Παρασκευή 20 Ιουλίου 2012

Εδώ… ΠΑΝΤΑ ΒΡΕΧΕΙ !!!


Χαμογελούσαν κάποιοι καλοί φίλοι συμπατριώτες, ένα καλοκαιράκι πριν από αρκετά χρόνια, όταν τους πρωτορωτήσαμε για το Πανταβρέχει! Ελάχιστοι, ακόμη και στον τόπο μας, γνώριζαν τότε γι’ αυτό! Κάποιοι λίγοι… “μυημένοι”, όμως, ήξεραν πολύ καλά:
-«Είναι καλός ο καιρός και δεν θα ‘χει φουσκονεριά το φαράγγι τούτη την εποχή. Να το φτάσετε ως το τέρμα και δεν θα το ξεχάσετε ποτέ! Έχετε… αγροτικό»;
-«Μωρέ θα τη βρούμε την άκρη»!
Διαβαίνουμε την απίθανη ελατόφυτη διαδρομή του πανέμορφου Κρίκελλου, περνάμε και την ιστορική ανταρτογέννα Δομνίστα και μπαίνουμε στη χωμάτινη παρακαμπτήριο με κατεύθυνση τη Σκοπιά (παλιά Τσεκλίστα) που βρίσκεται σκαρφαλωμένη στα 1150 μέτρα. Η διαδρομή ξετυλίγεται σε ένα ταλαιπωρημένο κακοτράχαλο δρόμο μέσα σε μια πανδαισία εικόνων σπάνιας ομορφιάς. Όλο το μεγαλείο της ευρυτανικής φύσης ξεδιπλώνεται μπροστά μας.

Υπάρχουν σημεία που ο ελατιάς είναι τόσο πυκνός που θαρρείς πως ο ήλιος δυσκολεύεται να τον διαπεράσει. Ανάμεσα από τα αιωνόβια δέντρα ξεπροβάλλουν πανύψηλες βουνοκορφές που λογχίζουν με θράσος τον καταγάλανο ουρανό. Πηγές με κρουσταλλένια νερά αναβλύζουν μέσα από τα σπλάχνα της μάνας γης. Ένας αετός με ανοιγμένα διάπλατα τα φτερά του πραγματοποιεί τη μεγαλειώδη πτήση της δικής του ελευθερίας κατευθυνόμενος απέναντι προς τα Ψιανά, το χωριό του Γιάννη Βράχα που τόσο όμορφα είχε περιγράψει ετούτο τον τόπο στα διηγήματά του. Οι στροφές γίνονται όλο και πιο δύσκολες και οι χαώδεις χαράδρες κόβουν την ανάσα. Κάθε τόσο μας φανερώνεται από ψηλά και το ποτάμι που φιδογυρνάει χρυσωμένο από τις ακτίνες του ηλίου. Και εκεί που το βουνό «ανοίγει», να σου και ένα χαμένο χωριουδάκι στη μέση του πουθενά. Και μετά κι άλλο, κι άλλο! Αη Χαραλάμπης, Καστανούλα,  Αγία Παρασκευή. Απομονωμένοι μικροί οικισμοί μέσα στην απεραντοσύνη των κατάφυτων δυσπρόσιτων βουνών.


Αναρωτιόμαστε πώς να ξεφύτρωσαν εδώ σε τούτη την ερημιά. Μας ήρθε στο νου ένα γεροντάκι απ’ τ’ Άγραφα που κάποτε μας είχε πει: «Παιδιά μου στα πολύ παλιά τα χρόνια, στην Ευρυτανία ερχόντουσαν παλικάρια και ολόκληρες οικογένειες, από την Ήπειρο, απ' το Μοριά κι αλλού, κυνηγημένοι  από τους πασάδες. Σκάρωναν με δυο-τρεις πέτρες ένα καλυβάκι και άντε μετά να τους βρουν. Να φάνε δυσκολεύονταν, αλλά ανέπνεαν λεύτερο αέρα». Σάματις να ‘χε δίκιο εκείνος ο παππούς.

