Δευτέρα 2 Οκτωβρίου 2023

Το δίκιο του αγώνα ελπίδες γέμισε...*


* Μία παρέμβαση 

ενόψει των εκλογών 

από τον Δημήτρη Ντζαμάρα

υποψήφιο της Λαϊκής Συσπείρωσης 

στο Μεγάλο Χωριό 

(για τους αναγνώστες του blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης")

*****

Πορευόμαστε με τη "Λαϊκή Συσπείρωση Καρπενησίου" γιατί είναι η μόνη παράταξη που βρίσκεται ανελλιπώς και σταθερά δίπλα στους εργαζόμενους, τους βιοπαλαιστές, τους αγρότες, τους κτηνοτρόφους, τους μικροεπαγγελματίες, τους άνεργους, τους απόμαχους και τους αποκλεισμένους Ευρυτάνες πολίτες.

Κόντρα στο φασισμό και το ρατσισμό, μακριά κι από "γυαλιστερές" παρουσίες και εργολάβους παντός καιρού και χρήσης.

Κρατήσαμε και κρατάμε παντού και πάντα τη μαχητικότητα και το πάθος μας στους δρόμους και τα μονοπάτια του αγώνα, σε κάθε τι μεγάλο ή μικρό που απασχολεί την κοινωνία μας : υγεία, παιδεία, πρόνοια, εργατικά δικαιώματα και βέβαια την προστασία του πανέμορφου ευρυτανικού περιβάλλοντος από τους γύπες της πράσινης ανάπτυξης.

Δεν μας θαμπώνει η "δηθενιά" κι ο καριερισμός, ούτε τα σάπια πρότυπα και τα ψεύτικα είδωλα, αντίθετα προτιμούμε να εμπνεόμαστε από εκείνους τους αθάνατους αγωνιστές που πάλεψαν και θυσιάστηκαν για να χαίρονται τον ήλιο όλοι οι άνθρωποι: την Παναγιώτα Σταθοπούλου, τον Κλέαρχο, τον Δώρη Άνθη, την Αλίκη Τσουκαλά και τόσους άλλους. 

Δεν σκύβουμε, δεν γονατίζουμε, αντιστεκόμαστε, πασχίζουμε και ονειρευόμαστε ένα καλύτερο σήμερα κι ένα ακόμη ομορφότερο αύριο.

Δεν επαγγελόμαστε τους "σωτήρες", δεν ζητάμε "ανάθεση", απλώνουμε τα χέρια μας για να ενωθούν με τα χέρια των διπλανών μας και να γίνουν η γροθιά της πάλης και της ανατροπής.

Δεν υποσχόμαστε, παρά μόνο ότι θα συνεχίσουμε να πολεμάμε για το δίκιο και ότι εμείς δεν θα σας προδώσουμε ποτέ!


* Ήταν ένα άρθρο του Δημήτρη Ντζαμάρα

υποψήφιου με τη Λαϊκή Συσπείρωση 

στην Κοινότητα Μεγάλου Χωριού Ευρυτανίας 

(στο  blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης" )


Τρίτη 26 Σεπτεμβρίου 2023

Δέντρα, περήφανα δέντρα...


Το απόγεμα ήρθε ο δασοφύλακας.

Η πρώτη του δουλειά ήταν να κατεβεί στο µέρος που του έδειξε ο Μπαρμπακώστας. Εκεί τον ακολούθησαν τα παιδιά. Για πρώτη φορά είδαν πληγωμένα πεύκα.

Μια τσεκουριά κατέβαινε απὸ πάνω απὸ τη µέση τους, κι έφτανε ως τη ρίζα. Ήταν μια πληγή ανοιχτή, η µεγαλύτερη πληγή που µπορούσε να δει κανένας δε θα έκλεινε ποτέ. Και αν ήθελε να κλείσει, άλλες τσεκουριές την κρατούσαν ανοιχτή.

Μερικά πεύκα σχεδόν τα είχαν γδύσει. Δεν είχαν αφήσει στο κορμί παρά λίγη φλούδα. Φαίνονταν σαν το κρεμασμένο σφαχτό. Απ’ αυτές τις πληγές έτρεχε άσπρο ρετσίνι. Το ρετσίνι ακολουθούσε την τσεκουριά και στάλαζε κάτω σε µια λακκούβα, που την είχαν ανοίξει προς τη ρίζα των πεύκων, επίτηδες γι’ αυτό.

Όλη αυτή η σφαγή ήταν για το ρετσίνι· γιὰ λίγες δραχμές που θα έβαζαν οι Πουρναρίτες στο σελάχι τους, αν το πουλούσαν.

Τα πληγωμένα πεύκα θα πεθάνουν σε λίγον καιρό. Θα πέσουν απὸ τον πρώτο δυνατό αέρα ή θα ξεραθούν, γιατί δε θα έχουν πια χυμό.

Το τέλος τους το έχουν νιώσει, και όμως τραγουδούν· σαλεύουν και φυσούν όπως τ’ άλλα, τα γερά πεύκα.

Με το κομμάτι κορμό που τους έμεινε πίνουν απὸ τη γη όσο χυμό µπορούν ακόμηˑ πρασινίζουν, έχουν ίσκιο.

Έτσι σακατεμένα µπορούν και δροσίζουν τους ανθρώπους. Το φυσικό τους είναι να κάνουν το καλό, δεν αλλάζει.

Δέντρα, περήφανα δέντρα!..

(απόσπασμα από το εμβληματικό αναγνωστικό «Τα ψηλά βουνά» του σπουδαίου Ευρυτάνα λογοτέχνη Ζαχαρία Παπαντωνίου. Ήταν το πρώτο αναγνωστικό που γράφηκε στη δημοτική γλώσσα εν έτει 1918)

blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"


Τρίτη 19 Σεπτεμβρίου 2023

Άρατε πύλας!!

 


* Ένα διαλεχτό κείμενο από την Κρικελλιώτισσα "Ακευσώ"

για τους αναγνώστες του "Ευρυτάνα ιχνηλάτη"


«-Ελάτε να πλάσουμε έναν λαό!», καλεί ο Παιδαγωγός Ιδεολόγος Μαρξιστής, Μιχάλης Παπαμαύρος, τους σπουδαστές του Παιδαγωγικού Φροντιστηρίου Καρπενησίου, τη μέρα της Ορκωμοσίας τους, Σεπτέμβρη του 1944, στο Τροβάτο Ευρυτανίας.

Ονειρεύονται όλοι μια Ελλάδα ελεύθερη. Εκεί που δεν πατά το ποδάρι του κατακτητή ανοίγουν τα σχολειά κι ένας καινούργιος κόσμος πρωτοχτίζεται. Παίρνουν τα γενναία Αετόπουλα την πλαστελίνη να πλάσουν τη ζωή τους κατά πώς θέλουνε. Μα η ιοβόλος Λερναία Ύδρα του άνυδρου καπιταλιστικού συστήματος καραδοκεί. 

Ανασκαλεύω στης Μνημοσύνης τα τρίστρατα σημάδια γραπτά από τους πεφωτισμένους Δασκάλους της εποχής εκείνης και θρηνώ.

Κλαίω για το Όνειρό τους που χάθηκε, στους λαβύρινθους της δοκησισοφίας, της ημιμάθειας, της εκμετάλλευσης, ξεστρατίζοντας στων καιρών τ’ αλισβερίσια. Σβήστηκε απ’ τον πίνακα των Ιδανικών με το σφουγγάρι της στυγνής επαγγελματοποίησης, του ωχαδελφισμού, του άκρατου κρατικού παρεμβατισμού να δημιουργεί υπηκόους, πιστούς «τοις ‘κείνων ρήμασι».

Κλαίω για την κατάντια των σχολειών που έγιναν δεσμωτήρια δωδεκαετούς φυλακής. Στρούγκιαζαν αθώες ψυχές, ανθοστολισμένες με αρίφνητα «γιατί», σε τμήματα με μοναδικό κριτήριο το πρώτο γράμμα του επιθέτου τους. Τις παρέδιδαν σε δασκάλους ανεπαρκείς, ανέραστους παιδείας, ανίκανους να σταλάξουν λίγη αγάπη στις διψασμένες καρδιές, με πολλούς εξ αυτών να αδημονούν πότε θα τελειώσει το ωράριό τους για να ξεχυθούν προς άγραν φροντιστηρίων…. 

Κλαίω για τα παιδιά του τελευταίου θρανίου που τα ‘λεγαν «αλήτες» και δεν βρέθηκαν δυό χέρια να τ’ αγκαλιάσουν, να τους ανοίξουν το κελί της ανασφάλειας, του φόβου, της οδύνης για να δραπετεύσουν.

Κλαίω για τα χαμένα 45λεπτα που δεν προλάβαινα να μιλήσω για όσα έκρυβαν οι μεγαλοσχήμονες ναφθαλινοκουκουλωμένοι προϊστάμενοι, υπηρέτες χατζιαβατίζοντες της δεξιάς προπαγάνδας,οι κομπορρημονούντες για την αναμόρφωση της διάπλασης των παίδων. 

Κλαίω για την πληθώρα άχρηστων σελίδων που υποχρέωναν τα παιδιά να τις παπαγαλίζουν για να διαπρέψουν στις μινωταυρικές εξετάσεις.

Κλαίω για τους γονείς-δεσμώτες στις γαλέρες του καταναλωτισμού και του φαίνεσθαι , οι οποίοι παίξανε στα ζάρια τον πολύτιμο χρόνο με τα παιδιά τους, κυνηγώντας το χρήμα που θα τους έδινε το εισιτήριο για μια ζωή φτιασιδωμένη και παρφουμαρισμένη σαν εταίρα πολυτελείας. Δαναΐδες σύγχρονες να κουβαλούν σε τρύπια πιθάρια το νερό της ανυπαρξίας τους. 

