Καλές γιορτές, καλή χρονιά!

( Η γιορτινή μας "κάρτα" με θέμα από το αιώνιο Βελούχι! )

Με δύναμη και ψυχή βαθιά, πάμε κόντρα...

blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Άνθρωπος και Φύση!

«Όποιος δεν σέβεται την Γη την καταστρέφει. Όποιος δεν σέβεται κάθε είδος ζωής όπως τον εαυτό του, γίνεται φονιάς. Ο άνθρωπος ενίοτε πιστεύει ότι ορίστηκε κατακτητής και απόλυτος άρχοντας. Αυτό είναι πλάνη, είναι μόνο ένα κομμάτι του Όλου. Καθήκον του είναι να προφυλάσσει και να διαχειρίζεται και όχι να εκμεταλλεύεται. Ο άνθρωπος έχει την ευθύνη και όχι την εξουσία. Εμείς για κάθε μας απόφαση σκεπτόμαστε επτά γενεές μπροστά. Χρέος μας είναι να φροντίσουμε ώστε οι άνθρωποι που θα έρθουν μετά από μας, αυτοί που δεν έχουν ακόμα γεννηθεί να βρουν ένα κόσμο που δεν θα είναι χειρότερος, αλλά ελπίζουμε καλύτερος από τον δικό μας.»

(Ινδιάνικη ρήση)

blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Ποιμενικό

Κάποιες φορές οι εικόνες είναι από μόνες τους τόσο εύγλωττες...

"Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Γνέσε γιαγιά...

Τούτες οι γλυκές μορφές είναι ανίκητες στο χρόνο, ακόμη και όταν αυτός βαραίνει! Γιατί είναι συνυφασμένες με την τρυφερότητα, την ανιδιοτελή αγάπη, την αγόγγυστη προσφορά! 

Γνέσε γιαγιά τη ρόκα σου και φτιάξε μας υφαντά από αγάπη!

ΥΓ. Με αφορμή μια ("ξεχασμένη";) φωτογραφία του αρχείου μας, πριν από πολλά χρόνια, στον ορεινό όγκο των Αγράφων!

"Ευρυτάνας ιχνηλάτης" 

Ευρυτανία μου...

…και ύστερα θα ‘ρθουν οι ποιητές για να σε ζωγραφίσουν, οι ζωγράφοι για να σε υμνήσουν, οι νεκροί για να σου δώσουν φύσημα ζωής και ας ελπίσουμε όχι οι ζωντανοί για να σε θάψουν!

"Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Γοργοπόταμος : λουφάζουν έντρομοι οι ξένοι λύκοι!

O θρυλικός πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ Άρης Βελουχιώτης με αντάρτες συμμαχητές του στη Βίνιανη Ευρυτανίας
Από εδώ ξεκίνησαν, στις 22-11-1942, οι αντιστασιακές ομάδες για την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου!

Βροντάει ο Όλυμπος, αστράφτει η Γκιώνα,

μουγκρίζουν τ’ Άγραφα, σείεται η στεριά.

Στ’ άρματα, στ’ άρματα, εμπρός στον αγώνα,

για τη χιλιάκριβη τη λευτεριά.

Ξαναζωντάνεψε τ’ αρματολίκι,

τα μπράτσα σίδερο, φλόγα η ψυχή,

λουφάζουν έντρομοι οι ξένοι οι λύκοι

στην εκδικήτρα μας αντρίκια ορμή.

Ο Γοργοπόταμος στην Αλαμάνα

στέλνει περήφανο χαιρετισμό,

μιας ανάστασης νέας χτυπά καμπάνα,

μηνάν τα όπλα μας το λυτρωμό.

Σπάμε την άτιμη την αλυσίδα

που μας εβάραινε θανατερά,

θέλουμε λεύτερη εμείς πατρίδα

και πανανθρώπινη τη λευτεριά.

ΥΓ: Στις 25 Νοέμβρη 1942, οι αντάρτες ανατινάζουν τη γέφυρα του Γοργοπόταμου καταφέρνοντας ένα ισχυρότατο πλήγμα στη ναζιστοφασιστική κατοχή.

Δεν λησμονούμε ότι η Ανταρτομάνα Ευρυτανία στάθηκε πάντα στην πρωτοπορία του απελευθερωτικού-λαοκρατικού αντιστασιακού κινήματος προσφέροντας τον ανθό της νεολαίας της στο μεγάλο αγώνα!

