Στάλαζαν οι δροσιές από τα ελατοκλώναρα σαν δάκρυα ευγνωμοσύνης στο βουνό...
Κι όσο η νυχτιά ζυγώνει απλώνοντας κι αυτή τα δικά της πολύδροσα τούλια, τόσο οι λιλιπούτειοι πτερωτοί τροβαδούροι, τούτοι οι ευαισθητοποιημένοι εραστές της μητέρας φύσης, υμνούν συνεπαρμένοι τη σοφία, την αρμονία, το θαύμα της δημιουργίας...
Σαν ταξιδιάρικα πουλιά κι οι στοχασμοί πλανώνται στα ψηλά ασύνορα ουράνια λιβάδια...
Δεν υφίσταται χρόνος, τον υπερνικά η γοητεία...
Σε ευχαριστούμε αειπάρθενη μικρή ορεινή πατρίδα για τα θεία δώρα σου, για τη γεύση της ζωής, για την ευεργεσία στις ψυχές μας!
83 χρόνια μετά την επίσημη έναρξη του Ένοπλου Αγώνα κατά του φασισμού-ναζισμού (7 Ιουνίου 1942 Δομνίστα Ευρυτανίας - βλ. εδώ!) από τον ΕΛΑΣ με τον Πρωτοκαπετάνιο Άρη Βελουχιώτη, το Κρίκελλο γέμισε από συγγενείς του Άρη και φίλους που ήρθαν από Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Κέρκυρα, Λάρισα, Εύβοια, Καρδίτσα, Ναύπακτο, Μεσολόγγι.
Περπάτησαν στον τόπο της πρώτης μάχης που έδωσε ο ΕΛΑΣ εναντίον των Ιταλών κατακτητών, εκεί όπου έπεσε ο πρώτος ΕΛΑΣίτης ο αξέχαστος Δημήτρης Σαξώνης ("Δασκαλάκης" - βλ. εδώ!), έστησαν τη Λαϊκή Σκηνή του Γ. Κοτζιούλα στην πλατεία του χωριού μας και έπαιξαν "Τα μαγικά βουνά" με τη συγκλονιστική θεατρική ομάδα των "Elephas Tiliensies", εξέθεσαν τα τετράδια του Άρη από τη Γεωργική Σχολή της Λάρισας καθώς και τις εξαιρετικές σκιτσογραφίες της εικονογραφημένης ιστορίας του Γιώργου Φαραζή για τον Πρωτοκαπετάνιο της Αντίστασης!
Επισκέφτηκαν το Ιστορικό "Καλύβι" του ήρωα-μάρτυρα του Αγώνα Βασίλη Παπανικολάου (βλ. εδώ!) απ' όπου ξεκίνησε η πρώτη ομάδα των αποφασισμένων μαχητών με τον Άρη Βελουχιώτη.
Πολλές οι ξεχωριστές στιγμές του διήμερου.
Χαρακτηριστικά : όταν η πλατεία του χωριού σείστηκε, μετά τη θεατρική παράσταση, με το σύνθημα "Λευτεριά-Λευτεριά στην Παλαιστίνη" ή όταν ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου απήγγειλε στίχους τραγουδιού του ειδικά για την περίσταση! Παρόν έδωσε και ο αγωνιστής του αντιδικτατορικού αγώνα Νίκος Μανιός. Ασύλληπτη δε η συγκίνηση όλων μας όταν η θυγατέρα του αδελφού τού Άρη Μπάμπη Κλάρα, η Μαρία Ρόζα Κλάρα και η κόρη της Δάφνη (βλ. εδώ!) μίλησαν για τα έντονα συναισθήματά τους μπροστά στο εμβληματικό "Καλύβι" όπου φιλοξενήθηκε η πρώτη ανταρτοομάδα του Άρη.
Το μικρό Κρίκελλο της Ευρυτανίας πλημμύρισε από επισκέπτες κάθε ηλικίας που ήρθαν από μακριά με ένα στόχο : να γιορτάσουν όπως αυτοί ξέρουν και θέλουν τη μεγάλη αυτή Γιορτή Αντίστασης, να τιμήσουν τον Πρωτοκαπετάνιο της Άρη Βελουχιώτη και να διατρανώσουν τη θέληση για συνέχιση του αγώνα για ελευθερία, ανεξαρτησία, δημοκρατία, λαϊκή κυριαρχία!
Αντί επιλόγου...
80 χρόνια πέρασαν και η μορφή του πρωτοκαπετάνιου αιωρείται φωτοστεφανωμένη σεμνή αγία και άγρια.
Το φως του φανοστάτη των Τρικάλων έσβησε μες το σκοτάδι των μαύρων ψυχών.
Ψυχών;
Ψυχίων και ούτε.
Απανθρωπιάς, βαρβαρότητας, μνημεία αλησμόνητα του ερέβους της προστυχιάς της δουλικότητας και της υποταγής.
Και οι φωτεινές μορφές εκεί να αιωρούνται και να ρωτούν:
Γιατί ογδόντα χρόνια τώρα εμείς αντέχουμε και εσείς αντέχετε μέσα στης λασπουριάς το αίμα.
Πριν και το δικό σας αίμα μες της λασπουριάς το βόρβορο των άλλων συναντήσει
τους φανοστάτες ελευθερώστε.
Τις αιώρες των κεφαλών σας καταργήσετε, κάψτε τα γουναράδικα.
Τα χνάρια στα ελπιδοφόρα φωτεινά μονοπάτια της θύμησης δεν σβήνουν ποτέ!!
Πρώτος εσύ, Άρη του Βελουχιού, τα περπάτησες κι εμείς με σεβασμό μα και αποφασιστικότητα τα ακολουθούμε...