Κλαίω για τις μανάδες που με παρακαλούσαν να προβιβάσω το βλαστάρι τους λέγοντας: «Δεν έχουμε απαιτήσεις! Έναν καθηγητάκο θέλουμε να τον κάνουμε!» .

Κλαίω για όσα παιδιά μου δεν μπόρεσα να σώσω από τους δαίμονες του σκοταδισμού και βρέθηκα ν’ ακουμπώ στο φέρετρό τους μια ολοφυρόμενη «συγγνώμη!»

Κλαίω για την Κραυγή της αδερφής του Βαγγέλη, που λίγο πριν τον γάμο του τον έφεραν νεκρό: «- Κυρία, στη μνήμη του μην ξανακόψετε μαθητή και χάσει τη χρονιά του!!»

Καρφώθηκαν τα λόγια σε νου και καρδιά κι έγιναν «οίακας ελπιδοφόρος» στην πορεία μου την εκπαιδευτική. 

Κλαίω για τους Αγώνες για μια καλύτερη Παιδεία, για να γίνουν τα σχολειά κυψέλες ανθρωπιστικής αγωγής, για να παταχτεί η παραπαιδεία, για να διοριστούν οι εκπαιδευτικοί, να μην σέρνονται κάθε χρόνο ζητιανεύοντας μια θέση ωρομίσθιου, σκορπίζοντας το είναι τους κουρελάκι εδώ κι εκεί. 

Κλαίω, γιατί επαληθεύτηκαν τα λόγια του Εμμανουήλ Ροίδη στα 1895, στο παραμύθι «Η Μηλιά», όπου ο βασιλιάς αγάπησε τη φτωχή κοπέλα και για την ευχαριστήσει τοποθέτησε σε θέσεις καίριες τους δικούς της. Τον γέρο πατέρα της, όμως, που ήταν αγράμματος και δυσκολοβόλευτος δεν ήξερε πού να τον διορίσει. Μόνο, όταν πέθανε ο Υπουργός Παιδείας, τον έβαλε στη χηρεύουσα θέση: «Σώζεται ακόμα εις πολλά μέρη η συνήθεια να δίδεται εις τον πλέον αγράμματον το Υπουργείον της Παιδείας». 

Διάβηκαν τα χρόνια και πνίγηκαν τα «θα» στη θάλασσα του ωφελιμισμού. 

Έστριψε στ’ αδράχτι της η Κλωθώ ιστορίες χιλιάδων παιδιών, τράβηξε η Λάχεση «λαχνούς» από την ασπρόμαυρη κάλτσα της ζωής, ακόνισε τα ψαλίδια της η Άτροπος επί δικαίων και αδίκων. 

Μα κάθε Τρυγητή ανοίγουν οι πύλες των σχολείων. Στολίζονται τα «μαναράκια» μας και ξεκινάνε για το ταξίδι τους στη γνώση, ανταλλάσσοντας στο διαδίκτυο μηνύματα, καρδούλες, χαμόγελα, φατσούλες στραβομουτσουνιασμένες στη συμβουλή «καιρός για μελέτη!» . 

Έτσι, και στη σύναξη των «μελισσόπουλων» στις 11-9-2023, στον προαύλιο χώρο δημοτικού σχολείου του Καρπενησίου, ειπώθηκε από μικροφώνου: «Τώρα ξεχνάτε παιχνίδια και διακοπές και στρώνεστε στο διάβασμα….. Τώρα πρέπει να σκύψετε το κεφάλι…. να γίνετε επιστήμονες!!!!» 

Κλαίωωωωωωωω….

Κι οργίζομαι………….

Μ’ ένα δάκρυ μου ποτίζω την ευχή να βρεθούν στο μέλλον πολλοί μαθητές που θα πουν στους σοφολογιώτατους από καθέδρας παντογνώστες:

- Σώπα, δάσκαλε! Ν’ ακούσουμε το πουλί.

Βλέπω το πρωτάκι που δεν θέλει να πάει στο σχολείο και του σιγοτραγουδώ τους στίχους του Ηλία Κατσούλη :

-«Ένας μικρός Σεπτέμβρης βάζει τα κλάματα

που στο σχολειό τον πάνε να μάθει γράμματα.

Θέλει να παίξει ακόμα με τ’ άστρα τ’ Ουρανού

πριν έρθουν πρωτοβρόχια και συννεφιές του νου» 

Αφιερωμένο σ’ όλους τους Δασκάλους Αντάρτες, με την Αστραπή στο μάτι και το Φως στην καρδιά, που τίμησαν το λειτούργημα στην Κατοχή και σε όσους συνεχίζουν το έργο που χάραξαν Εκείνοι…….


* Άρθρο  από την "Ακευσώ" του Κρίκελλου


Παρασκευή 1 Σεπτεμβρίου 2023

Δύο περιστατικά του αγώνα



Μέσα από δύο άγνωστες ιστορίες αναδεικνύεται σε όλο της το μεγαλείο η ακατάβλητη μαχητική διάθεση και η ατσάλινη ψυχοσύνθεση εκείνων των ηρωϊκών Ευρυτάνων αγωνιστών! 


* από τον συμπατριώτη μας Θεόδωρο Μαργαρίτη  
για τους αναγνώστες του 

***

 Τα ράσα σου παπά μου...!

Ο πρωταντάρτης στην ομάδα του Άρη Γιώργος Τραής (Παθούλας), συνελήφθη από τους Γερμανούς το 1943 (ένα χρόνο μετά την έναρξη του ένοπλου αγώνα) και εστάλη στο Νταχάου. 
Το κάτεργο του Νταχάου επισκεπτόταν ένας ορθόδοξος ιερέας και εξομολογούσε όποιον ένοιωθε τέτοια ανάγκη και προσπαθούσε κρυφά να δίνει κουράγιο στους κρατούμενους.
Αφού είχε μιλήσει κάποιες φορές και με τον Παθούλα, του λέει κάποια φορά ο Παθούλας:

- Παπά καλά όλα αυτά αλλά δεν βοηθάνε.

- Τι θα σε βοηθούσε πιο πολύ εσένα;

- Τα ράσα σου. Να μου φέρεις ένα ράσο, τα γένια τα έχω, ώστε να δραπετεύσω.

Πράγματι ο παπάς του έφερε ένα ράσο και κατάφερε να δραπετεύσει ένα χρόνο μετά το 1944.

Επέστρεψε στο Κρίκελλο και εντάχτηκε πάλι στον ΕΛΑΣ και αργότερα στο Δημοκρατικό Στρατό.

Το 1950 βρέθηκε στην Πολωνία.

Το 1976 ήρθε στην Ελλάδα βαριά άρρωστος και τον ίδιο χρόνο πέθανε.

***

Φασίστες εσείς με κάνατε έτσι!

Ο Κρικελλιώτης Λεωνίδας Μαργαρίτης πολυφαμελίτης με 12 παιδιά, από την αρχή του αγώνα συμμετείχε δραστήρια ο ίδιος και τα περισσότερα παιδιά του. Δυο από αυτά έπεσαν στον αγώνα, ο Γιώργος και ο Βασίλης, ενώ ο Γιάννης ήταν ένας από τους πρώτους μαχητές στην ομάδα του Άρη.

Ο Λεωνίδας έμεινε πολλά χρόνια στην εξορία και στη φυλακή, υπέστη πάμπολλα βασανιστήρια και για τούτο είχε παράλυση των κάτω άκρων.

Μετακινούταν καθιστός έχοντας τα πόδια διπλωμένα σταυρωτά και μετακινώντας τη λεκάνη του στηριζόμενος στις γροθιές του!

Έμεινε αλύγιστος μέχρι το θάνατό του, ατρόμητος.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της στάσης του ήταν : όταν πήγαινε να ψηφίσει, με τον τρόπο που προαναφέραμε, και αρνούμενος να ανεβεί σε ζώο, φτάνοντας στην πλατεία φώναζε με τη στεντόρεια φωνή του:

“Φασίστες εσείς με κάνατε έτσι”...

έμπαινε και ψήφιζε φανερά ΚΚΕ.









Τετάρτη 23 Αυγούστου 2023

Ορμήνια

 


Προχώρα με θάρρος. Όταν έχεις αμφιβολίες, μείνε ακίνητος και περίμενε. Όταν οι αμφιβολίες πάψουν να υπάρχουν τότε προχώρα με θάρρος. Όσο σε περιτριγυρίζει ομίχλη, μείνε ακίνητος, μείνε ακίνητος μέχρι το φώς να διώξει την ομίχλη, που σίγουρα θα το κάνει, τότε πράξε με θάρρος.

(Ινδιάνικο)

blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Κυριακή 6 Αυγούστου 2023

Η ντόπια παλιά προφορά...

 


Η ντόπια παλιά προφορά του λαού μας είναι κάπως βαριά με μια μουσική χροιά που μοιάζει με την αντήχηση από τους γύρω πολύμορφους βουνίσιους όγκους, τις βαθιές ρεματιές, τα πυκνά δάση και τα κελαρυστά πλούσια νερά.

Υποδηλώνει ακόμα τη λιτή και βιαστική διατύπωση, που "τρώει" τους φθόγγους και δεν έχει την άνεση και την ασφάλεια της ελευθερίας.

