Ένα εξαιρετικό άρθρο
για την τρίτη ηλικία
από τον συμπατριώτη μας
(για τους αναγνώστες του
Η ηλικία που …κάνει τη διαφορά!
Οι σημερινοί συνταξιούχοι, τελευταία αναλαμπή κι ελπίδα για την κοινωνία πριν την ολική φτώχεια που έρχεται στα επόμενα χρόνια!
Πατώντας τα 80 ο άνθρωπος της εποχής μας, μιας εποχής που χορεύουν και ευδοκιμούν μόνο οι αριθμοί και οι στατιστικές, έχει ξεπεράσει τον μέσο όρο ζωής που ίσχυε πριν μερικές μόνο δεκαετίες.
Σε μια πρώτη ανάγνωση ετούτο το στοιχείο θα μπορούσε να εκληφθεί ως επιτυχία! Είναι όμως; Κι αν είναι για ποιους είναι επιτυχία;
Για να μπορέσει κάποιος να συμπεράνει αντικειμενικά και σωστά για ένα θέμα, πρέπει να πατάει καλά πάνω σε σαφώς ορισμένες έννοιες. Κι εδώ έχουμε πολύ ασαφή την έννοια της επιτυχίας ή της αποτυχίας στη ζωή μας. Άλλα μέτρα και σταθμά χρησιμοποιεί ένας άνθρωπος της πόλης, άλλα εκείνος της επαρχίας.
Και τούτο γιατί η επαρχία και ειδικά τα μικρά χωριά των ορεινών ιδίως περιοχών δεν «έτρεφαν άλογα και βατράχια» αλλά ανθρώπους νοήμονες, πολυμήχανους και ευρεσιτέχνες. Η ανάγκη βέβαια τα έκανε όλα αυτά. Η «σφίξη βγάζει λάδι», και οι κάτοικοι των βουνών έπρεπε να επιβιώσουν, αποκλεισμένοι από τις «εύκολες» λύσεις που «προσφέρει» η μεγάλη πόλη κι ο κάμπος!
Ήταν φανερή η διαφορά στη νοοτροπία και στον τρόπο ζωής μεταξύ των βουνίσιων και των ανθρώπων που προ ολίγου έμεναν εκεί στα βουνά και μετακόμισαν σε αντίστοιχα χωριά του κάμπου. Έβλεπες στον κάμπο χαμόσπιτα με χωμάτινες πλίθες, ενώ στα βουνά το σπίτι ήταν πέτρινο με αγκωνάρια πελεκητά που ξόδευαν τα μαστόρια ένα μεροκάματο να διαμορφώσουν ένα απ’ αυτούς τους ακρογωνιαίους λίθους.
Έβλεπες εξαιρετικούς ναούς στα χωριά των βουνών και μια μικρή εκκλησούλα στα καμποχώρια. Αλλά και στον τρόπο ζωής τους στα πεδινά οι κάτοικοι είχαν ήδη πέσει στην παγίδα της υποσχόμενης «ευκολίας»! Γιατί να ζυμώσει μια νοικοκυρά, αφού ο περιφερόμενος με αυτοκίνητο φούρναρης έδινε ψωμί φθηνό; Γιατί να φυτέψει κανείς στον κήπο του αφού στη Λαική Αγορά της κοντινής πόλης έβρισκες ό,τι ήθελες;
Θυμάμαι σε χωριό της Λαμίας που έμεναν συγγενείς μου, οι κάτοικοι δεν είχαν στον κήπο τους ούτε μαϊντανό, παρόλο που ο Γοργοπόταμος μπορούσε σε μισή ώρα να ποτίσει το χωράφι τους με καθαρό και φθηνό νερό και σε συνδυασμό με το ήπιο κλίμα να έχουν ό,τι χρειάζεται ένα νοικοκυριό.
Παρόλες όμως αυτές τις διαφορές που προέκυπταν από τις διαφορές κυρίως στο κλίμα των ορεινών σε σχέση με τους πεδινούς, αλλά και στις έντεχνες προκλήσεις των μεταπρατών πωλητών, παρόλα αυτά, οι άνθρωποι της υπαίθρου ζούσαν μια ζωή καλύτερη από εκείνη των μεγαλουπόλεων, γιατί ένοιωθαν και ήταν ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ!
