Μπάνιο στην "Τρύπα του Αγραφιώτη ποταμού"!

Ανηφορίζοντας προς το μαγικό κόσμο των Αγράφων, νιώθεις να αναπτερώνεσαι, να ξεφεύγεις από τα καθημερινά και τετριμμένα, σα να περνάς μια αόρατη πύλη που σε οδηγεί σε μια άλλη διάσταση αντίληψης του χρόνου και του τόπου!

Τηρώντας την... "παράδοση", για μπάνιο στα βουνά το καλοκαιράκι, αποφασίσαμε κάποια ζεστή μέρα να επισκεφτούμε την "Τρύπα του Αγραφιώτη ποταμού"! Ένα μάλλον άγνωστο, στους περισσότερους, ευρυτανικό φαράγγι με όμορφα εντυπωσιακά καταρρακτάκια!

Ξεκινήσαμε από το Καρπενήσι, περάσαμε το καταπράσινο Καλεσμένο, την ιστορική Βίνιανη, το δροσερό Κερασοχώρι και τον όμορφο Κρέντη και ακολούθως στρίψαμε δεξιά προς την πολυαγαπημένη κατεύθυνση των Αγράφων. 

Ο δρόμος ασφάλτινος πια -μέχρι ενός σημείου- ίσως και να μας "ξένιζε" λιγάκι, καθώς χρόνια και χρόνια είχαμε συνηθίσει τον... πατροπαράδοτο χωμάτινο! 

Σταματήσαμε να δροσιστούμε στην πετρόβρυση του αξέχαστου μπάρμπα-Λάμπρου στη Βαρβαριάδα (βλ. εδώ!). Το καλυβάκι του κλειστό, μάς γνέφει φιλικά ξυπνώντας γλυκές αναμνήσεις από αλλοτινές εποχές, τότε που ο τελευταίος "ακρίτας" της αγραφιώτικης γης μάς καλοδέχονταν με τα τσίπουρα και τις νοσταλγικές ιστορίες του. 

Συνεχίζουμε έχοντας πάντα δίπλα μας τον Αγραφιώτη ποταμό να φιδογυρνάει πότε πράσινος και πότε γαλάζιος ανάμεσα στα δύσβατα βουνά. 

Ο Αγραφιώτης ποταμός, γέννημα-θρέμμα των Αγράφων, κρατάει τη σκούφια του από προαιώνιες κρυσταλλοπηγές στα βουνά Ντελιδήμι (2162μ.) και Καταρραχιάς (2002 μ), γεννιέται με τα νερά του Τροβατιανού και του Βραγγιανίτικου ρέματος και στη συνέχεια, αφού εμπλουτιστεί και με το ζωογόνο ύδωρ πολλών άλλων τοπικών ρεμάτων, διατρέχει τα Άγραφα, διαιρώντας τα σε ανατολικά και δυτικά, ώσπου να καταλήξει στην τεχνητή λίμνη των Κρεμαστών μετά από μία περιπετειώδη πορεία 35 περίπου χιλιομέτρων. Κρύβει μοναδικές και ανεξερεύνητες ομορφιές, ενώ φιλοξενεί άγριες πέστροφες, ποταμοκέφαλους, μπριάνες, καθώς και σπάνια είδη ορνιθοπανίδας. Θαυμαστή και η πλούσια βλάστηση στις όχθες του!

Σε λίγο η άσφαλτος αποτελεί παρελθόν και συνεχίζουμε την ανάβαση στους γνώριμους από χρόνια χωματόδρομους που ελίσσονται ανάμεσα στα σκληροτράχηλα βουνά των Αγράφων με τη ματιά να ταξιδεύει ελεύθερη σε οξυκόρυφα όρη, μακρινές καταπράσινες πλαγιές και χαώδεις γκρεμούς!

Τα μεγαλοπρεπή βουνά υψώνονται ολόγυρα σαν θεόρατα πέτρινα τείχη! Αιώνιοι γίγαντες, φρουροί ενός ατίθασου τόπου που δεν υποτάσσονταν σε εξουσίες, που έβγαλε παλικάρια σαν τον Κατσαντώνη, το Δίπλα, το Χασιώτη - πολέμιους της καταπιεστικής τάξης πραγμάτων της εποχής τους. Περπατημένα αργότερα και από τους αντάρτες του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, τα βουνά αυτά κρατάνε καλά φυλαγμένα τα μυστικά και τους όρκους του αγώνα διατηρώντας τη συνέχεια στο νήμα της ανυπότακτης Ιστορίας αυτού του τόπου!  

