Τετάρτη 27 Ιουνίου 2018

Εεε... γιαγιά!




Πάνε πολλά χρόνια από τότε....

Θυμάμαι ότι ήμουν πρωτοετής φοιτητής και λίγο πριν από την έναρξη της καλοκαιρινής εξεταστικής περιόδου, είχα επιλέξει ν' ανεβώ για κάμποσες μέρες στο χωριό της γιαγιάς μου στην Ευρυτανία. Εκεί, πέρα από το πολυπόθητο αντάμωμα με τη γλυκιά παρουσία εκείνης της τόσο πολύτιμης στη ζωή μου γυναίκας, κατάφερα να ξεφύγω για ένα διάστημα από τη δουλειά και τα σούρτα-φέρτα της Αθήνας και να αφιερωθώ στο διάβασμα σε ένα ήσυχο και γαλήνιο περιβάλλον. 

Ξυπνούσα πολύ πρωί, έπαιρνα τα βιβλία μου και τραβούσα με μια κουβέρτα παραμάσχαλα ως τη διπλανή ρεματιά όπου κάτω από τα πυκνόφυλλα πλατάνια ξεφύλλιζα, έγραφα, μουτζούρωνα, για 3-4 ώρες.
    
Καμιά φορά τα παράταγα όλα και πήγαινα για ψάρεμα στο ποτάμι με ένα καλοσυνάτο γεροντάκι το μπάρμπα-Μήτρο. 

Άλλοτε πάλι, αντάμα με τη γιαγιά μου τη Γιάνναινα φτιάχναμε τα κήπια: σκαλίζαμε, ποτίζαμε... ταΐζαμε τις κότες και γιομίζαμε και κανένα καλάθι με λογιών-λογιών καλούδια από το χωράφι, μέχρι την ώρα που το μοσχομυρωδάτο και καλομαγειρεμένο στα ξύλα φαγητό της γιαγιάς έπαιρνε τη θέση του στο τραπέζι με το κεντητό από τα άξια χέρια της τραπεζομάντηλο. Κι όλα να λάμπουν, όλα!  Μα πιο πολύ εκείνο το χαμογελαστό ρυτιδωμένο προσωπάκι...

Τα ζεστά καλοκαιρινά απομεσήμερα μού άρεσε να παίρνω ένα καφεδάκι σιγοβρασμένο από τα χέρια της Γιάνναινας και να αράζω κάτω από το βαθύ ίσκιο μιας μεγάλης καστανιάς σιμά στο σπιτάκι της γιαγιάς. Άναβα και κανένα τσιγαράκι και καθόμουν εκεί απολαμβάνοντας την ευεργετική δροσούλα και τα γλυκοκελαηδίσματα των πουλιών αφήνοντας τη σκέψη να ταξιδεύει καθώς ατένιζα τις αντικρινές ελατοσκέπαστες πλαγιές και το ποτάμι πέρα μακριά να φιδογυρνάει ασημωμένο από τις απογευματινές ακτίνες του ήλιου. Ξανάνοιγα τα βιβλία κι έτσι ξεχνιόμουν ως το σούρουπο. Τότε πήγαινα για περπάτημα μέχρι το επάνω χωριό, να δω το λιόγερμα και να πιω κάνα τσίπουρο στο καφενεδάκι.

Τα βραδάκια τα λέγαμε με τη γιαγιά καθισμένοι σε εκείνη την αξέχαστη αυλή. Είχε τόσα να μου πει και άλλα τόσα να με διδάξει από μια ζωή δύσκολη, με διώξεις και θυσίες σε χρόνια πέτρινα. Θυμάμαι ότι παραξενευόμουν που χαμήλωνε τη φωνή της, τόσο σχεδόν σα να έσβηνε, όταν μιλούσε για κάποιες σκληρές καταστάσεις που σημάδεψαν τη ζωή της. Όμως εκείνη η αδιόρατη υπερηφάνεια δεν χάνονταν...

Άλλες φορές δεν λέγαμε τίποτε, απλά τραγουδούσαμε! Θυμάμαι τη γιαγιά να τραγουδάει με θαυμασμό τον "Γιαγκούλα", ένα πολύ παλιό άσμα που είχε μάθει κι εκείνη από τη δική της γιαγιά, κι άλλοτε πάλι να σιγολέει με μάτια που έλαμπαν κάνα ανταρτικό!