Η θυσία σου βαρύτιμο παντοτινό μήνυμα στους αιώνες των αιώνων.
Το άγιο αίμα σου ανεξίτηλο αποτύπωμα μνήμης μα και αδιαπραγμάτευτη υπόσχεση λαϊκής ανυπακοής.
ΣΕ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ...
-Για να νικήσουν οι Εξεγέρσεις των κολασμένων της γης, για να θριαμβεύσει το Δίκιο απέναντι στο Άδικο και έτσι να ξημερώσει εκείνη η ευλογημένη μέρα που δεν θα ξαναϋπάρξουν ποτέ πια άδικοι βρώμικοι πόλεμοι και εκατόμβες νεκρών για τα τρισάθλια απεχθή συμφέροντα των εξουσιαστών του κόσμου...
-Για να έρθει το πλήρωμα του χρόνου που και ο δικός μας ο βασανισμένος λαός θα γίνει αφέντης και νοικοκύρης στον τόπο του...
-Για να διώξουμε μια για πάντα τη σύγχρονη αδηφάγα αποικιοκρατία, την ξένη ακρίδα που απομυζά τη γη μας και το λαό μας...
-Για να αποτινάξουμε και το ζυγό της ντόπιας τυραννίας που μας καταδυναστεύει...
-Για να πάψουν πλέον οι άνθρωποι να είναι δύο κατηγοριών: οι προνομιούχοι και οι αδικημένοι, αυτοί που έχουν τα πάντα κι εκείνοι που στερούνται τα πάντα...
-Για να λείψει η μεγαλύτερη πληγή της ανθρωπότητας : η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο...
-Για να εξανθρωπιστεί επιτέλους ο άνθρωπος και να ζούμε όλοι πια αδερφωμένοι σε μια ελεύθερη και ειρηνική ζωή...
-Για την ισότητα, την κοινωνική δικαιοσύνη και την ολόπλευρη απόλαυση της ζωής...
-Γιατί αυτός ο ήλιος πρέπει να βγαίνει για ΟΛΟΥΣ τους ανθρώπους!
*Άρη, σε ευχαριστούμε για όσα μας δίδαξες!
*Άρη, οι ατιμωτικές συμφωνίες με τους άτιμους δεν έχουν καμία θέση στα ανυπότακτα όνειρά μας και τα ευγενή οράματά μας.
Μέσιασε ο Θεριστής του 1945, στη Μεσούντα των Τζουμέρκων.
«Ο Ήλιος της Ανταρτοσύνης» άπλωσε το φως του για Λευτεριά, Λαοκρατία, Δικαιοσύνη, πίσω απ’ τις εμπασιές τις απόρθητες και απόκρυφες των Ηρώων.
Ο Πρωτοκαπετάνιος του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, ο Γεννήτορας της Λεύτερης Ορεινής Ελλάδας στην καρδιά της σκλαβωμένης Ευρώπης, αγναντεύει για τελευταία φορά τις ηλιαχτίδες να βυθίζονται στο αχανές του ουρανοθέμελου.
Νοιώθει το χνώτο του θανάτου να σέρνεται στις φιδόστρατες. Ζωσμένος από φασίστες εγώθρεφτους, από δωσίλογους τυχάρπαστους, από μια κυβέρνηση παχύδερμη, από ταγματαλήτες αφιονισμένους, από Εγγλέζους που ‘ρθαν «ντυμένοι φίλοι», από συντρόφους που τον αποκήρυξαν ως «δηλωσία», στις 12 του Ιούνη του 1945.
Μόνος του εκεί, στη χαράδρα του Φάγγου, καμιά εικοσαριά δρασκελιές πίσω από τους 35 συναγωνιστές του, παίρνει τη μεγάλη απόφαση: «Να θερίσει» με το κοφτερό δρεπάνι της αδούλωτης θέλησής του το γρήγορο πέρασμά του απ’ το χωράφι του εφήμερου. Να καταχωρήσει το βαφτιστικό του «Θανάσης», στο κιτάπι της Αθανασίας.
Ανασύρει το πιστόλι απ’ τον ζωστήρα του... η ψυχή βροντοφωνάζει:
«Ο Λαός θα νικήσει!».
Τραβάει τη σκανδάλη.
Ο Λεβέντης που σαν χόρευε τον αγαπημένο του χορό, τον τσάμικο, «σειούνταν απάνω του τα κουμπούρια, αναπηδούσαν οι αρμαθιές, τραντάζουνταν η γης… Έκραζε, σούραγε, αναδίπλωνε το γερό κορμί, τινάζονταν ως αγριόγατος τ’ αψήλου», γέρνει στη γη
Ανταριάζονται οι καρδιές….
