Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2018

Γιορτινή μελαγχολία...

Ήρθαν τα Χριστούγεννα! Γιορτή χαράς και αγάπης, που όμως κάποιες φορές μαζί με τη χαρά φέρνει και μερικές νότες μελαγχολίας...

Νοστάλγησα τέτοιες μέρες να επισκεφτώ το χωριό μου στην Ευρυτανία. Να θυμηθώ κάτι από τα παιδικά μου χρόνια, κάτι από τα παλιά... 

Όσο απομακρυνόμουν από την πόλη, τόσο μεγάλωνε και η προσμονή μου για να ξαναβρεθώ στα πατρικά μου...

Ανηφορίζοντας την Κάψη και αντικρίζοντας τα ευρυτανικά βουνά με τα ψηλά ελάτια ομορφοντυμένα στα ολόλευκα σαν νυφούλες, η χαρά μου ήτανε απερίγραπτη.

Φτάσαμε στην πλατεία του Καρπενησιού. Όμορφη, καθαρή, στολισμένη στα γιορτινά! Ο κόσμος φιλόξενος, καλοσυνάτος, έτοιμος να εξυπηρετήσει με τον καλύτερο τρόπο τον επισκέπτη. Όμως η Ευρυτανία δεν είναι μόνο το Καρπενήσι... 

Προχωρήσαμε για το χωριό μας. Ο βουνίσιος αέρας αναζωογονητικός, πεντακάθαρος, αρωματισμένος από το ρετσίνι και τη δροσιά από τα κλώνια των ελάτων. 

Όταν φτάσαμε στο χωριό, η εικόνα που αντίκρισα ήταν αποκαρδιωτική. Ένας μαχαλάς φάντασμα. Σπίτια ερμητικά κλειστά. Οι αυλόπορτες σφαλιστές, άλλες ξεχαρβαλωμένες τις πηγαινοέφερνε ο αέρας, σπάνια να δεις κάποιο τζάκι να καπνίζει, δείγμα ανθρώπινης παρουσίας. Το σχολείο από χρόνια κλειστό.  Και πιο πέρα, μερικά σπίτια-παλιά ερείπια, καμένα κάποτε από τους γερμανούς, ανάμεσά τους και το δικό μου.

Εγκατάλειψη!

Αχ, που είναι η Γιάνναινα με τα πολλά παιδιά, που είναι η Αγγέλω, η Στέλαινα, η Μάρκαινα, που είναι η  Νία, η Θανάσαινα, η Μήτραινα και τόσες άλλες.  

Που είναι όλα εκείνα τα παιδιά που το χειμώνα ανταμώναμε και παίζαμε στα χιόνια, φτωχοντυμένα αλλά πολύ χαρούμενα, την άνοιξη κάναμε στεφάνια με τα αγριολούλουδα, το καλοκαίρι μετά το θέρο τρέχαμε στα χωράφια να πιάσουμε πυγολαμπίδες, τα φθινόπωρα να μαζεύουμε καρύδια στις ποδιές, να τα σπάμε και να γλεντάμε.  

Τα παιδιά αυτά τα χάρηκε η ξενιτειά, όπως συμβαίνει και σήμερα με άλλα νεότερα παιδιά. Εκεί δουλέψανε, εκεί γεράσανε. Με τα τίμια χεράκια τους πλουτίσανε τα ξένα κράτη και ο πανέμορφος τόπος μας ρήμαξε, φτώχυνε περισσότερο από ανθρώπους...

Ερημιά... μόνο η φύση θέριεψε. Τα πλατάνια πύκνωσαν και δεν ξέρω αν τώρα πια τα αηδόνια στις ρεματιές κάνουν συναυλίες ή και αυτά μελαγχόλησαν.

Έτσι κάπως ξαναέφυγα από το χωριό μου. Μελαγχολική και με δάκρυα στα μάτια... 

Οι εκάστοτε κυβερνώντες με τα παχιά λόγια, που με τα "θα και τα θα" χτίζουν ανώγια και κατώγια, δεν αφουγκράζονται την πονεμένη ανάσα της Ευρυτανίας.
   
