Το Συμπεθερ(ι)κό

Σε μία από τις δυτικές πλαγιές του επιβλητικού Βελουχίου (2315 μ.) μεγάλοι συνεχόμενοι βράχοι διαφορετικού ύψους χαρακώνουν κάθετα τη βουνοπλαγιά σχηματίζοντας μία απόκοσμη φιγούρα που μοιάζει σαν ανθρώπινη πομπή που ανηφορίζει τη ράχη του βουνού!

Είναι το λεγόμενο «Συμπεθερικό» ή «Συμπεθερκό» στη ντοπιολαλιά! Καλύτερα, «το μαρμαρωμένο συμπεθερικό» έτσι όπως μας το διηγούνταν οι γιαγιάδες και οι παππούδες μας στα παλιά εκείνα παραμύθια που έγιναν ένα με τις μνήμες μας και την παράδοση του τόπου μας, εξάπτοντας όχι μόνο τη φαντασία αλλά και διδάσκοντας με το δικό τους μαγικό τρόπο τι πρέπει να αποφεύγουμε σε τούτη τη ζήση! 

Κάποτε, λένε, έγινε στο Καρπενήσι ένας γάμος. Νύφη η μονάκριβη κόρη μιας χήρας μάνας και γαμπρός ένας νιός από το Στένωμα. Σύμφωνα με το έθιμο της εποχής, το σόι του γαμπρού (γονείς, αδέρφια, παππούδες, γιαγιάδες, θειοί, ανίψια, νουνοί και κουμπαριά-το συμπεθερικό που λέμε) πήρε μετά το γάμο τα νεόνυμφα για να επιστρέψουν πίσω στο χωριό του γαμπρού στο Στένωμα, όπου εκεί θα στέριωναν το σπιτικό τους. Προτού φύγουν, η φτωχή μάνα προίκισε για τη νέα της ζωή την κόρη με ότι είχε και δεν είχε. Πλουμιστά κεντίδια, υφαντά, ρούχα, χάλκινα σκεύη και άλλα καλούδια! Όλο το μικρό βιός της, τον κόπο μιας ζωής, το ‘δωκε με την καρδιά της η φτωχομάνα στο παιδί της, δίχως στιγμή να βαρυγκομήσει. Όμως η πλεονέχτρα κόρη φρόντισε να μην αφήσει τίποτε στο πατρικό της. Τα σήκωσε όλα, μέχρι και τη γίδα πήρε μαζί της! Κι έτσι το καλυβάκι της μάνας απόμεινε πιο φτωχό από πρωτύτερα. Μονάχα μια κλώσα κάπου ξέμεινε για να της κάνει κανένα αβγουλάκι. Το συμπεθερικό φόρτωσε ούλα τα προικιά και τα στολίδια στα μουλάρια και κίνησε με τραγούδια και χαρές για τον προορισμό του διαβαίνοντας μέσα από το Βελούχι. Μπροστά ο γαμπρός και η νύφη, έπειτα οι γονείς και οι κουμπάροι, ύστερα κατά σειρά ηλικίας οι γεροντότεροι συγγενείς και ξοπίσω οι νιότεροι και τα παιδιά.

Εδώ που είναι σήμερα η βραχοσειρά, στον ανήφορο της Ιτιάς, η νύφη θυμήθηκε πως είχε ξεχάσει να πάρει μαζί της… και την κότα! Σταμάτησε λοιπόν τη γαμήλια πομπή καταμεσίς του βουνού κι έστειλε πίσω άνθρωπο, με διάτα να πάρει από τη μάνα της και κείνη την έρμη την κλώσα που της είχε απομείνει. Πάει λοιπόν ο σταλμένος και ζήτησε από τη γριούλα ότι τον είχε ορμηνέψει η αχάριστη νύφη. Στέναξε η μάνα, βόγκηξε από την αγανάκτηση και το παράπονο, αλλά την έδωσε και την κοτούλα της. Δεν άντεξε όμως την πίκρα της αχαριστίας και τότε ξεστόμισε βαριά κατάρα: «ανάθεμά τους, πέτρες και λιθάρια να γίνουν όλοι τους»! Κάποια... "ανώτερη δύναμη" που άκουσε το παράπονο της δόλιας μάνας, της έκαμε το χατίρι και μαρμάρωσε όλο το συμπεθερικό εκεί επάνω στο άγριο βουνό. Κι έμειναν παντοτινά έτσι «πετρωμένοι», από τον μεγαλύτερο ως το μικρότερο, για να θυμίζουν πως η πλεονεξία και το άδικο πληρώνονται βαριά σε τούτο τον τόπο!  

blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"