Για τον Άρη του Βελουχιού !
(από την Κρικελλιώτισσα "Ακευσώ"
για τους αναγνώστες του blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης")
*****
Μέσιασε ο Θεριστής του 1945, στη Μεσούντα των Τζουμέρκων.
«Ο Ήλιος της Ανταρτοσύνης» άπλωσε το φως του για Λευτεριά, Λαοκρατία, Δικαιοσύνη, πίσω απ’ τις εμπασιές τις απόρθητες και απόκρυφες των Ηρώων.
Ο Πρωτοκαπετάνιος του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, ο Γεννήτορας της Λεύτερης Ορεινής Ελλάδας στην καρδιά της σκλαβωμένης Ευρώπης, αγναντεύει για τελευταία φορά τις ηλιαχτίδες να βυθίζονται στο αχανές του ουρανοθέμελου.
Νοιώθει το χνώτο του θανάτου να σέρνεται στις φιδόστρατες. Ζωσμένος από φασίστες εγώθρεφτους, από δωσίλογους τυχάρπαστους, από μια κυβέρνηση παχύδερμη, από ταγματαλήτες αφιονισμένους, από Εγγλέζους που ‘ρθαν «ντυμένοι φίλοι», από συντρόφους που τον αποκήρυξαν ως «δηλωσία», στις 12 του Ιούνη του 1945.
Μόνος του εκεί, στη χαράδρα του Φάγγου, καμιά εικοσαριά δρασκελιές πίσω από τους 35 συναγωνιστές του, παίρνει τη μεγάλη απόφαση: «Να θερίσει» με το κοφτερό δρεπάνι της αδούλωτης θέλησής του το γρήγορο πέρασμά του απ’ το χωράφι του εφήμερου. Να καταχωρήσει το βαφτιστικό του «Θανάσης», στο κιτάπι της Αθανασίας.
Ανασύρει το πιστόλι απ’ τον ζωστήρα του... η ψυχή βροντοφωνάζει:
«Ο Λαός θα νικήσει!».
Τραβάει τη σκανδάλη.
Ο Λεβέντης που σαν χόρευε τον αγαπημένο του χορό, τον τσάμικο, «σειούνταν απάνω του τα κουμπούρια, αναπηδούσαν οι αρμαθιές, τραντάζουνταν η γης… Έκραζε, σούραγε, αναδίπλωνε το γερό κορμί, τινάζονταν ως αγριόγατος τ’ αψήλου», γέρνει στη γη
Ανταριάζονται οι καρδιές….
Δραπετεύουν τα συλλοϊκά…
Ανεμοσκορπάνε οι λέξεις…
Πώς να τις συμμαζώξει η Λαϊκή Μούσα, να τις κάνει ποίημα, τραγούδι, για να υμνήσει το σαραντάχρονο παλληκάρι, που πάλεψε να ξαναδώσει τη χαμένη αξιοπρέπεια σ’ έναν ολόκληρο λαό;
Πώς να αφηγηθεί ο Ιστορικός τα «έργα και ημέρες» ενός Ανυπόταχτου, Ρηξικέλευτου Ηγέτη;
Πώς να ξετυλίξει «τον μίτο του Μύθου» ο Λογοτέχνης για να αφήσει στην αιωνιότητα τη δύναμη της φιλίας, την πίστη στον Αρχηγό μέχρι θανάτου, του πρωτοπαλλήκαρου Τζαβέλα, που αυτοκτόνησε δίπλα του;
Τον βρήκαν αγκαλιά με Αυτόν που «υιοθετούσε» τα φτωχόπαιδα της Ευρυτανίας και της Φθώτιδας, σαν κατέβαιναν στη Λαμία να μάθουν γράμματα. Με Αυτόν που δεν χώραγαν οι φτερούγες του στα θρανία της στενομυαλιάς, του αυταρχισμού, των μορμολύκειων. Με Αυτόν που αρνήθηκε μια ζωή μεταξωτοχουχουλιασμένη στο «έχειν» των γονιών του. Με Αυτόν που ξεκίνησε απ’ το καλύβι του Στεφανή στη Σπερχειάδα με 14 συντρόφους, σχεδίασε και οργάνωσε την έναρξη του αντάρτικου, την 1η βδομάδα του Ιούνη του 1942, στο καλύβι του δάσκαλου Βασίλη Παπανικολάου, στο αγαπημένο του Κρίκελλο, και σε τρία χρόνια δημιούργησε έναν αξιοθαύμαστο εθελοντικό στρατό 140.000 μαχητών και μαχητριών.
Ποιος χρωστήρας ζωγράφου και ποια σμίλη γλύπτη θα βρουν πνοή μαγική ν’ αναστήσουν την αρχέγονη μορφή του Ήρωα: Περήφανη, στητή κι ολόρθη κορμοστασιά. Μάτια νοτισμένα στην υγράδα της περίσκεψης. Βλέμμα αδείλιαστο βαφτισμένο στην λαμπεράδα του αστραπόβροντου. Με τη χαρακιά του Χρέους χαραγμένη στο μεσόφρυδο. Με τα γένια, φουντωτό σύθαμνο να φωλιάζει η τιμή.
15 του Ιούνη του 2025.
80 χρόνια σέρνεται η Εξουσία στις διαταγές εθελοτυφλούντων αρχηγίσκων, λιβανιζόντων την ευτέλεια, την ασυδοσία, την αμετροέπεια, τη λήθη.
Ο σπόρος, όμως, που έριξε με τους αγώνες του ο Άρης βλασταίνει όλο και περισσότερο. «Τα παιδιά του», γκρεμιστές της μουμιοποιημένης ολιγαρχίας, μπροστάρηδες, ορκίζονται να υπερασπιστούν όσα Αυτός πύργωσε στα στήθη τους. Πιστοί συνοδοιπόροι τους κι ολόθερμοι υποστηριχτές τους η Αλήθεια και η Νέμεση.
80 χρόνια, απ’ το Βελούχι ως τη Μεσούντα η Ηχώ αχολογάει:
«Ο Καπετάν-Άρης ΖΕΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!»
Το πήραν οι νέοι και το ‘καναν σύνθημα:
«ΑΡΗ, ΖΕΙΣ, ΕΣΥ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙΣ»
Ήταν ένα άρθρο ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΤΙΜΗΣ
από την "Ακευσώ" του Κρίκελλου
(στο blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης" )