Οι σκέψεις αυτές σε συνδυασμό με την απόλυτη και σκόπιμη τα τελευταία 70 χρόνια υποβάθμιση της επαρχίας με οδηγούν στο εξής συμπέρασμα:
Ένας μοναδικός ποιοτικός τρόπος να τερματίσει κάποιος σήμερα το διάβα του από ετούτον τον κόσμο και σε τούτη την έρμη πατρίδα, είναι να περάσει τα τελευταία του χρόνια στη ρίζα που γεννήθηκε, όχι μόνο γιατί είναι καλύτερο για τον ίδιο, αλλά και κυρίως για να μείνουν ζωντανά τα χωριά που θα αποτελέσουν σύντομα τον μόνο τρόπο διαφυγής των «αιχμάλωτων πολιτών της πόλης», των πολιτών που κάθε Σαββατοκύριακο τολμούν μία «απόδραση» όπως όλοι χαρακτηρίζουν τις εξόδους των προς τη Μάνα Φύση, προς τα χωριά.
Είτε το θέλουμε είτε όχι, όσοι γεννηθήκαμε σ’ ένα χωριό έχουμε έντονες μέσα μας τις θύμησες από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας. Εκείνες που δεν ξεχνιούνται εύκολα. Εκείνες που διαμόρφωσαν και τον χαρακτήρα μας.
Πώς μπορώ να ξεχάσω τη ζωή στο χωριό όταν βλέπω την κατάντια που ζούνε σήμερα τα μικρά παιδιά κλεισμένα σε ένα διαμέρισμα στις πόλεις, ή σ’ ένα σχολείο περίκλειστο πανταχόθεν;
Αναπολώ μια μέρα στο Κρίκελλο της Ευρυτανίας, τη δεκαετία του 1960.
Αν ήταν εποχή τέτοια, Φλεβάρης όπως τώρα που γράφονται αυτές οι αράδες, τα χιόνια θα ήταν σε μόνιμη παρουσία και σε μεγάλο όγκο.
Αποβραδίς θα παίρναμε μέσα απ’ την πόρτα μας το φκυάρι αφού το πρωί έπρεπε να κόψουμε το χιόνι απ’ την αυλή μας έως τον κεντρικότερο δρόμο του χωριού τουλάχιστον, να μπορούμε να περπατήσουμε, να πάμε στη βρύση για νερό, να ποτίσουμε και τα ζώα μας που ζούσαν στο ζεστό υπόγειο του σπιτιού! Εμείς τα παιδιά να φύγουμε προς το σχολείο και οι γονείς για τις δουλειές τους, κυρίως για την φροντίδα των ζωντανών της οικογένειας, και τον εφοδιασμό με ξύλα για τα τζάκια και τις σόμπες.
Στο σχολείο υπήρχε τάξη! Όλοι οι γονείς είχαν ήδη συμβάλει κουβαλώντας καυσόξυλα τον Φθινόπωρο, ώστε να μπορούν οι επιμελητές της κάθε τάξης, πηγαίνοντας πριν τ’ άλλα παιδιά, ν’ ανάψουν τη σόμπα στο σχολείο να ζεσταθεί ο χώρος να γίνει το μάθημα.
Φυσικά δεν υπήρχε σκέψη για κλείσιμο του σχολείου εξ αιτίας του χιονιού, που όπως είπα δεν ήταν δέκα και είκοσι εκατοστά, αλλά πολύ περισσότερο και σε μεγάλη διάρκεια. Μετά τη σόμπα ο επιμελητής έπρεπε να πάει δίπλα στην εκκλησία να χτυπήσει την καμπάνα ν’ ακούσουν όλοι, ακόμα και όσοι βρίσκονταν έξω απ’ το χωριό για να ξεκινήσουν προς το σχολείο.
Ήδη περιγράφω δουλειές των μικρών μαθητών στο σχολείο, που ποτέ δεν αισθάνθηκαν, αν κρίνω απ’ τον εαυτό μου, καμία κατάχρηση …εξουσίας γονιών και δασκάλων, παρότι οι δάσκαλοι εκείνης της εποχής λειτουργούσαν κάπως όπως περιγράφει ο Νίκος Καζαντζάκης για τον πατέρα του: -Δάσκαλε, το κρέας δικό σου, τα κόκκαλα δικά μου!! Κι εννοούσαν βέβαια ότι δίνουν άδεια στον δάσκαλο να δείρει το παιδί τους αλλά να μην του σπάσει και τα κόκκαλα!!
