Βροχαλίδα

Περπατώντας λίγο μετά τη βροχή στα έρημα λιθόστρωτα σοκάκια των Σελλών Ευρυτανίας είδαμε και φωτογραφίσαμε αυτό το παράξενο πλάσμα. Μας έκανε εντύπωση πως δεν… ανησύχησε και ιδιαίτερα με την παρουσία μας, ίσα-ίσα που μας… «πόζαρε» κιόλας ώστε να το αποθανατίσουμε με την ησυχία μας! Εκ των υστέρων πληροφορηθήκαμε πως πρόκειται για την πολύ σπάνια «βροχαλίδα» ή και «βρονταλίδα» που η παρουσία της παρατηρείται σχεδόν πάντα μετά τη βροχή. Η επίσημη ονομασία της είναι «σαλαμάνδρα»! Πρόκειται για ένα είδος αμφίβιου ερπετού των ορεινών δασών που περνά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην ξηρά και την περίοδο του πολλαπλασιασμού της, από την άνοιξη ως το φθινόπωρο, γεννά τις προνύμφες της στα νερά των ρυακιών. Είναι ακίνδυνη για τον άνθρωπο, αν όμως ενοχληθεί τότε εκκρίνει από τους αδένες της τις αποτρεπτικές αμυντικές τοξικές ουσίες της που μπορεί να προκαλέσουν κάποιο ερεθισμό.

Όμως ας μην πούμε κάτι παραπάνω εμείς. Ας αφήσουμε την Ευρυτάνισσα κυρά-Λένη να μας μιλήσει με το δικό της ωραίο ξεχωριστό τρόπο…  

Αφήγηση της κυρά-Λένης :

«Στην αγαπημένη  μου Ευρυτανία που την ομορφιά της δεν την φτάνει ούτε η Ελβετία, όταν αρχίζουν τα πρωτοβρόχια είναι μαγεία! Να δείτε μόνο πως λάμπουνε τα έλατα και τα πουρνάρια από τις σταγόνες της βροχής που μοιάζουν με κρεμαστές ασημένιες μπαλίτσες, να θαυμάσετε το ουράνιο τόξο με τα ονειρεμένα παλ χρώματά του, να παρατηρήσετε και τ' άλλα δέντρα πως ρίχνουν τα χρυσοπράσινα φύλλα τους που αρμενίζουν στο απαλό αεράκι σαν τις πεταλούδες!

Τότε είναι, μετά τη βροχή, που βγαίνει στα μέρη μας ένα μικρό ζωάκι που το λένε βροχαλίδα! Φοράει, ξέρετε, τα χρώματα της… ΑΕΚ!!! Έχει κίτρινες βουλίτσες και το σωματάκι της είναι μαύρο. Μοιάζει με τη σαύρα αλλά είναι πολύ μεγαλύτερη. Κι ούτε έχει τη σβελτάδα της σαύρας που ξέρουμε, η βροχαλίδα περπατάει αργά με τα κοντά της  ποδαράκια και την κυκλική ουρά της. Το πιο περίεργο είναι ότι μόλις περάσει η βροχή εξαφανίζεται εντελώς! Ούτε το χειμώνα θα τη δεις, μάλλον θα πέφτει σε νάρκη ως την Άνοιξη. Πολύ σπάνια όμως μπορεί και να εμφανιστεί σε ορισμένα υγρά σημεία, συνήθως δίπλα στα ρέματα. Ένα παλιό παραμύθι του τόπου μας έλεγε πως η βροχαλίδα έχει ένα μαγικό ραβδί και μ' αυτό σβήνει τις φωτιές!

Αχ, πόσο θα ήθελα να βρίσκομαι χινόπωρο στο χωριό μου. Να ξαναδώ την ακριβοθώρητη τη βροχαλίδα, να μαζέψω κάστανα, καρύδια και ρόδια. Να ψήσουμε τα τσίπουρά μας με τους αγαπημένους μας γειτόνους, να κάμωμε μουσταλευριά και γλυκό κυδώνι! Ν’ ανάψουμε και τα τζάκια μας και να μαζευτούμε όπως παλιά για τα νυχτέρια με κουβεντολόι και νοσταλγικά τραγούδια. Να ξαναθυμηθούμε εκείνα τα παλιά, τα ωραία…» 

blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"