Κρατάμε τις ηρωικές μνήμες πολύτιμο οδηγό για να θυμόμαστε -και να διδασκόμαστε- ότι όταν οι λαοί τολμούν, τότε οι καταπιεστές δεν είναι παρά χάρτινες τίγρεις!

blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Καλλιτεχνική αδεία (Ι)

Με το φακό του "Ευρυτάνα ιχνηλάτη"

Αετέ του Βελουχίου δεν σε ξεχνάμε!

"ΕΪ ΤΟΤΕΣ ΑΡΗ τ' όνομά σου ποιος θα το ξεχάσει

γραμμένο πάνου σ' όλα μας τ' αλέτρια

απάνου σ' όλα τα σφυριά και σ' όλα τα δρεπάνια

απάνου σ' όλες τις καρδιές σ' όλα τα χείλη

απάνου στ' αναγνωμαστάρι της καλής γριούλας

που στ' ανοιχτό κατώφλι του καλοκαιριού σκυμμένη

φορώντας δυο μικρούς ήλιους για ματογυάλια της

θα συλλαβίζει κλαίγοντας, λεβέντη μας,

τον τίτλο τούτο γράμμα-γράμμα πούγραψες με το σπαθί σου

απάνου-απάνου στο τραγούδι της χαράς όλου του κόσμου:

              Λευτεριά για Θάνατος.

Και τότες Άρη όπως και τώρα ο ίσκιος σου

θα πέφτει το βραδάκι στο τραπέζι του δείπνου μας

και θα σπιθίζει κόκκινες φωτιές μες στα ποτήρια του κρασιού μας.

Τη νύχτα πάνου στην ταράτσα εκεί της Ρούμελης

θα σου κρατάμε πάντοτες το κέδρινο σκαμνί σου

θα σου κρατάμε απείραχτη τη θέση σου στην Άνοιξη

το ξύλινο κουτάλι σου και το παγούρι

θα σου φυλάμε και το πρώτο αχλάδι του καλοκαιριού

τον πρώτο γρύλλο στη γωνιά της θύμησης

και το πιο φρέσκο απ' τα τσαμπιά των άστρων.

Και στο καρφί της μέσα πόρτας κρεμασμένη πάντοτες

θα καρτεράει η αντάρτισσα φλοκάτα σου

συλλογισμένη μες στο νύχτιο αγιάζι

και πάντοτες απάνου εδώ στης Λευτεριάς τα γόνατα

ο μαύρος σκούφος σου θα στέκει αητός της Γκιώνας.

Και πάντα ο όρκος του λαού μας για το φως

για το ψωμί για το κρασί για την αγάπη

και για το δίκιο θάναι (μα τη Λευτεριά στο λέω)

- ναι, μα τον Άρη, σου το λέω, της λευτεριάς πρωτοχελίδονο -

όρκος του λαού μας θάναι -μα τον Άρη- : Ο ΑΡΗΣ."

(Απόσπασμα από το "Υστερόγραφο της δόξας - Άρης Βελουχιώτης" του Γιάννη Ρίτσου)

blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

«Κάψαν τα σπίτια τα ψηλά, του Καρπενησιού τα κάλλη…»

Το πυρπολημένο, από τους ναζί, Καρπενήσι- Ιστορική φωτογραφία του Σπύρου Μελετζή 

Στις 7/11/1943, και μετά από μεγάλες/συντονισμένες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις, τα βάρβαρα χιτλερικά στίφη εισέβαλαν στο Καρπενήσι που αποτελούσε την καρδιά και την ψυχή του αντιστασιακού απελευθερωτικού κινήματος στη χώρα μας. Προηγουμένως όμως, οι αιμοδιψείς γερμανοί κατακτητές είχαν βρεθεί αντιμέτωποι με τους ατρόμητους ΕΛΑΣίτες αντάρτες οι οποίοι, αν και ανεπαρκώς εξοπλισμένοι, έπλητταν επί μία ολόκληρη εβδομάδα τις σιδερόφραχτες γερμανικές φάλαγγες με συνεχείς ενέδρες σε διάφορα μέτωπα, καθυστερώντας κατ’ αυτό τον τρόπο τον εχθρό ώστε να προλάβουν οι ΕΑΜικές οργανώσεις να εκκενώσουν την πόλη και τα χωριά και να φυγαδεύσουν με ασφάλεια τους αμάχους στα βουνά. Οι βάνδαλοι ναζί ξέσπασαν την εκδικητική τους μανία στο άδειο Καρπενήσι. Πυρπόλησαν την όμορφη πόλη μας μετατρέποντας σε στάχτη καλαίσθητα κτήρια, σπίτια, και ξενοδοχεία, ενώ έπληξαν και το πετρόχτιστο γυμνάσιο! Λεηλάτησαν τις περιουσίες των κατοίκων, ενώ σφαγίασαν και έκαψαν ζωντανούς κάποιους συμπατριώτες μας, κυρίως ηλικιωμένους και παιδιά, που δεν πρόλαβαν να διαφύγουν. 

