Με τη ματιά ενός μοναχικού έλατου!

Η συνοδευτική του κειμένου φωτογραφία είναι του "Ευρυτάνα ιχνηλάτη"  (κάπου στα οροπέδια της Νιάλας)

Από ένα παλιό, άγνωστο και δυσεύρετο πλέον βιβλιαράκι, μισού και πλέον αιώνα (1965), που κοσμεί την προσωπική μας βιβλιοθήκη και φέρει τον τίτλο "Το Καλεσμένο Ευρυτανίας (η φύση-οι άνθρωποι-η προσπάθεια)", με συγγραφέα το μετεκπαιδ. διδάσκαλο στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Παναγιώτη Γ. Παππά, επιλέξαμε το παρακάτω χαρακτηριστικό απόσπασμα για "να αναπνεύσετε" ελευθερία και να νιώσετε την λυτρωτική ανάταση ψυχής μέσα από... τη ματιά ενός μοναχικού έλατου των ψηλών ευρυτανικών βουνοκορφών!

Ιδού : 

" (...) Στην κορφή του βουνού ένας μοναχικός έλατος. Πως αντέχει! Θωρεί συνέχεια τι γίνεται γύρω του. Κυάλι το μάτι του. Βλέπει όλη αυτή τη θάλασσα απ' τις ράχες, μια δω, άλλη εκεί. Μια μπρος, μια πίσω. Άλλη όρθια, πλαγιαστή η άλλη. Τσακισμένες, λοξές, ανάμελες. Πως αντέχει! 

Και τ' άλλα όπου θωρεί. Όλον αυτόν τον κόσμο αν υπάρχει βέβαια, που κτίζει σκάβει, ορθώνει, τρέχει, παιδεύεται, γκρινιάζει. Όλα αυτά. Τις τυραννίες του, τις έγνοιες του, το φευγιό του. 

Και το χειμώνα; Πως διάλεξε τέτοια θέση, πως βαστά να τον κτυπούν όλοι οι άνεμοι μικροί μεγάλοι. Κρύοι, παγεροί. Άγριοι, δυνατοί. Και όμως, όπως φαίνεται απ' το μπόι του, που καρφώνεται στον ανήφορο, αντέχει.

Σίμωσε τώρα, όλο φόρα και βιάση, κάποιο γεράκι. Λύγισε τις φτερούγες του, έτσι λικνιστά, όλο χωρατό, σαν έφθασε στον έλατο. Αναφουφούδιασε εκείνος στον αέρα και ανταπέδωσε το χαιρετισμό. Τον έζωσε. δυο, τρεις φορές και κατηφόρισε σφυρίζοντας στη ρεματιά. Ώρα καλή, αναδεύτηκε η κορφή του ελατιού και ορθώθηκε πάλι. 

Δεν λυγούν για πολύ σκέφθηκε ο έλατος. Για όνομα του Θεού! Πολλοί μας βλέπουν εδώ πάνω. Δεν κάνει, να προσκυνούμε. Και τότε γυρίζει η θύμηση στα περασμένα. Εμείς είμαστε πάντα απροσκύνητοι. Δω ψηλά, που καιρός, για τέτοια τσακίσματα. Δεν υπάρχει χρόνος, να δώσωμε κάποια κλίση στη μέση μας. 

Όταν κυττάς ψηλά δεν μπορείς να λυγάς. Όχι δε γίνεται. Σαν είσαι μάλιστα φυτεμένος στη Ρούμελη, πάνω σ' αυτές τις κακοτράχαλες κορφές, δεν πάνε στην καταγωγή τέτοια καμώματα.

Νοσταλγεί όλες ετούτες τις ράχες. Θέλει να ζούσε κοντά τους, να τις γύριζε όλες. Μα που ν' αφήσουν οι βαθιές ρίζες του. Να βρεθή κοντά τους, ν' ακούση την ιστορία τους. Ακόμα τού φαίνεται πως θ' ακούγονται τα κλέφτικα περπατήματα. Οι ψίθυροι των παληκαριών ενωμένοι με το θρόισμα της βελανιδιάς. Οι ορμήνειες, τα συνθήματα της κλεφτουριάς. Όλα αυτά τον καλούν. Του στέλνουν το κάλεσμά τους, μα κείνος δεν τα καταδέχεται, λέτε. Θα γυρίσωμε μεις τούτες τις ράχες για σένα έλατε κάποτε, μη το παίρνεις κατάκαρδα (...) "

blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"