Ένα μικρό Ευρυτανικό χωριό και οι επέτειοι που ποτέ δεν διδάχθηκαν...

 

Το μεγάλο ΟΧΙ του Λαού μας απέναντι στο Φασισμό του εγκληματία Μουσολίνι και εν συνεχεία του ομόσταβλου Χίτλερ, διαδέχθηκε η λαμπρή εποποιία της Εαμοελασίτικης Αντίστασης.

Όσοι προσπαθούν να αποσυνδέσουν αυτή την αλληλουχία ανάμεσα στις δύο περιόδους αποσιωπώντας τη διαλεκτική τους συνέχεια ψεύδονται σκοπίμως και πλαστογραφούν την Ιστορία.

Είμαστε περήφανοι σαν Ευρυτάνες που από εδώ, από τούτα τα απόρθητα δοξασμένα βουνά με τους περήφανους-ταπεινούς χωρικούς με τη μεγάλη παράδοση στους ξεσηκωμούς, πρωτοξεκίνησε η Ανταρτοσύνη το φωτεινό δρόμο για την αποτίναξη του φασιστικού ζυγού.

Τον Ιούνη του '42 ο Άρης Βελουχιώτης κηρύσσει στη Αγία Λαύρα της Αντίστασης, στη Δομνίστα Ευρυτανίας, την έναρξη του ένοπλου αγώνα ενάντια στους κατακτητές και το δωσιλογισμό (βλ. σχετικά).

Κι έτσι "ο κάθε βράχος, η κάθε ρεματιά, το κάθε χωριό, καλύβα με καλύβα, η κάθε πόλη, σπίτι με σπίτι" μετατρέπεται εμπράκτως σε "φρούριο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα"!

Στις 28 Οκτώβρη του 1942, ανήμερα της Επετείου του ΟΧΙ, ο Άρης με τους ΕΛΑΣίτες αντάρτες του, κατατροπώνει στο Κρίκελλο της Ευρυτανίας τους Ιταλούς φασίστες κατακτητές, μετατρέποντας αυτό το μικρό ορεινό χωριουδάκι σε σύμβολο-φλάμπουρο αντίστασης σε όλη την κατεχόμενη Ευρώπη!

Θυμηθείτε αυτή την "ξεχασμένη σελίδα" της Ιστορίας που δεν διδάχθηκε ποτέ σε κανένα σχολείο, διαβάζοντας εδώ : Η ιστορική μάχη στο Κρίκελλο την 28η Οκτωβρίου 1942

Δείτε παράλληλα ΚΑΙ εδώ!

Τιμή σε όσους έπεσαν πολεμώντας το φασισμό σε όλα ανεξαιρέτως τα μέτωπα και σε όλα τα πεδία των μαχών. Προσκυνούμε το αίμα των παιδιών του Λαού που θυσιάστηκαν για να ανθίσει το δέντρο της Χιλιάκριβης της Λευτεριάς! Υποσχόμαστε να μην αφήσουμε να ξεχαστεί τίποτε, ούτε στο Κρίκελλο ούτε πουθενά!

"Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Το πέταλο της Κορίτσας και ο άπληστος παπάς

 

Από το δυσεύρευτο μνημειώδες έργο του αλησμόνητου Ευρυτάνα αντιστασιακού αγωνιστή Γεωργούλα Μπέικου (1917-1975), με τίτλο: "Η λαϊκή εξουσία στην Ελεύθερη Ελλάδα", εκδ. Θεμέλιο 1979, ιχνηλατήσαμε ένα κωμικο-τραγικό γεγονός που συνέβη πριν από πολλές δεκαετίες, πιθανότατα προπολεμικά, στο συνοικισμό Κορίτσα του Κλειτσού Ευρυτανίας και το οποίο αναφέρεται στην εκμεταλλευτική εξουσία που ασκούσαν ορισμένοι άπληστοι ρασοφόροι στο ποίμνιό τους και την αντίδραση των Ευρυτάνων χωρικών απέναντι σε αυτή.

Σας παρουσιάζουμε το εν λόγω περιστατικό μέσα από τις ηλεκτρονικές σελίδες του "Ευρυτάνα ιχνηλάτη" .

Απολαύστε το...