Αχ μωρέ, ένα κελάηδισμα από κάποιο μοναχικό αηδονάκι ξέρετε τι θα ΄λεγε;;;

"Αναστήστε ξανά αυτά τα όμορφα χωριά, ζωντανέψτε την πληγωμένη ύπαιθρο. Ανοίξτε δουλειές, δώστε πραγματικά κίνητρα για παραγωγή και δραστηριότητες με σεβασμό στη μητέρα φύση και όχι βιβλική καταστροφή με ανεμογεννήτριες. Να εργαστεί ο κόσμος και η νεολαία, να μην ξενιτεύονται ξανά τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Αξιοπρεπή εργασία, όχι ψίχουλα και ελεημοσύνη. Ο λαός μας δεν είναι ζητιάνος, έχει υπερηφάνεια. Δώστε ζωή στην ξεχασμένη ορεινή Ελλάδα, νοικοκυρέψτε τον τόπο μας..."

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2018

Κύκλοι...


Ἐνῶ σάλευε ἀκόμα τὴ δύναμή του ὁ πλάτανος καὶ τὸ πράσινό του ἦταν σὰν καμπάνα τῆς χαρᾶς, ποὺ χτυπᾶ στὸ διάστημα, τὰ στρογγυλὰ σύννεφα τοῦ φθινοπώρου ὑψώθηκαν ἀκίνητα στὸν ὁρίζοντα - καὶ τὸν κοίταξαν.

Τότε ἄρχισε νά ἑτοιμάζεται γιὰ τὸ θάνατο.

Τὰ πρῶτα φύλλα του, ποὺ κιτρίνισαν, σὰ μάτια ποὺ ἄνοιξαν στὸ φῶς τῆς ἀλήθειας, εἶδαν τὸ ἄπειρο, ποὺ τὸν περίμενε - κι ὁ πλάτανος ἀνατρίχιασε στὴ σκέψη, πὼς θὰ γνωρίση τὸ σκοπό του.

Ἀπ’ τὸ ρυάκι, ποὺ τὸν ποτίζει, δὲν παίρνει πλέον τίποτε ὑλικό. Ἀκούει μονάχα τὸ τραγούδι τοῦ νεροῦ στὸ φεγγάρι.

Λίγο λίγο κιτρίνιζε. Λίγο λίγο ἔφταναν στὰ κλαριά του χρυσοὶ στοχασμοί. 

Ὥσπου μιὰ μέρα κρατώντας ὁλάκερο τὸ θησαυρό του, ἄστραψε μὲς στὸ σκοτεινὸ Δεκέμβρη κι ἔστησε μὲς στὸ πάρκο τὸ χρυσὸ πολυέλαιο τοῦ μαρασμοῦ του ἀκίνητο. Οὔτε ἕνα φύλλο δὲν τοῦ ἔμεινε πράσινο - τίποτε πιὰ δὲν τοῦ θυμίζει τὸν κόσμο.

Σὰν ἄγγιξε ἔτσι τὴν τελειότητα, ἔριξε τὸ πρῶτο του μαραμένο φύλλο - μήνυμα, πὼς εἶν’ ἕτοιμος.

Καὶ τ’ ἄλλα φύλλα, βλέποντας ἐκεῖνο μὲ ποια γαλήνη ξεκίνησε, φρόντισαν νὰ πεθάνουν σύμφωνα μὲ τὴν ἐνθύμησή του. Δίχως τὴ βοήθεια τοῦ ἀνέμου, ἀποχαιρετώντας τὸ κλαδὶ καὶ σταματώντας γιὰ μιὰ στιγμὴ στὸν ἀέρα, σὰν πουλί, ποὺ ζυγιάζει τὰ φτερά του, ἔπεφταν μὲ κίνημα ἄξιο τῶν ψυχῶν, ποὺ γνώρισαν τὸ Μοιραῖο καὶ δὲν ἔχουν γελαστῆ.

(Του μεγάλου Ευρυτάνα λογοτέχνη Ζαχαρία Παπαντωνίου, 1877-1940)


Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2018

Τα παλιά κάδρα...


Αχ αυτά τα παλιά κάδρα με τις ευγενικές μορφές των γερόντων μας! Σιμά στο καντηλάκι της μνήμης, στολίζουν τα σπίτια μας δεκαετίες επί δεκαετιών, λιτά θυμητάρια από εκείνους που κάποτε ομόρφαιναν με τη γλυκιά παρουσία τους την καθημερινότητά μας. Πλέον, οι άυλες μορφές των προγόνων στέλνουν από τη γειτονιά των αγγέλων ζεστές ευχές σε παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα...