Και του χρόνου συνΕυρυτάνες

Ένα πραγματικό προσκύνημα στον Άγιο και στη Μάνα Φύση!

* του συμπατριώτη μας  Μάκη Φλώρου

για τους αναγνώστες του 

blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Άγιος Νικόλαος, ο Θετταλός από τα Βούναινα…

Ευλογημένοι όσοι ανεβήκανε και φέτος στο βράχο τον ιερό…

Ευλογημένοι όσοι αγκάλιασαν και πάλι τον τεράστιο μαθουσάλα μαλλόκεδρο…

Ευλογημένοι όσοι ίδρωσαν για να πάνε εκεί και να γυρίσουν κατεβαίνοντας στον Σέλο…

Κι ήταν αυτοί τριάντα φέτος! Γιατί όπως είπε κι ο Αντρέας, 30 αυγά έφερα που μοιράστηκαν μαζί με το αντίδωρο του παπα-Γιώργη… 

Ευλογημένος κι ο παπα-Γιώργης που για 17ο χρόνο ανεβαίνει στις 9 Μαίου… λίγο κοντύτερα στον Θεό!!

Μακάρι τα παιδιά κι εγγόνια μας να συνεχίσουν στον ίδιο δρόμο, τον δύσκολο, τον ανηφορικό και δύσβατο, τον δρόμο όμως της τόσης φυσικής ομορφιάς!!

Μακάρι οι νεότεροι με την παρουσία τους και τον δικό τους ιδρώτα, να τιμήσουν τον ιδρώτα Εκείνων των προγόνων Σελιωτών που μ’ ένα κομμάτι ψωμοτύρι αλλά και μεγάλη πίστη, σήκωσαν το μικρό πέτρινο εκκλησάκι εκεί, στα πολύ δύσκολα! λίγο παραπέρα απ’ τον μαλόκεδρο, πέτρα επί πέτρας, και τίμησαν τη μνήμη του Αγίου Νικολάου του Θεσσαλού…

Και του χρόνου συμπατριώτες να ‘μαστε καλά να ξαναπάμε. Όσοι… πιστοί προσέλθετε! Πάντα ευπρόσδεκτοι όλοι οι… εκτός Σέλου! Εκεί κάτω στην Παναγιά δίπλα, πάντα θα υπάρχει και για εκείνους αντίδωρο κι ένα ποτήρι κρασί!

Μέχρι τότε μακάρι να βελτιώσουμε ακόμα λίγο τα μονοπάτια που οδηγούν εκεί. Κι αυτό γίνεται μόνο με κοινό αγώνα και αφιέρωση λίγων ωρών απ’ τη ζωή μας…

Αξίζει πραγματικά και για τη μέρα αυτή της 9ης Μαΐου αλλά και για όλο το χρόνο που μπορούν κάποιοι οδοιπόροι να αλαφρώνουν την ψυχή τους μ’ ένα δικό τους μοναδικό προσκύνημα… εκεί στον δικό μας βράχο τον ιερό!!

Καλή αντάμωση…

* Ήταν ένα ξεχωριστό άρθρο του   Κρικελλιώτη Μάκη Φλώρου 

στο blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Μας καλεί...

Τα όμορφα χωριά μας, στολίδια στο περιδέραιο της ευρυτανικής φύσης, πότε χαρούμενα και πότε μελαγχολικά, μάς καλούν να τα γνωρίσουμε, να τα περπατήσουμε, να εξερευνήσουμε τις μυστικές τους γωνιές, να αγγίξουμε την ψυχή τους...

Το Καλεσμένο, ένα από τα παλιά "Πολιτοχώρια" του νομού μας που κάποτε έσφυζε από ζωή, σήμερα πληγωμένο από άπονες ανάλγητες εξουσίες, από την ξενιτιά και τον μισεμό των παιδιών του, παραδομένο στη μοναχικότητά του μας γνέφει από ψηλά καλώντας μας να μην το αφήσουμε βορά στη λήθη των καιρών...

***

ΥΓ. Το παραπάνω video-drone είναι παραγωγή του καλού μας φίλου, του Καλαβρυτινού Σπήλιου Πίστα λάτρη των βουνών και της Ευρυτανίας μας. Τον ευχαριστούμε ολόψυχα γι' αυτό το διαλεχτό δώρο που προσέφερε στο blog μας και που με τη σειρά μας χαρίζουμε σε όλους εσάς.

blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Τα παιδιά κοιτάζουν το νερό της Ρούμελης...

Όταν έφτασαν ψηλότερα, παραξενεύτηκαν μ' ένα ασυνήθιστο χρώμα, που φάνηκε κάτω στο βάθος της λαγκαδιάς.

-Τι είναι κείνο; φώναξαν τα παιδιά. Είναι νερό;

-Νερό, απάντησε ο αγωγιάτης.

-Μα είναι ακίνητο, είπε ο Κωστάκης. Νερό, στον κατήφορο ακίνητο, πώς γίνεται;

-Είναι σαν ακίνητο, είπε τότε το παιδί.

-Βέβαια, γιατί εμείς είμαστε ψηλά. Παραπέρα που θα χαμηλώσουμε, θα δείτε πώς τρέχει.

-Πώς το λένε αυτό το ποτάμι;

-Ρούμελη. Μα εδώ είναι ρέμα, δεν είναι ακόμα ποτάμι. Πρέπει να κάνει μεγάλο ταξίδι, για να γίνει το ποτάμι της Ρούμελης. Έχει ν' απαντήσει πολλά νερά, να στρογγυλέψει πολλές πέτρες και να γυρίσει πολλούς μύλους ακόμα.

-Είναι γαλαζοπράσινο, είπε ο Φάνης. Τι ωραίο χρώμα!

-Αυτό το χρώμα, είπε ο κυρ Στέφανος, είν' από την ορμή που έχει το νερό. Εδώ απάνω ή Ρούμελη είναι ανήσυχη. Πηδούν τα νερά της σαν τρελά παιδιά· μόνο στον κάμπο φρονιμεύουν. Και όσο πάνε κατά τη θάλασσα, γίνονται ήσυχα και συλλογισμένα.

Όταν έφτασαν πιο ψηλά, δεν είδαν πια τη Ρούμελη. Σε μια στροφή τούς κρύφτηκε.

Ο Κωστάκης λυπήθηκε, σαν να τους είχε λείψει κανένας σύντροφος.

-Έννοια σου, Κωστάκη, είπε ο αγωγιάτης, και θα μας βγει πολλές φορές μπροστά. Φεύγει η Ρούμελη από ‘δώ; Έχει να θρέψει τόσα πλατάνια, να περάσει από τόσες λαγκαδιές!

Παραπέρα που χαμήλωσαν, άκουσαν τη βοή της κι ένιωσαν πως η Ρούμελη είναι πάντα κοντά.

(από το εμβληματικό αναγνωστικό «Τα ψηλά βουνά» του  Ευρυτάνα λογοτέχνη Ζαχαρία Παπαντωνίου. Ήταν το πρώτο αναγνωστικό που γράφηκε στη δημοτική γλώσσα εν έτει 1918)

ΥΓ. Φωτο "Ευρυτάνα ιχνηλάτη" : ο ποταμός Μέγδοβας πλησίον του γεφυριού της Βίνιανης.

blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"