Δραπετεύουν τα συλλοϊκά…
Ανεμοσκορπάνε οι λέξεις…
Πώς να τις συμμαζώξει η Λαϊκή Μούσα, να τις κάνει ποίημα, τραγούδι, για να υμνήσει το σαραντάχρονο παλληκάρι, που πάλεψε να ξαναδώσει τη χαμένη αξιοπρέπεια σ’ έναν ολόκληρο λαό;
Πώς να αφηγηθεί ο Ιστορικός τα «έργα και ημέρες» ενός Ανυπόταχτου, Ρηξικέλευτου Ηγέτη;
Πώς να ξετυλίξει «τον μίτο του Μύθου» ο Λογοτέχνης για να αφήσει στην αιωνιότητα τη δύναμη της φιλίας, την πίστη στον Αρχηγό μέχρι θανάτου, του πρωτοπαλλήκαρου Τζαβέλα, που αυτοκτόνησε δίπλα του;
Τον βρήκαν αγκαλιά με Αυτόν που «υιοθετούσε» τα φτωχόπαιδα της Ευρυτανίας και της Φθώτιδας, σαν κατέβαιναν στη Λαμία να μάθουν γράμματα. Με Αυτόν που δεν χώραγαν οι φτερούγες του στα θρανία της στενομυαλιάς, του αυταρχισμού, των μορμολύκειων. Με Αυτόν που αρνήθηκε μια ζωή μεταξωτοχουχουλιασμένη στο «έχειν» των γονιών του. Με Αυτόν που ξεκίνησε απ’ το καλύβι του Στεφανή στη Σπερχειάδα με 14 συντρόφους, σχεδίασε και οργάνωσε την έναρξη του αντάρτικου, την 1η βδομάδα του Ιούνη του 1942, στο καλύβι του δάσκαλου Βασίλη Παπανικολάου, στο αγαπημένο του Κρίκελλο, και σε τρία χρόνια δημιούργησε έναν αξιοθαύμαστο εθελοντικό στρατό 140.000 μαχητών και μαχητριών.
Ποιος χρωστήρας ζωγράφου και ποια σμίλη γλύπτη θα βρουν πνοή μαγική ν’ αναστήσουν την αρχέγονη μορφή του Ήρωα: Περήφανη, στητή κι ολόρθη κορμοστασιά. Μάτια νοτισμένα στην υγράδα της περίσκεψης. Βλέμμα αδείλιαστο βαφτισμένο στην λαμπεράδα του αστραπόβροντου. Με τη χαρακιά του Χρέους χαραγμένη στο μεσόφρυδο. Με τα γένια, φουντωτό σύθαμνο να φωλιάζει η τιμή.
15 του Ιούνη του 2025.
80 χρόνια σέρνεται η Εξουσία στις διαταγές εθελοτυφλούντων αρχηγίσκων, λιβανιζόντων την ευτέλεια, την ασυδοσία, την αμετροέπεια, τη λήθη.
Ο σπόρος, όμως, που έριξε με τους αγώνες του ο Άρης βλασταίνει όλο και περισσότερο. «Τα παιδιά του», γκρεμιστές της μουμιοποιημένης ολιγαρχίας, μπροστάρηδες, ορκίζονται να υπερασπιστούν όσα Αυτός πύργωσε στα στήθη τους. Πιστοί συνοδοιπόροι τους κι ολόθερμοι υποστηριχτές τους η Αλήθεια και η Νέμεση.
80 χρόνια, απ’ το Βελούχι ως τη Μεσούντα η Ηχώ αχολογάει:
Το ποίημα μάς στάλθηκε από συμπατριώτη μας που θέλησε να μείνει α ν ώ ν υ μ ο ς. Μας συγκίνησε και το δημοσιεύουμε στη μνήμη του Άρη Βελουχιώτη, του αθάνατου ΠρωτοΚαπετάνιου του ένδοξου Ε.Λ.Α.Σ.
Ο Μάης, ο πεντεδείλινος, μαζεύει στα κήπια τα μαραμένα τριαντάφυλλα κι ετοιμάζεται να παραδώσει την εξουσία στο καλοκαίρι, το φορτωμένο υποσχέσεις και ξελογιάσματα.
Το Βελούχι, το Βουνό της Ανταρτοσύνης, υψώνεται «περήφανο και χιλιοζηλεμένο».
Η πρωτεύουσα, ξαπλωμένη οδαλίσκη στα πόδια του, χουχουλιέται σε παπλώματα ναρκισσευόμενης ευημερίας, εύκολου νεοπλουτισμού, υβριστικής εγωπάθειας.
Στον κεντρικό δρόμο, που ενώνει τη Μεσοχώρα με το Καρπενήσι, κοντά στο εξοχικό «αιωνίου» βουλευτή, εντεταλμένου να προστατεύει από μακελάρηδες τα πάτρια εδάφη, να γνοιάζεται για το μέλλον των παιδιών μας(!!!;;;), η εικόνα συγκλονίζει:
Αριστερά μας, η Ζωή και η Ανάσταση!
Η Μάνα-Γη ερωτοτροπεί με ελπιδοφόρα χρώματα. Ψάλλει ύμνους αρχέγονους:
«Ω! Θεά Φύση, μητέρα των πάντων,
πολυμήχανη μητέρα επουράνια,
σεβαστή θεά που κτίζεις τα πάντα»
Σταίνει αυτί σε τραγούδια λιγύφθογγα, σε ήχους εξόριστους απ’ της πόλης τα στενά. Αγαλλιάζει στα χνώτα του ιερού ζώου, που κάποτε ζέστανε στη φάτνη της ταπεινότητας τον νεογέννητο Σωτήρα, τον κατατρεγμένο από τον αιμοσταγή Ηρώδη και τους μικρόψυχους Γραμματείς και Φαρισαίους. Το καταπράσινο χαλί της, χαϊδολογιέται με του ήλιου τα χαμόγελα κι ευλογάει τα μοσχομύριστα γεννησαρούδια της.
Δεξιά μας, η Σταύρωση κι ο Θάνατος!!!
Σειρές φωτοβολταϊκών, εκεί που φύτρωνε «φλισκούνι κι άγρια μέντα», σπέρνουν την ξεραΐλα και τη νέκρωση. Κακές μάγισσες, στοιχειωμένες σ’ εβένινα γραφεία χρυσοκάνθαρων επενδυτών, μοιράζουν καθρέφτες ποτισμένους με δηλητήριο φαρμακερό, καλογυαλισμένους με «λαγούς και πετραχήλια», τυλιγμένους στα «Θα» της αρπαχτής, βαφτισμένους στ’ όνομα της «ΠΡΑΣΙΝΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ!!!;;;».