"""""""""""""

"""""""""""""

Θυμάμαι μια χαρακτηριστική περίπτωση: ο συγχωριανός μου Χρήστος Διαμαντής ή Σεντήλας, πάντρευε την αδερφή του με ξενομερίτη, που θα ερχότανε εσώγαμπρος. Τα στέφανα θα γινόντανε στη δική μας συνοικία την Κορίτσα.

Η συμφωνία χωριού και παπά για τα στέφανα ήτανε ένα ορισμένο χρηματικό ποσό. Μα τώρα οι δραχμές δεν είχανε την αλλοτινή πέραση. Κι ο παπάς ζήτησε σε "είδος" μια υπερβολική, για την περίσταση, αμοιβή.

Ο Χρήστος κατάφυγε σ' εμένα να λύσω τη διαφορά. Ο παπάς ανένδοτος! "Αν θέλει να του στεφανώσω την αδερφή, αν δε θέλει ας την αφήσει αστεφάνωτη. Πόση προίκα τής δίνει σε παρακαλώ; Και τι του ζητάω εγώ, σε σχέση με την προίκα που της δίνει;"

Εγώ φυσικά, έγινα τούρκος με το θράσος του παπά. "Σιγά-σιγά πάπα-Γιώργη, του λέω, μη μας ζητήσεις και... ποσοστά από τίποτα άλλο "είδος" των γάμων. Και δεν ντρέπεσαι το Ιερό σου σχήμα; Και ξεχνάς το "πέταλο" του παπα-Κούστελου;"

Αυτό το "πέταλο" είχε κάνει στα παλιότερα χρόνια πάταγο ακόμα και σ' όλα τα γύρω χωριά. Ο παπά-Κούστελος, ένας αυταρχικός παπάς άρπαζε κάθε χρόνο το κειμήλιο με το "Χέρι του Ευαγγελιστού Λουκά" κι εξεστράτευε στις βλάχικες στάνες, διάβαζε αγιασμούς - ο Λουκάς, βλέπετε, ήτανε γιατρός και φύλαγε και τα κοπάδια από την κλαπάτσα, ακόμα κι από το... φιδοφάγωμα.

Έτρωγε, έπινε, μάζευε μαξούλια ο παπάς, για την εκκλησιά τίποτα! Το χωριό, ούτε που το ρώταγε. Το κειμήλιο το θεωρούσε κτήμα του!

Κάποτε δεν συγκρατήθηκε η οργή του χωριού. Και σ' ένα τέτοιο ταξίδι του παπά, του κάρφωσε στην κλειδαριά της εξώθυρας της εκκλησιάς ένα πέταλο, να μην μπορεί ν' ανοίξει. Και σύμβολο, ότι δεν τον θέλει πια για παπά.

Κάλεσε ο παπάς την αστυνομία, γίνανε συλλήψεις με την κατηγορία της... επανάστασης κατά του αντιπροσώπου του Υψίστου. Δικαστήκανε, νομίζω μερικοί. Μα όχι μόνο ο παπα-Κούστελος, αλλά κι άλλοι σαν αυτόν συνάδερφοί του στα γύρω χωριά, λάβανε σοβαρά υπόψη το πέταλο της Κορίτσας.

Κι ο παπα-Γιώργης, φαίνεται αισθάνθηκε κάποια ανατριχίλα στην πεταλοανάμνηση. Και συμβιβάσαμε τη διαφορά.

blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Το γεράκι

Ο αείμνηστος Ευρυτάνας συγγραφέας Στέφανος Γρανίτσας (1880-1915) μάς συστήνει το γεράκι μέσα από το εξαιρετικό βιβλίο του με τίτλο : "Τα άγρια και τα ήμερα του βουνού και του λόγγου".

Ιδού:

-----------------------------

-----------------------------

ΤΟ ΓΕΡΑΚΙ

Αφού οι γυναίκες είναι πουλιά, φυσικά οι άνδρες έπρεπε να φιγουράρουν ως Γεράκια στα Δημοτικά τραγούδια. Αλλ’ ενώ προ παντός το πουλί αυτό κα­ταδιώκει την πέρδικα, η οποία κατ’ εξοχήν αντιπροσωπεύει την εύμορφην γυναίκα, η φιλαυτία των ανδρών εδιάλεξε τον αετό ως σύμβολον του γυναικοκυνηγιού.