Μέσα στις συγκοπές του λόγου και την ιδιάζουσα παλιά αρθρωση διακρίνεις κάποτε ψυχολογικά στοιχεία της αποφυγής του συγκεκριμένου, απόκρυψης νοημάτων και συνωμοτικής διάθεσης -γεννήματα όλα των δύσκολων ιστορικών συνθηκών μέσα στις οποίες πήρε μορφή η καθομιλουμένη γλώσσα του λαού.

Να μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά ιδιώματα της προφοράς:

• Τα άφωνα (άτονα) ο και ω προφέρονται σαν ου (ου άντρας, άφαντους, όμουρφους, έδουσα = έδωσα, Γκόλφου), αγαπάου.

• Τα άφωνα ι (ι,η,ει,υ,οι) ε και ου παθαίνουν συχνά συγκοπή ή αποβολή (σ'κιά = συκιά, τ'γάν' = τηγάνι, κ'φός (=κουφός), τ'Γιώργ' (=του Γιώργου), τραγουδ' (=τραγούδι), έφ'γα (=έφυγα), π'δάει (=πηδάει), κάτ'κους (=κάτοικος).

• Τα άφωνα ε και αι προφέρονται σαν ι (έρχιτι = έρχεται, πιδί = παιδί, κιφάτους = κεφάτος)
Πολλές λέξεις αποβάλλουν το αρχικό τους άτονο φωνήεν (γελάδα = αγελάδα, γούμενος = ηγούμενος, Λένη = Ελένη).

• Σε πάρα πολλές λέξεις αποκόβεται το τελευταίο άτονο φωνήεν (σπίτ', φέρ'το)

• Δυο φωνήεντα που μπορεί να χωρίζονται από ένα γ συνεκφωνούνται σαν ένας φθόγγος, αφού το σύμφωνο γ χάνεται (βάια = βάγια, πλάια = πλάγια, μάια = μάγια).

• Όταν ύστερα από το ι (η,υ,ει,οι) και το ε (ε,αϊ) ακολουθεί άλλο φωνήεν, τα 2 φωνήεντα προφέρονται μαζί κι ένα γ αναπτύσσεται πριν απ' αυτά (άδγιος = άδειος, σάπγιος = σάπιος)

• Τα 2 γειτονικά φωνήεντα μπορεί να οδηγούν σε συναίρεση (δεκάξι = δεκαέξι), τρώτε = τρώετε, τρώγετε). Στα ρήματα προτιμάται ο ασυναίρετος τύπος στο πρώτο και τρίτο ενικό πρόσωπο (αγαπάω, αγαπάει).

• Η έκθλιψη είναι πολύ συχνή (τς ανθρώπς). Αλλού όμως παραλείπεται (του αμπέλ' = το αμπέλι, όχι τ' αμπέλι, του άσπρου πανί = το άσπρο πανί).

• Η κατάληξη -ει του δεύτερου ενικού προσώπου των ρημάτων στην ενεργητική φωνή αποβάλλεται (γράφ'ς = γράφεις). Κάποτε όμως ο δίφθογγος αυτός διατηρεί μια πολύ αδύνατη και γρήγορη φωνή ί, όπως στα: πίν(ι)ς, θέλ(ι)ς. Σε κάποιους βλάχους-σκηνίτες συναντούσες το τραχύ θέλς, πινς.

• Το τρίτο πληθυντικό πρόσωπο της ενεργητικής των ρημάτων μετά την αποβολή του ου και της μεταβολής του ε σε ι γίνονται έτσι: έχ'νι = έχουνε= έχουν.

• Συχνά αποβάλλονται φωνήεντα από τον κορμό της λέξης (όπως αναφέρεται παραπάνω) αλλά γίνεται και κράση φωνηέντων (πούντος = που είναι 'τος, σόπαιρνα = σου έπαιρνα).

• Με τις αποβολές ή συνιζήσεις μοιάζει να τονίζονται οι λεξεις πιο πίσω από την προπαραλήγουσα (κάθ'σαμε = καθίσαμε, έπιασαμι = επιάσαμε).

• Στα κείμενα της εποχής της Τουρκοκρατίας συναντούμε το δίγραμμα τζ (έτζι, τζοπάνος) στη θέση της γραφής και της προφοράς του τσ (έτσι, τσοπάνος).

Σημείωση συγγραφέα: Η φθορά και η αλλοίωση των γλωσσικών στοιχείων κατά την προφορά σε κάποια απόμερα χωριά της Ρούμελης ήταν τόσο μεγάλη σε παλιότερα χρόνια, ώστε ακούοντας μια συνομιλία γερόντων χωρικών νόμιζες πως άκουες ξένη γλώσσα.

Παίζοντας χαρτιά, ρωτούσε ο ένας τον άλλον: "τς έεις τ'ς ασ' ;" (= τους έχεις τους άσσους;). Κι άλλος ρωτούσε πάλι: "Πραζ αν τ'ράου;" (=πειράζει αν τηράω;).

Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας αλλά κι ως τις αρχές του αιώνα μας κάποιες συντεχνίες (ραφτάδες, μαστόροι-οικοδόμοι) και κοινωνικές ομάδες (γύφτοι, σκηνίτες-βλάχοι, ντάληδες των Αγράφων) είχαν τα δικά τους συνωμοτικά λεξιλόγια (γλωσσάρια), που τα χρησιμοποιούσαν τα μέλη τους στις μεταξύ τους σχέσεις. Διάδοση είχαν σε ειδικές περιπτώσεις και τα "κορακίστικα". Αυτά δεν είχαν πάντοτε δικό τους λεξιλόγιο. Οι κοινές όμως λέξεις γίνονταν ακατάληπτες από τους αμύητους ακροατές γιατί παραποιούνταν με την παρεμβολή μεταξύ των συλλαβών τους ενός συμφωνημένου προσθήματος. 

(από τον αείμνηστο εκπαιδευτικό , συγγραφέα και δημοσιογράφο Χαρίλαο Μηχιώτη (1914-2012) - ο οποίος υπήρξε και γραμματέας του ΕΑΜ Ανατ. Τυμφρηστού και καπετάνιος του ΕΛΑΣ - μέσα από το παλιό εξαιρετικό σύγγραμά του με τίτλο "Τυμφρηστός και Τυμφρήστιοι", εκδ. Κασταλία)

ΥΓ : οι υπογραμμίσεις στο κείμενο είναι δικές μας, όπως και η συνοδευτική φωτογραφία.


blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"


Τρίτη 1 Αυγούστου 2023

Καλοκαιριάτικο μεσημέρι

Εικόνα : έργο του Βάλια Σεμερτζίδη

Στον κάμπο, π' όλος σείστηκε βαθειά απ' τα βουερά τραγούδια 

κι έλαμψε μαζί απ' τον πλούτο και το κέφι

φίδι αργυρό στις καλαμιές η νάρκη αργά γλυστρά

καθώς στο γαλανό ουρανό δε φαίνετ' ένα 'νέφι.


Καταμεσίς στ' αθέριστο χωράφι το πλατύ

κάτω απ' τον ίσκιο η εργατιά κοιμάται αποσταμένη.

Γέρνει το στάχυ ασάλευτο, μεστό, να θεριστή

και μες στον ήλιο η θημωνιά μοιάζει σαν αναμμένη.


Καφτό χρυσάφι αναλυωτό φωτιά θαμπωτική

πέφτει ψηλά απ' τον ουρανό και λυώνει η γη στη λαύρα.

Ένας σπουργίτης λούζεται στ' αυλάκι και πιο κει

χάσκει, σκασμένη για νερό, κάτω απ' το βάτο η σαύρα.


(Ποίημα του Χάρη Σακελλαρίου  (1923-2007) ο οποίος υπήρξε σπουδαστής στο θρυλικό Παιδαγωγικό Φροντιστήριο του ΕΑΜ (βλ. εδώστο λεύτερο Καρπενήσι της Ανταρτοσύνης! Εκεί αναδείχτηκε σε πολύτιμο συνεργάτη των φωτισμένων παιδαγωγών Μιχάλη Παπαμαύρου, Κώστα Σωτηρίου και Γιώργη Μυρισιώτη, συμβάλλοντας μάλιστα και στη συγγραφή του περίφημου αναγνωστικού “Ελεύθερη Ελλάδα” της ΠΕΕΑ/”Κυβέρνησης του Βουνού” που προορίζονταν για την ε’ και στ’ τάξη του δημοτικού σχολείου)

blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Πέμπτη 27 Ιουλίου 2023

Η μπεκάτσα


Ο αείμνηστος Ευρυτάνας λογοτέχνης Στέφανος Γρανίτσας (1880-1915) μας συστήνει μία πτερωτή... κυρία του ζωικού μας βασιλείου, μέσα από το εξαιρετικό βιβλίο του με τίτλο "Τα άγρια και τα ήμερα του βουνού και του λόγγου".

Ιδού:

--------------------

--------------------

Η ΜΠΕΚΑΤΣΑ

Προσοχή, διότι έχετε απέναντι σας μίαν αγγλοπρεπεστάτην κυρίαν του ελληνικού Λόγγου. Πάντα τα κατ’ αυτήν είναι μέθοδος, ρυθμός, τάξις, πρωτόκολλον. Θα βγη από τα χαμόκλαρα, άμα φανή το πρώτο αστέρι κατά τους νατουραλιστάς. Το δρομολόγιόν της είναι τόσον τυπικόν, ώστε παλαιοί πρακτικοί κυνηγοί βεβαιούν, ότι το έκλεψαν μέχρι τελευταίας γραμμής και το παραθέτουν στα βιβλία των ως δελτίον τελετής. Την τάδε ώρα βγαίνει από τα χαμολόγια, την δείνα θα περάση από κει, τώρα είναι στο λόφο, ύστερα θα είναι στο ρέμα. Αν είναι υγρασία ιδέτε τα ανατολικά αν είναι ξέρα, κατεβήτε στα όχτια, κτυπήστε εκείνη την τούφα κλπ.

