Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2019

Κείνες τις νύχτες...


Κείνες οι νύχτες, οι βαριές, οι χειμωνιάτικες,
που με τις θλίψεις τους, τα μάτια μας βουρκώνουν, 
κείνες οι νύχτες, οι βαριές, οι αξημέρωτες
σέρνονται μέσα μας, βαθιά και μας πληγώνουν.

Κείνες τις νύχτες, με βροχές και μ' αστραπόβροντα
μεν' η ψυχή μου στης αγρύπνιας της το σάλο.
Σαν το δεντρί, το μοναχό κει στα κατάραχα,
που τους βοριάδες καρτερεί και τίποτ' άλλο. 

(στίχοι του Κερασοχωρίτη Ευρυτάνα ποιητή Γιάννη Μεριγγούνη)

blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2019

ΕΠΟΝ : φλογερή επαναστατική ενότητα!

φωτο: "Καρπενήσι 18-2-1944"

Με αφορμή την επέτειο ίδρυσης της θρυλικής ΕΠΟΝ (23-2-1943) το blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης" παρουσιάζει στους αναγνώστες του ένα σπάνιο ιστορικό ντοκουμέντο μαζί με μία μοναδική αρχειακή φωτογραφία! Το έγγραφο-ντοκουμέντο (ΑΣΚΙ) προέρχεται από την εφημερίδα της ΕΠΟΝ "ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΦΕΡΑΙΟΥ"- όργανο του Συμβουλίου Νομού Φ/Φωκίδος Ευρυτανίας της ΕΠΟΝ (2 Μάη 1943)- και αναφέρεται στην ενοποίηση των διάσπαρτων αντιστασιακών οργανώσεων μέσω της ΕΠΟΝ και ειδικότερα της ΕΝΑΡ (Ένωση Νέων Αγωνιστών Ρούμελης) που αποτέλεσε μία από τις οργανώσεις "προπομπό" που έλαβαν μέρος στην ίδρυση της ΕΠΟΝ, σύμφωνα και με μαρτυρία του αλησμόνητου αγωνιστή Γιώργου Σερετάκη πολιτικού καθοδηγητή της Υποδειγματικής Ομάδας της ΕΠΟΝ στο Τάγμα Ευρυτανίας του ΕΛΑΣ (βλ. και εδώ!).   

Η συνοδευτική φωτογραφία -την οποία έστειλε στο blog μας ο γιος του Γ. Σερετάκη, Νίκος και προέρχεται από το αρχείο του αείμνηστου πατέρα του- αναγράφει στην πίσω πλευρά της: "Καρπενήσι 18-2-1944". Από την εικόνα, από την ημερομηνία (πέντε μόλις μέρες πριν από την πρώτη επέτειο της ΕΠΟΝ!) και από την ηλικιακή σύνθεση των συμμετεχόντων, θεωρούμε πως το πιθανότερο είναι να αφορά σύσκεψη στελεχών της ΕΠΟΝ στο λεύτερο Καρπενήσι της ανταρτοσύνης! 

Στο πρωτότυπο έγγραφο διατηρήθηκε η ορθογραφία της εποχής. 

Ιδού:

===================



ΝΕΟΙ ΚΑΙ ΝΕΕΣ ΤΗΣ ΡΟΥΜΕΛΗΣ ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΤΗΣ ΕΝΙΑΙΑΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΝΕΩΝ (ΕΠΟΝ). ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΛΕΥΤΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ ΑΣ ΞΕΚΙΝΗΣΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΦΛΟΓΕΡΟΙ ΜΑΧΗΤΕΣ ΤΗΣ ΕΠΟΝ ΦΛΟΓΕΡΟΙ ΜΑΧΗΤΕΣ ΤΟΥ ΕΑΜ. ΣΤΟ ΠΛΑΪ ΜΑΣ ΒΑΔΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΟΛΑΙΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΛΑΩΝ.