Φτάνουμε στη Ροσκά το τελευταίο απομονωμένο χωριουδάκι με 4-5 μόνιμους κατοίκους.  Μετά το χωριό κατηφορίζουμε τον… κατσικόδρομο.   Και ξάφνου να! Ο Κρικελλοπόταμος κόβει στη μέση το βουνό. Φτάσαμε, λοιπόν, στο κομβικό σημείο. Απέναντι, το βουνό της Καλιακούδας καμαρώνει περήφανο σκίζοντας τα ουράνια. Από κάτω τα Δολιανά ξεχασμένα στη μοναξιά τους... Στις κατωφέρειες, υπήρχαν παλιά και έμπεδα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. 

Πλησιάζει το μεσημέρι και ο ήλιος είναι λαμπερός. Ξεκινάμε, ακολουθώντας την αριστερή όχθη του ποταμού. Ψηλά, πολύ ψηλά, αιωρείται μια ξυλογέφυρα με σχοινιά! Είναι το λεγόμενο «κακογέφυρο» που συνέδεε παλιά τη Ροσκά με τα αντικριστά Δολιανά.

Προχωρώντας λίγο παρακάτω, ξεχνάμε την έννοια «όχθη» και μπαίνουμε στο δροσερό νερό του Κρικελλοπόταμου. Κάποια στιγμή η ματιά χάνει το σημείο που πρωτοξεκινήσαμε. Το φαράγγι πλέον ξεπροβάλλει πανύψηλο, θεόρατο και όσο φτάνει το μάτι στο βάθος. Στη διαδρομή την προσοχή μας αποσπούν τα πλευρικά τοιχώματά του με τις ατέλειωτες πτυχώσεις από τη διάβρωση, σε σταχτιές, κόκκινες, ροζ και μωβ εντυπωσιακές αποχρώσεις!




Με μια γκλίτσα στο χέρι ανιχνεύουμε κάθε τόσο το βάθος του νερού πριν κάνουμε το επόμενο βήμα. Ακροβατούμε πότε στα βράχια και τις πέτρες και πότε κολυμπάμε για λίγο και μέσα στο ήπιο -ετούτη την εποχή- ποτάμι. Πάνω από μισή ώρα διασχίζουμε το φαράγγι παραδομένοι στη μαγεία του. Στην πορεία μας μια μεγάλη βραχώδη κοιλότητα όμοια με τη νεραϊδοσπηλιά των παραμυθιών μας αφήνει άναυδους.





Νάσου ακριβώς μπροστά μας και ο πρώτος μικρός καταρράκτης. Λίγο παραπέρα εμφανίζεται κι άλλος, μεγαλύτερος. Λες και το φαράγγι μας προετοιμάζει για κάποιου είδους… υποδοχή!



Προχωράμε λίγο ακόμη, ώσπου σε ένα σημείο το φαράγγι στενεύει τόσο που το φως σχεδόν χάνεται. Ένα κρύο αεράκι μας δροσίζει.


Και ξαφνικά μένουμε… στήλες άλατος! Το βλέμμα μας καθηλώνεται στο παραδεισένιο υπερθέαμα που ξανοίγεται μπροστά μας. Από πολύ ψηλά, από εκεί που ο ουρανός φαντάζει μακρινός, ξεπηδούν μεγάλοι καταρράκτες γκρεμίζοντας ορμητικά τα νερά τους  στο ποτάμι! Ένας πελώριος βράχος στη μέση δέχεται τον καταιγισμό. Έτσι όπως το νερό χυμάει ατίθασο, «φιλτράρεται» σε κάποια σημεία μέσα από τα κρεμαστά φυτά των βράχων και έτσι δημιουργείται μια ευρεία διασπορά του υγρού στοιχείου, δίνοντας την εντύπωση μιας συνεχούς βροχής!!!




Οι εικόνες είναι ονειρικές! Δε λέμε κουβέντα. Τα λόγια περιττεύουν. Για πολλή ώρα ταΐζουμε τα μάτια της ψυχής, όσο η απόκοσμη βουή των καταρρακτών μας συνεπαίρνει. Αληθινά εδώ ΠΑΝΤΑ ΒΡΕΧΕΙ !!!