Δεν είναι δυνατόν να μη σε συνεπάρει όλη αυτή η αίσθηση και η αίγλη που αποπνέει η Αγραφιώτικη Γη!

Κάποιες μικροστάσεις κρίνονται απαραίτητες για συλλογή λίγης μοσχομυρωδάτης ρίγανης!

4 χιλιόμετρα πριν από το χωριό των Αγράφων (που απέχει 69 χλμ από το Καρπενήσι) ο δρόμος διακλαδίζεται. Εμείς επιλέγουμε την αριστερή κατεύθυνση (προς Επινιανά). Σε λιγότερο από 200 μέτρα υπάρχει μία ξύλινη χειροποίητη ταμπέλα που γράφει: "Προς Τρυπα-Οσκλιανη"!

Αφήνουμε το όχημα, παίρνουμε στους ώμους τους σάκους μας και με τις γλίτσες "παρά πόδα" ακολουθούμε το κατηφορικό στενό μονοπατάκι (συνολικού μήκους περίπου 700 μ.)

Απεριποίητο, σε κάποια σημεία του μάλιστα και αρκετά ταλαιπωρημένο, αλλά προσβάσιμο. Σημασία όμως έχει πάντα ο "στόχος"! Οι γκλίτσες σε πολλά σημεία χρησιμεύουν για να παραμερίζουν κάποια αγκαθωτά βάτα που συναντάμε.

Πλατάνια, δρυς, αγριοκαστανιές, σπάνια αγριολούλουδα και πεταλούδες μάς καλωσορίζουν στο διάβα μας...

Δίπλα μας ανάμεσα στα πυκνόφυλλα δέντρα φανερώνεται κάθε τόσο κι ο Αγραφιώτης ποταμός ασημοστολισμένος από τις ακτίνες του μεσημεριανού ήλιου. Το κελάρυσμά του μας συντροφεύει μαζί με το βόμβο των εντόμων και τα κελαϊδίσματα των πουλιών που δεν φαίνεται να ενοχλούνται από τη διατάραξη της προηγούμενης ησυχίας τους.

Χωρίς να παρεκκλίνουμε από το μονοπάτι, συνεχίζουμε με νότια κατεύθυνση, έως ότου (κάπου μισή ώρα αργότερα) φτάνουμε στην κατάληξή του και ακολουθούμε, πλέον, την κοίτη του ποταμού ευθεία εμπρός μας.

Μπαίνουμε στο ολόδροσο ποτάμι και βαδίζουμε μέσα στο νερό ώσπου σε κάποια στιγμή (πολύ σύντομα) αντιλαμβανόμαστε να στενεύει και να προβάλλει το φαράγγι.

Το Φαράγγι της Τρύπας Όσκλιανης του Αγραφιώτη ποταμού έχει συνολικό μήκος 600 μέτρα, ενώ στο "επίμαχο σημείο" (για περίπου 40 μέτρα) στενεύει στα 4-5 μέτρα σχηματίζοντας την χαρακτηριστική "τρύπα" που δέχεται και τον συντριπτικά μεγαλύτερο όγκο του νερού!

Το θέαμα που αντικρίζουμε είναι εξωπραγματικό! 'Ένας τεράστιος βράχος λες και τον εναπόθεσε εκεί ο "θεός του φαραγγιού" μισοκλείνει την είσοδο.  Ένας μακρύς κορμός που ακουμπά κατά μήκος του βράχου μας βοηθά να αναρριχηθούμε και από εκεί να παρατηρήσουμε με κάθε λεπτομέρεια την απερίγραπτη ομορφιά...

Ολόγυρα ορθώνονται οι μεγάλοι κάθετοι βράχοι του φαραγγιού με τα εντυπωσιακά πολύχρωμα πετρώματα και τα νερά που τρέχουν από ψηλά σχηματίζοντας μεγάλα και μικρότερα καταρρακτάκια και μία ήρεμη μικρή λίμνη μπροστά ακριβώς από το βράχο μας!

Γιγαντιαία υδροχαρή φυτά κρέμονται από ψηλά με το καταπράσινο σώμα τους να λειτουργεί ως υποδοχέας των άφθονων νερών που κυλάνε με βροντώδη ήχο!!! 

Οι υδάτινες κουρτίνες και οι σταγόνες που πεταρίζουν παντού αντανακλώντας στο φως τα χρώματα της ίριδας, δημιουργούν ένα πανέμορφο σκηνικό και μια ξεχωριστή αίσθηση φυσικού μεγαλείου!