Και στης Μαρίας την ποδιά

σφάζονται παλληκάρια.

Εγύρισε κι εκοίταξε της

Αϊ-Θυμιάς τον κάμπο

κι είδα ’ν’ Αετό που πήγαινε

μια Πέρδικα στα νύχια,

Ο Αετός κοιμήΘηκε

κι η πέρδικα του φεύγει.

-------------------

Νύχια μου και νυχάκια μου

και νυχοποδαράκια μου

την πέρδικα που πιάσατε

να μη τηνέ χαλάσετε.

Είναι καιρός να αποκατασταθή η αλήθεια και η αξιοπρέπεια των εραστών. Διότι, πιστεύσατέ το, όχι μόνον αληθές δεν είναι, ότι ο Αετός ασχολείται εις καταδίωξιν περδίκων, περιστερών και τρυγονιών, με τα οποία συμβολίζονται οι γυναίκες, αλλ’ ούτε αξιοπρεπές είναι να αυτοπαρομοιάζωνται οι άνδρες εις τας ερωτικάς των επιδρομάς μ’ ένα πουλί δόλιο, παμπόνηρο και άνευ γούστου.

ΤΙ θέλετε και δεν τρώει; Λαγούς, κατσίκια, αρνιά, χελώνες, φίδια, άλογα, δαμάλια. Γαντζώνει τα νύχια του στ’ αυτιά ενός βοδιού, όπως σας έλεγα άλλοτε, του φέρνει στα μάτια τα φτερά του ως χάμουρα, του τα κλείνει εντελώς και έπειτα το ραμφίζει στο μέτωπο, έως ότου εκείνο, φεύγον παλαβωμένο από τον πόνο, πέση και σκοτωθή από κανένα γκρεμνό. Άλλως τε περί γυναικός έχει την ιδέαν, ότι είναι το προχειρότερον πράγμα. Ενθυμείσθε στο τραγούδι των τριών Αετών πως παρηγορεί «ο τρίτος ο καλύτερος τους δύο άλλους.

Εσύ πουλί που μέθυσες,

ταχειά θα ξεμεθύσης.

Κι εσύ πουλί που χήρεψες,

άλλη γυναίκα παίρνεις.

Το Γεράκι όμως είναι ποίημα του αιθέρος. Φτερό γληγορώτερο, μάτι διαβολικώτερο, μετεωρισμό ωραιότερο, ορμήν ευθυτέραν δεν πολυείδεν ο ουρανός. Αφού σφενδονισθή στα ύψη, καρφώνεται εκεί σαν μαύρο άστρο. Τι κάνει; Σημαδεύει το θύμα του. Ο Λαός λέγει «την ζυγάρισε σαν Γεράκι». Η επιτυχία του Γερακιού είναι σ’ αυτό το ζυγάρισμα. Σημάδεψε τον στόχον του; Η ιστορία ενός πουλιού ετελείωσε. Πέφτει σαν βόλι επάνω του και είτε πέρδικα είναι είτε περιστέρι, κρέμεται πλέον στα νύχια του. Πρό­φθασε να παραμερίση το πουλί; Το Γεράκι είναι στη γη σκοτωμένο. Αλλά μόλον ότι βεβαιούν, ότι πολλά Γεράκια ευρέθηκαν σκοτωμένα, σπάνιον μόλα ταύτα πράγμα ν’ αποτύχη στο ζύγιασμά του.

Πολλοί νατουραλισταί λέγουν πως το Γεράκι ένεκα της ορμής του αυτής είναι διστακτικό να κυνηγά πουλιά στρωμένα στη γη. Κατ’ αυτούς το ρήμαγμα των ορνιθιών το κάνει ο πρωτεξάδελφός του, το Ξεφτέρι, το οποίον μάλιστα η φύσις, μισούσα φαίνεται τις κότες, το έκαμε σταχτί ώστε να μη διακρίνεται όταν πλησιάζη τις αυλές και τα κοτέτσια.