Μπαίνουμε κάτω από την πελώρια... φυσική ντουζιέρα και παραδινόμαστε στον καταιγισμό των νερών. Το σώμα δέχεται με ευχαρίστηση τη δροσιά, η αναζωογονητική επίδρασή του διαπερνά κάθε κύτταρό μας! Μακαρίζουμε την τύχη μας που μας έφερε σε τούτο το θεϊκό μέρος. Η Φύση εδώ ξεπερνά και την ίδια τη φαντασία!  





Στο τέλος των καταρραχτών το φαράγγι ξανοίγει και διάπλατο το εμπλουτισμένο ποτάμι αργοκυλάει στον αιώνιο δρόμο του. Εμείς όμως παγώνουμε το χρόνο! Ξεχνιόμαστε για ώρες ολόκληρες, μέσα στο μοναδικό κάλλος της ανυπέρβλητης ευρυτανικής φύσης.




Σιμά στη μαγεία. Μέσα στην απόλυτη άγρια ομορφιά, μέσα σε τούτο το μεγαλείο όπου η ψυχή φτερουγίζει ελεύθερη, λυτρωμένη και απαλλαγμένη από τα άγχη και τις έννοιες της καθημερινότητας που σε τέτοιους ευλογημένους τόπους φαντάζει τόσο μακρινή και ανώδυνη!




Κάπως έτσι θα ήταν κάποτε -πρωτόπλαστος- αυτός ο κόσμος…

"Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

ΥΓ. Επιπλέον φωτογραφίες μπορείτε να δείτε εδώ

Τρίτη 17 Ιουλίου 2012

Τραγούδι αντίστασης κόντρα στο άκαπνο μοιρολόι*


Ευρυτανία μου, τυλιγμένη μέσα στην αχλή των αιώνων, σηκώνεις στη χιλιοβασανισμένη πλάτη σου όλη τη βαριά ιστορία αυτού του τόπου. Ιστορία εξεγερσιακή, απελευθερωτική, επαναστατική. Από τους απείθαρχους Κατσαντωναίους μέχρι τους ανυπότακτους Αντάρτες και των δύο ξεσηκωμών. Εδώ σ’ αυτά τα απάτητα βουνά, σε τούτα τα βαθύσκιωτα φαράγγια και τις ελατοσκέπαστες πλαγιές, βρήκε φιλόξενο έδαφος το άγριο λουλούδι της Λευτεριάς για να ξεπεταχτεί σκίζοντας την πέτρα ώσπου να μπουμπουκιάσει τον κατακόκκινο ανθό του. Εδώ το αίμα πότισε την ελπίδα. Εδώ η σπίθα της λεβεντιάς έβαλε φωτιά στο μπαρούτι του ονείρου. Εδώ έσμιξαν το τραγούδι το κλέφτικο και οι παιάνες οι αντάρτικοι και θέριεψαν ψυχές παλικαρίσιες. Εδώ οι περήφανοι άντρες σου λύγισαν παγκόσμιες αυτοκρατορίες, εδώ και οι ζηλευτές γυναίκες σου έγιναν ολόφωτο παράδειγμα αυτοθυσίας και χειραφέτησης. Ευρυτανία μου, η ανόθευτη και ατίθαση ομορφιά σου πέρασε κατευθείαν στις ψυχές των ανθρώπων σου. Ευρυτανία μου, τα προαιώνια άρματά σου αντιλαλούν ακόμη στις καρδιές όλων των ελεύθερων ανθρώπων σκεπάζοντας το άκαπνο μοιρολόι της σύγχρονης υποταγής. «Όπλο  σου» διαχρονικό ήταν και θα είναι η ιστορία σου και όχι η στυγνή κερδοφόρα εκμετάλλευση με αντίτιμο τις ματωμένες σάρκες σου. Ένα «όπλο-κειμήλιο» που δεν παραδίδεται με καμία συμφωνία και με κανένα διαολοχάρτι κι ας το ‘κρυψαν στο σεντούκι της λήθης οι σταυρωτές σου. Ευρυτανία μου, παράσημο είναι η φτώχεια σου. Θρανίο της ανάγκης ο τίμιος μόχθος των βασανισμένων ανθρώπων σου. Διαθήκη μονάκριβη, στον αιώνα τον άπαντα, οι θυσίες των αγωνιστών προγόνων  μας που αγκάλιασαν παντοτινά τα χώματά σου. Ευρυτανία μου λεβεντογέννα, ανταρτομάνα,  στα ξέφωτα της ιστορίας σου διδασκόμαστε πώς να μην σκύψουμε το κεφάλι, πως να ατενίζουμε τις αετίσιες κορφές σου, αντλώντας δύναμη, θάρρος, ανυπακοή που μια μέρα, θα δεις, θα ξαναγίνει ΖΩΗ!
* Αφιερωμένο στη μνήμη του παππού μου Σ.Ι. που δεν γνώρισα ποτέ… 