Βάναυσο θα πουν όλοι σήμερα! Ναι και έχω νωπές τις κουβέντες-ομολογίες του σεβαστού μακαρίτη πια δικού μου δάσκαλου, όταν πριν λίγα χρόνια ήπιαμε ένα τσίπουρο μαζί, και ζήτησε συγγνώμη για τις ξυλιές που έριξε τότε…
Έκανε όμως κι εκείνος και όσοι τον κατηγορούμε σήμερα λάθος αφού εκείνη την εποχή έτσι λειτουργούσε η πλειοψηφία των δασκάλων χωρίς να ξεχνάμε καθόλου ότι υπήρχαν και δάσκαλοι όπως ο Βασίλης Παπανικολάου, ο Γιάννης Βράχας, ο Δημήτρης Σαξώνης που δεν σήκωσαν ποτέ χέρι πάνω στα παιδιά! Στα ίδια παιδιά που άλλοι …έδρασαν ποικιλοτρόπως και πολύ άγρια.
Εκείνοι λοιπόν οι μαθητές της δεκαετίας του 1960 σήμερα είναι, όσοι ζούνε, συνταξιούχοι. Κι όσοι μπόρεσαν και ζούνε στα χωριά τους προσφέρουν πολλά.
Είναι αυτοί που δίνουν ζωή στα παρατημένα εσκεμμένα πιστεύω, απ’ την πολιτεία υπαίθρια μετερίζια της πατρίδας μας!
Είναι αυτοί που συμπληρώνουν το ελλιπές ή μηδενικό μεροκάματο παιδιών και εγγονών τους!
Είναι αυτοί που αμβλύνουν τη μεγάλη φτώχεια που υφέρπει στην Ελλάδα 2.0, που έπρεπε να λέγεται Ελλάδα 0.0, εάν αναφέρεται αυτός ο τρόπος ηλεκτρονικής αρίθμησης στην «πρόοδο» που επιτελείται όπως συχνά παινεύεται και ο πρωθυπουργός αυτής της πλούσιας πατρίδας που την κατάντησαν ψωροκώσταινα!
Είναι αυτοί οι συνταξιούχοι που ΔΥΣΤΥΧΩΣ σχεδόν μόνοι τους κατεβαίνουν στις μαζώξεις στην επαρχία να διαδηλώσουν για τη σωτηρία βουνών και λιμνών και ποταμών μας! Μέρα βουνού πριν 2 μήνες στο Καρπενήσι και στην μάζωξη άσπρισε η πλατεία, όχι από χιόνι, αλλά από άσπρα μαλλιά των λίγων που μαζευτήκαμε για να τιμήσουμε τη μόνη ελπίδα μας τ’ αγαπημένα βουνά μας.
Είναι αυτοί οι συνταξιούχοι που ακόμα κρατάνε τσαπί και κοσιά και τσεκούρι στο χέρι και ξέρουν να βγάλουν το τσίπουρο της χρονιάς τους, το λίγο κίτρινο καλαμποκάλευρο ως συμπλήρωμα ζωής, ξέρουν να ξοδεύουν λίγα, να μη σπαταλάνε νερό, να μη σπαταλάνε ενέργεια, να μη ζούνε εις βάρος της Γης μας.
Είναι αυτοί που ίσως ξεφύγουν από τη μάστιγα της εποχής, το «παρκάρισμά τους» δηλαδή σε ένα «οίκο ευγηρίας». Πόσο διαφέρει ένας αξιοπρεπής θάνατος στο σπιτάκι σου από την τροφοδοσία με φυσιολογικό ορό σ’ ένα ψυχρό δωμάτιο νοσοκομείου για παράταση «ζωής» λίγων μερών ή ακόμα και μηνών;
Είναι βέβαιο ότι οι επόμενες γενιές συνταξιούχων δεν θα μπορούνε οι ίδιοι να ζήσουν με τις πενιχρές προβλεπόμενες συντάξεις τους αφού τροφές, φάρμακα, ενέργεια έχουν ακριβύνει δυσανάλογα και πάντα σε όφελος των λίγων και σε βάρος των πολλών. Εκείνη η γενιά συνταξιούχων του άμεσου μέλλοντος δεν θα μπορεί να βοηθήσει, όπως κατά κόρον γίνεται σήμερα, τους νεότερους που βάλλονται ήδη πανταχόθεν με πολύ «αγάπη» αλλά δυστυχώς πλέουν σε μεγάλη δυστυχία.