Η Θεά Περσεφόνη, μοιρασμένη στον πάνω και στον κάτω κόσμο, με τ’ αριστερό της μάτι χαίρεται «όσα εν σοφία εποιήθησαν». Με το δεξί μοιρολογάει, τυφλωμένο από το «γλίσχρον φως» της οδυνηρής σκοτοδίνης του εκμαυλισμού της κεφαλαιοκρατίας. Με τ’ αριστερό της αυτί, ηδονίζεται στ’ αηδονιού το ερωτικό κάλεσμα. Με το δεξί, θλιμμένη απ’ την «άκρα του τάφου σιωπή», αναζητάει τη μάνα της, τη Δήμητρα, να την παρακαλέσει να γίνει αρωγός της Κάθαρσης, για να γκρεμίσουν, επιτέλους, σε ανήλιαγους Καιάδες αυτούς που εν μια νυκτί υπέγραψαν νόμους «περί χαρακτηρισμού παραγωγικών ή μη γαιών».
Το Βουνό της Ανυπακοής αρνιέται να δεχτεί το φιλί της προδοσίας. Σιχτιρίζει τους Μαμμωνάδες που παίζουν αιμάσσουσες ζαριές στις πλάτες του πλανήτη. Οικτίρει τους ιδιοκτήτες των χωραφιών, που έναντι πινακίου φακής και εύκολου κέρδους, εκχωρούν στους ολετήρες της παράδοσης τα χωράφια των προγόνων, κόβοντας τον ομφάλιο λώρο με τις ιστορίες του ιδρώτα γενεών αργασμένων στου ησιόδειου άροτρου τη σπορά. Βρονταστράφτει ακούγοντας τις γεροντίστικες δικαιολογίες: «Τι να ‘κανα; Απόκαμα… Ορφάνεψε ο τόπος… Το Γενιτσαριό μάντρωσε τα παιδιά μας σε ξένες στράτες, τους πούλησε «φύκια για μεταξωτές κορδέλες», τους έσπρωξε να χορεύουν «τσάμικα» σε σκοτεινές δουλειές, σε δύστροπα αφεντικά…. Σκούριασαν οι κλειδαριές στα σπίτια μας... Η σύνταξη δεν μου φτάνει… Είναι σωτήριο το ενοίκιο από τούτο το χωράφι…»
Είναι ολοφάνερο ότι οι σύγχρονοι κονκισταδόρες βρήκαν Κερκόπορτα και μπήκαν ν’ αλώσουν τον τόπο μας!
Ψηλά, στη σπηλιά του Κατσαντώνη, δώδεκα νέοι κάνουν σύναξη. Δώδεκα ανταριασμένες ψυχές κοιτάνε κατά τον ήλιο και δίνουν όρκο βαρύ:
«Εγώ, παιδί του ελληνικού λαού, ορκίζομαι ν’ αγωνιστώ για το διώξιμο του εχθρού απ’ τον τόπο μας, για τις ελευθερίες του λαού μας. Ορκίζομαι να είμαι άγρυπνος φρουρός και προστάτης της γης μας.»
"Ο Λάμπρος ήρθε στο μάθημα και προχτές και χτες και σήμερα.
Κοιτάζει το ρολόγι του κι έρχεται ταχτικά την ίδια ώρα. Το ρολόγι του Λάμπρου είναι μια ξερή αγριαχλαδιά. Στις δέκα το πρωί πέφτει ο ίσκιος της απάνω στο σημάδι. Τότε ξεκινά ο μαθητής τρέχοντας κι έρχεται στο Δημητράκη.
Δόξα σοι ο Θεός, τα γίδια την άλλη φορά τα μάζεψε, εκτός απὸ ένα. Ένα τραγάκι, ένα μαύρο τραγάκι, δεν μπόρεσε να το βρη πουθενά.
Όταν το είπε του παππού, τον έπιασε μεγάλος θυμός.
«Να πας πίσω να μου βρης το τραγάκι. Ότι έχω κείνο το μικρό, δεν έχω όλο το κοπάδι!»
Ο Λάμπρος την άλλη μέρα πρωί πρωί πήγε πίσω, κι άρχισε ν’ ανεβαίνη πάλι όλους τους γκρεμούς. Έψαξε στους θάμνους, έριξε πέτρες παντού, σφύριξε, φώναξε «τσεπ! τσεπ! τσεπ!» τίποτα. Είχε απελπιστή.
Τη στιγμή που κίνησε να φύγη, το τραγάκι πρόβαλε απὸ μια πράσινη τούφα. Ούτε κινήθηκε ούτε βέλαξε· μόνο τον κοίταξε.
Ήταν ξεχασμένο μέσα στο άγριο κλαρί. Μια νύχτα έζησε στο πουρνάρι και στην κουμαριά, και ξέχασε και κοπάδι και βοσκό.
Ο Λάμπρος το κυνήγησε λίγο, το τσάκωσε απὸ το πίσω πόδι με την γκλίτσα του, το πήρε στον ώμο και το έφερε πίσω.
Όταν το είδε ὁ Γεροθανάσης χάρηκε, μ’ όλες τις έξι χιλιάδες τα ζωντανά του.
Αφού το άρπαξε απὸ τα μικρά του κέρατα και τὸ έφερε στα γόνατά του, φώναξε τάχα σα θυμωμένος:
«Φέρε γρήγορα το μαχαίρι να το σφάξω».
