"Ήθελα νἄμουν σταυραητός, νὰ πέταγα τ᾿ ἀψήλου,
ν᾿ ἀνέβαινα στὴ Λιάκουρα, κατάκορφα στὴ ράχη,
νἄριχνα ἐκεῖθε μία ματιά, ν᾿ ἀγνάντευα τὸν Πίνδο,
νὰ ἰδῶ πῶς μοῦ τὸν ἔκαμαν τὰ χρόνια κ᾿ ἡ σκλαβιά του.
Ποιὸς λέει δὲν κλαῖνε τὰ βουνά; Ποιὸς λέει πὼς δὲν γεράζουν;...
Χιόνια καὶ κρούσταλλα παλιά, γεράματα γιομάτα,
σκεπάζουνε τὸν Πίνδο μου, καὶ καταχνιὲς τὸν πνίγουν·
κι ἀκούγω, ἀκούγω ἀπὸ μακρυά, ἀκούγω ἀπὸ τὰ ξένα
τῆς γερατειᾶς του τὸ σκουσμό, τὸ κλάμμα τῆς σκλαβιᾶς του.
Ἄχ! πότε αὐτὸ τὸ σκούξιμο, τρανὴ κραυγὴ θὰ γίνει,
κραυγὴ ἀνήμερου θεριοῦ, ἐκδίκηση γιομάτη,
νὰ μάσει ἀπὸ τὴν ξενιτιὰ τὰ ἔρμα τὰ παιδιά σου,
τ᾿ ἀστροπελέκια σου ἄρματα, Πίνδε, νὰ μᾶς μοιράσεις,
μία μέρα, ν᾿ ἀναστήσουμε τὴ δόλια μας πατρίδα!...
Ἄχ! πότε ἡ καταχνιά σου αὐτὴ κ᾿ ἡ τόση σου θολούρα,
ποὺ τώρα στὸ ἀτέλειωτο σάβανο σὲ τυλίγει,
πότε νὰ γίνει θὰ τὴν δῶ καπνούρα ἀπὸ ντουφέκια!...
Καὶ πότε αὐτὸς ὁ ἥλιος σου, ποὖναι νεκρὸς καὶ κρύος,
πότε μία μέρα θὲ νὰ βγεῖ ζεστὸς μέσ᾿ στὲς κορφές σου,
νὰ λυώσουνε τὰ κρούσταλλα καὶ τὰ πολλά σου χιόνια,
καὶ φυτρώσουν, μία ἄνοιξη, μαζὶ μὲ τὰ λουλούδια,
ἀρματωμένα, Πίνδε μου, τὰ νιάτα τὰ παλιά σου!..."
(του ποιητή των βουνών Κώστα Κρυστάλλη, 1868-1894)
Στο καλύτερο του ποίημα, στο «Σταυραετό» του, φανερώνει όλον τον κρυφό του πόνο και τον πόθο του:
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό μικρό κι απ’ άφαντο πουλάκι, σταυραητέ μου,
Παίρνεις κορμί με τον καιρό και δύναμη κι αγέρα
Κι απλώνεις πήχες τα φτερά και πιθαμές τα νύχια
Και μες στα σύγνεφα πετάς, μες στα βουνά, ανεμίζεις·
Φωλιάζεις μες στα κράκουρα, συχνομιλάς με τ’ άστρα,
Με τη βροντή ερωτεύεσαι, κι απιδρομάς και παίζεις
Με τ’ άγρια αστροπέλεκα και βασιλιάν σε κράζουν
Του κάμπου τα πετούμενα και του βουνού οι πετρίτες.
Έτσι «γεννήθηκε μικρός κι ο πόθος μου στα στήθη,
Κι απ’ άφαντο, κι απ’ άπλερο πουλάκι, σταυραητέ μου.
Μεγάλωσε, πήρε φτερά, πήρε κορμί και νύχια
Και μου ματώνει την καρδιά, τα σωθικά μου σχίζει·
Κι έγινε τώρα ο πόθος μου αητός, στοιχειό και δράκος
Και τρώει κρυφά τα σπλάχνα μου,- κουφοβοσκάει τη νιότη.
Μπεζέρισα να περπατώ στου κάμπου τα λιοβόρια.
Θέλω τ’ αψήλου ν’ αναβώ, ν’ αράζω θέλω, αητέ μου.
Μες στην παλιά μου κατοικιά, στην πρώτη τη φωλιά μου·
Θέλω ν' αράζω στα βουνά, θέλω να ζάω μ’ εσένα·
Θέλω τ’ ανήμερο καπρί, τ’ αρκούδι, το πλατόνι,
Καθημερνή μου κι ακριβή να τα ’χω συντροφιά μου.
Κάθε βραδούλα, κάθε αυγή, θέλω το κρύο τ’ αγέρι
Να ’ρχεται από τη λαγκαδιά, σα μάνα, σαν αδέρφι
Να μου χαϊδεύει τα μαλλιά και τ’ ανοιχτά μου στήθη,
Θέλω η βρυσούλα, η ρεματιά, παλιές γλυκιές μου αγάπες,
Να μου προσφέρνουν γιατρικό τ’ αθάνατα νερά τους,
Θέλω του λόγγου τα πουλιά με τον κελαηδισμό τους
Να με κοιμίζουν το βραδύ, να με ξυπνούν το τάχυ,
Και θέλω να ’χω στρώμα μου να ’χω και σκέπασμα μου
Το καλοκαίρι τα κλαδιά και τον χειμώ τα χιόνια.