Αλλά, παρ’ όλην την συμπάθειαν, την οποίαν φυσικόν είναι να έχη κανείς για το τολμηρό αυτό πουλί, δεν είναι δυνατόν παρά να βλέπη κάποιαν υπερβολήν εις τον διάσημον γερμανόν νατουραλιστήν Νάουμαν, προσπαθούντα να αθωώση το Γεράκι απέναντι των ορνιθοτρόφων. Τουλάχιστον το ελληνικόν Γεράκι δεν είναι καθόλου ανεύθυνον για την κατάστασιν των αγροτικών ορνιθώνων. Δεν έχει βέβαια την μερίδα της Αλεπούς και του αλησμόνητου αποσπασματάρχου, αλλά πάντως θα είναι αρκετή η ζημιά που κάνει, ώστε να αναγκάζη τους χωρικούς να τα επικηρύσσουν συχνά.

Ή λοιπόν στη Γερμανία τα Γεράκια έχουν πολύ προαχθή, ή οι Γάλλοι έχουν δίκαιον λέγοντες, ότι ακόμη και την Γεωργικήν Χημείαν που έπιασαν στα χέρια τους οι Γερμανοί την εγέμισαν με ρωμαντι­σμόν, δίχως βέβαια να αρνούνται με τούτο ότι την προήγαγον και θετικώς. Και φαίνεται ότι έχουν δί­καιον οι Γάλλοι. Ο Νάουμαν βεβαιοί, ότι το τόσον άξιο και τολμηρό Γεράκι, άμα παραμερίση στον λόγγο να γευματίση καμιά πέρδικα ή κανένα τρυ­γόνι, φθάνουν κάτι πουλιά παρασιτικά, πουλιά που τα συγυρίζει η κλώσα, και του παίρνουν την τροφή του. Μόλις, λέγει, το πλησιάσουν, παράτα ό,τι έχει, αφήνει μια φωνή «κιαχ κιαχ» και σηκώνεται στον ουρανό.

Άλλος πάλιν νατουραλιστής, ο Παλλάς, σημειώνει ότι τα Γεράκια καταδιώκουν τα παπιά κολυμβώντας και ότι πολλάκις βουτούν στη θάλασσα και δεν ξανα­γυρίζουν. Τα ελληνικά Γεράκια δεν απεφάσισαν ακόμη να γίνουν θαλασινή Δύναμις. Ίσως περιμένουν να ιδούν τα αποτελέσματα της Τουρκίας και τότε να σκεφθούν αν είναι φρόνιμον ν’ απομακρύνεται κανείς από τα ήσυχα κοτέτσια.

blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Τη Λευτεριά έχω φλάμπουρο...

"Εσύ μου καρδιοστάλαξες  

ψηλού βουνού καμάρι,

ελάτου ψηλοκόρφισμα, 

βρυσούλας καλοσύνη !

Τη Λευτεριά έχω φλάμπουρο, 

το Δίκιο φλαμπουριάρη,

για πόλεμο αρματώνομαι 

και τραγουδώ για ειρήνη."

(Επιλεγμένοι στίχοι από την ποιητική συλλογή "Τραγούδια των βουνών", Γ. Αθάνας, σειρά δεύτερη, Αθήνα 1980, Ι. Σιδέρης)

YΓ. Για όσους αγωνίζονται, διώκονται, μα παραμένουν ολόρθοι και αλύγιστοι σαν τα βουνά της  αδούλωτης Αγραφιώτικης Γης!

Παύση όλων των διώξεων - Λευτεριά στους αγωνιστές.

blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

"Διότι δεν συνεμορφώθην"

Έργο του Δημήτρη Κατσικογιάννη (άτιτλο)

Από το σήμερα στο χθες...

Γράφει η Κρικελλιώτισσα "Ακευσώ"

στο blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

*****

Τρίτη και 13…του Τρυγητή, του Σταυρίτη, του Χρονογράφου, του «κρισίμου»!!! έτους 2022.