Το τραγάκι βέλαξε: «μέε..μέεεε..» Και το χνότο του, καθώς άνοιξε το στόμα, μοσκοβόλησε απὸ το άγριο κλαρί.
«Τι είπες;» φώναξε ο Γεροθανάσης, σηκώνοντας το χέρι σα να κρατούσε τάχα μαχαίρι. «Να μη σε σφάξω είπες; Όχι, θα σε σφάξω, τώρα κιόλας! Στις μυρουδιές μού ξεχάστηκες, ε; Άγγιχτη κουμαριά μούθελες! Ας είναι, ας έχης χάρη σήμερα. Ξέρω γω! θα σε σφάξω στο γάμο της Αφρόδως».
Έτσι είπε και τ’ απόλυσε να πάη μαζί με τ’ άλλα.
Όχι, δε θα το σφάξη ούτε στο γάμο της Αφρόδως. Ας είναι άταχτο· ξέρει όμως να κυνηγά τις ευωδιές· ξέρει να βρίσκη το άγγιχτο κλαρί.
Ο Γεροθανάσης το έχει στην καρδιά του. Μια μέρα φαίνεται πως θα το κάμη κεσέμι!"
(από το εμβληματικό αναγνωστικό «Τα ψηλά βουνά» του Ευρυτάνα λογοτέχνη Ζαχαρία Παπαντωνίου. Ήταν το πρώτο αναγνωστικό που γράφηκε στη δημοτική γλώσσα εν έτει 1918)
Όλοι εκείνοι που υπερασπίζονται τα βουνά μας απέναντι στη βάρβαρη καταστροφική επέλαση των βαρόνων της κερδοσκοπίας και του κράτους τους, είναι οι αληθινοί ενεργοί πολίτες αυτής της χώρας με όλη τη σημασία της έννοιας.
Είναι αυτοί που μπορούν, και δικαιούνται, να νιώθουν περήφανοι, ως αδούλωτες προσωπικότητες, γιατί δεν προσκυνούν τους μακελάρηδες του πράσινου ολέθρου υπερασπιζόμενοι το αιώνιο κάλλος και τη βαριά ιστορία αυτού του τόπου, τη συλλογική λαϊκή μας περιουσία η οποία ανήκει όχι στο "κονκλάβιο των κερδών" αλλά σε όλους εμάς και στις επόμενες γενιές.
Οι άδικες στοχευμένες διώξεις και οι τρομοκρατικές δίκες είναι "παράσημα τιμής" για τα αδέρφια μας.
Είμαστε στο πλευρό τους με κάθε τρόπο και από κάθε γωνιά της χώρας.
Δεν θα περάσει η κρατική τρομοκρατία - οι δίκες δεν λυγίζουν τους αγωνιστές!
Η ανυπότακτη φωνή της αντίστασης θα αντηχεί ως στεντόρεια κραυγή δικαίου - συναγερμός στις συνειδήσεις όλων μας.
-Κάτω τα χέρια από τους αγωνιστές της Γης και της Ελευθερίας!
-Απαιτούμε την αθώωση όλων των διωκόμενων!
-Ελεύθερα βουνά χωρίς αιολικά!
-Ο συλλογικός αγώνας συνεχίζεται...
*****
Στη συνέχεια παραθέτουμε την Ανακοίνωση Αλληλεγγύης εκ μέρους της Επιτροπής Αγώνα Αγραφιωτών και της Πρωτοβουλίας Αθήνας για την προστασία των Αγράφων :
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΗ 17 ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΠΟΥ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΣΤΙΣ 6 ΙΟΥΝΙΟΥ ΤΟΥ 2021 ΣΤΟΝ ΤΥΜΠΑΝΟ ΑΡΓΙΘΕΑΣ
Στον Τύμπανο Αργιθέας οι ανεμογεννήτριες δεν πλήγωσαν για πάντα μόνο τα βουνά πλήγωσαν και εμάς και τις επόμενες γενιές.
Η ισοπέδωση του Τυμπάνου Αργιθέας μας πλήγωσε βαθιά αλλά και μας πείσμωσε ακόμη πιο πολύ. Όλες οι ομάδες και οι σύλλογοι που αντιστεκόμαστε στην αιολική καταστροφή των Αγράφων αγωνιζόμαστε αδιάκοπα ώστε οι ανεμογεννήτριες του Τυμπάνου να είναι οι πρώτες και οι τελευταίες που ισοπεδώνουν τα αγραφιώτικα βουνά. Είναι αδιανόητη η μη αναστρέψιμη επέμβαση που έχει γίνει στις κορφές και τα διάσελα του Τυμπάνου, όπως και σε πάρα πολλά βουνά της χώρας, μόνο και μόνο για τα κέρδη των μεγάλων ενεργειακών και εργολαβικών επιχειρήσεων.