Τότε θα γίνει πολύ φανερή η μεγίστη φτώχεια αφού θα συμπέσει με την μεγίστη εξάρτηση του ανθρώπου της πόλης από το Σουπερμάρκετ, την Τράπεζα, το βενζινάδικο, τη βρύση του σπιτιού και το καλώδιο της ενέργειας και του τηλεφώνου!!
Τότε όμως θα είναι πολύ αργά για αντίδραση! Τώρα πρέπει να στραφούν οι άνθρωποι προς την επαρχία, να ξαναδουλέψουν τη γη, με σεβασμό και βήμα-βήμα να γίνουν όσο μπορούν περισσότερο ανεξάρτητοι! Ας κλείσουν επιτέλους τ’ αυτιά τους στις σειρήνες που υπόσχονται την «Ευτυχία» σε μετρητά. Με τη μορφή δανείου βέβαια που είναι η πρώτη και σίγουρη μορφή αβεβαιότητας οικογενειακής και εξάρτησης παντοτινής!
Ήταν ένα διαλεχτό κείμενο
από τον Ευθύμιο Ξ. Φλώρο
(για το blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης" )
Απίστευτο άρθρο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕύγε στον κύριο Φλώρο.
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ. ΟΙ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ ΕΧΟΥΝ ΠΕΙΡΑ, ΠΙΚΡΑ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΖΩΗ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ. ΤΑ ΘΕΡΜΑ ΜΟΥ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμείς οι νεότεροι θα αφήσουμε το σύστημα να 'σκοτώνει τα άλογα όταν γεράσουν' ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετικό.Συγχαρητήρια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου άρεσε πολύ η προσέγγιση του συγγραφέα. Η ζωή δεν θέλει παραίτηση, θέλει γνώση και πάλη ανεξαρτήτως ηλικίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ απ' την καρδιά μας στον αγαπητό φίλο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣκεφτόμενος τι έπεται, βλέπω τους σημερινούς νέους στα 60 τους χρόνια, να βιώνουν μεγάλη παρακμή και εξαθλίωση. Δυστυχώς έχουν αλλάξει οι νοοτροπίες και έχει ισοπεδωθεί το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης. Ποιος θα βγάλει σύνταξη από τους σημερινούς νέους.
Ευχαριστούμε τον Ευθύμιο Φλώρο, για τις σκέψεις, που μοιράστηκε μαζί μας στο καλογραμμένο του κείμενο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠράγματι οι άνθρωποι των ορεινών χωριών ανέκαθεν έχαιραν ελευθερίας και ανεξαρτησίας σε σχέση με τους κατοίκους των πόλεων.
Πανέμορφες οι εικόνες από τις παιδικές του θύμησες στο Κρίκελλο. Τα χιόνια, το σχολείο το χτύπημα της καμπάνας, η ξυλόσομπα.
Εκείνα τα παιδιά, της δεκαετίας του εξήντα, έζησαν στον απόηχο της εποποιίας της Εθνικής Αντίστασης και της αντιδικτατορικής πάλης. Πέρασαν τη ζωή τους μέσα στους αγώνες μετά τη μεταπολίτευση, για να φθάσουν σήμερα ασπρομάλληδες συνταξιούχοι να συνεχίζουν να αγωνίζονται στο ίδιο μετερίζι για μια καλύτερη ζωή. "Τίποτε δεν πάει χαμένο", όσο μόνοι κι αν νιώθουν.
Η ποιότητα ζωής είναι βέβαιο πως βρίσκεται εκεί κοντά στα βουνά μας, ένα βήμα χρειάζεται για να το αποφασίσουμε. Ο αξιοπρεπής θάνατος στο σπίτι, μακριά από την μερική παράταση μηνών διασωληνωμένης ζωής, είναι τόσο κοντά στη φύση του ανθρώπου και με βρίσκει τόσο σύμφωνη.
