Το μοναχικό λαγουδάκι και το... μπούλινγκ!

Απολαύστε ένα σπουδαίο διδακτικό παραμύθι από την Ευρυτάνισσα κυρά Λένη*

Για τους μικρούς-και όχι μόνο- φίλους μας!

(Παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης")

Στα όμορφα και πανύψηλα ευρυτανικά βουνά, μέσα στα πυκνά τα έλατα, τις βελανιδιές και τις δροσερές πηγές, βρίσκεται η πολιτεία των ζώων: των λύκων, των ελαφιών, των ζαρκαδιών, των αλεπούδων, των λαγών και πολλών άλλων!

Σ’ αυτή την πολιτεία έμενε και ένα λαγουδάκι! Μόνο που αυτό δεν ήταν σαν τους άλλους λαγούς. Από τότε που πιάστηκε το ποδαράκι του σε ένα κυνηγετικό δόκανο κι άρχισε να κουτσαίνει και να γίνεται παχουλό, επειδή δεν μπορούσε πια να τρέχει όπως πρωτύτερα, έπαθε μελαγχολία και κλείστηκε στον εαυτό του!

Η αλεπού που τη φωνάζανε κυρά Μαριώ εκτός από πονηρή κλεφτοκοτού ήτανε και πολύ κουτσομπόλα. Τα έβαλε λοιπόν με το μοναχικό το λαγουδάκι. Πήρε με το μέρος της και κάμποσα άλλα ζωάκια κι ολημερίς κι ολονυχτίς δεν κάνανε άλλη δουλειά από το να το πειράζουν και να το κοροϊδεύουν. Κανείς τους πια δεν το έπαιζε. Κλαίει και στενοχωριέται το λαγουδάκι…

Ώσπου μια μέρα το πήρε απόφαση:

«Δεν είναι ζωή αυτή, θα φύγω απ’ αυτό το χωριό»!

Βάζει στην πλάτη του το σάκο του και δρόμο παίρνει δρόμο αφήνει. Κάποτε φτάνει σε ένα μικρό ρυάκι κι εκεί κάθισε να ξεκουραστεί. Όπως καθότανε το πιάσανε τα κλάματα. «Μα που πάω μόνο κι έρημο σε ξένο τόπο» μονολογούσε...

Το άκουσε ένα βατραχάκι και “κουάξ-κουάξ” το ρώτησε γιατί είναι τόσο στενοχωρημένο. Τότε το λαγουδάκι τού διηγήθηκε την ιστορία του. Ο βάτραχος “κουάξ-κουάξ” γυρίζει και του λέει: «Μην επηρεάζεσαι φίλε μου, στον κόσμο αυτό γίνονται τέτοιες αδικίες»! 
«Όμως η ευθύνη είναι των γονιών» συμπλήρωσε με νόημα!

Κι εκεί που τα λέγανε νάσου περνάνε πέντε ελαφάκια, ο μπαμπάς, η μαμά, τα δυο τους παιδιά και η γιαγιά! Ακούσανε όλη την περιπέτεια του λαγουδάκη.

«Να μη φύγεις, να έλθεις ξανά στο χωριό μας» του είπανε. «Και μη φοβάσαι, θα είμαστε κι εμείς εκεί μαζί σου»! Και τράβηξαν το δρόμο τους…

Το λαγουδάκι διστακτικά πήρε κι αυτό το δρόμο της επιστροφής...

Στο χωριό γίνονταν πανηγύρι! Όλα τα ζωάκια παραδομένα στο χορό και το γλέντι δεν αντιλήφθηκαν τη φωτιά που άρχισε να ξεσπά στο διπλανό δάσος. Ο κίνδυνος πλησίαζε και κανείς ακόμη δεν είχε καταλάβει τίποτε. Το λαγουδάκι όμως καθώς ερχόταν είδε τι συμβαίνει! Αμέσως άρχισε να φωνάζει δυνατά όμως κανείς δεν το άκουγε μέσα στη μεγάλη φασαρία. Τι να έκανε; Έβαλε λοιπόν τα δυνατά του και κούτσα-κούτσα, με πολύ κόπο και προσπάθεια, κατόρθωσε να φτάσει ψηλά στο λόφο ως την καμπάνα του χωριού και άρχισε να τη χτυπά δυνατά. Τότε όλοι τρέξανε και βοηθήσανε να σβηστεί γρήγορα η φωτιά προτού απλωθεί και κάνει ζημιά στην πολιτεία τους.

Το μοναχικό κουτσό λαγουδάκι είχε καταφέρει να σώσει όλο το χωριό!!!

Όλα τα ζωάκια, γονείς και παιδιά, προσπαθούσαν να συνέλθουν από την ταραχή...

Τότε ο κύριος Ελαφίνος καμαρωτός-καμαρωτός, αφού πρώτα έσιαξε το παπιγιόν του, πήρε το λόγο:

«Αγαπητοί μου συγχωριανοί, τώρα που όλα πέρασαν, θα σας μιλήσω για ένα σπουδαίο θέμα. Όπως ερχόμουνα προς τα εδώ για το πανηγύρι μας μαζί με την οικογένειά μου, συνάντησα το λαγούδι μας με το σάκο του στην πλάτη να φεύγει κλαίγοντας για την ξενιτειά. Και η αιτία είναι κάποια ομάδα εδώ στο χωριό μας που το περιγελούσε. Ξέρω ποιος είναι ο αρχηγός της ομάδας αυτής! Η κυρά Μαριώ και η παρέα της. Όμως, όπως όλοι είδατε σήμερα, τη σωτηρία μας τη χρωστάμε στο φίλο μας το λαγουδάκι! Ελπίζω λοιπόν να καταλάβατε ότι καθένας μας σ’ αυτή την πλάση έχει την αξία του και την προσφορά του! Και να μην ξεχάσετε ποτέ, από δω και πέρα, ότι κανείς δεν πρέπει να νιώθει μόνος και πως δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να δείχνουμε τη δύναμή μας στον πιο αδύναμο. Αυτό δεν είναι πολιτισμός»!

Κανείς δεν μίλησε από κάτω… Η κυρά Μαριώ και η παρέα της έσκυψαν το κεφάλι…

Ο Ελαφίνος συνέχισε αποφασιστικά:

«Σηκωθείτε επάνω, να ζητήσετε συγνώμη από το φίλο μας, να δώσετε τα χέρια σας, να φιληθείτε και να γίνετε όλοι πάλι μια παρέα».

«Δεν θα γίνουμε εμείς χειρότεροι από τους ανθρώπους!!!» κατέληξε.

Και πράγματι έτσι έγινε κι έζησαν αυτά αγαπημένα κι εμείς πιο… ανθρωπινά!

Ήταν ένα σύγχρονο παραμύθι από την Ευρυτάνισσα κυρά Λένη

για το blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"