Τη Τρίτη 20 Μαΐου 2025 στις 9 το πρωί στα Δικαστήρια Καρδίτσας δικάζονται 17 άνθρωποι που τους ασκήθηκαν διώξεις μετά το πέρας της πανελλαδικής κινητοποίησης που έγινε στις 6 Ιουνίου του 2021. Στοχοποιήθηκαν 17 άνθρωποι από τους εκατοντάδες που εκείνη την ημέρα είμασταν στο βουνό για να διαμαρτυρηθούμε για τη μετατροπή του σε εργοτάξιο για την εγκατάσταση βιομηχανικής κλίμακας ανεμογεννητριών. Αγραφιώτες από τα γύρω χωριά, Καρδιτσιώτες και όσοι συναγωνιστές έσπευσαν από άλλες περιοχές είδαμε, για πρώτη φορά, αστυνομική κλούβα να φράζει χωματόδρομο σε υψόμετρο άνω των 1500 μέτρων και η αστυνομία να ρίχνει ανεξέλεγκτα χημικά πάνω στο πολύμορφο πλήθος. Θα μπορούσε να είναι κάποιος ή κάποια από εμάς στη θέση των 17 που διώκονται άδικα και μάλιστα με διώξεις χωρίς αυτόφωρη σύλληψη αλλά με ετεροχρονισμένες κλήσεις λίγο πριν την επόμενη κινητοποίηση του Ιουλίου του 2021 με προφανή στόχο να αποτρέψουν τη μαζική συμμετοχή του κόσμου. Η δίκη της Τρίτης 20 Μαΐου 2025 μας αφορά όλες και όλους γιατί δικάζεται η υπεράσπιση της γης και της ζωής. Μόνο αθωωτική πρέπει να είναι η απόφαση όπως και όσες άλλες έχουν προηγηθεί για αγωνιστές των Αγράφων είτε αφορούσαν κινητοποιήσεις για τον Τύμπανο ειδικά είτε για άλλα αγραφιώτικα βουνά.
Όσο περισσότερο προσπαθούν με διώξεις να στοχοποιήσουν συναγωνιστές και να καταστείλουν τον αγώνα όλων μας τόσο εμείς θα δυναμώνουμε. Για εμάς είναι ξεκάθαρο ποιοι πρέπει να λογοδοτήσουν για τα περιβαλλοντικά εγκλήματα που αδειοδοτούν σε όλη τη χώρα για τη δήθεν ενεργειακή μετάβαση. Έχει γίνει πλέον αντιληπτό από τους πολίτες ότι η εγκατάσταση βιομηχανικών αιολικών σε όλες τις βουνοκορφές, μικρών υδροηλεκτρικών σε όλα τα ορεινά ποτάμια και η εγκατάσταση πολλών φωτοβολταϊκών σε καλλιεργήσιμες εκτάσεις και λίμνες αποσκοπεί μόνο στην αρπαγή γης, στη δέσμευση του νερού, στην υποβάθμιση της παραγωγικής διαδικασίας και στην ερημοποίηση των κοινοτήτων.
Όσοι υπερασπιζόμαστε βουνοκορφές, ορεινά οικοσυστήματα, κάμπους και χωριά είμαστε ενωμένοι και πολλαπλασιαζόμαστε πανελλαδικά.
Επιτροπή Αγώνα Αγραφιωτών
Πρωτοβουλία Αθήνας για την προστασία των Αγράφων
*****
Σημαντική Σημείωση: Όσοι θέλουν να βοηθήσουν με τα δικαστικά έξοδα ας επικοινωνήσουν με την Ανοιχτή Συνέλευση Ενάντια στην Πράσινη Ανάπτυξη και στα Αιολικά στα Άγραφα anoixthsyneleysh@gmail.com
*****
Κλείνοντας, χαρίζουμε, κι από την πλευρά μας, μια χούφτα στίχους του ευρυτανικής καταγωγής ποιητή Ρήγα Γκόλφη (1886-1958) ως ένδειξη σεβασμού και αλληλεγγύης στους 17 συναγωνιστές μας:
"Κορφή που σε προσκύνησα με συντριβή και σέβας,
κλείσε με μέσα στ' άφταστο τ' αψήλος το δικό σου,
τη λευτεριά δωσ' μου αδερφή, παιδί μου το τραγούδι
και συντροφιά το σταυραητό. Αχ! έλα να μου πλάσεις
Ένα έντυπο διαμάντι κοσμεί την προσωπική μας βιβλιοθήκη. Τίτλος του: "Χάραμα Καισαριανής" (εκδ. Μετρονόμος) και συγγραφέας του ο Ευρυτάνας συμπατριώτης μας ιατρός καρδιολόγος (συγγραφέας και συνθέτης) Γιάννης Τσιαντής από το Λάστοβο (σημερινή Χελιδόνα).
Ένα διαλεχτό βιβλίο, που όπως διαβάζουμε στο οπισθόφυλλό του, αποτελεί ένα "Χρονικό της κατοχικής Αθήνας και κυρίως της Καισαριανής, μέσα από ορόσημες αλλά και παραμερισμένες σελίδες της ιστορίας, όπως ζυμώθηκαν και χαράχτηκαν στα προσφυγικά, στις μάχες των γειτονιών, στις ταβέρνες, στα εκτελεστικά αποσπάσματα και στα φριχτά μπουντρούμια της Κομαντατούρ. Ένα θυμίαμα από αίμα και μελάνη μιας εποχής σκληρής επιβίωσης και θυσιαστικής αντίστασης με άσημους, γνωστούς και μυθοπλαστικούς πρωταγωνιστές που διατήρησαν σαν ιερό κειμήλιο τον κυτταρικό μας πολιτισμό... την Ελευθερία, την Αλληλεγγύη, το Γλέντι και το Σεβντά!"
Μέσα από αυτό το βιβλίο (σημειωτέον ότι συνοδεύεται και από ένα cd με υπέροχα τραγούδια) το οποίο προτείνουμε ανεπιφύλακτα και στους δικούς μας αναγνώστες, ιχνηλατήσαμε και σας παρουσιάζουμε, από τις ηλεκτρονικές σελίδες του "Ευρυτάνα ιχνηλάτη", ένα ξεχωριστό κεφάλαιο που αναφέρεται στον τόπο μας, στην ψυχική μεγαλοσύνη των ανθρώπων του και στην έμπρακτη αλληλεγγύη του στα αγωνιζόμενα παιδιά του...
