Ο θρήνος των βοσκών

Ποίημα του συμπατριώτη μας Θόδωρου Μαργαρίτη

για τους αναγνώστες του blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Πίσω στο χρόνο.

Η μεγάλη βδομάδα των παθών

και των βοσκών,

η μισή τους καρδιά σφάδαζε στα κοινοτικά σφαγεία

ορατή από τους συγχωριανούς, μικρή ωφέλεια το σβήσιμο των βερεσέδων στο μπακάλη.

Τα σύγχρονα σφαγεία έκρυψαν την όραση των άλλων

μα των βοσκών τη λύπη δεν τη μείωσαν.

Ο θρήνος ολοκληρωτικός, αβάσταχτος,

όταν τα πόδια ανυπάκουα, η καρδιά ανήμπορη, απουσία στη φαμίλια συνεχιστή.

Η συμφωνία, μόνο τα ζωντανά, έξω τα σκυλιά.

Τα κουδούνια αραδιασμένα στο υπόγειο, τον αβάσταχτο πόνο αλαφραίνουν,

σαν κάπνιζε το κεφάλι, θόλωνε ο νους.

Ήχος ορμητικός, όλων μαζί, όπως στον κατήφορο στο ρέμα για νερό,

ή στις αλαταριές για αλάτι.

Ήχοι ανάριοι, μάσημα χόρτου στην όμορφη πλαγιά στο χάσιμο της μέρας.

Η κάπα, η γκλίτσα, το μπουνέλι για το σκάλισμα, συναισθηματικά εικονίσματα.

Στο τέλος του τέταρτου του εικοστού πρώτου αιώνα

Βουνά ολάκερα, ο θρήνος, Άγραφα, Βελούχι, Οξιά, Πίνδος

του θανατικού η ευλογιά απλώθηκε

κάμποι του Σπερχειού, του Αχελώου, του Ευήνου δεν τη χωράνε.

Οι στρούγκες χάσκουν ανοιχτές

οι στρουγκόλιθοι ξόδεψαν τη γυαλάδα τους στην αχρεισιά.

Τα έρμα σκυλιά γαυγίζουνε τον ουρανό

Οι βοσκοί άδειοι, χαμένοι, μετέωροι, αλλού, σφίγγουν τα δόντια να μην ξεφύγει ο νους,

Βυθισμένοι, ξέπνοοι, μόνο  πένθος, οργή και ανέχεια.

Οι αμνοί σιωπούν.

Η σιωπή τους ουρλιαχτό φρικτό. 

 του Θόδωρου Μαργαρίτη

 (δημοσίευση: blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης" )