Ο αδερφός μου, μού πρότεινε να την κοπανήσουμε, να φύγουμε, να πάμε να κρυφτούμε. Εγώ δεν το δέχτηκα. Άντεχε το κορμί μου ακόμα. Εκείνος έφυγε. Σκέφτηκα πως... αν φεύγαμε και οι δυο μαζί, θα ήταν χειρότερα. Θα την πλήρωναν οι γυναίκες. Έτσι αποφάσισα στις δύο η ώρα να πάω στο ραντεβού τους.

Το πρώτο πράγμα που με ρώτησαν ήταν: "Που είναι ο αδερφός σου;". Η απάντησή μου ήταν πως, "πονούσε πολύ και τον πήραν στο φορείο, να τον πάνε στο γιατρό". Με κράτησαν εκεί όλο το απόγευμα, χωρίς να με πειράξουν. Μόνο ερωτήσεις μου έκαναν, αν ο αδερφός μου είχε κρυμμένα όπλα και που τα είχε. Τώρα μιλούσαν πάντα με το μαλακό.

Ο ήλιος άρχισε να πέφτει. Έπρεπε να φύγουν για το Καρπενήσι. Ξεκινώντας με πήραν μαζί τους. Σε όλο το δρόμο με φόβιζαν πως αν δεν τους μαρτυρούσα που είχε ο αδερφός μου τα όπλα, θα με εκτελούσαν. Η απάντησή μου... πάντα αρνητική. Όταν βγήκαμε στη ράχη Μπακασάκι μου είπαν: "Εδώ ήρθε το τέλος σου". Με τράβηξαν μέσα στο δάσος δήθεν πως θα με εκτελούσαν, μήπως φοβηθώ και τους πω για τα όπλα που μας ζήταγαν. Τελικά με άφησαν ελεύθερο και γύρισα σπίτι μας [...]

Έργο της Βάσως Κατράκη

Β). « [...] Κλείσαμε μια δουλειά να χτίσουμε ένα σπίτι έξω από το Καρπενήσι, στο χωριό Λάσπη, και ξεκινήσαμε. Τα βράδια μέναμε εκεί, αφού δεν είχαμε μέσο να πηγαινοερχόμαστε στο σπίτι μας.

Ένα ωραίο πρωινό -μήνα Ιούλιο 1946- ξημερωθήκαμε κυκλωμένοι από ομάδες Μαυροσκούφηδων, Σουρλέων, κτλ. Από τα μεσάνυχτα είχαν περικυκλώσει το χωριό και με το φως της μέρας, πριν ακόμα ξυπνήσουμε, μπήκαν μέσα στα σπίτια με τα τουφέκια στα χέρια τους. Με κλοτσιές και χτυπήματα, συγκέντρωναν όλο τον κόσμο στην εκκλησία που την είχαν κάψει οι Γερμανοί. Γινόταν χαλασμός Κυρίου από το τουφεκίδι.

Η εκκλησία μετατράπηκε σε νεκροταφείο. Εδώ παιδιά μου να δείτε βασανιστήρια: να χτυπόυν με παλούκια, με σίδερα και οι άνθρωποι να ουρλιάζουν σαν λιοντάρια.

Τρία άτομα πέθαναν από τα βασανιστήρια και δεν γνωρίζω πόσοι έμειναν ανάπηροι από πόδια, χέρια και μάτια. Παρέλειψα να γράψω πως σε κάποιον από εκείνους που πέθαναν, του έβγαλαν τα δόντια με την πένσα (πριν βέβαια πεθάνει). 

Όσον αφορά εμάς, δεν είχαν στοιχεία, οπότε μας έβαλαν στην άκρη. Στο τέλος αυτού του "θεάματος" ήρθε και η σειρά μας. 

- "Από πού είστε ρε σεις"; μας ρώτησε ο αρχηγός τους.

Του απαντήσαμε σχετικώς.

-"Σας κυνηγούσαν από το χωριό σας και ήρθατε εδώ στη φωλιά των κατσαπλιάδων για να κρυφτείτε;"

Και μας άρχισαν στις σφαλιάρες, όχι όμως στο βαθμό που τα πέρασαν οι άλλοι. 

-"Τσακιστείτε", μας είπαν, "μαζέψτε τα και στο χωριό σας". "Θα έρθουμε εκεί και θα τα πούμε. Ευχόμαστε να μην έχετε την ίδια τύχη που είχαν ετούτοι εδώ". 

Τι να κάναμε; Το σπίτι το είχαμε στα μισά. Τα μαζέψαμε και όπου φύγει-φύγει. Αργότερα επιστρέψαμε και τελειώσαμε το σπίτι.»

ΥΓ (από το blog) : Σύντομα o Δημήτρης Ζαρκαλής θα περάσει από τα μπουντρούμια του Καρπενησιού, τις φυλακές της Λαμίας και τα ξερονήσια-κολαστήρια της Γιούρας και της Μακρονήσου, για 4 σχεδόν χρόνια...

  

blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"