Αφού πρώτα ευχαριστήσω τον Ευρυτάνα Ιχνηλάτη για την όμορφη παρουσίαση στο χώρο που ποιοτικά ανέδειξε με χρόνια συνεχούς αγώνα, τόσο ο ίδιος όσο και το άλλο μισό του, και επίσης αφού ευχαριστήσω όσους έκαναν τον κόπο να διαβάσουν ο,τι έγραψα, θα ήθελα ταπεινά να πω ότι δεν ένιωσα ποτέ συγγραφέας, ποτέ ποιητής, ποτέ επιστήμονας...που είναι και της μόδας.. Ωστόσο με γαργαλάει... αυτή η μύγα που αποδίδεται στον Σωκράτη...κι έτσι βάζω στο χαρτί και στην.. οθόνη τις σκέψεις μου... Πολύ το χαίρομαι αν κάτι απ'όλα αυτά κάμει καλό σε έναν έστω άνθρωπο!!
ΑπάντησηΔιαγραφή"Είναι αυτοί οι συνταξιούχοι που ΔΥΣΤΥΧΩΣ σχεδόν μόνοι τους κατεβαίνουν στις μαζώξεις στην επαρχία να διαδηλώσουν για τη σωτηρία βουνών και λιμνών και ποταμών μας! Μέρα βουνού πριν 2 μήνες στο Καρπενήσι και στην μάζωξη άσπρισε η πλατεία, όχι από χιόνι, αλλά από άσπρα μαλλιά των λίγων που μαζευτήκαμε για να τιμήσουμε τη μόνη ελπίδα μας τ’ αγαπημένα βουνά μας."
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω αν αυτό είναι.............μια πικρή διαπίστωση ή παρότρυνση.................όμως ας λειτουργήσει σαν καμπανάκι συναγερμού και σε εμάς τους πιο νέους............αν θέλουμε σε λίγα χρόνια να υπάρχουν βουνά χωρίς σιδερένια καρφιά επάνω τους!!!!!!!!!!!!!
Καλημέρα λεβεντιά ιχνηλάτη. Χαίρομαι που το εξαιρετικό ιστολόγιο σου φιλοξενεί τέτοια υπέροχα κείμενα σαν του Ευθύμιου Φλώρου. Μέσα στην απεραντοσύνη του διαδικτύου είναι δύσκολο να ξεχωρίζεις με την ποιότητα και όχι με το φτηνό εντυπωσιασμό, μπράβο σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ καλή ανάλυση! Συγχαρητήρια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ δύναμη του ανθρώπου βρίσκεται στην ψυχή, ανεξαρτήτως ηλικίας. Μαθαίνουμε κ δημιουργούμε, αν το βαστάει η καρδιά μας, μέχρι τα βαθιά μας γεράματα. Αυτή είναι η αισιόδοξη πλευρά του κειμένου. Η άλλη πλευρά είναι η κατάσταση που μας έχουν φέρει οι κυβερνώντες με λειψές συντάξεις κ ερημοποίηση των χωριών μας...
Εύγε στον κ. Ευθύμιο Φλώρο για το αξιόλογο κείμενο, πραγματικά μας προσγειώνει και μας βάζει σε σκέψεις. Δεν έχουν δείξει οι εκάστοτε κυβερνώντες τον σεβασμό που όφειλαν να δείξουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι γενναίοι επιστρέφουν στα πατρογονικά εδάφη και σε αυτά θα ζήσουν μέχρι το μεγάλο ταξίδι!!