ΖΗΤΩ Η ΕΠΟΝ. - ΖΗΤΩ ΟΙ ΑΝΤΑΡΤΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΤΗΣ ΕΠΟΝ. - ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΑΜ.-

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ 

Με μεγάλη μας χαρά έχουμε ν' ανακοινώσουμε ότι μετά την ίδρυση και τη συγκρότηση Πανελλαδικά της ΕΠΟΝ, η ΕΝΑΡ γίνεται τμήμα της ΕΠΟΝ του Νομού Φ/Φωκίδος Ευρυτανίας. Έτσι από δω και πέρα η "ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΦΕΡΑΙΟΥ" θα είναι όργανο του Συμβουλίου Νομού Φ/Φωκίδος Ευρυτανίας της ΕΠΟΝ.- 

Η Δ.Ε της ΕΝΑΡ

ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ

Ένα χρόνο μετά την ίδρυσή του το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο Νέων απέδειξε τι τεράστιο βήμα ήταν για το κίνημα της Νεολαίας μας, για τον εθνικοαπελευθερωτικό μας αγώνα. Τεράστιο γιατί τράβηξε στην πάλη χιλιάδες Νέους του Κέντρου και των Επαρχιών, γιατί οργάνωσε και καθοδήγησε τη συμμετοχή τους στον αγώνα, στις διαδηλώσεις, τις απεργίες, το αντάρτικο. Το ΕΑΜΝ ήταν ένα τεράστιο βήμα γιατί πάνω απ' όλα έδειξε στη Νέα μας Γενιά την ανάγκη μα και τη δυνατότητα να οργανωθή σε μια ενιαία Οργάνωση. Έδειξε στους Νέους όλης της Ελλάδας ότι δεν υπάρχει τίποτα που να τους χωρίζη στον αγώνα για τη Λευτεριά, για τη ζωή για το μέλλον τους. Απέδειξε ότι αντίθετα ο αγώνας αυτός μας ενώνει, ότι όλοι μας τον ίδιο σκοπό βάζουμε μπρος μας, μια λεύτερη και πολιτισμένη Ελλάδα, μια πολιτισμένη ζωή, ότι έχουμε όλοι μας την ίδια αγάπη για Λευτεριά και τη πρόοδο, το ίδιο μίσος για φασισμό και το πόλεμο.

Μπαίνοντας στην πιο αποφασιστική φάση του αγώνα μας που γινόταν πια αναγκαίος όρος για τη νίκη η ενότητά μας η Κ.Ε. του ΕΑΜΝ εχτέλεσε το χρέος της. Ανάλαβε την πρωτοβουλία της σύγκλισης ενός Συνεδρίου με αντιπροσώπους των περισσότερων οργανώσεων των Νέων, που κατάληξε στην πραγματοποίηση της ενότητάς μας. Σήμερα -στη θέση των δέκα χωριστών οργανώσεων έχουμε μια ΕΠΟΝ. Χιλιάδες νέοι άρπαξαν τη σημαία της για να την ξετυλίξουν στις διαδηλώσεις και στα βουνά, σε κάθε πεδίο σύγκρουσης με το καταχτητή, μα και σε κάθε τομέα ανάπτυξης της Νεολαίας. 

Γιατί εμείς οι νέοι της ΕΠΟΝ δεν παλεύουμε μόνο με τους φασίστες καταχτητές, παλεύουμε σε κάθε τομέα με κάθε αντίδραση, με κάθε καθυστέρηση, για να κερδίσουμε σπιθαμή προς σπιθαμή το δρόμο που θα μας φέρη στην αυριανή Ελλάδα, και καταχτάμε με αυτή τη πάλη μας και με τη μορφωτική και εκπολιτιστική ανύψωσή μας σ΄ αυτή τη λεύτερη Ελλάδα τη θέση του ισότιμου πολίτη.

Η Ρουμελιώτικη Νεολαία με ρίγη ενθουσιασμού βρίσκεται στο πόδι. Μια φλογερή πανστρατιά των Νέων κηρύχτηκε. Κανένας Νέος δεν πρέπει να λείψη. Καμιά οργάνωση δεν έχει το δικαίωμα να κρατιέται έξω από τις γραμμές της ΕΠΟΝ. Κάνουμε κι εμείς έκκληση σ' όλους τους Νέους των οργανώσεων που έμειναν έξω απ' την ΕΠΟΝ να πυκνώσουν τις γραμμές μας να ατσαλώσουν την ενότητά μας. Στην ιστορική αυτή ώρα που ξεκινάμε όλοι οι Νέοι της Ελλάδας για τη κατάχτηση μιας λεύτερης, μιας Νέας Ζωής, όλοι στη θέση μας. Ζήτω η ΕΠΟΝ.


Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2019

Το μελαγχολικό παιδί και... το γιατρικό!


Αγαπητά μου παιδιά, θα σας διηγηθώ μια αληθινή ιστορία που είχε πει και σε μένα η μακαρίτισσα η μητέρα μου η οποία είχε γεννηθεί το 1911 στο χωριό Μαραθιάς Ευρυτανίας.

