Τα βιβλία του μπάρμπα Φώντα

Ένα ηλιόλουστο μεσημέρι, την ώρα που ο ευεργέτης ήλιος υψώνεται με μεγαλοπρέπεια πάνω από τα αιώνια ελάτια χαρίζοντας τη διακριτική ζεστασιά του, βρέθηκα να περπατώ στα βουνά και τα μονοπάτια γύρω από το Κρίκελλο, το πανέμορφο και ιστορικό χωριό-στολίδι του τόπου μας (βλ. εδώ και εδώ).

Η αίσθηση στα ψηλά βουνά με τις ελατοσκέπαστες πλαγιές είναι μοναδική! Μια αληθινή ευλογία, πολύτιμη ζωογόνος ανάσα ελευθερίας σε μέρες μιάς ιδιότυπης και ύπουλης σκλαβιάς που πληγώνει την καθημερινότητά μας. Εκεί ψηλά, όμως, όλα τούτα εξασθενούν και οι δυσοίωνες σκέψεις απαλύνονται από την αύρα των ευρυτανικών ορέων.

Όσο περπατά κανείς, απολαμβάνοντας την πιο θεσπέσια μουσική, τις νότες από το θρόισμα του αέρα που περνά ανάμεσα απ΄ τις ελατοβελόνες μαζί με τα γλυκόηχα λαλήματα των πουλιών κι ανασαίνοντας τις ευωδιές από τη μητέρα φύση που παίρνει να αναγεννάται, τόσο γαληνεύει και αναπτερώνεται.

Μετά από κάμποση ώρα πεζοπορίας προσέγγισα τη δημοσιά. Στους Αγίους Θεοδώρους στάθηκα κει στην άκρη του δρόμου μπροστά σε ένα πετρόχτιστο ταπεινό καταφύγι, το προσκυνητάρι-τάμα του αείμνηστου μπάρμπα Φώντα Φλώρου (βλ. σχετικά) 

Σταμάτησα να ξαποστάσω. Μπήκα να ανάψω το καντήλι του γέροντα και βρέθηκα μπροστά σε μια εικόνα που με άφησε άναυδο.

Μια... λιλιπούτεια βιβλιοθήκη!!! Εκεί, ναι εκεί, μέσα στο προσκυνητάρι. Λίγα παλιά βιβλία περιποιημένα και προσεκτικά τοποθετημένα σε μια εσοχή του εσωτερικού τοιχίου εν είδει βιβλιοθήκης! 

Σου έδιναν μια αίσθηση φροντίδας και αγάπης παρά τα χρόνια που σίγουρα βάραιναν την ύπαρξή τους. Γεροντάκια κι αυτά! 

Εκ των υστέρων έμαθα ότι τα βιβλία τα είχε αφήσει εκεί η νύφη του εκλειπόντα γέροντα, η Αθανασία Φλώρου από το Κρίκελλο.

Κάθησα λίγο παραπέρα, δίπλα από έναν πεσμένο ελατίσιο κορμό κι άνοιξα το παγούρι μου. Μα πιότερο δροσίστηκα με το ξεφύλλισμα ενός από κείνα τα βιβλία που πήρα στα χέρια μου. Δερματόδετο με την χαρακτηριστική μυρωδιά της ποίησης να αναδύεται μέσα από τις παλιές κιτρινισμένες σελίδες του...

Ήταν του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη ενός ακόμη εμβληματικού ποιητή μας. (Ίσως λίγοι να γνωρίζουν τη βαθιά ευρυτανική καταγωγή του ως απόγονου των οπλαρχηγών Χρήστου και Μόσχου Βαλαώρα από το χωριό Βαλαώρα Ευρυτανίας - βλ. και εδώ).

Ξεδιάλεξα μια χούφτα στίχους, που άγγιξαν τις χορδές της ψυχής και την αειθαλή αγάπη για την μικρή ορεινή πατρίδα:

"Δε σ’ ελησμόνησα, γλυκιά, πολυβασανισμένη

πατρίδα μου, πανόρφανη. Μες στην καρδιά αναμμένη

βόσκει η αγάπη μου βαθιά τα έρμα σωθικά μου,

αφού δε βρίσκει τίποτε να κάψει ολόγυρά μου,

ανήμερη κι αχόρταγη μου τρώγει την ψυχή

κι εμέ γηράζει ανώφελα κι εκείνη πάντα ζει."

Προσεκτικά τοποθέτησα και πάλι το βιβλίο στη θέση του και συνέχισα το δρόμο μου με το δισάκι των συναισθημάτων πιο πλούσιο.  

Μπάρμπα Φώντα...

σε θυμούνται, σίγουρα σε θυμούνται, με σεβασμό και χρησιμότητα.

Και οι αγαπημένοι σου κι εμείς που διαβαίνουμε από τα μέρη σου και μας κρατάς συντροφιά με τα βιβλία σου στο δικό σου απάγκιο...

"Ευρυτάνας ιχνηλάτης"