Κυριακή 15 Ιουλίου 2012

Ευρυτανικό tango των αισθήσεων!


Και πήρε η Μάνα Φύση τη Φωτιά από τη Γη και την ανέβασε στον Ουρανό... για να την κάνει στα Μάτια του Ανθρώπου Χρώμα... Μουσική στην Ψυχή του...  Πύρινες Νότες στο tango των Αισθήσεων!

Πέμπτη 5 Ιουλίου 2012

ΟΞΥΓΟΝΟ


"Σκιές περνάνε δίπλα μου οικεία φαντάσματα
σιωπηλά το χθες
προσκυνώντας το λείψανο του ερημωμένου χωριού μου
σκέπτομαι αυτούς που έφυγαν στον ουρανό και τους άλλους
αυτούς που αρνήθηκαν την αλήθεια ξεπουλώντας
όσο όσο στο παζάρι της λησμονιάς τις ρίζες τους
χωριό μου είσαι η κολυμπήθρα  του Σιλωάμ
για τα μάτια μου
βλέπω πια να ξεχωρίζω την ασύγκριτη ομορφιά
της απλότητάς σου
τόσο απλό που καταλήγει να είσαι τέλεια συμπαγής
έννοια και ουσία
τα σπίτια σου πλίνθινα φτιαγμένα από ιδρώτα
και δάκρυα
κρατάνε στους σπόρους των τοίχων τους τον αχό
της φτώχειας
σε κάθε κόχη ο μόχθος και ο πόνος των ορφανεμένων
από πατρίδα
προσφύγων αναστενάζει ακόμα
ο στενός και μοναδικός χωμάτινος δρόμος σου
φαντάζει τώρα
σαν φαρδύ κανάλι για των ελπίδων μου τις γόνδολες
τα κεραμίδια των σπιτιών σου σαν τόμοι αραδιασμένοι
μου διδάσκουν γνώση
τα τρία ξωκλήσια σου καταφύγιο της  σκέψης μου
στο ανελέητο κυνηγητό της ζωής
σχηματίζουν ένα ιερό τρίγωνο σαν ασπίδα προστασίας
γύρω μου.
Χωριό μου, μικρό, πολυαγαπημένο μου,
θα ριζώσω πάλι στην ηρεμία σου
θα  πλέξω τα μαλλιά μου με τα κλαδιά
των λυγαριών σου, θα γίνε ένα σου
θα γίνω σπόνδυλος στη ραχοκοκαλιά σου
θα γίνω ο παλμός της καρδιάς σου
θα γίνω η ψυχή του κορμιού σου
θα φέγγω σαν μικρή φλογίτσα
στη νύχτα του χειμώνα σου
και ποιος ξέρει, μπορεί να λουλουδιάσουν
οι αυλές σου πάλι,
Μπορεί να ανοίξουν τα παραθυρόφυλλά σου
στον ήλιο ξανά!
Χωριό μου κομμάτι γλυκού που σαν ανάμνηση
γευόμουν πάντα
τα χείλη μου με ευλάβεια ακουμπάω στο χώμα σου".