Με ένα πουλί τόσον αυστηράς εθυμοτυπίας φυσικόν είναι να νταραβερίζεται κατά προτίμησιν ο κ. Σκουλούδης. Τι συνθετοποίησις, αλήθεια, ενός ανθρώπου είναι η κυνηγετική του ειδικότης! Ο κ. Ξ. λόγου χάριν, τολμηρός σιτέμπορος του Πειραιώς, είναι σπεσιαλίστ περιστεροκυνηγός. Άνθρωπος ζων μέσα εις τον ίλιγγον ενός κυματώδους εμπορίου, πως είναι δυνατόν να μην έχη ιδιαιτέραν αδυναμίαν για το πουλί, που το φτερό του είναι μια τρικυμία και το κυνήγι του ένα άθροισμα διανοητικής και ψυχικής σβελτωσύνης, τόλμης και ορμής, ό,τι τέλος πάντων πρέπει να έχουν οι άνθρωποι που ο Λυσίας, εις τον αναβαλλό­μενον που τους έψαλε (κατά Σιτοπωλών), είπε γι’ αυτούς το "ενίοτ’ ειρήνης ούσης υπό τούτων πολιορκούμεθα;"

Αφού λοιπόν το πουλί αυτό έχει τόσην τάξιν στη ζωή του, αφού το πρόγραμμά του κατώρθωσαν να το κλέψουν οι κυνηγοί, αφού επί πλέον έχει το νοστι­μότερο κρέας από όσα τρέφει ο Λόγγος, πώς ζη ακόμα, πώς, μολονότι αυξάνονται και πληθύνονται οι ερασταί του, αυτό μόλα ταύτα έρχεται κάθε χρόνον αφθονώτερο με τα πρώτα δροσόπαγα του Οκτωβρίου;

Βεβαιωμένον λοιπόν πράγμα κατά τους νατουραλιστάς, ότι ο Θεός δεν έπλασε κανένα πλάσμα του με τόσην στοργικήν πρόνοιαν. Πρώτα πρώτα είναι διφυής ύπαρξις. Χωριστή ζωή η μύτη της, χωριστή η μπεκάτσα. Η μύτη της αναμοχλεύει την Γην για σκου­λήκια και τα μάτια της, ξένα απ’ αυτήν την ενασχόλησιν, είναι σαν δραγάταις απάνω στην φυλάχτρα τους, ανιχνεύοντα σκιάς, θορύβους, ανέμους, φύλλα, κάθε ανάσα του λόγγου. Αν αντιληφθή τον κίνδυνον μακρινόν, σπεύδει να πετάξη, κατ’ αρχάς τρικλίζουσα στον αέρα, σαν να είναι στουπί στο μεθύσι, και κα­τόπιν ευθυγραμμίζουσα το πέταγμά της σαν βέλος. Οι πολύπειροι κυνηγοί συνιστούν αναμονήν μέχρις ότου «στρώση», τουτέστι μέχρις ότου πάρη το γραμμικόν πέταγμα.

Άμα όμως ο κίνδυνος είναι πολύ κοντά της, ώστε να μην έχη καιρό να πετάξη, τότε στρώνεται απάνω στο χώμα και γίνεται ένα μ’ εκείνο. Αν τυχόν ο χρω­ματισμός της είναι ολίγον αταίριαστος, το πιθανώτερον είναι να την πάρετε για ένα λιθάρι, ή για μια τούφα ξηρών φύλλων ή για μια ριζαμιά, παρά να νομίσετε ότι εκείνο που βλέπετε είναι ζωντανό πράγμα. Κανείς δεν της ηρνήθη σοφίαν διά τον τρόπον με τον οποίον εκλέγει τα βοσκοτόπια της. Δεν πρέπει μόνον να έχουν σκουλήκια και έντομα, αλλά να μην κάνουν και καμμίαν παραφωνίαν με την τουαλέτταν της.

Ένα μόνον λησμονεί κάποτε: ότι η γη σφίγγει τη νύχτα από το γυαλοπάγι και το πρωί την βρίσκουν οι χωρικοί σαν σπαθί φρυμένην, με την μύτην της στο χώμα.

Τι της είχεν όμως γράψει η Μοίρα της! Να την ντύση ο θεός με τόσην πρόνοιαν, να της χαρίση τόσην νοημοσύνην, ώστε να χρησιμοποιή τα εις χρώματα, εις μύτη και εις μάτια δώρα της, και να της βγη από μεριά εχθρός ο Έδισσων. Αυτό το πουλί στερείται του τηλεγραφικού αισθητηρίου, όπως θα έλεγεν ο κ. Πρωθυπουργός. Αν είναι εμπρός του τηλεγραφικόν σύρμα, θα πέση απάνω του και θα σκοτωθή. Πριν ανακαλυφθή ο τηλέγραφος, εχθρούς μεγάλους είχε μόνον τους φάρους. Οι νατουραλισταί, απελπισθέντες ν’ ανακαλύψουν από πού έρχεται και πού πηγαίνει, εζήτησαν με μελετάς επί των φάρων ν’ ανακαλύψουν την προέλευσίν του και την διεύθυνσίν του. Αλλ’ επί τέλους αφού εχύθη μελάνη, όση διά την εξέλιξιν ενός πλανήτου, κατέληξαν εις την βεβαίωσιν, ότι έρχεται από παντού και πηγαίνει παντού.

Ο ελληνικός λαός πιστεύει, ότι στα σπλάγχνα του κρύβεται μαργαριτάρι. Οι κυνηγοί λέγουν, ότι είναι τα ίδια τα σπλάγχνα του μαργαριταρένια και συνιστούν να μην αφαιρούνται, κατά το μαγείρευμα, δίχως μάλιστα καθόλου να καθαρίζωνται, διότι η Μπεκάτσα άμα σηκωθή να πετάξη είναι στα ενδότερα της η ίδια όπως όταν πρωτοκάθησε να βοσκήση.

Τέλος ο σύζυγος της Μπεκάτσας, κατά τον κ. Μαυρουδήν, συλλέξαντα αρκετάς παραδόσεις περί μερικών πουλιών, είναι τρομερά ζηλότυπος, και μάλιστα όταν η σύζυγος του κλώθη τ’ αυγά της αυτός κάθεται πλα­γιασμένος δίπλα στη φωλιά.

blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Σάββατο 22 Ιουλίου 2023

Οι δικές μας "φωτιές"!


Οι δικές μας "φωτιές" είναι άσβεστες, γιατί είναι αυτές που πηγάζουν από το ηφαίστειο της καρδιάς!

Είναι εκείνες οι αλλιώτικες οι ανίκητες "φλόγες" που πυρπολούν μονάχα τις ανυπότακτες ψυχές, αυτές της αληθινής κι ανιδιοτελούς αγάπης για το θεόπλαστο τόπο μας, κι υψώνονται ως "πύρινη ρομφαία" για τη διάσωσή του.

Για τα αετόμορφα Βουνά μας που μας χαρίζουν καθάριο Νου και λεύτερη Πνοή, για τα αηδονοκελάρυστα Νερά μας που μας εμβαπτίζουν στο ευεργετικό νάμα της μητέρας φύσης, για την ιδρωποτισμένη Γη των προγόνων μας, για τα καλύβια και τις πεζούλες των περήφανων ταπεινών, για την αδούλωτη Ιστορία της μικρής ορεινής πατρίδας.

Είμαστε εδώ, ατίθασοι και αποφασισμένοι, ενωμένοι και δυνατοί, με επίγνωση ότι μόνο ο Αγώνας σώζει τα Βουνά και πως μόνο εμείς που λατρεύουμε τούτο τον αγνό τόπο μπορούμε μαχόμενοι συλλογικά να τον διαφυλάξουμε από τα γαμψά νύχια της αδηφάγας κερδοσκοπίας.

Δεν θα αφήσουμε να χαθεί η ομορφιά και η ελευθερία ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ στο μαγικό κόσμο των Αγράφων! 

*Πάμε ΚΟΝΤΡΑ χρόνια - και για όσα χρόνια χρειαστεί! 

*Βαστάμε - συνεχίζουμε - αντιστεκόμαστε!

*Στις ΔΙΝΕΣ των ανεμοθηρίων - τις δικές μας αντοχές τις λένε ΡΙΖΕΣ!

Στερνόγραφο:  Δείτε και Ε Δ Ω και όσοι έχουν τη δυνατότητα ας βρεθούν ΚΑΙ εκεί!

Ψυχή βαθιά!

blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"


Δευτέρα 17 Ιουλίου 2023

Τρισάγιο στον παππού...


Πάνω στα ψηλά φτερουγίζει η αδάμαστη άυλη μορφή σου παππού. Εκεί που οι λεύτεροι αιθέρες φιλοξενούν τις ανυπότακτες ψυχές!

Κι αν δεν σε γνώρισα ποτέ, άκουσα τόσα πολλά για σένα ατρόμητο Παλικάρι της Ρωμιοσύνης, Απείθαρχο Τέκνο των Κλεφτών και της Ανταρτοσύνης!

78 χρόνια η φωτεινή σου μνήμη σκίζει το σκοτάδι, 78 χρόνια στήνουμε τη σημαία των οραμάτων μας στο φτωχοκάλυβό σου, 78 χρόνια το όνομά σου μας συντροφεύει και μας εμπνέει, 78 χρόνια παραμένεις Ανίκητος!

