Παρασκευή 20 Ιουλίου 2018

«Γιάννη, γιατί έκοψες τον πεύκο;»



«Γιάννη, γιατί έκοψες τον πεύκο;
Γιατί; Γιατί;»
Αγέρας θα ’ναι, λέει ο Γιάννης
και περπατεί.

Ανάβει η πέτρα, το λιβάδι βγάνει
φωτιά.
Να ’βρισκε ο Γιάννης μια βρυσούλα,
μια ρεματιά!

Μες το λιοπύρι, μες στον κάμπο να ένα
δεντρί…
Ξαπλώθη ο Γιάννης αποκάτου,
δροσιά να βρει.

Το δέντρο παίρνει τα κλαριά του
και περπατεί!
Δεν θ΄ ανασάνω, λέει ο Γιάννης,
γιατί, γιατί;

«Γιάννη, πού κίνησες να φτάσεις;»
«Στα δυο χωριά.»
«Κι ακόμα βρίσκεσαι δω κάτου;
Πολύ μακριά!»

«Εγώ πηγαίνω, όλο πηγαίνω.
Τι έφταιξα εγώ;
Σκιάζεται ο λόγκος και με φεύγει,
γι’ αυτό είμαι δω.

Πότε ξεκίνησα; Είναι μέρες… για δυο,
για τρεις…
Ο νους μου σήμερα δε ξέρω,
τ’ είναι βαρύς».

«Να μια βρυσούλα, πιε νεράκι να
δροσιστείς».
Σκύβει να πιει νερό στη βρύση,
στερεύει ευθύς.

Οι μέρες πέρασαν κι οι μήνες,
φεύγει ο καιρός,
Στον ίδιο τόπο είν’ ο Γιάννης,
κι ας τρέχει εμπρός…

Να το χινόπωρο, να οι μπόρες,
μα πού κλαρί;
Χτυπιέται ορθός με το χαλάζι,
με τη βροχή.

«Γιάννη, γιατί έσφαξες το δέντρο,
το σπλαχνικό,
που ‘ριχνεν ίσκιο στο κοπάδι
και στο βοσκό;»

Ο πεύκος μίλαε στον αέρα
– τ’ ακούς, τ’ ακούς;-
και τραγουδούσε σα φλογέρα
στους μπιστικούς.

«Φρύγανο και κλαρί του πήρες
και τις δροσιές
Και το ρετσίνι του ποτάμι
απ΄ τις πληγές.

Σακάτης ήτανε κι ολόρθος,
ως τη χρονιά,
Που τον εγκρέμισες για ξύλα,
Γιάννη φονιά!»

«Τη χάρη σου ερημοκλησάκι,
την προσκυνώ,
Βόηθα να φτάσω κάποιαν ώρα
και να σταθώ…

Η μάνα μου θα περιμένει
κι έχω βοσκή…
Κι είχα και τρύγο… Τι ώρα νάναι και τι
εποχή;

Ξεκίνησα το καλοκαίρι
-να στοχαστείς-
Κι ήρθε και μ’ ήβρε ο χειμώνας
μεσοστρατίς.

Πάλι Αλωνάρης και λιοπύρι!
Πότε ήρθε; Πώς;
Άγιε, σταμάτησε το λόγκο,
που τρέχει εμπρός.

Άγιε, το δρόμο δεν τον βγάνω
-με τι καρδιά;-
Θέλω να πέσω να πεθάνω,
εδώ κοντά.»

Πέφτει σα δέντρο απ΄ το πελέκι…
βογκάει βαριά.
Μακριά του στάθηκε το δάσος,
πολύ μακριά.

Εκεί τριγύρω ούτε χορτάρι,
φωνή καμιά.
Στ΄ αγκάθια πέθανε, στον κάμπο,
στην ερημιά.-

(του μεγάλου Ευρυτάνα λογοτέχνη Ζαχαρία Παπαντωνίου)



13 σχόλια:

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...

Στη διπλανή κάθετη μπάρα του blog θα δείτε τη στήλη "Με τους Ευρυτάνες Ποιητές"!
Εκεί "κλικάροντας" στους επιμέρους τίτλους θα έχετε την ευκαιρία να περιηγηθείτε στο ποιητικό έργο γνωστών και αγνώστων συμπατριωτών μας...

Φυσιολάτρης! είπε...

Αξιοθαύμαστη και πρωτοποριακή η ποιητική σύλληψη του Ζαχαρία Παπαντωνίου......και ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι την εποχή που έζησε και έγραψε αυτούς τους στίχους.......δεν υφίστατο σε τέτοιο εύρος η περιβαλλοντική καταστροφή!!!!!!

Δημητρίου Δημήτριος είπε...

Υπέροχο και επίκαιρο...

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Πηγαία οικολογική συνείδηση, όταν δεν υπήρχε ο όρος "οικολογία". (Υπήρχε, όμως, η βαθιά, αληθινή, ουσιαστική, άμεση φυσιολατρία..)

kapetandiamantis είπε...

Η ΦΥΣΗ ΕΚΔΙΚΕΙΤΑΙ ΟΤΑΝ ΤΗΝ ΚΑΚΟΠΟΙΟΥΝ.
ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΟΣ ΑΥΤΟ!

ποιώ - ελένη είπε...

Διαχρονικό!!!

Aris είπε...

Δεν ηταν η φωνη του πευκου
αλλα η ενοχη συνειδηση του Γιαννη.

Άρης Άλμπης είπε...

Ένα δραματικό μήνυμα από έναν μεγάλο λογοτέχνη.

άγριο κυκλάμινο είπε...

Το ποίημα του Ζαχαρία Παπαντωνίου ήταν προφητικό.
Μετά την καταστροφή των δασών, έρχεται το στέρεμα των πηγών, ακολουθεί η ερημοποίηση και τέλος η τραγική κατάληξη για τον ίδιο τον άνθρωπο.
Φαντάζομαι τι θα έγραφε ο μεγάλος ποιητής μας εάν ζούσε σήμερα και έβλεπε τι πάνε να κάνουν στα Αγραφα και γενικότερα στα βουνά της ευρυτανίας!

Άιναφετς είπε...

Και έρχεται και η σειρά της φωτιάς που τον περασμένο Αύγουστο έκαψε ένα ολόκληρο αυτόφυτο δασάκι από πεύκα στο κτήμα όπου επέλεξα να ζήσω τώρα και 23 χρόνια...
Ας είμαστε προσεχτικοί για να μπορούμε τουλάχιστο να απολαμβάνουμε αυτά που μας προσφέρει η Φύση!
Πανέμορφο ποίημα, ευχαριστούμε!

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...

Σας ευχαριστούμε για τις επισκέψεις και τα σχόλια.

doctor είπε...

ΠΑΡΑΦΡΑΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΟΣΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΜΕ ΤΙΣ ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ ΠΟΥ ΜΑΙΝΟΝΤΑΙ...

«ΓΙΑΝΝΗ ΓΙΑΤΙ Ε Κ Α Ψ Ε Σ ΤΟΝ ΠΕΥΚΟ..; »

Αστοριανή είπε...

...αχ! και πεύκο πανύψηλο στο έμπα του σπιτιού

και .. Γιάννη-αδελφό αλαφιασμένο έχουμε...
και σκέπτομαι

το πεύκο να πούμε να κόψουνε
και τα αγριόχορτα να καθαρίσουν...

ο φόβος, θεριεύει

κι είμαι τόσο μακρυά...