(Ποίηση: Ειρήνη Βαρβαρέσσου)

Δευτέρα 2 Ιουλίου 2012

"Ο Άρης Βελουχιώτης σύμβολο αντίστασης στις μέρες μας"


Δημοσιεύουμε μία ομιλία που στάλθηκε ειδικά στο blog μας εκ μέρους του Ευρυτάνα φίλου Θωμά Κώτσια, ο οποίος παρευρέθηκε ως προσκεκλημένος ομιλητής, από τον επίσης Ευρυτάνα Βασίλη Πριόβολο (“καπετάν Ερμή”), σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε προς τιμή του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ Άρη Βελουχιώτη. Η εκδήλωση αυτή έγινε από τον “Πανελλήνιο Σύλλογο μνήμης του Άρη Βελουχιώτη” στις 29-06-12.
 Ιδού η ομιλία του Θ. Κώτσια:

« Σεβαστοί  συναγωνιστές του Άρη Βελουχιώτη, καπετάνιοι και αντάρτες του τιμημένου ΕΛΑΣ, φίλες και φίλοι που παραβρίσκεστε σήμερα εδώ στην εκδήλωσή μας.
Τιμούμε σήμερα την εμβληματικότερη μορφή της Εθνικής Αντίστασης και της κοινωνικής απελευθέρωσης του λαού μας, τον πρωτοκαπετάνιο του ΕΛΑΣ τον Άρη Βελουχιώτη.
Υποκλινόμαστε σε όσους αγωνιστές παραβρίσκονται σήμερα εδώ ανάμεσά μας και αποτελούν την ζωντανή ιστορία του τόπου μας, καθώς και στη μνήμη όσων έφυγαν απ’ τη ζωή, πολλοί δυστυχώς με τραγικό τρόπο και με κορυφαίο το δραματικό τέλος του Άρη Βελουχιώτη και των συναγωνιστών του.  
Βρέθηκα, με αφορμή τις πρόσφατες εκλογές, στα βουνά της Ευρυτανίας και στα ρημαγμένα χωριά αυτής της κάποτε ανυπότακτης περιοχής και πρέπει να σας πω ότι σε κάθε χωριό με συντρόφευε ο μύθος και η πραγματικότητα αυτής της περιόδου.
Οι άνθρωποι δεν ήθελαν παρά ένα έναυσμα για να ξεκινήσουν χωρίς τελειωμό να διηγούνται προσωπικές εμπειρίες και μοναδικές στιγμές αυταπάρνησης, αλληλεγγύης, αντιστασιακής δράσης και πατριωτικής έξαρσης, εμπνευσμένες και συνδεδεμένες με την μυθική πλέον στο πέρασμα του χρόνου μορφή και προσωπικότητα του Άρη Βελουχιώτη. Του πρωτοκαπετάνιου που καταγράφτηκε στη λαϊκή συνείδηση στο πάνθεον των ηρώων, δίπλα στον Κατσαντώνη, τον Καραϊσκάκη, τον Μακρυγιάννη. Που τραγουδήθηκε στεντόρεια στα αντάρτικα λημέρια “αντάρτης, κλέφτης, παλληκάρι πάντα είναι ο ίδιος ο λαός”.
Πιστεύω ότι οι ιστορικές προσωπικότητες και οι μεγαλειώδεις στιγμές ενός λαού δε χωρούν στις προθήκες των μουσείων της ιστορίας, ούτε στις επετειακές εκδηλώσεις με στρογγυλεμένα λόγια, κάλπικους πατριωτισμούς και ανώδυνες αναφορές που αποφεύγουν να συνδέσουν το χτες με το σήμερα.
Τα ιστορικά πρόσωπα και τα γεγονότα βρίσκουν την δικαίωσή τους μόνο μέσα από διδάγματα που μπορούν να αντληθούν σαν παρακαταθήκες για το παρόν και το μέλλον αυτού του τόπου, ιδιαίτερα σε συνθήκες σαν τις σημερινές.
Σήμερα, η πατρίδα μας βρίσκεται ξανά σε ένα ιδιόμορφο καθεστώς οικονομικής κατοχής που οδηγεί το λαό μας στην εξαθλίωση και την καταστροφή, με προεκτάσεις που πλήττουν καίρια την εθνική μας ανεξαρτησία και την λαϊκή κυριαρχία, στοιχεία που ήταν και τότε τα προτάγματα του Ε.Α.Μ.ικού κινήματος και του αντιστασιακού αγώνα.