Και μαζί σου παραμένουμε Ανίκητοι κι εμείς που φέρουμε τη ρίζα σου και τα ιδανικά σου.

Το κορμί σου τσάκισαν τα καθάρματα που σε έπιασαν ύπουλα με προδοσιά, οι θρασύδειλοι φασίστες, μα όχι το πνεύμα και την ψυχή σου.

Το σπίτι σου το έκαψαν οι γερμανοί ναζίδες, το  αγροτικό καλύβι σου το πάτησαν μετέπειτα οι αλητοφασίστες, μέσα στην εκκλησιά του χωριού αφαίρεσαν τη ζωή σου με τον πιο φρικαλέο τρόπο οι μαύροι δολοφόνοι της ντόπιας και ξένης τυραννίας, μα εσύ δεν πρόδωσες, δεν κιότεψες, δεν υπέκυψες, στάθηκες ολόρθος ως το τέλος!

7 ορφανά παιδιά με προστάτιδα τη χήρα συντρόφισσά σου, έδωσαν τη μάχη στο στίβο της ζωής και την κέρδισαν κόντρα στις θύελλες και στους δίσεκτους καιρούς που ακολούθησαν το φευγιό σου.

Οι μνήμες, οι διδαχές, παραμένουν ζωντανές. Φυλαχτά ενός λαού που ξεπέρασε το μπόι του όταν αποφάσισε να ανταποκριθεί στο κάλεσμα της Ιστορίας. Κι αυτά τα φυλαχτά ιερά, πολύτιμα, ματωμένα, κληροδοτήθηκαν και σε εμάς.

Και θα έρθει η ώρα και η στιγμή που οι παλιοί όρκοι θα βάλουν ξανά φωτιά στο μπαρούτι της  Μαχόμενης Ρωμιοσύνης και ο Λαός μας θα αδράξει πάλι τ' Άρματα της Τιμής για το Δίκιο και τη χιλιάκριβη τη Λευτεριά!

Όπως τα ονειρεύτηκες και τα υπηρέτησες και εσύ...

Δόξα και Τιμή σε σένα παππού Γιάννη και σ' όλα τα αθάνατα  θεριά της δρακογενιάς σου!

"Με επανάσταση θα διώξουμε τη σκλαβιά..."

 (στη μνήμη σου - σαν σήμερα 17/7/1945)

"Ευρυτάνας ιχνηλάτης"


Τρίτη 11 Ιουλίου 2023

Ο Ξεσηκωμένος... Κατσαντώνης



"Κάτσε Αντώνη μ', κάτσε..." του έλεγε η μάνα του προσπαθώντας να τον αποτρέψει για να μη βγει "κλαρίτης" στα βουνά. 

Εκείνος όμως δεν την άκουσε και προτίμησε τον παράτολμο μα αδέσμευτο βίο στις αγραφιώτικες αετοκορφές, παρά μια ήσυχη βολεμένη "ζωούλα" χαραμισμένη στις προσταγές και τις βουλές των αφεντάδων.

Ας τον είπαν "Κατσαντώνη" λόγω της  παραίνεσης της πάντα σπαραξικάρδιας Ευρυτάνισσας μάνας που δεν παύει ποτέ να αγωνιά για την τύχη του σπλάχνου της. Αυτός επέλεξε να ζήσει ως... "Ξεσηκωμένος Αντώνης".

Έζησε "κόντρα" στις εξουσίες, αληπασαλίδικες και κοτζαμπασίδικες, πολεμώντας την αδικία, για την ατομική και συλλογική αξιοπρέπεια, για την υπερηφάνια του αιώνιου αδάμαστου Ανθρώπου!

Στον σύντομο βίο του χάρηκε τη λευτεριά, μα πλήρωσε σκληρά και το τίμημα της επιλογής του.

Άλλωστε στη ζωή πάντα διαλέγεις τους δρόμους που ξανοίγονται μπροστά σου.

Έτσι έκαμε κι ο Αντώνης Μακρυγιάννης, ο Κατσαντώνης των Αγράφων, ο ασυμβίβαστος επαναστάτης που δεν προσκύνησε ΠΟΤΕ κανέναν άρχοντα και για κανένα αντάλλαγμα.

Τα λαμπερά αρματολίκια και τα περιβόητα "καπάκια" δεν μπορούσαν να λειτουργήσουν ως "αντισταθμιστικά οφέλη" απέναντι στη χιλιάκριβη τη λευτεριά! Όχι τουλάχιστον όσον αφορούσε έναν Κατσαντώνη!

Έτσι κάπως γίνηκαν κι ας μην μας τα δίδαξαν στα σχολειά όπως έγιναν.

Όμως ήρθε η ανατρεπτική Ιστορία, η στοργική μητέρα όλων των ζορμπάδων, για να τον αγκαλιάσει με το πορφυρό της χρώμα, αυτό που μόνο για τους ήρωες και τους ανυπότακτους προορίζει!

Χαίρε, ώ χαίρε, Καπετάνιε!

"Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Τρίτη 4 Ιουλίου 2023

Λες μια ευχή τώχει κρατήσει



 Το σπιτάκι μας, παλιό

-ποιος παππούς να τώχει χτίσει:-

στέκεται με το στανιό

κι' έχει 'δω και 'κει ραΐσει.


Πόσα γέλια και χαρές

δε κρατεί κάθε του άκρη

μα και λύπες μακρυνές

που τις μαρτυράει το δάκρυ.


Παραμύθια π' αρχινάν

ρόδινα στημένα αυτάκια

τον παππού γλυκοτηράν

'μορφομπιρμπιλά ματάκια.


Ήρθε, πέρασε η ζωή

θύμηση γενήκαν όλα

όπου νάναι θε ναρθή

κι' η σειρά μας κυρ - Νικόλα.


Το σπιτάκι μας, παλιό

-ποιος παππούς να τώχει χτίσει:-

στέκεται με το στανιό

λες μια ευχή τώχει κρατήσει.


("Το πατρικό μας σπίτι" - του Κερασοχωρίτη Ευρυτάνα ποιητή Γιάννη Μεριγγούνη)

 

blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Τρίτη 27 Ιουνίου 2023

Save...


Ένας τόπος είναι όμορφος όταν ευφραίνει την ψυχή. Όταν η σκέψη ίπταται αδέσμευτη πάνω από τις αιώνιες βουνοκορφές και η ελευθερία χαϊδολογά το νου όπως ο άνεμος το χορτάρι.

Οι διαχειριστές της εκμετάλλευσης έχουν "στεγνώσει" από τέτοιου είδους συναισθήματα γι' αυτό και ψηφίζουν νόμους και διατάγματα για τη φύση υπό άλλο πρίσμα : αυτό των κερδών των αφεντικών τους. 

Δύο διαφορετικές αντιλήψεις - δύο αλλιώτικοι κόσμοι!

Εμείς επιλέξαμε: 
(παντού και άνευ εξαιρέσεων)!



Τετάρτη 21 Ιουνίου 2023

Νεκρή θάλασσα

 


Είναι απίστευτο κάποιες φορές, πως ο χρόνος διαπερνάται από συγκλονιστικά μηνύματα, μέσα από τους στίχους ενός παλιού ποιήματος που "δένει" τόσο με τη σημερινή τραγική συγκυρία.

Με την ποίηση λοιπόν ως "μηχανή του χρόνου" σάς μεταφέρουμε ένα εκπληκτικό ποίημα του Τάκη Ανθήλη (βλ και εδώ!). Το ιχνηλατήσαμε μέσα από ένα δυσεύρετο "Ρουμελιώτικο Ημερολόγιο" (χρονολ. 1962-1963-1964).

Ιδού:

Νεκρή θάλασσα

Μακριά
απ' αυτή τη νεκρή θάλασσα
οι άνεμοι εδώ
είναι μολυσμένοι
απ' τις φωνές των απελπισμένων.
Κάθε μεσονύχτι
τα χέρια των πνιγμένων
πάνω απ' την ψυχρή
και μουντή επιφάνειά της
ζητάνε βοήθεια.
Αν θέλεις να ζήσεις,
αν θέλεις να δεις
τις χαμένες πολιτείες
στους βυθούς της απελπισίας της,
αυτή τη θάλασσα
να την περάσεις μέρα
με πολύ φως
με όλα σου τα πανιά
φουσκωμένα
και την καρδιά καρφωμένη
στο ψηλό ξάρτι της αισιοδοξίας.

Φωτογραφία: Konstantinos Tsakalidis / SOOC

Πρωτοπαρουσιάστηκε στο Περιοδικό "ΚΑΤΙΟUΣΑ" (17/6/2023)

* (από τον "Ευρυτάνα ιχνηλάτη" )

Κυριακή 18 Ιουνίου 2023

Αθέριστα όνειρα


* Ένα συγκλονιστικό κείμενο από την Κρικελλιώτισσα "Ακευσώ"

για τους αναγνώστες του "Ευρυτάνα ιχνηλάτη"

 

Μέσιασε και τούτος ο Ιούνης, «Ο Θεριστής»… 

Θλιμμένος ο ήλιος κρύβεται πίσω απ’ τις βουνοκορφές της Ανταρτομάνας Ευρυτανίας. Οι αχτιδοθυγατέρες του χλωμιάζουν την ομορφάδα τους στα νεροφορτωμένα σύννεφα ενός σκοτιδιασμένου ουρανού, που ντράπηκε να ‘ναι ντυμένος το γαλανογελαζούμενο χρώμα του, πάνω απ’ την υγρή ταφόπλακα της Μεσογείου. 