Η τηλεόραση στη διαπασών…

Το θέμα φλέγον…

Ο κρατικός μηχανισμός επί ποδός πολέμου…

Τελευταία παρφουμαρίσματα στον άψογα γραβατοκουστουμάτο, καλοζωϊσμένο ομιλητή…

Όλοι οι προβολείς αναμμένοι να τον φωτίζουν…

-«…πρέπει να μειώσουμε την κατανάλωση ενέργειας στις ώρες αιχμής. Όποιος αρνείται να συμμορφωθεί, θα πεθάνει…»

Ο αναπληρωτής Υπουργός  Εσωτερικών, Στυλιανός Πέτσας, με ύφος «εκατό καρδιναλίων», καλεί και εγκαλεί τους πολίτες να υπακούσουν στα σχέδια της πλουτοκρατίας που κατά τον Παπαδιαμάντη «είναι ο μόνιμος άρχων του κόσμου, ο διαρκής Αντίχριστος, που γεννά την αδικίαν, τρέφει την κακουργίαν, φθείρει σώματα και ψυχάς». 

Βολεμένος στον κυβερνητικό θώκο, σείει εντέχνως την αστράπτουσα λεπίδα της δαμόκλειας σπάθης επί της κεφαλής ανέργων, φτωχών και αναγκεμένων. Σπορέας μετεκπαιδευθείς στον Φόβο, τον φυτεύει στα μυαλά τους για να τους λυγίσει στα τέσσερα, να τους κάνει να νοιώσουν ότι είναι «άχθος αρούρης» και να τους ελέγχει ολοκληρωτικά.

Το βλέμμα του 95χρονου Ευρυτάνα Κρικελλιώτη Γιάννου θολώνει πιο πολύ. Σηκώνει το χέρι του το τρεμάμενο και ρίχνει μια μεγαλόπρεπη μούντζα στην οθόνη.

Βρισιές καραϊσκοθρεμμένες σκαλώνουν στην πόρτα της Αιδούς, για όλους τους πολιτικάντηδες που σταύρωσαν την πατρίδα του, που καλλιέργησαν «την θεσιθηρίαν, τον τραμπουκισμόν, τον αήθη υλισμόν». 

Κι αυτός ανήμπορος να καρτεράει κάθε Σεπτέμβρη τον Χρονογράφο Χάροντα, αν θα τον συμπεριλάβει στα τεφτέρια του.

Ένα παραπονιάρικο κλάμα πολεμάει να ξεκολλήσει απ’ τα σωθικά του κι ένα τραγούδι υφαίνουν τα χείλη του:

-«Διότι δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις»

Καυτά κυλούν τα δάκρυα πάνω στα σημάδια απ’ την κρανόλουρα του δάσκαλου που την έσπασε στ’ αριστερό του χέρι, γιατί αρνήθηκε να γράψει 300 φορές την τιμωρία «δεν θα ξαναγράψω με τ’ αριστερό μου».

Και το τραγούδι γίνεται λυγμός:

-«Πέρα απ’ το γαλάζιο κύμα, το γαλάζιο ουρανό

μια μανούλα περιμένει χρόνια τώρα να τη δω».

Έργο του Γ. Φαρσακίδη

Κι η δικιά του μάνα να τον στέλνει στις Βασιλικές Τεχνικές Σχολές, για να ‘χει ένα πιάτο φαί και να μάθει μια τέχνη. Κι αυτός να στυλώνει τα πόδια του και ν’ αρνιέται να την αποχωριστεί. Να τον ανεβάζουν στην καρότσα ξένα χέρια, λευκώλενα, αρχοντοαναθρεμμένης Κυρίας επί των Τιμών στην αυλή της Φρειδερίκης, να τον τραβολογάνε σε κοιτώνες γκρίζους, να τον βάζουν να χειρίζεται κοσιές, σιδηροπρίονα, να χάνει ένα βουρκωμένο πρωϊνό τα δυο του δάχτυλα, παλληκαράκι της Ανάγκης στα 13 του. 

Και ο λυγμός αεροβαφτίζεται μοιρολόι:

-«Διότι δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις»

Και νοιώθει ο Γιάννος τις πατούσες του να μυρμηγκιάζουν, κατεστραμμένες απ’ τις φάλαγγες που του ‘καναν οι Γερμανοί και τα καπαρντινοζωσμένα τσιράκια τους, για να μαρτυρήσει τους συναγωνιστές του, ν’ απαρνηθεί τις ιδέες του.