Ο Μαραθιάς ήτανε ένα από τα ξακουστά "Πολιτοχώρια" του νομού μας που ονομάστηκαν έτσι γιατί πολλοί κάτοικοί τους μετανάστευαν στην Πόλη, στην ωραία Κωνσταντινούπολη! Εκεί οι περισσότεροι κάνανε προκοπή, άλλοι με τις τέχνες, άλλοι με το εμπόριο και με διάφορες άλλες επαγγελματικές δραστηριότητες.

Ποτέ όμως δεν ξεχνούσαν το όμορφο χωριό τους... Πήγαιναν κι έρχονταν με τις οικογένειές τους από την Κωνσταντινούπολη στο Μαραθιά και πολλοί από αυτούς επέστρεφαν για μόνιμη πια εγκατάσταση. Δεν ήταν δα και οι... ζάμπλουτοι αλλά οπωσδήποτε είχανε κάνει το κουμάντο τους. Έτσι έφερναν κάποιο κομπόδεμα που είχαν εξοικονομήσει από τη δουλειά τους, αλλά και έπιπλα, οικοσκευές και βέβαια τον πολιτισμό της Πόλης! Όλα αυτά μέχρι πριν από την καταστροφή και τον ξεριζωμό, γιατί από κει και πέρα, όπως ξέρουμε, άλλαξαν όλα... 

Η μητέρα μου μικρό παιδάκι τότε, θυμόταν πολύ έντονα τις κυρίες με τις όμορφες τουαλέτες και τα φανταχτερά καπέλα, τους κύρηδες με τα κομψά κοστούμια και τα ρολόγια με την αλυσίδα στο τσεπάκι, και όλα αυτά βέβαια της έκαναν εντύπωση.

Μα εκείνο που έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση όχι μόνο στη μητέρα μου αλλά και σε όλους τους συγχωριανούς των "Πολιτών", ήτανε η απλότητα, η ευγένεια και η πολιτισμένη συμπεριφορά αυτών των ανθρώπων. 

Για παράδειγμα, στις γιορτές μετά τη θεία λειτουργία όλοι οι χωριανοί συνήθιζαν να πηγαίνουν επισκέψεις στους εορταζόμενους. Πρώτα οι άντρες του χωριού, μετά οι γυναίκες. Τα παιδιά συνήθως όχι! Οι "Κωνσταντινουπολίτες" όμως, πρώτα θα πήγαιναν επίσκεψη στα σπιτάκια των τσοπάνηδων για να δείξουν στην πράξη την αγάπη, την εκτίμηση και το σεβασμό τους στους απλούς ανθρώπους και στη συνέχεια θα επισκέπτονταν και τους υπόλοιπους εορτάζοντες. 

Ανάμεσα στις άλλες οικογένειες που είχαν επιστρέψει στο χωριό, είχε έλθει και μια πολύ πλούσια οικογένεια από την Κωνσταντινούπολη : ο πατέρας, η μητέρα και ένα μικρό παιδάκι. Αυτοί παραλήδες καθώς ήτανε, έχτισαν σε ένα από τα ωραιότερα σημεία του χωριού ένα πολύ όμορφο αρχοντικό σπίτι, δίπατο, πέτρινο, με όλες τις ανέσεις και τις πολυτέλειες....

Εκείνα τα χρόνια στα ευρυτανικά βουνά δρούσαν αρκετοί ληστές, ήταν κάποιοι ατίθασοι που είχανε βγει στο κλαρί και ληστεύανε εκείνους που είχαν το χρήμα. Έτσι και αυτούς τους πλούσιους γονείς τούς πλησίασαν ορισμένοι ληστές και τους απείλησαν ότι θα πρέπει να τους δώσουν το τάδε ποσό χρημάτων, αλλιώς θα τους έπαιρναν το παιδί. 

Οι γονείς θες από τσιφουτιά, θες από γινάτι, δεν έδωσαν τα λεφτά, αλλά για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο από το φόβο της απαγωγής, έκλεισαν το παιδί τους μέσα στο σπίτι, το κλειδαμπάρωσαν και δεν το άφηναν να ξεμυτίσει. Έβαλαν και κάνα δυο έμπιστους να φυλάνε νύχτα μέρα το σπίτι και έτσι νόμισαν ότι ησύχασαν!

