Αθέριστα όνειρα

* Ένα συγκλονιστικό κείμενο από την Κρικελλιώτισσα "Ακευσώ"

για τους αναγνώστες του "Ευρυτάνα ιχνηλάτη"

 

Μέσιασε και τούτος ο Ιούνης, «Ο Θεριστής»… 

Θλιμμένος ο ήλιος κρύβεται πίσω απ’ τις βουνοκορφές της Ανταρτομάνας Ευρυτανίας. Οι αχτιδοθυγατέρες του χλωμιάζουν την ομορφάδα τους στα νεροφορτωμένα σύννεφα ενός σκοτιδιασμένου ουρανού, που ντράπηκε να ‘ναι ντυμένος το γαλανογελαζούμενο χρώμα του, πάνω απ’ την υγρή ταφόπλακα της Μεσογείου. 

Ντράπηκε να διαλαλεί τις χάρες του, την ώρα που νέοι άνθρωποι γεννημένοι σε δύστοκους καιρούς, επιβίβασαν ασπαργάνωτα τα όνειρά τους σ’ ένα δρομολόγιο κουρσεμένο από ανάλγητους δουλέμπορους. 

Ντράπηκε να φωταγωγήσει τ’ αστέρια του, την ώρα που μικρά παιδιά, κλειδωμένα στα κατασκότεινα αμπάρια ενός σαπιοκάραβου από τσανακογλείφτες μιας αδίσταχτης πλουτοκρατίας, κουρνιάζουν για πέντε άφεγγα μερόνυχτα στην αγκαλιά της δύσμοιρης της Μάνας. Κι αυτή δεν βρίσκει τόπο να σταθεί. Κι αρχίζει να μινυρίζει το τελευταίο της νανούρισμα, υμέναιο και μοιρολόϊ μαζί, για να κεντήσει τον ύπνο στα βλέφαρά τους να μην νοιώσουν την παγωμάρα  της ανυπαρξίας.

Δίπλα τους παραπλέει σκάφος του Λιμενικού…

Πάνωθέ τους κάποιοι φωτογραφίζουν κορμιά στοιβαγμένα και παρατημένα στο Έλεος,,,

Οι Ιθύνοντες παρακολουθούν ως Πόντιοι Πιλάτοι τον Γολγοθά ανυπεράσπιστων ψυχών…

«Οι ζητιάνοι μιας καλύτερης ζωής» σταυρώνονται στον υδάτινο σταυρό τους.

Και οι Ηγέτες «των πολιτισμένων» κρατών τι κάνουν;; Οι εκλεγμένοι «προστάτες» οι κομπορρημονούντες για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι υποσχόμενοι «λαγούς με πετραχήλια» τι αποφάσεις παίρνουν;

-Ενδύονται το προσωπείο της άφατης θλίψης!

-Ανοίγουν το έρκος των οδόντων τους σε δικαιολογίες της πεντάρας και σε λογύδρια εξόχως φαρισσαΐζοντα πως δε μπορούσαν να επέμβουν σε διεθνή ύδατα!

-Κηρύσσουν τριήμερο πένθος!!!

-Ακυρώνουν προεκλογικές μαζώξεις!!!

-Μαζεύουν τους διασωθέντες σε αποθήκες που τις βαφτίζουν «άτυπες αίθουσες φιλοξενίας»!!!

-Κατεβαίνουν για λίγο στην εμπασιά του θανάτου, αγκαλιάζουν κάποια κουρσεμένη ψυχή, δηλώνουν αλληλέγγυοι, φωτογραφίζονται και ξαναγυρίζουν στα εβένινα γραφεία τους και στη βολή τους!

-Αποφεύγουν να κατονομάσουν τους πραγματικούς υπαίτιους αυτού του εγκλήματος, να καταγγείλουν τη βαρβαρότητα της κεφαλαιοκρατίας, που ευθύνεται για τους πολέμους, για τους βίαιους ξεριζωμούς εθνών, που βάφει τα σύνορα με αίμα, που θρέφει τους Μινώταυρους της απληστίας και της αρχομανίας.

-Δεν έχουν το θάρρος να καταγγείλουν τη δυσπραγία διεθνών οργανισμών, που κρύβονται πίσω από αμφιλεγόμενες ΜΚΟ, και αναλώνονται σε άκαρπες ατέρμονες διαβουλεύσεις….