Τελικά υπάρχουν άνθρωποι πιο μεγάλοι σε ηλικία που όμως είναι πολύ νεότεροι από πολλούς νέους. Η ηλικία είναι μόνον ένας αριθμός όταν η ψυχή και η αγωνιστική διάθεση δίνουν βροντερό παρών σε πολλούς τομείς της ζωής. Ο κ. Μάκης Φλώρος είναι ένας από αυτούς τους ανθρώπους, ενας πολύ αξιόλογος ενεργός πολίτης και από τους πρωτοπόρους αγωνιστές για τη σωτηρία του φυσικού περιβάλλοντος της Ευρυτανίας. Συγχαρητήρια για το εξαιρετικό άρθρο του και κυρίως για τη συνολική στάση του σε ότι αφορά αυτό τον τόπο τόσο στον ίδιο όσο και στη σπουδαία σύντροφο της ζωής του τη θαυμαστή "Ακεσώ" που τα υπέροχα γραπτά της απολαμβάνουμε πολλές φορές και εδώ σε αυτό το ιστολόγιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι αυτή η δρακογενιά που αντέχει ακόμα να παλεύει με τα πάσης φύσεως "θηρία" και να κρατάει ψηλά τις αξίες της. Και υποκλινόμαστε όλοι μας σ' αυτούς τους ανθρώπους. Συγκινήθηκα πολύ με το κείμενο του κ. Φλώρου, γιατί εκπροσωπεί όλους αυτούς τους ανώνυμους ήρωες που δεν έχουν φωνή και που η κοινωνία τους έχει βάλει στο περιθώριο. Δυστυχώς η επαρχία μας ερημώνει και είναι λίγοι αυτοί που ζυμώνονται μέσα στο περιβάλλον ενός χωριού...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγχαρητήρια πολλά για τη φιλοξενία αυτού του γεμάτου μηνύματα & νοήματα, κειμένου! Καλή δύναμη σε όσα έρχονται!
Αυτό το κείμενο πρέπει να το διαβάσουν όχι μόνο οι συνταξιούχοι αλλά και οι νέοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ.Μ.
Ευχαριστούμε πολύ τον κύριο Φλώρο για το κείμενο - κατάθεση ψυχής. Είναι πολλοί οι παράγοντες όπου μας έχουν φτάσει σε αυτό το επίπεδο και ατομικά και συλλογικά. Θέλω να πιστεύω, πως δεν θα δεχτούμε ούτε τον θάνατο και ερήμωση των βουνών μας , ούτε την ζωή που μας επιβάλλουν στις πόλεις και πόσο μάλλον τους μισθούς και τις συντάξεις που απλά θα πεθάνουμε δουλεύοντας για ένα κομμάτι ψωμί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα υπάρξει αντίδραση , θα υπάρξει και αναζωογόνηση της υπαίθρου. Όσο δυσοίωνα και αν μοιάζουν τα πράγματα αυτή την στιγμή. Μεγάλος σεβασμός σε όσους κρατάνε την φλόγα ζωντανή με οποιοδήποτε κόστος στην προσωπική τους ζωή. Δεν θα πάει χαμένος όλος αυτός ο αγώνας. Γιάννης Γ.Κ.
Ευχαριστώ το Μάκη για την όμορφη όσο και χρήσιμη ανάρτηση . Η ηλικιακή ομάδα στην οποία ανήκουμε έχει εκτός από πίεση, τριγλυκιριδια κ.λ.π και αγωνιστική πείρα ,οφείλουμε να την αξιοποιήσουμε με όποιο πρόσφορο τρόπο. Και μια υπενθύμιση προς τη δεύτερη ηλικία των αποφάσεων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ πατέρας ζήτησε από το γιό του να τον βοηθήσει να μεταφέρουν τον παππού μέσα σε ένα καλάθι στο βουνό και να τον εγκαταλείψουν εκεί. Αφού απομακρύνθηκαν αρκετά ξαφνικά ο γιος λέει στον πατέρα του: Πατέρα ξεχάσαμε το καλάθι . Δεν το θέλουμε παιδί μου τι να το κάνουμε; Εγώ πως θα σε μεταφέρω όταν γεράσεις;
ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ 28-2-2025
ΑπάντησηΔιαγραφήΣΩΜΑΤΕΙΟ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ ΙΚΑ-ΕΦΚΑ
ΕΥΡΥΤΑΝΙΑΣ
Καρπενήσι 26-2-2025
ΚΑΛΕΣΜΑ
Μας χωρίζουν δυο χρόνια από το έγκλημα των Τεμπών και για πολύ ακόμα θα μας βασανίζει η απορία πως δυο αντίθετα κινούμενα τραίνα, πάνω στην ίδια γραμμή για αρκετή ώρα, τελικά συγκρούσθηκαν στέλνοντας στο θάνατο 57 νέους συνανθρώπους μας.