Απολαύστε το:
*****
Λάστοβο Ευρυτανίας...
Ο Άρης και οι αντάρτικες ομάδες του κατάφεραν να συντρίψουν τις Ιταλικές δυνάμεις κατοχής της Ευρυτανίας, μόλις σε διάστημα δέκα μηνών από την κήρυξη του απελευθερωτικού αγώνα στις 7 Ιουνίου του 1942 στη Δομνίστα. Οι Ιταλοί εγκαταλείπουν το Καρπενήσι στα τέλη Απριλίου του 1943.
Μετά από ένα δεκάμηνο σερί επιτυχημένου ανταρτοπόλεμου στην ευρύτερη περιοχή - όπως η συντριβή του ιταλικού καταδιωκτικού αποσπάσματος στη Ρεκά, η κατατρόπωση της Ιταλικής φάλαγγας στο Κρίκελλο, τη συμμετοχή στο θρυλικό σαμποτάζ της ανατίναξης της Γέφυρας του Γοργοποτάμου, την εξόντωση της Ιταλικής εμπροσθοφυλακής στο Χρύσω, την περίφημη μάχη του Μικρού χωριού και άλλα - η Ευρυτανία ανέπνεε και πάλι.
Οι ντόπιοι ζωοκλέφτες και οι πλιατσικολόγοι τιμωρούνταν πλέον παραδειγματικά από τους αντάρτες. Σε αυτόν τον μικρό τόπο έπνεε και πάλι ο γνώριμος άνεμος. Αυτός του οξυγόνου και της λευτεριάς.
Η Ευρυτανία άρχισε να αυτοδιοργανώνεται και να αποτελεί το ντόμινο προπύργιο μιας Ελεύθερης Ελλάδας. Ο ΕΛΑΣ είχε λάβει πλέον μυθικές διαστάσεις σε όλες τις γωνιές της χώρας. Αποτελούσε το σημαντικότερο αντιστασιακό στράτευμα. Τα αντάρτικα σώματα αυξανόντουσαν διαρκώς από άντρες και γυναίκες που κατατάσσονταν ο ένας μετά τον άλλον, δίνοντας όρκο βαρύ με υψωμένη την αριστερή γροθιά τους…
Ο Άρης με αντάρτες ΕΛΑΣίτες
"Ορκίζομαι στον ελληνικό λαό και τη συνείδησή μου, ότι θ' αγωνιστώ έως την τελευταία σταγόνα του αίματός μου για την πλήρη απελευθέρωση της Ελλάδος από τον ξενικό ζυγό. Οτι θ' αγωνιστώ για την περιφρούρηση των συμφερόντων του ελληνικού λαού και την αποκατάσταση και κατοχύρωση των ελευθεριών και όλων των κυριαρχικών δικαιωμάτων του. Για τον σκοπό αυτό θα εκτελώ ευσυνείδητα και πειθαρχικά τις εντολές και οδηγίες των ανωτέρων οργάνων και θ' αποφεύγω κάθε πράξη που θα με ατιμάζει σαν άτομο και σαν αγωνιστή του εργαζόμενου ελληνικού λαού".
Το Λάστοβο αποτέλεσε ένα ασφαλές λημέρι και κρησφύγετο για τους αντάρτες. Ένα χωριό άγονης γραμμής σκαρφαλωμένο σε χαράδρες και απλάγια, περιτριγυρισμένο από κορυφογραμμές και διάσελα.
Το Λάστοβο από ψηλά!
Η πείνα στα περισσότερα χωριά δεν έμοιαζε με το λιμό των μεγάλων αστικών κέντρων. Εκείνη την περίοδο, κάποια σπίτια είχαν από μια γέρικη κατσίκα που τους πρόσφερε λίγο ξινόγαλο και μια χούφτα τυρί στραγγισμένο σε τσαντήλα. Τα λιγοστά χωράφια είχαν σπαρτά από καλαμποκιές για να μπορούν να έχει η κάθε φαμελιά μισό καρβελάκι ψωμί, τη λεγόμενη μπομπότα. Στις πεζούλες όμως κρέμονταν αυτόφυτα τα αμπέλια με τον «σκυλοπνίχτη». Ένα είδος κόκκινου σταφυλιού με πλούσιο χρώμα, έντονο άρωμα και μια στιφάδα που σε χόρταινε μέθη και τσαμπουκά. Το κρασί ήταν το χρυσάφι και το γιατρικό του κάθε σπιτιού. Οι ξύλινες κάδες στα κατώγια είχαν δυο μέτρα ύψος, σαν τους κατοίκους του χωριού που παρά το μικρό τους μπόι είχαν μεγάλο ανάστημα.
Όπως εκείνη η Παπαδογιώργαινα με το αυστηρό της βλέμμα και τα στακάτα λόγια που άνοιγε το σπιτικό της στους αντάρτες για να ξαποστάσουν. Μήτε οι αρματωσιές, μήτε τα φυσέκια την έσκιαζαν και την μπόδαγαν για να τα «χώνει» κοφτά και στα μούτρα, τα καλά μα και τα στραβά.
Γιατί σε φωνάζουν Παπαδογιώργαινα και όχι με το όνομά σου;
Της είπε ο Άρης με σοβαρό ύφος καθώς άπλωνε τα φυσεκλίκια και την κάπα του στην αυλή του σπιτιού.
-Γιώργος είναι ο άντρας μου. Ο Αμερικάνος. Έφυγε το ’20 για το Νιουργιόκι, μπας και προκόψει τη φαμίλια μας. Τώρα με τον πόλεμο κόπηκε το δολάριο από Αμέρικα και τα θρέφω μονάχη μου τα παιδιά. Έμεινα ξοπίσω με τον πεθερό. Παπάς και δάσκαλος. Θεός σχωρέστον. Τον χάσαμε πριν μερικούς μήνες.
