Οι αντάρτες μιλάνε ακόμα...*

  Τις νύχτες τριγυρνάνε

με τα όπλα τους.

Η Ιστορία δεν τελείωσε ακόμα...

Το πανό αυτό αναρτήθηκε - σαν μια συμβολική κίνηση μνήμης, τιμής μα και υπόσχεσης για συνέχιση του αγώνα - από νέους του χωριού Τοπόλιανα Ευρυτανίας στις 15 τ' Απριλιού του 2023 στο σπίτι των εμβληματικών ανταρτών Κώτσια Πάζιου (πατέρα της αλησμόνητης ανταρτοπούλας Αλεξάνδρας Πάζιου - δείτε ε δ ώ -και του αδερφού της Χαρίλαου) και του Νικόλαου Πάζιου. Εκεί θα κατοικεί για να τους θυμόμαστε για πάντα, γιατί χωρίς αυτούς δεν θα υπήρχαμε εμείς...

Εκεί θα κατοικεί για να θυμίζει τη μοναδική ανιδιοτέλεια και τις θυσίες όλων των αγωνιστών του ΔΣΕ που αποτελούν φωτεινό και άσβεστο φάρο για τις επόμενες γενιές.

Εκεί θα παραμείνει για να υπογραμμίζει παράλληλα πως ένα αόρατο κόκκινο νήμα συνδέει όλους εκείνους που μια μέρα προορίζονται για να ξαναβρεθούν, ανεξάρτητα από τον τόπο, τον χρόνο και τις περιστάσεις. Το νήμα μπορεί να τεντωθεί ή και να γίνει κουβάρι, αλλά ποτέ δεν σπάει!

Τα όνειρα των Ανταρτών παραμένουν  ζωντανά μέχρι την τελική τους δικαίωση και συναντιούνται στην ίδια τροχιά με τα σημερινά προτάγματα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος για Επαναστατική Ανατροπή, ενώ ταυτόχρονα τα οράματά τους συνομιλούν  περίφημα  με τους στίχους του Γιάννη Ρίτσου στο ποίημα "Επιλογικό" σαν μια νέα συνάντηση στον άχρονο χρόνο!

"Θα θελα

ακόμη μια φορά με το λεπτό δρεπανάκι του φεγγαριού να θερίσω

ένα ώριμο στάχυ. Να σταθώ στο κατώφλι, να κοιτάω

και να μασώ σπυρί-σπυρί το στάρι με τα μπροστινά μου δόντια

θαυμάζοντας κι ευλογώντας τούτον τον κόσμο που αφήνω,

θαυμάζοντας κι Εκείνον πού ανεβαίνει το λόφο στο πάγχρυσο λιόγερμα. Δέστε:

Στο αριστερό μανίκι του έχει ένα πορφυρό τετράγωνο μπάλωμα. Αυτό

δεν διακρίνεται πολύ καθαρά. Κι ήθελα αυτό προπάντων να σας δείξω.

Κι ίσως γι’ αυτό προπάντων θ’ άξιζε να με θυμάστε. "

* Για την υπογραφή:

Κωνσταντίνος Πάζιος 

(Άρθρο στο  blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης" )