Αυτά τα προτάγματα και η σύνδεσή τους με το σήμερα, τρομάζουν το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο, που προσπαθεί τους δικούς του φόβους να τους κάνει και φόβους του λαού  μας, ώστε να μην αλλάξει τίποτα που θα ανατρέπει το καθεστώς που εξέθρεψε αυτή την κρίση και που οδηγεί τον λαό μας σε μια νέα τραγωδία.
Η εθνική μας αντίσταση και ο ταυτισμένος με την ύπαρξή της Άρης Βελουχιώτης δεν περίμεναν ποτέ κανέναν να τους αποκαταστήσει, ζωντανούς η πεθαμένους, γιατί ήταν γέννημα  του λαού μας και αποτελούσαν την έκφραση της ίδιας της λαϊκής συνείδησης, την όποια κανείς δεν μπορούσε να αγνοεί για πάντα, και μάλιστα υπό συνθήκες στοιχειώδους δημοκρατικής ομαλότητας.
Όμως, ότι δεν μπόρεσαν να ξεριζώσουν με τους διωγμούς και τη συκοφαντία στα μετεμφυλιοπολεμικά χρόνια, προσπάθησαν να το πετύχουν ενσωματώνοντας την ανατρεπτική δύναμη με τις αξίες και τα ιδανικά του αντιστασιακού αγώνα, στα όρια ανώδυνων μεταρρυθμίσεων και εκφυλισμού της ιστορικής μνήμης με εκδηλώσεις ‘’ταρατατζουμ’’, όπου με την ίδια ευκολία που έπλεκαν εγκώμια στους αντιστασιακούς, καταφέρονταν ταυτόχρονα και εναντίον τους, με ανιστόρητες προσεγγίσεις και απαξιωτικές πρακτικές.
Ο Άρης συνεχίζει ακόμη να διχάζει και ο καθένας γίνεται ιστορικός, ή μετά Χριστόν προφήτης για να αποφανθεί για την ορθότητα η μη των επιλογών του, βάζοντας τα μέτρα της δικής του ασημαντότητας για να μετρήσει πρόσωπα και επιλογές σε εποχές που οι άνθρωποι στέκονταν πάνω από το μπόι τους – όπως συμβαίνει σε κάθε μεγάλη στιγμή της ιστορίας.
Θα δανειστώ από τη λαϊκή σοφία μια έκφραση όπου, θέλοντας να αποδώσει συμπυκνωμένα τέτοια φαινόμενα, λέει : “Εκεί που κρεμούσαν οι καπεταναίοι τ’ άρματα, τώρα κρεμούν οι γύφτοι τα νταούλια”. Περιγράφει, νομίζω, με απολυτή πιστότητα  μια πραγματικότητα γύρω από το πώς κατανοούν αρκετοί, και μάλιστα με θεσμικούς ρόλους και εξουσίες, το μεγαλείο εκείνης της περιόδου.
Σήμερα, όποιοι δεν θέλουν τον Βελουχιώτη δίπλα στα εικονίσματα, αλλά εξακολουθούν να εμπνέονται από την πολιτική  του διαθήκη, συνειδητοποιούν ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα δύσκολο αλλά ωραίο αγώνα. Αγώνα για απαλλαγή της χώρας από το Δ’ Ράιχ των Γερμανών επικυρίαρχων της Ευρώπης, με τους τροϊκανούς και τους ντόπιους υποστηρικτές τους, που μας παρουσιάζονται σαν σωτήρες.
Αυτή την ώρα, ζωντανό και στεντόρειο πρέπει να ακουστεί  ξανά το μήνυμα της αντίστασης από κάθε ανταρτικό λημέρι, από κάθε πραγματικό πατριώτη που οραματίζεται ένα καλύτερο μέλλον γι’ αυτόν και τα παιδιά του, σε μια ελεύθερη και δημοκρατική Ελλάδα.
Το μήνυμα της λαϊκής ενότητας κόντρα στην υποταγή των διεθνών τοκογλύφων, η Ελλάδα, από πειραματόζωο των λεγόμενων αγορών, να γίνει ξανά ο φάρος της νέας Ευρώπης των λαών.

ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΝ ΑΡΗ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗ
ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΑΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ
ΤΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥΣ ΜΑΣ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ ΞΑΝΑ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΣΤΟ ΛΑΟ ΜΑΣ ».