Ντράπηκε να διαλαλεί τις χάρες του, την ώρα που νέοι άνθρωποι γεννημένοι σε δύστοκους καιρούς, επιβίβασαν ασπαργάνωτα τα όνειρά τους σ’ ένα δρομολόγιο κουρσεμένο από ανάλγητους δουλέμπορους. 

Ντράπηκε να φωταγωγήσει τ’ αστέρια του, την ώρα που μικρά παιδιά, κλειδωμένα στα κατασκότεινα αμπάρια ενός σαπιοκάραβου από τσανακογλείφτες μιας αδίσταχτης πλουτοκρατίας, κουρνιάζουν για πέντε άφεγγα μερόνυχτα στην αγκαλιά της δύσμοιρης της Μάνας. Κι αυτή δεν βρίσκει τόπο να σταθεί. Κι αρχίζει να μινυρίζει το τελευταίο της νανούρισμα, υμέναιο και μοιρολόϊ μαζί, για να κεντήσει τον ύπνο στα βλέφαρά τους να μην νοιώσουν την παγωμάρα  της ανυπαρξίας.

Δίπλα τους παραπλέει σκάφος του Λιμενικού…

Πάνωθέ τους κάποιοι φωτογραφίζουν κορμιά στοιβαγμένα και παρατημένα στο Έλεος,,,

Οι Ιθύνοντες παρακολουθούν ως Πόντιοι Πιλάτοι τον Γολγοθά ανυπεράσπιστων ψυχών…

«Οι ζητιάνοι μιας καλύτερης ζωής» σταυρώνονται στον υδάτινο σταυρό τους.

Και οι Ηγέτες «των πολιτισμένων» κρατών τι κάνουν;; Οι εκλεγμένοι «προστάτες» οι κομπορρημονούντες για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι υποσχόμενοι «λαγούς με πετραχήλια» τι αποφάσεις παίρνουν;

-Ενδύονται το προσωπείο της άφατης θλίψης!

-Ανοίγουν το έρκος των οδόντων τους σε δικαιολογίες της πεντάρας και σε λογύδρια εξόχως φαρισσαΐζοντα πως δε μπορούσαν να επέμβουν σε διεθνή ύδατα!

-Κηρύσσουν τριήμερο πένθος!!!

-Ακυρώνουν προεκλογικές μαζώξεις!!!

-Μαζεύουν τους διασωθέντες σε αποθήκες που τις βαφτίζουν «άτυπες αίθουσες φιλοξενίας»!!!

-Κατεβαίνουν για λίγο στην εμπασιά του θανάτου, αγκαλιάζουν κάποια κουρσεμένη ψυχή, δηλώνουν αλληλέγγυοι, φωτογραφίζονται και ξαναγυρίζουν στα εβένινα γραφεία τους και στη βολή τους!

-Αποφεύγουν να κατονομάσουν τους πραγματικούς υπαίτιους αυτού του εγκλήματος, να καταγγείλουν τη βαρβαρότητα της κεφαλαιοκρατίας, που ευθύνεται για τους πολέμους, για τους βίαιους ξεριζωμούς εθνών, που βάφει τα σύνορα με αίμα, που θρέφει τους Μινώταυρους της απληστίας και της αρχομανίας.

-Δεν έχουν το θάρρος να καταγγείλουν τη δυσπραγία διεθνών οργανισμών, που κρύβονται πίσω από αμφιλεγόμενες ΜΚΟ, και αναλώνονται σε άκαρπες ατέρμονες διαβουλεύσεις….

Πάνε κι έρχονται οι δοκησίσοφοι πολιτικάντηδες. Κι ανάμεσά τους ανθρωποειδή του Ναζισμού ουρλιάζουν: -Τι θέλουν οι Μετανάστες στον τόπο μου; Σταύρωσον! Σταύρωσον! αυτούς» 

Στην Ορχήστρα της Ζωής το Δράμα κορυφώνεται για όσους γλύτωσαν. 

Ολολύζουν τα στόματα. Κομποθιάζονται τα κορμιά. Ο από Μηχανής Θεός δεν έρχεται. Η Κάθαρση άφαντη. Η Ύβρη καλοκαθισμένη στον θρόνο της γελά χαιρέκακα. 

***


Ξεστρατίζει ο Νους κατά τ’ αντάρτικα λημέρια.

Χάνεται σ’ ένα άλλο ηλιοβασίλεμα μιας πικραμένης Παρασκευής, στις 15 Ιούνη του 1945, στη Μεσούντα… Εκεί, όπου ο Πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ, ο Άρης Βελουχιώτης, πνίγει την πίκρα και την οργή του στο τσίπουρο, κλείνει το όραμά του για μια ελεύθερη Ελλάδα στα δαχτυλίδια του καπνού του τσιγάρου του. Νοιώθει πως δεν υπάρχει πια γι’ αυτόν τόπος για να σταθεί. Ξέρει πως δεύτερο αντάρτικο δεν ξαναγίνεται. Ακούει τους διώκτες του να πλησιάζουν με τη ματιά αιμάσσουσα, την πατημασιά σιδηρόφραχτη, το στόμα φρικαλέα αλαλάζον. Σε δυό μήνες θα γινόταν σαράντα χρονών ο Αετός της Ανταρτοσύνης, ο Διδάσκαλος της Ανυπακοής, ο Σπορέας της Αντίστασης. Παίρνει τη μεγάλη απόφαση. Να βάλει μόνος του την υπογραφή του στα κιτάπια της ολιγόχρονης ζωής του. Ακουμπά το περίστροφο πίσω από το δεξί του αυτί και τραβά τη σκανδάλη.

Η ψυχή του δρασκελάει στη Χώρα του Αχωρήτου.

Το όνομά του το παίρνουν οι αγέρηδες και το κάνουν ύμνο δοξαστικό μέσα στα φυλλώματα. Το λαμπυρίζουν οι δροσοσταλίδες στο λυκαυγές και ζωγραφίζουν τη μορφή του την αγέρωχη, την ανυπόταχτη. Την βλέπει η καινούργια σπορά που αγωνίζεται για Λαοκρατία, για Ισότητα, για Ανθρωπιά και την κάνει λάβαρο αιώνιο.

Οι Ώρες βιάζονται να φέρουν το σκοτάδι για να κρύψει το Κακό. Αριές λασποσταγόνες πέφτουν στη γη…. Και μοιάζουν σαν να ‘ναι δάκρυα που αργοκυλάνε απ’ τα μάτια του Άρη, καθώς «βλέπει» πως το όραμά του έμεινε μεσοστρατίς, τσιμεντώθηκε στ’ αμπάρια της ολιγαρχίας. 

Ανταριάζεται, καθώς «βλέπει» πως οι αιολομήτιδες κήνσορες του Συστήματος συνεχίζουν  ανενόχλητοι να εξυφαίνουν τα καταχθόνια σχέδιά τους. 

Μα ο Άρης δεν πέθανε! Γεννήθηκε για να ξεσηκώνει και μετά θάνατον τους Δον Κιχώτες των αιώνων. Να αφυπνίζει με τη στεντόρεια φωνή του τους νέους καλώντας τους σε καινούργιους αγώνες. Τους χαμογελά κι «ένα μικρό χελιδόνι φεύγει μέσα απ’ τ’ άγρια γένια του», φτερουγίζοντας λεύτερο στις τέσσερις πύλες του ορίζοντα, φέρνοντας την ελπίδα ότι ο κόσμος μπορεί ν’ αλλάξει! Αρκεί οι Διαφεντευτές του Ονείρου να γίνουν πολλοί, να μην φοβηθούν τους αρχόντους που «με λύκου δόντι και λιονταριού προβιά» θα τους κυνηγήσουν. Να αποδείξουν  πως ο κόσμος μπορεί να προχωρήσει μπροστά χωρίς «φωτιά και μαχαίρι», παρά μόνο με την Πίστη στον Άνθρωπο!


Ήταν ένα εξαιρετικό άρθρο  από την "Ακευσώ" του Κρίκελλου

στο blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Πέμπτη 15 Ιουνίου 2023

Στον πρωτομαχητή του ΕΛΑΣ


Φόρος τιμής στον Πρώτο Καπετάνιο του ΕΛΑΣ

* Γράφει "ο Γιάννος από τα βουνά της Πίνδου"

στο blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

*****

"Άρη μ' σε ποια κορφή πατάς σε ποιο λαγκάδι τρέχεις..."

78 χρόνια από το χαμό σου Καπετάνιε της αθάνατης ανταρτοσύνης!

Δεν ξέρω σε ποια μορφή είσαι, πλέον, και μας αγναντεύεις, μα όπου και να ρίξω την ματιά μου, σταυραετέ της ανυπότακτης Ευρυτανίας, νομίζω ότι σε βλέπω να περνάς με τ' άλογό σου και τα παλικάρια σου, ετοιμοπόλεμος και πρωτομαχητής της λευτεριάς και της λαοκρατίας.

Καπετάνιε επαναστάτη και ασυμβίβαστε οραματιστή μιας καλύτερης ζωής -για πολλούς συνεχιστή του Κατσαντώνη και του Καραϊσκάκη- προσκυνώ τα μέρη από όπου πέρασες και περπάτησες κι άφησες την αντρειοσύνη σου και την αδιαπραγμάτευτη αξιοπρέπεια σου. Προσκυνώ σταγόνα-σταγόνα το άγιο αίμα σου, αυτό που μας δίδαξε ότι μόνο οι επαναστατικοί αγώνες μπορεί να λυτρώσουν το λαό μας και όχι οι τεμενάδες στους ξένους και ντόπιους τυράννους.

Καπετάνιε μου ραντεβού στις στράτες του αγώνα!