Βάσω Κατράκη - βασανιστήρια 

-«Χρόνος μπαίνει, χρόνος βγαίνει, μες το σύρμα περπατώ,

θα περάσω μαύρες μέρες μέχρι να σε ξαναδώ» 

Κι αισθάνεται στο σβέρκο του πνιχτή την ανάσα, βαλαντωμένο το – Όϊ!  Όϊ!  μάνα μου, του λαβωμένου αντάρτη, καθώς τον κουβάλαγε στης σωτηρίας το διάσελο, με πόδια σακατεμένα, φασκιωμένα σε λαστιχένια ξεφτίδια, μέσα από ανεμοσούρια και θανατόσπαρτες χιονοθύελλες.

Στηρίζεται ο Γιάννος, ψηλόκορμο βασανοδαρμένο πλατάνι, στη γκλίτσα του, αχώριστο αποκούμπι στα ξερονήσια. Σέρνει τη ζωή του μέχρι την ντουλάπα που μοιράζεται με άλλους δυό συνταξιδιώτες των γηρατειών του, στον οίκο ευγηρίας. Βγάζει την πάνινη βαλιτσούλα, αδειανή απ’ τ΄ αφτέρουγα όνειρά του, τα φωλιασμένα σε μια ακρούλα απ’ όταν ήταν παιδί. Φοράει τη μάλλινη φανέλα, πλεγμένη απ’ τη  μάνα του, κάθε θηλιά και μια ευχή, ζεσταίνει τα πόδια του με τα δυό χιλιομπαλωμένα τσουράπια και σφίγγει κατά το μέρος της καρδιάς ένα τοσοδά σκεπασματάκι, ένα τρύπιο τραγότσιολο που του ‘βαζε η μανιά του για να μην κρυώνει στη σαρμανίτσα. 

Και το μοιρολόϊ μεταμορφώνεται σε παιάνα:

-«Διότι δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις»

Ξαπλώνει ο γέροντας στο κρεβάτι της Υπομονής…

Να μην βλέπει, να μην ακούει…

-Πάει! Το ‘χασε εντελώς ο παππούλης! φώναξε μια νοσοκόμα κι ενισχύει τη δόση του ηρεμιστικού του.

Το μισερό χέρι του Γιάννου μένει ακίνητο σχηματίζοντας μια στραβοχυμένη μούντζα κατά τα μέγαρα της Εκμετάλλευσης. 

Στην άκρη των χειλιών του τρεμοπαίζει ένα χαμόγελο. Ονειρεύεται πως είναι στο πατρικό του καλύβι, στη Φοξυλιά, στο Κρίκελλο.

Το τζάκι τριζοβολάει. Γύρω του οι μπαρμπάδες του ιστορούν τα ντέρτια τους στον Άρη Βελουχιώτη, που παράτησε τη βολή και βγήκε στο κλαρί, να ιχνηλατήσει τα Ευρυτανικά Βουνά και ν’ ανάψει το φυτίλι του Ξεσηκωμού ενάντια στους Κατακτητές, ξενόφερτους και ντόπιους. Τραγουδάνε οι φλόγες, αστράφτουν τα μάτια, ανταριάζονται οι καρδιές, πλέκονται σχέδια για Ισονομία, Δικαιοσύνη, Αλληλεγγύη… Πεταρίζει η ψυχή, θεριεύει ο νους… 

Ξημερώνει του Σταυρού. Απ’ το ραδιοφωνάκι που πάντα είχε δίπλα του ο Γιάννος ο ανυπότακτος για να γλυκαίνει τις ώρες του, ακούγεται η φωνή του Αρχάγγελου της Κρήτης:

«Στολίστηκαν οι ξένοι τραπεζίτες,

ξυρίστηκαν οι Έλληνες μεσίτες.

Εφτά ο τόκος πέντε το φτιασίδι,

σαράντα με το λάδι και το ξύδι.

Κι αυτός που πίστευε και καρτερούσε

βουβός, φαρμακωμένος στέκει και θωρεί

τη λευτεριά που βγαίνει στο σφυρί.

Λαέ, μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι,

μην έχεις πια την πείνα για καμάρι.

Οι αγώνες που ‘χεις κάνει δεν φελάνε

το αίμα το χυμένο αν δεν ξοφλάνε».

Ήταν ένα σπουδαίο άρθρο τιμής από την "Ακευσώ" του Κρίκελλου 

για τους αναγνώστες του blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"