"Στη ρίζα δυο αγκαλιασμένων δέντρων κάτου από μαύρα φύλλα σταλάζει η βρύση των λυγμών μόλις έρθη το βράδυ.
Μόλις πλαγιάσουν τα πουλιά στα λίκνα των κλαριών και το δάσος βυθιστή στους συλλογισμούς του — η ψυχές κατεβαίνουν τη μαύρη ρεμματιά και πάνε στη βρύση των λυγμών να γεμίσουν. . .
Χωρίς να μετανιώσουν που αγάπησαν — χωρίς να στενάξουν που πληγώθηκαν — κρατούν το στόμα της στάμνας των κάτου απ' τους λίγους σταλαγμούς της…
Κι όταν φύγουν όλες, πλησιάζω στη βρύση των λυγμών τη βαρειά μου στάμνα και περιμένω ως τα μεσάνυχτα — καθώς το θέλησες, αδερφέ μου, — να γεμίση."
(του σπουδαίου Ευρυτάνα λογοτέχνη Ζαχαρία Παπαντωνίου - εκατό χρόνια πριν, "Πεζοί ρυθμοί", 1922)
ΥΓ. Για τους προγόνους που έφυγαν...
Διατηρήθηκε η ορθογραφία του πρωτοτύπου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤιμη σε εκεινους που εφυγαν για παντα.!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, να μην τους ξεχνάμε
ΑπάντησηΔιαγραφήΦοβερό................100 χρονών κείμενο!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ψυχεδελικό το γραπτό του Παπαντωνίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ.Μ.
Με συγκινεί πολύ ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου. Μιλάει στην καρδιά μου με ένα ιδιαίτερο τρόπο. Είναι συγκλονιστικός στο πώς εκφράζεται, στο τι εικόνες και συναισθήματα μάς δίνει. Και η βρύση των λυγμών είναι εκπληκτική.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα σε όλους.
'Μόλις πλαγιάσουν τα πουλιά στα λίκνα των κλαριών και το δάσος βυθιστή στους συλλογισμούς του — η ψυχές κατεβαίνουν τη μαύρη ρεμματιά και πάνε στη βρύση των λυγμών να γεμίσουν.''
ΑπάντησηΔιαγραφήΜΟΝΟ ΕΝΑΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΜΕΤΑΦΕΡΕΙ ΣΤΟ ΧΑΡΤΙ, ΜΕ ΤΕΤΟΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΟΣΗ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΦΟΡΤΙΣΗ, ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΠΟΚΟΣΜΗ ΕΙΚΟΝΑ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΛΟΓΗ ΑΙΣΘΗΣΗ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΣΤΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ.
Δέος το λιγότερο που μπορώ να πω για το κείμενο του συμπατριώτη μου....μας αγγίζει νου και καρδία.Για τους προγόνους που έφυγαν...
ΑπάντησηΔιαγραφήMemorable !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήHave a healthy August,
dear Friends
Astoriani.blogspot.com NY
ΤΙ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ......
ΑπάντησηΔιαγραφήΚρίμα που η Ελλάδα δεν τιμάει όπως πρέπει τους άξιους, κρίμα που η Ελλάδα δεν δίνει πλέον ανάλογης ποιότηταςανθρώπους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜοναδικά ατμοσφαιρική και η φωτογραφία σου δένει εξαιρετικά με το υπέροχο κείμενο του Ζαχαρία Παπαντωνίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣταλάζει μνήμες η βρύση των λυγμών και σεβασμό το blog σου ιχνηλάτη.
Συγχαρητήρια.
https://gkagkarin.blogspot.com/2022/08/blog-post_477.html
ΑπάντησηΔιαγραφήΘυμάμαι, παιδάκι, με είχε τραβήξει ένα "παράξενο" βιβλίο, διαφορετικό από τα άλλα, στη βιβλιοθήκη του γεωπόνου πατέρα μου: "Τα άγρια και τα ήμερα του βουνού και του λόγγου". Αθάνατε Γρανίτσα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστούμε όλες και όλους για τις επισκέψεις, τις αναδημοσιεύσεις και τα σχόλια.