Σύντροφοι "παρουσιάστε όπλα" αποδώστε με υπερηφάνεια τιμές σ' έναν κομμουνιστή αλύγιστο επαναστάτη.

Άρης Βελουχιώτης : Αθάνατος!


"ο Γιάννος από τα βουνά της Πίνδου" 

 blog ""Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Παρασκευή 9 Ιουνίου 2023

Αποζήτηση


φωτο Βελούχι : "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"


Το κουβεντολόι της ψυχής με τα βουνά
προσκύνημα στην ιστορία και την ομορφιά!

Καλό ξεκαλοκαιριό...

Πέμπτη 1 Ιουνίου 2023

Ένα κόκκινο βέλος στο μπλε του χάρτη!*



* Άρθρο-παρέμβαση από τον συμπατριώτη μας 

Κωνσταντίνο Πάζιο

(στο blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης" )


 ΤΟΠΟΛΙΑΝΑ ΕΥΡΥΤΑΝΙΑΣ

Τιμώντας τις Δημοκρατικές  και Αγωνιστικές Παραδόσεις, οι κάτοικοι της Τοπικής Κοινότητας, Τοπολιάνων Ευρυτανίας πρωτοστάτησαν,  στέλνοντας μήνυμα αντίστασης, ανυπακοής και αξιοπρέπειας απέναντι στην εξουσία των «εκλεκτών», δίνοντας 37 τοις εκατό στο Κομμουνιστικό Κόμμα στις εκλογές της 21 Μαΐου του 2023, φέρνοντάς το Πρώτο! στις εκλογές της κοινότητας.

Έδειξαν σε όλους εκείνους τους επίδοξους «σωτήρες» του λαού, ότι υπάρχει το «κάτι άλλο».

Έδειξαν πώς τα μόνα πραγματικά απόρθητα κάστρα είναι αυτά που είναι απέναντι στην εξουσία.

Έδειξαν με την περήφανη στάση τους πως η ψήφος δεν αποτελεί προϊόν συναλλαγής, ανταλλαγής, εκβιασμών, υποσχέσεων, αλλά βολή στη βολή των ισχυρών.

Έδειξαν πως όσο το μπλε των «γαλαζοαίματων» θα δυναμώνει, μόνος, μόνιμος και πραγματικός  αντίπαλος θα είναι το Κόκκινο  των πολλών  που θα ξανανιώνει. 

Είχαν άλλωστε προβεί στην «προ-αναγγελία» με την ανάρτηση πανό το οποίο εξακολουθεί να κατοικεί εκεί ακριβώς όπου αναρτήθηκε εδώ και δύο μήνες : στο σπίτι των αλησμόνητων ανταρτών Κώτσια και Νικόλαου Πάζιου (βλ. εδώ!


* Από τον συμπατριώτη μας 

Κωνσταντίνο Πάζιο

(παρέμβαση στο blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης" )


Κυριακή 28 Μαΐου 2023

Πεύκο ευλογημένο!



Στους ίσκιους των πεύκων.

Σήμερα είναι Κυριακή. Κάτι ξεχωριστὸ έχει τούτο το πρωί. Τα παιδιὰ είναι ξαπλωμένα στους ίσκιους· είναι σαν ξεχασμένα κάτω απὸ τα δέντρα· ξεκουράζονται.

Πεύκο, ευλογηµένο πεύκο!

Απὸ τις χαραμάδες των κλαδιών του βλέπουν τον ουρανό. Τα κλαδιά του σκίζονται σε πολλὰ κλαδιὰ μικρότερα, κι αυτὰ πάλι σε άλλα µικρὰ µικρὰ παρακλάδια, που μοιάζουν με αµέτρητα ψηλὰ σκοινιά, κοµποδεµένα σαν τα δίχτυα.

Τα φύλλα του, που είναι σα βελόνες, γίνονται κρόσσια, και κει μέσα παίζει ο αέρας κιο γαλάζιος ουρανός.

Σαλεύει τ πεύκο, κι η άκρη του ίσκιου του σαλεύει μαζί. Φυσάει σα µακρινὴ θάλασσα. Να μπορούσαν ν’ ακούνε ξαπλωµένοι ώρες πολλὲς αυτὸ το νανούρισμα.

Μόνο η µάνα τους θα τους έλεγε τόσο καλὸ τραγούδι, όταν τα είχε στην κούνια.

Δεν είπε η βοσκοπούλα την άλλη φορά, πως τα δέντρα έχουν χάδι και χαϊδεύουν; Όλα τα παιδιὰ νιώθουν αυτὸ το χάδι.

Πεύκο ευλογημένο!..

(Από το εμβληματικό αναγνωστικό "Τα ψηλά βουνά" του σπουδαίου Ευρυτάνα λογοτέχνη Ζαχαρία Παπαντωνίου. Ήταν το πρώτο αναγνωστικό που γράφτηκε στη δημοτική γλώσσα εν έτει 1918)




Παρασκευή 19 Μαΐου 2023

Ε π ι λ έ γ ο υ μ ε...



Κατσαντώνης - ΠΑΡΩΝ

Βελουχιώτης Αρης - ΠΑΡΩΝ

Δώρης Άνθης - ΠΑΡΩΝ

Παναγιώτα Σταθοπούλου - ΠΑΡΟΥΣΑ

Κλέαρχος - ΠΑΡΩΝ

Παναγιώτης Μουκανάκης - ΠΑΡΩΝ

Αλίκη Τσουκαλά - ΠΑΡΟΥΣΑ

Βασίλης Παπανικολάου - ΠΑΡΩΝ

Αλεξάνδρα Πάζιου - ΠΑΡΟΥΣΑ

Παύλος Μπέικος - ΠΑΡΩΝ

...και τόσοι ακόμη επώνυμοι και ανώνυμοι λαϊκοί ήρωες του τόπου μας που αναμετρήθηκαν με την Ιστορία ξεπερνώντας το μπόι τους και περνώντας στην αθανασία!

*****

Εμείς σήμερα ; πόσο μπορούμε να νιώθουμε αντάξιοι Εκείνων ;

Άραγε, ποια γενιά επιλέγουμε να είμαστε ;

Τα εγγόνια και τα δισέγγονα των ανυπότακτων Προμηθέων της Κλεφτουριάς και της Ανταρτοσύνης ή οι προσκυνημένοι ραγιάδες των αφεντάδων ;

Οι μάχιμοι Ευρυτάνες της αντίστασης και της ανατροπής όπως μας καλούν οι αθάνατοι εξεγερμένοι της Ρωμιοσύνης ή οι καταθλιπτικοί ηττημένοι υπήκοοι όπως μας θέλουν οι τύραννοι εξουσιαστές με τα χίλια πρόσωπα που καταδυναστεύουν τις ζωές μας;

Θα βαδίζουμε ολόρθοι και περήφανοι "με ψηλά το μέτωπο ώστε να το καίει ο ήλιος και να το σφραγίζει με τη σφραγίδα της τιμής" ή θα σερνόμαστε σκυφτοί και ταπεινωμένοι με το πρόσωπο στραμμένο στο χώμα ;

Θα δώσουμε κι εμείς το δικό μας "παρών" κρατώντας το διαχρονικό κόκκινο νήμα της ιστορικής συνέχειας που μας συνδέει με το ηρωικό παρελθόν της Ανταρτομάνας Ευρυτανίας ή θα θάψουμε τους παλιούς όρκους και τις επικές μνήμες στη λήθη και στον εξευτελιστικό συμβιβασμό ;

Θα γίνουμε, στους δικούς μας καιρούς, οι αγγελιοφόροι της ελπίδας ή οι κομιστές της απόγνωσης ;

Και οι δυο δρόμοι είναι ανοιχτοί :

και της Τιμής και της Υποταγής.

Εμείς επιλέγουμε, κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή...

blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Δευτέρα 15 Μαΐου 2023

Αλληγορικό - προεκλογικό*


Που λέτε πάνω εκεί στα Ψηλά Βουνά, ένας λύκος, γραβατωμένος και κυριλάτος, έβγαζε προεκλογικό λόγο από το μπαλκόνι στα πρόβατα που τον ακούγανε από κάτω. Ζητούσε λοιπόν "ανάθεση" για να τα σώσει. Και τι τους υποσχόταν λέτε; Πως μόλις εκλεγεί θα γίνει... χορτοφάγος! Κι εκείνα τον ακούγανε...

Ήταν όμως κι ένα πρόβατο, μαύρο, που δεν καθόταν καλά. Δυσφορούσε με όσα άκουγε και αυθαδίαζε περιγελώντας συνεχώς το λύκο. Είχε μάλιστα και την αναίδεια να καλεί τα υπόλοιπα  ζώα της στάνης να μην αναθέσουν στο λύκο τη σωτηρία τους. Ο πανέξυπνος λύκος δεν έπραξε απευθείας κάτι ο ίδιος. Το άφησε στους υπηκόους του, στα πρόβατα. Εκείνα, όχι μόνο δεν άκουσαν το μαύρο πρόβατο αλλά και το έδιωξαν κακήν κακώς. 

Τα πρόβατα ψήφισαν το λύκο, αυτός εκλέχτηκε παμψηφεί και την επόμενη μέρα καταβρόχθισε με τους φίλους του το δυστυχισμένο κοπάδι. Το μόνο που σώθηκε ήταν το ατίθασο πρόβατο το οποίο είχε πάρει ήδη το μοναχικό δρόμο του, σε βουνά και σε λαγκάδια, περιπλανώμενο αδιάκοπα καθώς δεν βρισκόταν άλλο κοπάδι για να το δεχθεί αφού η απειλή του λύκου κυριαρχούσε παντού!