Στις 28-2 απεργούν σε όλη τη χώρα μέλη σωματείων και συνδικάτων, μέλη ομοσπονδιών και εργατικών κέντρων. Συμμετέχουν η νεολαία όλων των βαθμίδων εκπαίδευσης κι όλες οι συνταξιουχικές οργανώσεις της χώρας. Πρόταγμα των εκδηλώσεων είναι η εναντίωσή μας στην πολιτική που έθρεψε το έγκλημα των Τεμπών και στους υπαίτιους για αυτό, κυβερνήσεις, κράτος και ιδιοκτήτες επιχειρηματικών ομίλων που μετρούν την ασφάλεια και την υγεία της ανθρώπινης ζωής σαν εμπόδιο για τα κέρδη τους. Η απεργία προκηρύχτηκε για να μη συγκαλυφθεί το έγκλημα και να αποδοθούν οι πολιτικές και ποινικές ευθύνες όπου ανήκουν. Αλλά και για να κατατεθεί φόρος τιμής και μνήμης στους 57 αδικοχαμένους των Τεμπών.
Με τη μεθαυριανή απεργία απαιτούμε την καταδίκη των πολιτικών εκείνων που μετέτρεψαν τα μέσα μαζικής μεταφοράς σε ένα νέο πεδίο κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων, των πολυεθνικών μεγαθήριων. Με θύμα φυσικά την ασφάλεια του λαού. Που για το κράτος και τις κυβερνήσεις του όχι μόνο δεν αποτελεί προτεραιότητα, αλλά ούτε καν κοινωνικό αγαθό. Γι αυτούς είναι μόνο κόστος και εμπόδιο απέναντι στα κέρδη που θέλει να εξασφαλίσει για τα επιχειρηματικά συμφέροντα. Γιατί δεν ξεχνάμε και το Μάτι, τη Μάντρα, τις μεγάλες πυρκαγιές, τις πλημύρες που αφάνισαν τις ζωές, το βιός χιλιάδων φτωχών οικογενειών μα και το πολύτιμο δασικό πλούτο της χώρας.
Εδώ και δυο δεκαετίες η Ευρωπαική ένωση προωθεί την Ενιαία Ευρωπαική Σιδηροδρομική αγορά, που οδηγεί στη διάλυση και το ξεπούλημα του ΟΣΕ με ότι αυτό συνεπάγεται. Το έγκλημα στα Τέμπη έχει παρελθόν, έχει ιστορία που έγραψαν οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ. Εξ αυτού και η ανάγκη όλων τους για τη συγκάλυψη των πραγματικών αιτιών.
Από το 2023 μέχρι σήμερα στους σιδηροδρόμους και λόγω της ελλιπούς φύλαξης των ανισόπεδων διαβάσεων οι νεκροί και οι σακατεμένοι είναι περισσότεροι ακόμα κι απ’ αυτούς που θρηνήσαμε στα Τέμπη, αναφέρουν οι συνδικαλιστές της Ομοσπονδίας Σιδηροδρομικών. Στην Ε.Ε. μόνο το 13% των διαδρομών του κεντρικού δικτύου της λειτουργεί σήμερα με συστήματα που ελαχιστοποιούν τις πιθανότητες για ανθρώπινο λάθος. Μόνο το 2023 καταγράφηκαν 15.000 εργατικά ατυχήματα με 108 νεκρούς.
Το σωματείο μας στηρίζει το παλλαικό αίτημα για την απόδοση δικαιοσύνης και την καταδίκη των φυσικών αυτουργών του διπλού εγκλήματος. Διεκδικούμε όμως ταυτόχρονα την καταδίκη αλλά και την ανατροπή των πολιτικών που γεννούν από τη φύση τους τέτοια εγκλήματα.
Καλούμε όλους τους συναδέλφους συνταξιούχους, όλους τους εργαζόμενους, όλους τους νεολαίους του τόπου μας να συμμετέχουν μαζικά στην απεργιακή συγκέντρωση που θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 28-2 ώρα 10.30 στην κεντρική πλατεία ΚΑΡΠΕΝΗΣΊΟΥ.
«Η τα κέρδη τους ή οι ζωές μας»
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστούμε εγκάρδια τον εκλεκτό φίλο και συμπατριώτη Ευθύμιο Φλώρο για αυτό το τόσο ξεχωριστό άρθρο που χάρισε στο blog μας και τους αναγνώστες μας...
Ευχαριστούμε και όλες και όλους εσάς για τις επισκέψεις και τα σχόλια.
Εξαιρετικό!!
ΑπάντησηΔιαγραφή