Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2018

Κύκλοι...


Ἐνῶ σάλευε ἀκόμα τὴ δύναμή του ὁ πλάτανος καὶ τὸ πράσινό του ἦταν σὰν καμπάνα τῆς χαρᾶς, ποὺ χτυπᾶ στὸ διάστημα, τὰ στρογγυλὰ σύννεφα τοῦ φθινοπώρου ὑψώθηκαν ἀκίνητα στὸν ὁρίζοντα - καὶ τὸν κοίταξαν.

Τότε ἄρχισε νά ἑτοιμάζεται γιὰ τὸ θάνατο.

Τὰ πρῶτα φύλλα του, ποὺ κιτρίνισαν, σὰ μάτια ποὺ ἄνοιξαν στὸ φῶς τῆς ἀλήθειας, εἶδαν τὸ ἄπειρο, ποὺ τὸν περίμενε - κι ὁ πλάτανος ἀνατρίχιασε στὴ σκέψη, πὼς θὰ γνωρίση τὸ σκοπό του.

Ἀπ’ τὸ ρυάκι, ποὺ τὸν ποτίζει, δὲν παίρνει πλέον τίποτε ὑλικό. Ἀκούει μονάχα τὸ τραγούδι τοῦ νεροῦ στὸ φεγγάρι.

Λίγο λίγο κιτρίνιζε. Λίγο λίγο ἔφταναν στὰ κλαριά του χρυσοὶ στοχασμοί. 

Ὥσπου μιὰ μέρα κρατώντας ὁλάκερο τὸ θησαυρό του, ἄστραψε μὲς στὸ σκοτεινὸ Δεκέμβρη κι ἔστησε μὲς στὸ πάρκο τὸ χρυσὸ πολυέλαιο τοῦ μαρασμοῦ του ἀκίνητο. Οὔτε ἕνα φύλλο δὲν τοῦ ἔμεινε πράσινο - τίποτε πιὰ δὲν τοῦ θυμίζει τὸν κόσμο.

Σὰν ἄγγιξε ἔτσι τὴν τελειότητα, ἔριξε τὸ πρῶτο του μαραμένο φύλλο - μήνυμα, πὼς εἶν’ ἕτοιμος.

Καὶ τ’ ἄλλα φύλλα, βλέποντας ἐκεῖνο μὲ ποια γαλήνη ξεκίνησε, φρόντισαν νὰ πεθάνουν σύμφωνα μὲ τὴν ἐνθύμησή του. Δίχως τὴ βοήθεια τοῦ ἀνέμου, ἀποχαιρετώντας τὸ κλαδὶ καὶ σταματώντας γιὰ μιὰ στιγμὴ στὸν ἀέρα, σὰν πουλί, ποὺ ζυγιάζει τὰ φτερά του, ἔπεφταν μὲ κίνημα ἄξιο τῶν ψυχῶν, ποὺ γνώρισαν τὸ Μοιραῖο καὶ δὲν ἔχουν γελαστῆ.

(Του μεγάλου Ευρυτάνα λογοτέχνη Ζαχαρία Παπαντωνίου, 1877-1940)


12 σχόλια:

Άιναφετς είπε...

Πανέμορφο και πολύ τρυφερό!
Ευχαριστούμε τον ιχνηλάτη της καρδιάς μας!

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Ωραιότατο. Αλλά και ο τίτλος που του έδωσες (εσύ, φαντάζομαι(;)) κι αυτός εξαιρετικός - και τι ωραία που αναιρεί τη μελαγχολία του κειμένου..

Χαιρετισμούς πολλούς, Ευρυτάνα!

Giannis Pit. είπε...

Δέος !!!
τελικά ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου ήταν τεράστια μορφή στην Ελληνική λογοτεχνία και ποίηση.
Μια προς μια διαβάζω τις λέξεις και συναρμολογώ την εικόνα.
Συγκλονιστικός.

Καλησπέρα Ευρυτάνα.

Φυσιολάτρης! είπε...

Χρόνια παρακολουθώ το ιστολόγιο σου Ευρυτάνα......και κάθε φορά ανακαλύπτω και κάτι ξεχωριστό στις εξαιρετικές σελίδες του!!!!!!!

PHOTO ΤΙΤΛΟΙ είπε...

Χάρισμα γραφής ο Παπαντωνίου!

doctor είπε...

Ὥσπου μιὰ μέρα κρατώντας ὁλάκερο τὸ θησαυρό του, ἄστραψε μὲς στὸ σκοτεινὸ Δεκέμβρη κι ἔστησε μὲς στὸ πάρκο τὸ χρυσὸ πολυέλαιο τοῦ μαρασμοῦ του ἀκίνητο. Οὔτε ἕνα φύλλο δὲν τοῦ ἔμεινε πράσινο - τίποτε πιὰ δὲν τοῦ θυμίζει τὸν κόσμο.

ΠΟΣΟ ΘΑΥΜΑΣΜΟ ΑΡΑΓΕ ΝΑ ΚΑΤΑΘΕΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ!!!

Woman in Blogs είπε...

Εδώ γνώρισα καλύτερα αυτό το λογοτέχνη. Ευχαριστούμε για όσα μοιράζεσαι μαζί μας!

άγριο κυκλάμινο είπε...

Πραγματικά, καταπληκτικό το κείμενο καθώς και ο τίτλος!!!

Μαρία Γ. είπε...

Αυτό, είναι λογοτεχνία!!!

Αστοριανή είπε...

ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΣ ΠΟΛΛΑ

με Υγεία
και Δημιουργία!

Από Νέα Υόρκη,

Υιώτα Στρατή

"Αστοριανή"

Μαρία Κανελλάκη είπε...

Mε γύρισες πίσω στα νεανικά αναγνώσματα, στα ΨΗΛΑ ΒΟΥΝΑ του Παπαντωνίου και στην υπέροχη γραφή του. Και με το πολυτονικό σύστημα, μάλιστα!
Την καλησπέρα μου Ευρυτάνα.

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...

Σας ευχαριστούμε για τις επισκέψεις και τα σχόλια.