Εδώ ψηλά... (Ι)

Εικόνες που λάμπουν μπροστά μας. Μακριά από την άναρχη ασφυκτική δόμηση των πόλεων, εδώ η ίδια η φύση δρα ρυθμιστικά στη διατήρηση των ισορροπιών στο περιβάλλον. Όλα γύρω συνηγορούν σε έναν ζωντανό οργανισμό που κυοφορεί κάλλος, αρμονία, γαλήνη!

Το βλέμμα της ανάγνωσης του αγραφιώτικου τοπίου πλανάται ανάμεσα στο πραγματικό και το φαντασιακό φάσμα...

Ξάστεροι ορίζοντες, ορεινά μυστικά περάσματα, αβυσσαλέες χαράδρες, χρυσοπράσινα αιώνια λιβάδια, λυγερόκορμα έλατα κι ένας μυρωδάτος αέρας να σκορπίζει την ανάσα του βουνού ολόγυρα...

Ένας αετός περιπολεί, μια πεταλούδα ξεδιπλώνει σαν σημαία τα φτερά της, ένα ταπεινό λουλούδι ανοίγει τα πέταλά του, μια ατίθαση μέλισσα τρυγά τους χυμούς της δημιουργίας...

Το σκοτάδι έναστρο θα έρθει σε λίγο να ντύσει τη λαχτάρα της ψυχής...

Ο ήλιος, η σκοτεινιά, η πέτρα, το δένδρο, το ύδωρ...

Στην προγονική ευρυτανική γη οι μνήμες ζουν, τα όνειρα αναφλέγονται, τούτη η γη είναι γεμάτη από σπαρμένους όρκους μαζί με τα οστά της θυσίας των περήφανων ταπεινών που πόθησαν μια νέα ανατολή σε μια ελεύθερη και ειρηνική ζωή. 

Δεν μπορεί να μην αγαπάς αυτό τον τόπο, να μην αγαπάς τους ανθρώπους του, να μην αφουγκράζεσαι τα πλάσματά του, την πνοή της γης, τους ψιθύρους των βουνών, την ηχώ των νερών... Μια αγάπη ιερή, δείγμα βαθιάς ευγνωμοσύνης.

Εμείς οι προσκυνητές των βουνών έχουμε χρέος όχι μόνο να αναδείξουμε αλλά και να υπερασπίσουμε τα απομονωμένα οικοσυστήματα. Όσο αναβαθμίζουμε την ατομική αγωνιστική παρουσία μας,  προκαλώντας όλο και περισσότερες ρωγμές στη συλλογική αδιαφορία, τόσο μεγιστοποιούμε το κοινωνικό όφελος.

Σε ένα ωχρό και ευνουχισμένο κόσμο που αργοπεθαίνει εγκλωβισμένος σε αριθμούς και εγκολπώνοντας μονάχα κέρδη για την αδηφάγα εργολαβία, οφείλουμε να εμποδίσουμε τον αφανισμό της πρωτογενούς ομορφιάς, να μην επιτρέψουμε την απώλεια της ποίησης της αισθητικής.

Κάπου μακριά βρέχει...

Κλαίς άραγε;;;

Καθ' ομοίωσίν σου μητέρα γη...

"Ευρυτάνας ιχνηλάτης"