Λίγους μήνες μετά -στις 9 Αυγούστου του 1944- χιλιάδες πάνοπλοι Γερμανοί φασίστες και αλητοδωσίλογοι συνεργάτες τους, θα μπουν και πάλι στο Καρπενήσι. Τούτη τη φορά θα ισοπεδώσουν εντελώς την πόλη καθώς και πάρα πολλά ευρυτανικά χωριά. Τα ανθρώπινα θύματα θα είναι πολύ περισσότερα και οι υλικές ζημιές ανυπολόγιστες. Παρά όμως το καταστροφικό τους έργο δεν κατόρθωσαν να υποτάξουν τον περήφανο τόπο μας και τον ηρωικό ευρυτανικό λαό! Σε λίγες ημέρες και κάτω από τα συντριπτικά χτυπήματα του ΕΛΑΣ οι θρασύδειλοι Γερμανοί φασίστες αποχώρησαν από τη μαρτυρική Ευρυτανία ντροπιασμένοι και με σημαντικές απώλειες. Οι κάτοικοι σε συνεργασία με τις αλληλέγγυες αντιστασιακές οργανώσεις αναλαμβάνουν άμεσα το έργο της ανοικοδόμησης! 

Μπορείτε να διαβάσετε ένα εκτενές αφιέρωμα στον “Ευρυτάνα ιχνηλάτη” κάνοντας κλικ ΕΔΩ . Επίσης, σχετικά με το ίδιο θέμα, μπορείτε να δείτε εδώ και εδώ. 

Με αφορμή τη μαύρη επέτειο της γερμανικής εισβολής στο Καρπενήσι, αυτή τη φορά επιλέξαμε κάτι διαφορετικό: δημοσιεύουμε ένα παλιό ποίημα, που με σπαραχτικό, πραγματικά, τρόπο αναφέρεται στην ολοσχερή καταστροφή που υπέστη ο τόπος και οι άνθρωποί μας από τους ναζί εγκληματίες. 
Το ποίημα γράφτηκε από τον παπά-Σπύρο Γεωργαλή και εμπεριέχονταν στην ποιητική συλλογή "Πνευματικός θησαυρός". 

«Τι είν’ το κακό που γίνεται, φέτος το καλοκαίρι,

στων Ευρυτάνων τα χωριά, στα δοξασμένα μέρη.

Ηχολογούν οι λαγκαδιές και τα βουνά μαυρίζουν

δεν είναι μαύρα σύννεφα, που τη δροσιά σκορπίζουν.

Σπίτια καίνε οι Γερμανοί, μαύρους καπνούς σηκώνουν

και τα στοιχειά της φύσεως, αρχίζουν να μαλώνουν.

Απ’ τα Σίδερα οι καπνοί, στη Χούνι οι λαμπάδες

και των βουνών τα έλατα, γεμίσανε φυγάδες.

Μπαρούτι, φλόγα και καπνοί, από τουφέκια βγαίνουν,

στο πέρασμά τους μονομιάς, έρημα καταντένουν.

Σκούζουν τ’ Αχελώου τα νερά, της Μέγδοβας αντάμα,

σμίγουν θολώνουν τα νερά, το βάζουνε στο κλάμα.

Εφτά πηγαίνανε μπροστά και δέκα στο πλευρό τους

κι άλλοι εφτακόσιοι πίσω τους δε χάνουν το καιρό τους.

Στη Χώρα βάζουνε φωτιά, καθένας με τουφέκι,

κάθε χωριό και διάσελο, ξεσπάει αστροπελέκι.

Δύο ξαδέρφια πήραν το στρατί, απ’ τα Λεπιανά και πάνε,

ανέβηκαν στο Τρίκορφο, τους Γερμανούς μετράνε.

