Παλιές εστίες ξεπροβάλλουν σαν ήσυχα πρόβατα που σταλίζουν κάτω από φουντωτά δέντρα, έλατα, δρύες και καρυδιές. Για δες μωρέ, στεριώθηκαν σπίτια στης ρεματιάς την κόψη, εκεί που φιλιώνουν αντικρινοί γκρεμοί! Κι ήτανε τα ροζιασμένα αγροτικά χέρια των παππούδων μας που λάξεψαν επιδέξια την πέτρα και πελέκησαν με υπομονή το ξύλο για να τα δέσουν αντάμα με τον ιδρώτα και το όνειρο, στέρεα υλικά αντοχής σε τούτη την τραχιά γη. Και γίνηκαν ολόγυρα και κήπια και καταπράσινα λιβάδια και δροσερές λίθινες αυλές. Εδώ κάποτε έζησαν και μόχθησαν οι πρόγονοί μας. Τους θυμόμαστε σε μυστικές συνομιλίες, σε κάθε γωνίτσα, σε κάθε σοκάκι, εκεί που η ματιά και ο χτύπος της καρδιάς αγκαλιάζονται με την ανάμνηση...
ΟΤΑΝ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΟΔΗΓΟ ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΓΚΙΝΗΘΕΙΣ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι όλα αυτά τότε..
ΑπάντησηΔιαγραφήΤότε..
που όλα χρειάζονταν χρόνο για να γίνουν.
Τότε..
που όλα χρειάζονταν κόπο για να γίνουν.
Τότε..
που στους ανθρώπους δεν περίσευε χρόνος για να πλήξουν.
Τότε..
που τα γεράματα ήταν η φυσική ξεκούραση, μιας ζωής γεμάτης από κόπους χαρές και λύπες και όχι μιά αρώστεια που πάσει θυσία πρέπει να προλάβουμε.
Πραγματικά λυπάμαι όταν βλέπω έρημα χωριά..
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο Ευρυτανα ιχνηλάτη
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο σωστά και ουσιαστικά το έθεσες Ντίνα. Η πάλη με τη γη και το μόχθο της! Έδωσες έναυσμα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα πω και εγω την αποψη μου με αφορμη αυτο το ωραιο θεματακι στο blog. Ο τοπος μας περασε πολλα και ο φτωχος κοσμακης ακομη περισσοτερα. Αν ακουσει κανεις τις ιστοριες των παλιων θα καταλαβει πολυ καλα τι τραβηξαν για να δαμασουν αυτη την ομορφη μα και αγονη γη της Ευρυτανιας και να θρεψουν με χιλια βασανα τις οικογενειες τους. Και ολα αυτα με ενα Κρατος που επι δεκαετιες εγκατελειψε εντελως αυτο τον τοπο και το λαο υπηρετωντας μονο τα συμφεροντα των πλουσιων. Αποτελεσμα ηταν η ερημωση και η ξενιτεια. Συμφωνω οτι η ζωη στη φυση ειναι πολυ καλη αλλα οταν συντρεχουν και καποιες απαραιτητες προυποθεσεις για τον κοσμο. Εχει κι αλλη οψη το νομισμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ ευχαριστώ πάρα πολύ, γιατί η επίσκεψη σου στο blog μου, στάθηκε αφορμή για να σε γνωρίσω!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπώ πολύ την Ευρυτανία, έχουμε έλθει 2 φορές και δεν χορταίνω να την καμαρώνω μέσα από τις φωτογραφίες σου!
Το κείμενο σου είναι συγκλονιστικό, όπως αναφέρεσαι στους προγόνους μας και χρησιμοποιείς λογοτεχνική γλώσσα!!!
Τους θερμούς χαιρετισμούς μου σου στέλνω
Μάγδα καλώς ήλθες. Σε ευχαριστούμε ολόψυχα για τα θερμά σου λόγια. Καλή συνέχεια στην εξαιρετική δουλειά σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤραχιά ζωή και τόπος φτιαγμένος από πέτρα και ξύλο, όπως κι ο δικός μου τόπος!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαρίνα, δεν είναι τυχαίο ότι αυτοί οι τραχείς τόποι έπλασαν περήφανους ανθρώπους-μαχητές της ζωής σε πλείστα επίπεδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ σκληρός αγώνας της επιβίωσης σε συνθήκες για γερές αντοχές, αλλά και η αίσθηση της ελευθερίας μέσα σε αυτά τα αδούλωτα βουνά, ήταν καλή μαγιά!
Η καταγωγή μας και οι ρίζες μας είναι από αυτούς τους ανθρώπους που αναφέρονται στο κείμενο και δεν μπορεί παρά να είμαστε υπερήφανοι για αυτούς!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ωραία η φωτογραφία σου αλλά ιδιαίτερα το κείμενό σου. Με συγκινεί ιδιαίτερα ότι έχει σχέση με το παρελθόν και τους προγόνους μας. Βαδίζοντας σε έρημα χωριά, που έχουμε κι εμείς αρκετά στην περιοχή μας, προσπαθώ να αναπλάσω στο μυαλό μου εικόνες από το παρελθόν και να φανταστώ στιγμές από τη ζωή του κάθε χωριού. Είναι μια αγαπημένη μου συνήθεια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤότε όλα ήταν διαφορετικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ζωή και η ιστορία θα κρίνουν αν ήταν και καλύτερα.
Ύστερα όμως φυσήξαν οι αέρηδες και σκορπίσαμε σαν τα παιδιά του λαγού στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Και το τραγούδι των σειρήνων φτάνει ακόμα στ' αυτιά μας σαν μακρινός και πλανερός αντίλαλος.
Κρίμα που το κατάρτι το μεσιανό το τσάκισαν οι καταιγίδες και δεν υπάρχει τρόπος να δεθούμε πουθενά ...
Υπάρχει όμως και η λεπτή μαγική κλωστή των αναμνήσεων που δένει το τότε και το τώρα. Πολύτιμη αν και αδιόρατη...
ΑπάντησηΔιαγραφή