Πάνε κι έρχονται οι δοκησίσοφοι πολιτικάντηδες. Κι ανάμεσά τους ανθρωποειδή του Ναζισμού ουρλιάζουν: -Τι θέλουν οι Μετανάστες στον τόπο μου; Σταύρωσον! Σταύρωσον! αυτούς» 

Στην Ορχήστρα της Ζωής το Δράμα κορυφώνεται για όσους γλύτωσαν. 

Ολολύζουν τα στόματα. Κομποθιάζονται τα κορμιά. Ο από Μηχανής Θεός δεν έρχεται. Η Κάθαρση άφαντη. Η Ύβρη καλοκαθισμένη στον θρόνο της γελά χαιρέκακα. 

***

Ξεστρατίζει ο Νους κατά τ’ αντάρτικα λημέρια.

Χάνεται σ’ ένα άλλο ηλιοβασίλεμα μιας πικραμένης Παρασκευής, στις 15 Ιούνη του 1945, στη Μεσούντα… Εκεί, όπου ο Πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ, ο Άρης Βελουχιώτης, πνίγει την πίκρα και την οργή του στο τσίπουρο, κλείνει το όραμά του για μια ελεύθερη Ελλάδα στα δαχτυλίδια του καπνού του τσιγάρου του. Νοιώθει πως δεν υπάρχει πια γι’ αυτόν τόπος για να σταθεί. Ξέρει πως δεύτερο αντάρτικο δεν ξαναγίνεται. Ακούει τους διώκτες του να πλησιάζουν με τη ματιά αιμάσσουσα, την πατημασιά σιδηρόφραχτη, το στόμα φρικαλέα αλαλάζον. Σε δυό μήνες θα γινόταν σαράντα χρονών ο Αετός της Ανταρτοσύνης, ο Διδάσκαλος της Ανυπακοής, ο Σπορέας της Αντίστασης. Παίρνει τη μεγάλη απόφαση. Να βάλει μόνος του την υπογραφή του στα κιτάπια της ολιγόχρονης ζωής του. Ακουμπά το περίστροφο πίσω από το δεξί του αυτί και τραβά τη σκανδάλη.

Η ψυχή του δρασκελάει στη Χώρα του Αχωρήτου.

Το όνομά του το παίρνουν οι αγέρηδες και το κάνουν ύμνο δοξαστικό μέσα στα φυλλώματα. Το λαμπυρίζουν οι δροσοσταλίδες στο λυκαυγές και ζωγραφίζουν τη μορφή του την αγέρωχη, την ανυπόταχτη. Την βλέπει η καινούργια σπορά που αγωνίζεται για Λαοκρατία, για Ισότητα, για Ανθρωπιά και την κάνει λάβαρο αιώνιο.

Οι Ώρες βιάζονται να φέρουν το σκοτάδι για να κρύψει το Κακό. Αριές λασποσταγόνες πέφτουν στη γη…. Και μοιάζουν σαν να ‘ναι δάκρυα που αργοκυλάνε απ’ τα μάτια του Άρη, καθώς «βλέπει» πως το όραμά του έμεινε μεσοστρατίς, τσιμεντώθηκε στ’ αμπάρια της ολιγαρχίας. 

Ανταριάζεται, καθώς «βλέπει» πως οι αιολομήτιδες κήνσορες του Συστήματος συνεχίζουν  ανενόχλητοι να εξυφαίνουν τα καταχθόνια σχέδιά τους. 

Μα ο Άρης δεν πέθανε! Γεννήθηκε για να ξεσηκώνει και μετά θάνατον τους Δον Κιχώτες των αιώνων. Να αφυπνίζει με τη στεντόρεια φωνή του τους νέους καλώντας τους σε καινούργιους αγώνες. Τους χαμογελά κι «ένα μικρό χελιδόνι φεύγει μέσα απ’ τ’ άγρια γένια του», φτερουγίζοντας λεύτερο στις τέσσερις πύλες του ορίζοντα, φέρνοντας την ελπίδα ότι ο κόσμος μπορεί ν’ αλλάξει! Αρκεί οι Διαφεντευτές του Ονείρου να γίνουν πολλοί, να μην φοβηθούν τους αρχόντους που «με λύκου δόντι και λιονταριού προβιά» θα τους κυνηγήσουν. Να αποδείξουν  πως ο κόσμος μπορεί να προχωρήσει μπροστά χωρίς «φωτιά και μαχαίρι», παρά μόνο με την Πίστη στον Άνθρωπο!

Ήταν ένα εξαιρετικό άρθρο  από την "Ακευσώ" του Κρίκελλου

στο blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"