Μετά όμως από πολλές περιπλανήσεις και ταλαιπωρίες σκέφτηκε πως δεν πάει άλλο και πως δεν αξίζει να ζει κατ' αυτό τον τρόπο, μια σκληρή ζωή, μίζερη και πικρή.

Και έτσι πήρε την απόφαση να διεκδικήσει το ζωτικό χώρο που του ανήκε, κόντρα στην εξουσία του λύκου. Βρήκε λοιπόν και κάποιους άλλους αποδιωγμένους "συναδέλφους", όχι πολλούς, πέντε -έξι θα 'ταν, πήραν παρέα και μερικούς ψυχωμένους σκύλους που δεν χαμπάριαζαν από φοβέρες και έστησαν όλοι μαζί το δικό τους μπαϊράκι αποφασισμένοι να ζήσουν ελεύθερα έστω και με τον κίνδυνο να αφανιστούν.

Άλλωστε, όπως συμφώνησαν, αυτό ήταν το σωστό, να αγωνιστούν για να ζήσουν! Και πως ακόμη και αν δεν νικούσαν το λύκο, θα πάλευαν ώστε πλέον να μην ζει κανείς το βίο του υπό το καθεστώς του φόβου.

Έκτοτε η τύχη όλων αγνοείται. Και του λύκου και των προβάτων και των σκύλων. Η Ιστορία δεν απεφάνθη (ακόμη...)

* με αφορμή, ένα σκίτσο από το διαδίκτυο που αλίευσαν και μας έστειλαν κάποια φιλαράκια.

"Ευρυτάνας ιχνηλάτης"


Σάββατο 6 Μαΐου 2023

Πως το ΕΑΜ προστάτευσε τα Δάση της Ευρυτανίας...



"Το ΕΑΜ τούς έδινε τα δάση, που από καταβολής ρωμαίικου ήτανε δημόσια, βιός όχι του χωριού, μα του κουβέρνου."


Ένα πολύτιμο ιστορικό ντοκουμέντο σάς παρουσιάζουμε σήμερα μέσα από τις ηλεκτρονικές σελίδες του "Ευρυτάνα ιχνηλάτη" . Πρόκειται για μία πρωτοποριακή Διακήρυξη του - πάντα ριζοσπαστικού - ΕΑΜ Ευρυτανίας, που αφορούσε την προστασία των Δασών μας επί κατοχής. Εμπνευστής και συγγραφέας της ήταν ο πρωτοπόρος αντιστασιακός αγωνιστής  Γεωργούλας Μπέικος ο οποίος υπήρξε και ο συντάκτης του περίφημου "Κώδικα Ποσειδώνα" αυτής της εμβληματικής χάρτας της Λαϊκής Αυτοδιοίκησης!

Και ποιος ήταν ο σωστός τρόπος, η καλύτερη μέθοδος για την προστασία των δασών μας; 

Να παραχωρηθούν αυτά στις Κοινότητες των Αγροτών οι οποίες θα είχαν και την ευθύνη της διαχείρισης, της περιφρούρησης και της μελλοντικής προσεκτικής και μετρημένης αξιοποίησής τους προς όφελος όλων των ανθρώπων.

Όπερ σημαίνει Συλλογική Λαϊκή Περιουσία όλης της Κοινότητας και ΟΧΙ απλά κτήμα του εκμεταλλευτικού αστικού κράτους και των κυβερνήσεών του. Ένα τρανταχτό παράδειγμα για το τι σημαίνει αληθινή κοινωνικοποίηση των δημοσίων αγαθών, με πολύτιμα διαχρονικά συμπεράσματα χρήσιμα και για το σήμερα και για το αύριο!

Παραθέτουμε, στη συνέχεια, το σχετικό απόσπασμα από το βιβλίο του αλησμόνητου Γεωργούλα Μπέικου, υπό τον τίτλο: "Η λαϊκή εξουσία στην Ελεύθερη Ελλάδα, εκδ. Θεμέλιο, 1977). Κατά τη μεταφορά διατηρήσαμε την ορθογραφία του πρωτοτύπου.

Ιδού:

*****

Εν' απόβραδο το Δεκέμβρη του 42 βλέπω να περνάει στην πλατεΐτσα του χωριού μου ένανε Κοριτσιώτη με φορτωμένο το μουλάρι του κορμιά ξεφλουδισμένα νεαρών ελατόδεντρων, για πασάλους. Για όσους δεν ξέρουνε: η φασουλιά είναι αναρριχητικό φυτό. Της μπήχνουμε στη φωλιά της ένανε πάσαλο, το λεγόμενο φασουλόκλαρο, ανεβαίνει κι ανθίζει και καρπίζει. 

Μα είναι σωστό έγκλημα να πετσοκόψεις εκατοντάδες νεαρά έλατα για το σκοπό αυτό, όταν μπορείς να χρησιμοποιήσεις κλαδιά από πλάτανο.

Σαν είδα το μουλαροφόρτι, βγήκ' από τα ρούχα μου. Και του έψαλα τον αναβαλλόμενο εκείνου του ελαφρόμυαλου.

Στο σπίτι φιλοξενούσα τότε, μισοπαράνομους, τον πρόεδρο και το γραμματέα της Επαρχιακής Επιτροπής ΕΑΜ Ευρυτανίας. Τον πρώην διοικητή της Υποδιοίκησης Χωροφυλακής Ευρυτανίας ταγματάρχη Σταύρο Ξανθάκη και τον εν ενεργεία εισαγγελέα πλημμελειοδικών Ευρυτανίας Χρ. Αρχιμανδρίτη. Σαν ανέβηκα και με είδανε αναστατωμένο, ρωτήσανε την αιτία. Τους είπα το λόγο. 

Και πάνω στην κουβέντα μού ήρθε και  διατύπωσα τη γνώμη να κάνουμε μια Διακήρυξη τώρα δα στον Ευρυτανικό λαό να του παραχωρούμε εξ ονόματος του ΕΑΜ τα δάση και να του ζητάμε να τα προστατέψει ο ίδιος μ' όλη την αυστηρότητα που χρειάζεται.

-Γράψε την, είπε ο Ξανθάκης, και να την υπογράψουμε. Αμ' έπος, αμ' έργον! Τι λες, Χρήστο;

-Και με τα τσαρούχια, που λένε στο χωριό μου το Κομπότι, συμφώνησε κι ο γραμματέας.

Βάλιας Σεμερτζίδης- Συνεδρίαση Αυτοδιοίκησης στα Άγραφα


Έκατσα και την έγραψα.

Έλεε, πως, τα δάση, ανεχτίμητος πλούτος και το αυριανό βασικό εισόδημα του Ευρυτανικού λαού, πρέπει να διαφυλαχτούνε σαν κόρη οφθαλμού. Ότι μέχρι σήμερα ο Ευρυτάνας δεν είχε κανένα ή ελάχιστο διάφορο από τα δάση, γιατί του τα είχε απαλλοτριώσει το κράτος. Ότι τα δάση δικαιωματικά ανήκουνε στις κοινότητες, στις οποίες υπάγεται η περιοχή του κάθε δάσους. Το ΕΑΜ, αποκαθιστώντας δικαιοσύνη σ' αυτόν τον τομέα, παραχωρεί από σήμερα τα δάση στο φυσικό δικαιούχο τους, τις Κοινότητες. Οι Κοινότητες από σήμερα πρέπει να θεωρούνε ιδιοκτησία τους και περιουσία τους τα δάση της περιοχής τους και να τα περιφρουρήσουνε από κάθε απειλή, από το τσεκούρι, τη φωτιά, την αλόγιστη υλοτόμηση. Κι ως την ημέρα που θα γίνει δυνατή η αξιοποίησή τους κι εκμετάλλευσή τους από τις ίδιες τις Κοινότητες, που οι κάτοικοί τους θα καρπώνονται στο εξής το εισόδημα από τα δάση.

Αυτά έλεγε περίπου η Διακήρυξη. Την υπογράψανε ο Πρόεδρος Γιωργάκης Ολύμπιος κι ο γραμματέας της Ε.Ε. ΕΑΜ Ευρυτανίας Ν. Σκουφάς.

Την άλλη μέρα την τοιχοκολλήσαμε στο μαγαζί, τη διάβασε ο κόσμος, έκανε δυνατή εντύπωση. Το ΕΑΜ τους έδινε τα δάση, που από καταβολής ρωμαίικου ήτανε δημόσια, βιός όχι του χωριού, μα του κουβέρνου.

Τη στείλαμε και στ' άλλα χωριά, διαβάστηκε στις εκκλησιές. Παντού τη δεχτήκανε τουλάχιστο με ικανοποίηση. Και θέλω να πιστεύω, πως εκείνη η Διακήρυξη έπαιξε τον ευεργετικό της ρόλο στο να μη γίνουνε ζημιές στα δάση της Ευρυτανία τον καιρό της κατοχής. Ο λαός τα θεωρούσε δικό του βιός και σαν τέτοιο τα διαφύλαξε, τα προστάτεψε.

Απ' ότι ξέρω εκείνη η Διακήρυξη ήτανε και το πρώτο ντοκουμέντο στον καιρό της Αντίστασης αναφορικά με τα δάση*

(* Στο "Πρόγραμμα της Φιλοπροόδου Ενώσεως Καροπλεσίου, 1933, περιλαμβάνεται ότι "τα δάση πρέπει να παραχωρηθούν στις Κοινότητες και η εκμετάλλευση αυτών να γίνεται με σύστημα από συνεταιρισμούς εκάστης κοινότητας...")

blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"