Στο παλιό γεφύρι της Βίνιανης.

Διαβαίνω από την παλιά σιδερένια γέφυρα του ποταμού Μέγδοβα στο Καλεσμένο, προσπερνάω και το Παρκιό, έναν παραποτάμιο Μαραθιώτικο συνοικισμό με ελάχιστα σπιτάκια, και ανηφορίζω. Χίλια μέτρα παραπάνω, κόβω δεξιά και ακολουθώ το χωμάτινο δρόμο που ξανοίγεται μπροστά μου. Το όχημα μπαίνει σε γούρνες τινάζοντας στο πέρασμά του πέτρες και λάσπες. Όλο και κατηφορίζω τον κακοτράχαλο δρόμο που έχει χιλιοσxιστεί από τις βροχοπτώσεις ώσπου πλησιάζω ξανά το ποτάμι στα δεξιά μου.

Επιτέλους, νάτο το παλιό γεφύρι της Βίνιανης! Πανώριο και επιβλητικό! Με μήκος 33 μέτρα-ύψος 8,50μ.-ύψος καμάρας 7,70μ.-άνοιγμα καμάρας 18μ. και πλάτος 2.20μ. Είναι καμωμένο με ντόπιο Βινιανίτικο λιθάρι από δεξιοτέχνες Ηπειρώτες μαστόρους και στέκει έτσι καμαρωτό και αλύγιστο από την εποχή της τουρκοκρατίας (πιθανολογείται απ΄ τα μέσα του 17ου αιώνα) ενώνοντας τις δύο αντικριστές όχθες του Μέγδοβα.  

"Ξεπεζεύω" από... το όχημα και ξαπλώνω στις ξασπρισμένες ποταμίσιες πέτρες. Ακούγεται μονάχα το τρεχούμενο νερό.

Τα χρόνια τα παλιά, προτού κατασκευαστεί η σιδερένια γέφυρα του Καλεσμένου/Παρκιού, το πέτρινο γιοφύρι της Βίνιανης αποτελούσε το μοναδικό πέρασμα στο κατώτερο τμήμα του ποταμού Μέγδοβα συνδέοντας το Καρπενήσι με τα "αποπέρα χωριά" της Δυτικής Ευρυτανίας. Εδώ στα 1808 έστησε καρτέρι κι ο αδερφός του Κατσαντώνη, ο Λεπενιώτης, προσπαθώντας -δυστυχώς ανεπιτυχώς- να σώσει το μεγάλο επαναστάτη των Αγράφων από τον Άγο Μουχουρτάρη που τον μετέφερε βαριά άρρωστο και αλυσοδεμένο από το Μοναστηράκι Αγράφων προς το Καρπενήσι. Σήμερα το γιοφύρι της Βίνιανης αποτελεί τμήμα του ευρωπαϊκού μονοπατιού Ε4. 

Το ποτάμι ακολουθεί, όπως αιώνες τώρα, το μοναχικό του δρόμο. Οι ντόπιοι μολογούσαν για στοιχειά και νεράιδες που χόρευαν στις όχθες του! H παράδοσή μας, που ως γνωστόν μυθοποιεί την αναγκαιότητα, ανέφερε πως όταν ο Μέγδοβας είχε φουσκονεριά και υπήρχε κίνδυνος για τον διαβάτη, τότε ακούγονταν άγρια μουγκρητά ταύρου (ο Μέγδοβας λέγονταν και... Ταυρωπός), ενώ ταυτόχρονα εμφανίζονταν και σμήνη από μέλισσες ή και νυχτερίδες μην επιτρέποντας να περάσει κανείς απέναντι. Ιδιότυπη φυσική έως και... μεταφυσική προστασία! 

Ανεβαίνω όλο το καμπυλωτό γεφύρι. Στην μέση ακριβώς της καμπούρας του στέκομαι και φωνάζω « Εεεεε....»! Ο αντίλαλος σχίζει τον αέρα και τα απέναντι κατάφυτα βουνά. Ανασαίνω βαθιά, ηρεμώ. Ότι και να πω είναι λίγο, τα λόγια κάποιες φορές δεν αρκούν. 

Αν πάντως βρεθείς ποτέ εκεί πες μονάχα «Εεεεε....». Θα με θυμηθείς....

"Ευρυτάνας Ιχνηλάτης"