-Και πως τα βγάζεις πέρα Κατερίνη;
-Όπως όλοι μας. Να ‘ ναι καλά τα χέρια και το κρασί μας. Να σε φιλέψω μια στάλα ή παριστάνεις τον ακατάδεκτο;
-Αμέεε
Απάντησαν με μιας όλη η ομάδα.
Ο θρυλικός Πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ Άρης Βελουχιώτης
Θα σας φέρω ρε καημένα, αλλά και θα πιείτε και θα λουστείτε με δαύτο!
Ο Άρης χαμογέλασε. Η Κατερίνη έφερε το κατρούτσο με το κοκκινέλι και κέρασε τους άντρες. Παραδίπλα τους άφησε μια σκάφη γεμάτη με βραστό νερό και μια νταμιζάνα με ξύδι.
-Εγώ πάω μέσα. Πιείτε μονοκοπανιά ένα ποτηράκι και μετά ξεβρακωθείτε. Λουστείτε με τη νταμζάνα και ρίξτε τα ρούχα σας μες τη σκάφη. Ψείρες και κοριοί δεν αντέχουν το μεθύσι.
Η Παπαδογιώργαινα είχε το χούι να φιλεύει, να δωρίσει και να βοηθάει όποιον είχε ανάγκη, ανεξάρτητα με τα πολιτικά πιστεύω του, ακόμα κι αν το στερούτανε η ίδια και η φαμελιά της. Λες και δεν υπήρχε πόλεμος για εκείνη. Ειδικά προς τα κοριτσόπουλα και τις γυναίκες γινόταν χαλί και πέτρα. Πριν μισό χρόνο είχε χάσει το μεγάλο της κορίτσι, που λίγο πριν πεθάνει της άφησε εντολή να μεγαλώσει σα δικό της το τρίχρονο παιδί της. Μια αλλόκοτη ασθένεια με υψηλό πυρετό που δεν την έπιανε ούτε κομπρέσες, ούτε φάρμακα. Το πρόσωπο και το κορμί γέμιζε καθημερινά με μεγάλες φουσκάλες πύου και έλκη που πρόδιδε την υπόνοια κάποιου «απαγορευτικού» αφροδισιακού νοσήματος της εποχής. Η κόρη της είχε αποκτήσει ένα παιδί από τον άντρα που ερωτεύτηκε και στεφανώθηκε, ο οποίος περιπλανιότανε στα βουνά ως αντάρτης.
Η Παπαδογιώργαινα (Αικατερίνη Τσιαντή) με το σύζυγό της Γεώργιο Τσιαντή
Η Κατερίνη μεγάλωνε το παιδί με θαλπωρή και περίσσεια περηφάνιας. Δεν σήκωνε κουβέντες και κουτσομπολιά για το θάνατο της κόρης της. Τους έπαιρνε ο διάολος ή καμιά γερή ματσουκιά από εκείνο το σιδερένιο ξυθάλι, σαν άκουγε πειράγματα. Της σέβονταν μα και την φοβόντουσαν όλοι στο χωριό. Ειδικά οι γυναίκες την είχανε σαν μάνα, σαν αδελφή, σαν εκείνη τη γυναίκα της Πίνδου που ζαλιγκονότανε όλα τα βάρη του πολέμου.
Σε τούτο το χωριουδάκι και σε εκείνο το σπίτι της Παπαδογιώργαινας στήθηκε και η πρώτη αντιστασιακή εφημερίδα της ευρύτερης περιοχής.
Με φλάμπουρο την Περηφάνια της Αντίστασης, με ακατάβλητη την Πίστη στο Δίκιο του Λαού, κρατώντας γερά το Κόκκινο Νήμα της Αθάνατης Μνήμης των Εργατικών Αγώνων από το Σικάγο μέχρι την Καισαριανή και ως την Ανταρτομάνα Ευρυτανία, με Υψωμένες τις Γροθιές και με Ψυχή Βαθιά τιμήσαμε την Παγκόσμια Ημέρα της Πρωτοπόρας Εργατικής Τάξης και στο δικό μας τόπο.
Η διαχρονική ηρωική εποποιία της Μαχόμενης Εργατιάς μάς διδάσκει ότι...
Κανένας τύραννος δεν είναι ανίκητος όταν οι αδικημένοι εξεγείρονται ενάντια στους γδάρτες των ονείρων τους.
Οι εξουσίες των καταπιεστών δεν είναι παρά χάρτινες τίγρεις μπροστά στη δύναμη και στην αποφασιστικότητα των λαών.
Γι' αυτό και είμαστε βέβαιοι ότι το φως θα νικήσει το σκοτάδι, το δίκιο θα συντρίψει την αδικία και την εκμετάλλευση, ο κόσμος θα γίνει καλύτερος κι ο άνθρωπος θα εξανθρωπιστεί στη νέα κοινωνία που οραματιζόμαστε... γιατί είμαστε ρεαλιστές αφού επιδιώκουμε το "αδύνατο"!
Κι αν είμαστε (ακόμη) λίγοι για να φέρουμε την πολυπόθητη Άνοιξη στις ζωές μας, είμαστε (ήδη) πολλοί για να προετοιμάσουμε τον ερχομό της.
V E N C E R E M O S
(Ακολουθεί μια σειρά φωτογραφιών του "Ευρυτάνα ιχνηλάτη" από την Πρωτομαγιάτικη Συγκέντρωση στο Καρπενήσι)