Καθηλωνόμαστε μαγεμένοι από την ευεργετική δροσιά και τον ήχο των νερών που μας καλωσορίζει. Το σημείο θυμίζει, σε μικροκλίμακα, το "Πανταβρέχει", αλλά τούτο εδώ είναι ξεχασμένο, άγνωστο, μα σίγουρα αξιοθαύμαστο!

Ξάφνου, εντελώς αναπάντεχα, αντικρίζουμε έναν αετό να πετά πάνω από τα στενά του φαραγγιού!!! Τι τύχη να τον συναντήσουμε εκείνη ακριβώς την ώρα και σε αυτό το σημείο! Μας ξέφυγε το "κλικ" αλλά τι σημασία έχει..!

Κάποιοι γεροντότεροι Αγραφιώτες μάς είχαν πει ότι πολύ παλιότερα κρύβονταν εδώ κάποιοι ληστοφυγόδικοι, άνθρωποι καταδιωγμένοι από την εξουσία. Αν και δεν κατορθώσαμε να διασταυρώσουμε ιστορικά αυτά τα λεγόμενα, εντούτοις δεν μας προκάλεσαν εντύπωση αφού καθένας μπορεί να υποθέσει ότι ένας τέτοιος τόπος, τόσο προστατευμένος και αθέατος, θα προσφέρονταν και ως ασφαλές καταφύγιο για τους απείθαρχους. 

Δεν αργούμε να βουτήξουμε στα ολόδροσα νερά του Αγραφιώτη κάτω από το βράχο! Bαθιά, πεντακάθαρα, γαλαζοπράσινα, δίνουν μια εξωτική διάσταση, ενώ το κορμί αναζωογονείται σε κάθε κύτταρο του. Το μπάνιο στο ποτάμι αποτελεί πάντα μία ξεχωριστή απολαυστική εμπειρία...

Λίγο αργότερα καθισμένοι επάνω στο βράχο πίνουμε παγωμένες μπύρες, γευόμαστε ελιές, ντομάτες και φρεσκοζυμωμένο ψωμί και είναι σαν να έχουμε κάνει το ωραιότερο "γκουρμέ" γεύμα (αλίμονο δα!) συνοδεία της μελωδίας των νερών! 

Θα στρώσουμε στην όχθη και θα ξαπλώσουμε για καμιά ωρίτσα που θα είναι όμως αρκετή για να μας κάνει να αισθανθούμε "βιονικοί" και να κολυμπήσουμε ξανά στη δροσερή αγκαλιά του ποταμού.

Σε τέτοιους θεόμορφους τόπους, ανέγγιχτους από αυτό που ονομάζουν κάποιοι "πολιτισμό", σε τέτοια ονειρεμένα σημεία της μάνας φύσης που το μόνο που δεν συναντάς (ή μήπως όχι;) είναι τις νεράιδες να λούζονται στις όχθες των ποταμών, σε τέτοια παραμυθένια ομορφιά - δεν μπορείς παρά να αναλογιστείς, για μια ακόμη φορά, τα σοφά λόγια του Ινδιάνου αρχηγού Seattle: 

"Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν φαίνεται να δίνει σημασία ούτε καν στον αέρα που αναπνέει. Όπως ο άρρωστος που του έχει εξασθενίσει η όσφρηση. Πουθενά στις πολιτείες δεν υπάρχει μια ήσυχη ειρηνική γωνιά. Δεν υπάρχει τόπος να σταθείς και ν' ακούσεις το ξωπέταγμα των φύλλων την άνοιξη, τη ροή του ποταμού ή το βουητό των εντόμων. Αλλά τι μένει απ΄ τη ζωή αν ο άνθρωπος δεν μπορεί ν' αφουγκραστεί το μοναχικό κάλεσμα του κοκκινολαίμη ή τις συζητήσεις των βατράχων τη νύχτα στη μικρή λίμνη; Αλλά εγώ ίσως είμαι άγριος και δεν καταλαβαίνω..."!

Αργά το απόγευμα θα πάρουμε το δρόμο της επιστροφής φορτωμένοι για μια ακόμη φορά με χρώματα, αρώματα και σπάνιες εικόνες της μαγικής Αγραφιώτικης φύσης που θα μας συντροφεύουν για καιρό.

Τολμήστε το, αξίζει και... θα μας θυμηθείτε!

"Ευρυτάνας ιχνηλάτης"