Ύστερα πλάγιαζα στο κρεββάτι δίπλα από το ανοιχτό παράθυρο για να ακούω το κελάρισμα των νερών στο ρεματάκι και τα αηδόνια με το γκιώνη να λένε τα δικά τους.  

Τώρα, πια, μετά χρόνια, αναρωτιέμαι πόσο μου λείπουν κάτι τέτοιες στιγμές... μα και τι ανεκτίμητη κληρονομιά ήταν για τη ζωή μου αυτές οι μνήμες! Δεν ξέρω αν τότε μπορούσα να αξιολογήσω και να εκτιμήσω σε όλο του το εύρος αυτό τον πλούτο, αλλά πιστεύω ότι κράτησα "καμπόσα" που τώρα πια καταλαβαίνω, και ιδίως νιώθω, πολύ καλύτερα. 

Έχω κρατήσει ενθύμιο το μπρίκι της γιαγιάς μου και την κωνσταντινουπολίτικη χάλκινη κανάτα της που ήταν το μόνο αντικείμενο που γλίτωσε από το κάψιμο του σπιτιού της από τους γερμανούς.  

Α! και το δρεπάνι της με χαραγμένα τα αρχικά της...

(Στη μνήμη της...)




19 σχόλια:

doctor είπε...

ΤΙ ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ ΞΥΠΝΗΣΕΣ ΦΙΛΤΑΤΕ ΕΥΡΥΤΑΝΑ ΜΕ ΤΟ ΥΠΕΡΟΧΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΟΥ!
ΠΟΣΟ ΕΡΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΤΑ ΧΩΡΙΑ ΜΑΣ ΧΩΡΙΣ ΤΑ ΓΕΡΟΝΤΑΚΙΑ ΜΑΣ.
ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΓΙΑ ΟΛΑ ΟΣΑ ΜΑΣ ΘΥΜΙΖΕΙΣ....

Κική Κωνσταντίνου είπε...

να τη θυμάσαι πάντα με αγάπη και τόσο όμορφες μνήμες
αγαπω γιαγιαδες

Unknown είπε...

Ευρυτάνα... είναι χάρισμα μοναδικό να μπορεί κάποιος μέσα σε λίγες γραμμές να μεταφέρει εικόνες ,ήχους παραστάσεις μιας άλλης εποχής.Διαβάζοντας αυτό το κείμενο και γνωρίζοντας πολύ καλά την γιαγιά την Γιάνναινα,μπορώ ανεπιφύλακτα να πω ότι μου άλλαξε η διάθεση και χάθηκα αρκετή ώρα στις αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων.Να είσαι πάντα καλά ,να την θυμάσαι και να την θυμόμαστε αυτή και την παρέα της ,γυναίκες βασανισμένες μα περήφανες και αγέρωχες ρουμελιώτισες !!!!

Άιναφετς είπε...

Μα αυτός είναι και ο πλούτος όσων είχαν τη τύχη να έχουν μια παρόμοια Ευρυτάνισσα γιαγιά, γιατί τις αναμνήσεις μας κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να "κάψει"!

Aris είπε...

Γεια σου ρε ιχνηλατη με τις καταπληκτικες σου αναρτησεις.!!

Δημητρίου Δημήτριος είπε...

Ξύπνησες θύμησες Ευρυτάνα. Νάσαι καλά...

PHOTO ΤΙΤΛΟΙ είπε...

Τυχεροί όσοι κουβαλούν στο δισάκι της ψυχής τέτοιες πολύτιμες αναμνήσεις με γιαγιάδες και παππούδες στα χωριά...

Φυσιολάτρης! είπε...

Με μεγάλη συγκίνηση διάβασα το κείμενο σου Ευρυτάνα.....μπράβο παλικάρι....για το φόρο τιμής!!!!!

Giannis Pit. είπε...