Εφτακόσιοι ήταν δέκα επτά, στα Σίδερα διαβήκαν

και στης Φραγκίστας τα χωριά, με λύσσα εμπήκαν.

Χωρίς να χάσουνε στιγμή, πάλι φωτιές ανάβουν

και τα λιθόκτιστα χωριά, σε ερείπια τα θάφτουν.

Μαύρη καψάλα στην αυλή, ασβεσταριά στα σπίτια,

κοκκίνισαν οι στράτες του, σαν κεντητά σιρίτια.

Βίνιανη και Μαραθιά, όλα με φωτιά τα καίνε,

οι χωρικοί μέσ’ τα βουνά, τα βλέπουνε και κλαίνε.

Μαύρος καπνός σηκώνεται, τ’ άστρα θολωμένα

και στα γραμμένα τα χωριά, ξύλα, πέτρες, δαυλιά καμένα.

Αγκαλιασμένα πτώματα στις φτέρες και στα ξύλα,

έχουνε για σκέπασμα, του ρουπακιού τα φύλα.

Κορίτσια χάνουν τα προικιά, τα καταπίνει η φλόγα,

των βανδάλων η ορμή, των Γερμανών η μπόρα.

Ευρυτανοπούλες του χωριού, του Βελουχιού μανάδες,

φέτος μη χορέψετε, μη γίνετε νιφάδες.

Οι Γερμανοί επάτησαν κι αυτό το Καρπενήσι,

φτάνουνε στο πλάτανο, στου λιονταριού τη βρύση.

Κουμπούρια βγάζουνε φωτιά, τουφέκια τη λαμπάδα,

ολημερίς οι Γερμανοί, την πόλη καίνε αράδα.

Οι κάτοικοι τ’ αγνάντευαν απ’ του Βελουχιού τα ύψη

μοιρολογούν από καρδιά, με πόνο και με θλίψη.

Αγκομαχούν οι ρεματιές, του Καρπενησιού τα βράχια

αντιλαλούν οι ρεματιές, τα μαύρα καταράχια.

Τσιούκα, Βελούχι και Καυκή, να είστε ευλογημένα,

τον κόσμο τον φυλάξατε, βουνά μου αγαπημένα.

Οι Γερμανοί τελείωσαν, με φλόγα και με στάχτη,

με τουφεκιές αδιάκοπα, σαν τον καταρράχτη.

Κάψαν τα σπίτια τα ψηλά, του Καρπενησιού τα κάλλη,

φλόγα, αντάρα και καπνός, ανήμερα προβάλλει.

Μαύρη καπνιά χαλάσματα να κείτονται στο χώμα,

μας μαρτυρούν τη μοίρα τους, με της φωτιάς το χρώμα.

Πικρολογούνε τα πουλιά και χάνουν τη λαλιά τους

δε κελαηδούνε το πρωί, την ίδια τη φωλιά τους.

Τρομαγμένα πέταξαν, στα έλατα στα δάση,

την αγαπημένη τους φωλιά, την έχουνε ξεχάσει.

Παντού μαυρίλα, καπνός κι αντάρα,

φωνές, βρυχήματα βραχνά, που σκορπούν τρομάρα.

Ακούν κραυγές και ταραχή, αντάρα και τουφέκια,

αντιβουίσματα φοβέρα, κτυπούν ξύλα με πελέκια.»

blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Το νου μας πατριώτες…

…μην τυχόν και ξεχάσουμε να τους πληρώσουμε τον ΕΝΦΙΑ!

blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Προς εξαφάνιση…

Είμαστε και οι δυο είδος προς εξαφάνιση! Κσι το μισοερειπωμένο αγροτόσπιτο στο βάθος αλλά και… εγώ ο εναπομείνας ακάματος εργάτης των παλιών ορεινών οικισμών. Γεράσαμε και θα φύγουμε με το παράπονο της λησμονιάς. Ας όψονται οι αίτιοι της εγκατάλειψης εκείνα τα γραβατωμένα δίποδα «γαϊδούρια» - ξέρετε, ντε, ποια εννοώ…

   

ΥΓ: Η φωτο στο Καλεσμένο Ευρυτανίας, στο σχεδόν έρημο, πια, συνοικισμό Παλιοχώρι.  

blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Αcqua

Ο Θύμιος από τα Τοπόλιανα της Ευρυτανίας βρέθηκε το 1940 στα βουνά της Πίνδου να πολεμά τον ιταλικό φασισμό. Παλικάρι διαλεχτό, διακρίνονταν για την τόλμη και τις ριψοκίνδυνες ενέργειές του στα πεδία των μαχών. Βλέπετε ο συμπατριώτης μας είχε και κάτι παλιούς «ανοιχτούς λογαριασμούς» με το φασισμό εκεί στο χωριό του, απ’ τα χρόνια της μεταξικής δικτατορίας, οπότε «επί τη ευκαιρία» έβγαζε… το άχτι του και μάλιστα με το παραπάνω!