Το παιδάκι αμπαρωμένο μέσα στο αρχοντικό, έβλεπε από το παράθυρο τα άλλα παιδιά του χωριού να παίζουνε στα σοκάκια, να τρέχουνε, να γελάνε και να χαίρονται. Αυτό απομονωμένο, μαράζωνε, άρχισε να μην τρώει, χλόμιασε, μελαγχόλησε και όπως ήταν φυσικό οι γονείς φοβήθηκαν πολύ για κάποια σοβαρή αρρώστια.

Έφεραν γιατρό από το Καρπενήσι, γιατρό από την Αθήνα για να το εξετάσει, αλλά εκείνοι δεν έβρισκαν κάτι συγκεκριμένο...

Το παιδί όμως κάθε μέρα μαράζωνε όλο και περισσότερο, έπαψε ακόμη και να μιλά, δεν γελούσε ποτέ και ήταν συνεχώς σκεπτικό... 

Οι γονείς θορυβημένοι, έφεραν ειδικό γιατρό από το... Παρίσι! Εκείνος ο γιατρός, που έμεινε για αρκετές μέρες στο χωριό, αφού το εξέτασε με κάθε λεπτομέρεια και παρατήρησε προσεκτικά όλες τις κινήσεις και τις συμπεριφορές του, ενημέρωσε τους γονείς ότι το παιδί δεν έχει απολύτως τίποτε παθολογικό στον οργανισμό του, αλλά τους έδωσε αμέσως εντολή να.... αφήσουν το παιδί να βγει έξω, να κινηθεί, να έλθει σε επαφή και να παίξει με τα άλλα παιδάκια. "Η αρρώστια του παιδιού  σας είναι η απομόνωση", τούς είπε ο γιατρός! 

Τότε οι γονείς κατάλαβαν τι συμβαίνει. Πρώτα φρόντισαν να στείλουν στους ληστές τα χρήματα που ζητούσαν και στη συνέχεια έδωσαν στο παιδί την ελευθερία του. Αυτό βγήκε έξω και ξεκίνησε τη συναναστροφή και το παιγνίδι με τα άλλα παιδάκια. Πολύ σύντομα ξαναβρήκε τον εαυτό του, ξεκίνησε να τρώει, τα μαγουλάκια του κοκκίνισαν, το γέλιο και η ζωντάνια επανήλθαν και όλα πια κυλούσαν μια χαρά.

Αυτή είναι η ιστορία που μου διηγήθηκε η μητέρα μου πριν από πολλά χρόνια...

Ο άνθρωπος, παιδιά μου, είναι από τη φύση του πλασμένος για να είναι ελεύθερος, δεν μπορεί να ζήσει σε κλουβί, όσο "χρυσό" κι αν είναι αυτό! Είναι όμως και κοινωνικός, για να ζήσει φυσιολογικά δεν χρειάζεται μόνο τροφή και νερό αλλά και επικοινωνία με τους συνανθρώπους του. Γι' αυτό προσοχή στα παιδιά μα και στους ηλικιωμένους! Μην απομονώνονται οι άνθρωποι, μικροί ή μεγάλοι, ούτε να αφήνονται στη μοναξιά και την εγκατάλειψη γιατί κάπως έτσι δημιουργούνται οι ψυχικές ασθένειες, η μελαγχολία, η κατάθλιψη και το αλτσχάιμερ.  

Θυμάμαι τα παλιότερα χρόνια, ότι και μέσα στις πόλεις οι άνθρωποι έβγαιναν στις γειτονιές, μαζεύονταν ακόμη και στα πεζοδρόμια όπου κουβέντιαζαν και επικοινωνούσαν, όση φτώχεια κι αν υπήρχε. Τα αστεία και τα γέλια αντηχούσαν και ο ένας έπαιρνε κουράγιο και δύναμη από το διπλανό του. Στα χωριά ; εκεί ακόμη καλύτερα! Και όλα αυτά σε εποχές πολύ δύσκολες, σε χρόνια και καταστάσεις πολύ δυσκολότερες από σήμερα...

Ας ξαναπλησιάσουμε λοιπόν ο ένας τον άλλον, να στηρίξουμε το συνάνθρωπό μας, γιατί αυτό θα είναι πάλι "το γιατρικό μας" και στους τωρινούς καιρούς!


Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2019

Προ των ευθυνών μας...



Πολλοί άνθρωποι μπορούν να βαδίσουν μαζί σου σε ένα μονοπάτι...
Κανείς όμως δεν μπορεί να περπατήσει στη δική σου τη θέση!

(Ινδιάνικη ρήση)

ΥΓ: Η συνοδευτική φωτογραφία είναι δική μας, από το Κρίκελλο Ευρυτανίας.