Κλωνάρια απ’ αγριοπρίναρα, φουρκάλες από ελάτια
Θέλω να στρώνω στοιβανιές κι απάνου να πλαγιάζω,
Ν’ ακούω τον ήχο της βροχής και να γλυκοκοιμιέμαι.
Από ημερόδενδρον, αητέ, θέλω να τρώω βαλάνια,
Θέλω να τρώω τυρί αλαφιού και γάλα απ’ άγριο γίδι·
Θέλω ν’ ακούω τριγύρα μου πεύκα κι οξιές να σκούζουν,
Θέλω να περπατώ γκρεμούς, ραϊδιά, ψηλά στεφάνια·
Θέλω κρεμάμενα νερά δεξιά ζερβά να βλέπω,
Θέλω ν’ ακούω τα νύχια σου να τα τροχάς στα βράχια,
Ν’ ακούω την άγρια σου κραυγή, τον ίσκιο σου να βλέπω.
Θέλω, μα δεν έχω φτερά, δεν έχω κλαπατάρια,
Και τυραννιέμαι, και πονώ, και σβιέμαι νύχτα μέρα.
Παρακαλώ σε, σταυραητέ, για χαμηλώσου ολίγο,
Και δώσ’ μου τες φτερούγες σου και πάρε με μαζί σου,
Πάρε με απάνου στα βουνά, τι θα με φάει ο κάμπος!
Ανέβασες αριστούργημα,βρε Ιχνηλάτη!
Επιστροφή στα Περιεχόμενα
Επιστροφή στα ΚΕΙΜΕΝΑ ΜΑΖΙ
Ποιὸς λέει δὲν κλαῖνε τὰ βουνά; Ποιὸς λέει πὼς δὲν γεράζουν;...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓΕΙΑ ΣΟΥ ΡΕ ΙΧΝΗΛΑΤΗ!!!!!!
Κρίμα που αυτός ο μεγάλος ποιητής μας έφυγε νωρίς. Θα είχε αφήσει πολύ μεγαλύτερο έργο αν ζούσε περισσότερο και αν κρίνουμε από αυτό που μας άφησε θα ήταν πολύ πιο σπουδαίο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ποίηση του Κώστα Κρυστάλλη είναι λεβέντικη και αποπνέει άρωμα της γνήσιας ελληνικής παράδοσης, γραμμένη στη γλώσσα του λαού μας, στη γλώσσα των δημοτικών μας τραγουδιών του λαϊκού δεκαπεντασύλλαβου στίχου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Κρυστάλλης μάς ζωντάνεψε τον κόσμο της στάνης, του χωριού, του δάσους και της εθνικής μας παράδοσης. Κάθε αράδα του είναι γραμμένη με την πνοή της ψυχής του.
Να γιατί η ποίησή του παραμένει δροσερή, σαγηνευτική και διαχρονική.
Συγχαρητήρια, Ευρυτάνα Ιχνηλάτη, για την επιλογή σου!
Η Πίνδος.....αρματώθηκε πολλές φορές για τη λευτεριά.....ιδίως η Ευρυτανία ήταν πάντα το επίκεντρο κάθε επαναστατικού αγώνα!!!!Εδώ ο Κρυστάλης το περιγράφει άψογα με τους καταπληκτικούς στίχους του!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, βάζε τέτοια κι είμαι έτοιμος να πάρω τα βουνά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝά'χει κανα κονάκι εκει πάνω να πάω να πάρω καμιά ανάσα που μου λείπει δω κάτω;
Γεια σου ωρε παλληκαρι Ευρυτανα ιχνηλατη με τις επιλογες σου, παντα βρισκουν τον ''στοχο'' τους, την ψυχη μας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια αλλη μια φορα με συγκινησες με την αναρτηση σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτα τα βουνα τα απατητα, τα ξεχασμενα, ειναι αιωνια μνημεια αντιστασης και ηρωισμου. Αετοι τα κατοικουσαν, λεβεντες τα διαβηκαν.
Και θα φτασει η ωρα που παλι θα σαλπισουν το μηνυμα.
Διαβάζοντας τα σχόλιά σας, συνειδητοποιούμε πόσο πολύ μια ανάρτηση παίρνει από αυτά χρώμα και ψυχή βαθιά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστούμε παιδιά, καλή συνέχεια και στους επόμενους φίλους και φίλες που θα μας επισκεφτούν...
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι σπάνιες ευαισθησίες έκρυβε αυτή η ψυχή του νεαρού ποιητή Κώστα Κρυστάλλη; Αλήθεια τι βιώματα να είχε αυτό το νέο παιδί που έφυγε τόσο νωρίς αλλά πρόλαβε και έγραψε τέτοια αριστουργήματα; Πνεύμα αγέρωχο, πνεύμα υπερήφανο και επαναστατικό. Μα παράλληλα και μεγάλη η τρυφερότητα που αναδύεται στις περιγραφές του. Ο καλύτερος ύμνος για τα βουνά μας, είναι αυτοί οι στίχοι του Κρυστάλλη. Αλλά και η φωτογραφία σου Ευρυτάνα Ιχνηλάτη μας ταξιδεύει μαζί με τους στίχους του ποιήματος. Συγχαρητήρια.
ΑπάντησηΔιαγραφήἌχ! πότε ἡ καταχνιά σου αὐτὴ κ᾿ ἡ τόση σου θολούρα,
ΑπάντησηΔιαγραφήποὺ τώρα στὸ ἀτέλειωτο σάβανο σὲ τυλίγει,
πότε νὰ γίνει θὰ τὴν δῶ καπνούρα ἀπὸ ντουφέκια!...