Αχ βρε Ευρυτάνα τι περιγράφεις...!
Εμβληματική μορφή της κλασικής Ελληνικής οικογένειας η Γιαγιά μας. Μάλιστα θα έλεγε κανείς μαρτυρική μορφή έως και Αγιοποιημένη από τις συνθήκες της ζωής αλλά και των όσων μας προσέφερε.
Σαν να σε ακολούθησα στα μέρη εκεί και σαν να αφουγκράστηκα τις νύχτες αυτές τις μαγικές που περιγράφεις με ανοιχτό το παράθυρο.
Και σε όλα αυτά και το πέρασμα των Φασιστών από την ιερή γη της.
Καλό βράδυ Ευρυτάνα.

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...


Μία εμβόλιμη παρέμβαση :

Αν θέλετε στο τέλος του παρόντος άρθρου κάντε κλικ επάνω στην υπογραφή "Ευρυτάνας ιχνηλάτης".

Καλή συνέχεια στα όμορφα σχόλιά σας...

Μαρία Κανελλάκη είπε...

Ένα εξαιρετικό πεζογράφημα που θα έπρεπε να κοσμεί τις σελίδες των σχολικών βιβλίων. Τι εικόνες, τι λόγος, τι συναισθήματα!...
Σ' αυτές τις γιαγιάδες χρωστάμε ό,τι είμαστε σήμερα. Γενναίοι άνθρωποι, δημιουργικοί και καλλιεργημένοι στην ψυχή. Η πολύτιμη κληρονομιά μας.
Να είναι αναπαυμένη η ψυχούλα της...

kapetandiamantis είπε...

ΤΑ ΒΙΩΜΑΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΕΧΟΥΝ ΜΙΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΜΑΓΕΙΑ .
ΠΟΣΟ ΜΑΛΛΟΝ ΟΤΑΝ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΥΠΩΜΕΝΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗ ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΗ ΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΕΥΡΥΤΑΝΑ ΙΧΝΗΛΑΤΗ.
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!

Faros είπε...

Πραγματικά πολύ όμορφο κείμενο!

Σου γλυκαίνει την ψυχή - που άλλοι μας την μαυρίζουν κάθε τόσο!

Επίσης υπέροχη και η φωτό !

Χαιρετώ σε !

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...


Ευχαριστούμε για τις επισκέψεις.

Ένα ιδιαίτερο μεγάλο ευχαριστώ σε όσους τιμήσατε και με το σχόλιό σας αυτή την ανάρτηση.

Λαμπρινη είπε...

Αχ η γιαγιά μας πόση αγάπη έχουμε πάρει από την κυρά Γιάννενα. Πόσο μας αγαπάει ο Θεός και την κλήρωσε σε εμάς?

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ωραίο κείμενο! Πολύ ζωντανές και πολύτιμες αναμνήσεις! Άνθρωποι μιας άλλης εποχής! Χιλιοβασανισμένοι, ζώσα ιστορία με πίκρες βαριές να σκιάζουν τα μάτια τους, μα με αρχές και ιδανικά και όνειρα για έναν καλύτερο κόσμο!

Scorpion είπε...

Το οδοιπορικό σου Ευρυτάνα Ιχνηλάτη ξυπνάει μνήμες, αγαπήσαμε και αγαπάμε τις γιαγιάδες που είχαν ή έχουν τα χαρίσματα της γιαγιάς σου. Τέτοιους ανθρώπους έχει ανάγκη η κοινωνία μας.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που την σκεπάζει!!!

Vasilis Siorokos είπε...

Νοσταλγικά μας μετέφερες στα παιδικά μας χρόνια στο χωριό - τα αναπολούμε και είναι βαθιά χαραγμένα στην ψυχή μας!!

Κατερίνα Τοράκη είπε...

Μας πήγες χρόνια πολλά πίσω! Ήμουν δευτεροετής όταν έφυγε η μοναδική γιαγιά μου, κατέβηκα στα Χανιά μόλις έμαθα πως είναι στα τελευταία της και την πρόλαβα, στα χέρια μου ξεψύχησε, η γενναία Κουκουβιτομαρία που για υπογραφή έβαζε σταυρό. Γλυκαίνουν τις ψυχές αυτές οι σχέσεις, το νιώθω τώρα κι εγώ με τα δικά μου εγγόνια. Νάσαι καλά Ευρυτάνα!