 |
| "Στις κορφές του Βελουχιού" - φωτογραφία του Σπύρου Μελετζή ("Με τους αντάρτες στα βουνά") |
Με έναυσμα την επέτειο ίδρυσης του θρυλικού ΕΛΑΣ (16 Φλεβάρη 1942)
Είμαι υπερήφανος που στο άμεσο συγγενικό μου περιβάλλον υπήρξαν ένοπλοι μαχητές του ΕΛΑΣ (και του ΔΣΕ αργότερα) του πιο γνήσιου επαναστατικού κινήματος αυτού του τόπου για Λευτεριά και Λαοκρατία. Ως γνωστόν, λίκνο του Αντιστασιακού Αγώνα και της Ελεύθερης Ελλάδας υπήρξε η Ανταρτομάνα Ευρυτανία (βλ. 1 , 2 , 3 , 4 , 5 , 6. 7 )!
Από εκείνα τα παλικάρια, που θυσίασαν νιάτα και ζωές, κληρονομήσαμε μνήμες, υπερηφάνεια, διδάγματα, και οπωσδήποτε ευγενικά οράματα για ένα καλύτερο κόσμο δίχως αδικία, καταπίεση και εκμετάλλευση.
Κάποιες επόμενες γενιές έζησαν διαφορετικά, με αρκετές και σημαντικές κοινωνικές κατακτήσεις, διότι ΤΟΤΕ αγωνίστηκαν ΕΚΕΙΝΟΙ -από την Ευρυτανία ως τα πέρατα της γης- ειδάλλως ίσως και να ήμασταν σήμερα αλυσοδεμένοι σκλάβοι (κυριολεκτικά όμως) στη φασιστική-χιτλερική μηχανή ενός τόσο εφιαλτικού κόσμου που ενδεχομένως και η ίδια η φαντασία να αδυνατούσε να συλλάβει.
Θα μπορούσα να γράφω ώρες και μέρες με αναφορές σε διηγήσεις ανθρώπων που έζησαν εκείνα τα χρόνια : για τη φλόγα του μεγάλου λαϊκού ονείρου που πύρωσε τόσες ψυχές, για το αντάρτικο κίνημα που έκανε τους σκυφτούς κολασμένους αυτού του τόπου να ορθώσουν ανάστημα και να αποτολμήσουν εφόδους στον ουρανό, για τη συγκινητική αυτενέργεια και τη δυναμική του αγωνιζόμενου λαού, αλλά μαζί και για τα πληγωμένα ιδανικά, για την ελπιδοφόρα επανάσταση που χάθηκε τόσο άδικα και χίλια δυο άλλα.
Αλλά προτιμώ να κρατήσω τον “απόηχο” αυτής της μέρας της ίδρυσης του ΕΛΑΣ και το τι σήμαινε ακριβώς αυτό το γεγονός. Δηλαδή να τολμάς να ξεσηκώνεσαι (και) να αποδεικνύεις ότι κανένας τύραννος, όσο ισχυρός κι αν φαντάζει, δεν είναι ανίκητος! Που για μένα είναι σε πρώτο πλάνο, σαν συμπέρασμα και σαν δίδαγμα, ειδικά στη σημερινή συγκυρία...