Σε κάποια από τις νικηφόρες ελληνικές επελάσεις, οι κοκορόφτεροι του Μουσολίνι το έβαλαν στα πόδια σαν τους λαγούς. Ο Θύμιος με εφ’ όπλου λόγχη πρώτος-πρώτος στην καταδίωξη! Σε κάποια φάση εκεί που ξεμάκρυνε αντιλαμβάνεται έναν ιταλό κρυμμένο πίσω από ένα θάμνο. Αφού τον ξετρυπώνει στο άψε σβήσε, στη συνέχεια τον οδηγεί αιχμάλωτο προς το ελληνικό στρατόπεδο. Ο ιταλός εξαντλημένος, σέρνει με δυσκολία τα πόδια του ώσπου κάποια στιγμή δεν αντέχει άλλο και σταματά.

- Προυχώρ’ ωρέ ζαγάρ, τον προστάζει ο Θύμιος με την ξιφολόγχη.

  Εκείνος φυσάει και ξεφυσάει, οπότε ο Θύμιος τον λυπάται:

- Καλά, κάτσι λιγάκι' εδωδά να ξαποστάεις, του λέει.

  Σε λίγο ο αιχμάλωτος γυρνά προς το Θύμιο λέγοντάς του στα ιταλικά:

- Αcqua acqua (νερό, νερό)!

- Άί καλά, σ' ακούω, πες’ μ’ τι θέλ΄ς, του απαντά ο Θύμιος.

- Αcqua acqua, παρακαλεί ξανά και ξανά ο ιταλιάνος.

- Αμ’ δε τρώγεσαι ισύ, του ίδιου του βιουλί, εμπρόις σήκου, πάρ΄ τα πουδάρια σ΄, διατάζει ο Θύμιος. 

- Αcqua acqua, συνεχίζει να εκλιπαρεί απεγνωσμένα ο δύστυχος.

- Τι άκουα κι άκουα μου τσαμπουνάς ωρέ κακουμοίρ; Μι ζάλισες του κεφάλ’. Αφού άκουες και άκουες μωρέ χαμένο φασιστολόι, τότε τι στου διάουλου  έκατσις και σε μάγκωσα και δεν το ‘κοβες στα πουδάρια να γλιτώεις;;; 

"Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Λεύτερα βουνά!

"Κ᾿ οἱ βράχοι εἶναι τὰ κάστρα μου, τὰ ἐλάτια εἶν᾿ ὁ στρατός μου,
καὶ τὰ πουλιά μου εἶν᾿ ὁ λαός, κ᾿ οἱ ἀϊτοί μου οἱ πολεμάρχοι."

(απόσπασμα στίχων Κωστή Παλαμά)

ΥΓ. Η φωτογραφία είναι του "Ευρυτάνα ιχνηλάτη"

Η σκούπα παρά πόδα!

Ο καιρΟΣ προβλέπεται νεφελώδης.

Αλλά επειδή και οι καιρΟΙ προβλέπονται επίσης νεφελώδεις, ίσως γι’ αυτό ο άγνωστος συμπατριώτης μας φρόντισε ώστε να έχει τη σκούπα του… ετοιμοπόλεμη!

Που ξέρει κανείς; Έρχονται και εκλογές και ενδεχομένως η σκούπα να φανεί ιδιαίτερα χρήσιμη καθώς πολλά και διάφορα καθεστωτικά σκουπίδια θα σουλατσάρουν από δω κι από κει μοιράζοντας και πάλι ψεύτικες υποσχέσεις σε ένα τόπο ξεχασμένο και σε ανθρώπους παραμελημένους επί δεκαετίες…

"Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Μαγικός περίπλους!

*Μια περιήγηση με βάρκα στη Λίμνη των Κρεμαστών 

πλησίον της Γέφυρας της Επισκοπής…

Με το φακό του "Ευρυτάνα ιχνηλάτη"