Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2013

Προγόνων ίσκιοι



«Στον τόπο μου τον πατρικό, το πετροχώρι
έχει  στο χιόνι φυτευτεί το σπιτικό μου
το λούζουν αστραπές, βροντές και ξεροβόρι
το λούζει ο ήλιος του Θεού, κι είναι δικό μου.

Κοιμούνται μέσα λεβεντιές κι’ αρματολίκια
στην οργισμένη τους σιωπή, παλιά ντουφέκια
στου περβολιού και στης αυλής του τα χαλίκια
τις χειμωνιάτικες βραδιές μ’ αστροπελέκια.

Βγαίνουν παππούδες και μπαρμπάδες στα σιργιάνια τους
και λεν ο ένας τ’ αλλουνού, παλικαριές τους
θωρούν τον κάμπο, τα χωράφια, τα μποστάνια τους
τ’ αμπέλια, τα δεντριά, τις λιοτριβιές τους.

Στητές, μαρμαροτράχηλες  στα κάδρα τους
και πάντα νέες των παππούδων οι κυράδες
τα  γιορτινά, κι ασημοκέντητα φουστάνια τους
τα πάλιωσαν των τοίχων οι σοφάδες.

Στάζουν το χρόνο τα θλιμμένα μάτια τους
κι έχει στοιχειώσει  μεσ’ στο σπιτ’ η ομορφιά τους
δυο-τρεις ακόμα τις θωρείς να καμαρώνουνε
στ’ αστραφτερά τα περκαλένια νυφικά τους.

Κι’ είναι βραδιές που οι σκιές παραμερίζουνε
κι’ απ’ την κορφή και τ’ ουρανού τα σκαλοπάτια
στητός, αετίσιος βγαίν’ ο ίσκιος του πατέρα μου
και λάμπουν άστρα τα γαλάζια του τα μάτια.

Κι’ αν βραδινό φεγγαροφώτιστο
λάμπουν στο φέγγος τα χρυσά μαλλιά του
κι’ αν είν’ ν’ αφουγκραστώ θαρρείς χαϊδεύει με
στ’ αυτιά μου η βαθιά γλυκιά μιλιά του.

Μπαρούτι ακόμα στάζουνε τα βλέφαρα
τα ρούχα του τού πόλεμου τη σκόνη
στο μύθο δεντροφύτεψε τον ίσκιο του
τη ρίζα του τη χάραξε κανόνι.

Μ’ αλλοίμονο σαν όλα γαληνεύουνε
κι’ η νύχτα αποκοιμιέται την αυγούλα
στέκει μονάχο κι’ ορφανό το σπίτι μου
στου πέτρινου χωριού μου τη ραχούλα.»

(στίχοι Ασπασίας Ξύθη - από ένα παλιό «ρουμελιώτικο ημερολόγιο» του 1960)



Η φωτογραφία (από ένα "ξεχασμένο" φιλμάκι) είναι του "Ευρυτάνα ιχνηλάτη"  

14 σχόλια:

doctor είπε...

ΕΥΡΥΤΑΝΑ ΙΧΝΗΛΑΤΗ ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΣΟΥ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙΣ ΝΑ ΜΑΣ ΞΥΠΝΑΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΒΙΩΜΑΤΑ, ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

PHOTO ΤΙΤΛΟΙ είπε...

"Κοιμούνται μέσα λεβεντιές κι’ αρματολίκια
στην οργισμένη τους σιωπή, παλιά ντουφέκια"


!!!

Φυσιολάτρης! είπε...

Γράφεις....φωτογραφίζεις..... ανακαλύπτεις χαμένους θησαυρούς (όπως αυτό το ανεπανάληπτο ποίημα)!!!!!!
Eύγε φίλε μου....ειλικρινά!!!!


Dennis Kontarinis είπε...

Στ΄αλήθεια φίλε μου έμεινα για ώρα άφωνος διαβάζοντας τούτες τις γραμμές.Όλη η ελληνική λεβεντιά κλεισμένη σε λίγες αράδες.
Υπέροχο.

Άρης Άλμπης είπε...

Κι έρχονται των σκιών λακωνικά τα λόγια τους
να μου θυμίζουν τη φτωχή τους περηφάνια,
καλοσυνάτη αυστηρότητα στο βλέμμα τους,
σαν να μου δείχνουνε του τόπου την κατάντια.

λεύτερος είπε...

Χαιρετίσματα απο τα ξένα.!!
Η συγκίνηση απο το όμορφο ποιημα, παει αντάμα με τη νοσταλγία μας.!!

Memaria είπε...

Πολύ όμορφο ποίημα...τόση ιστορία σε λίγους στίχους..
Υπέροχη η φωτογραφία που το συνοδεύει!

Δάφνη Χρονοπούλου/ Daphne Chronopoulou είπε...

Κι η ιστορία
μα και το παράθυρο..
ανάταση ψυχής
και βαθιά ανάσα.

Aris είπε...

Τρυπωνουν στις αναμηνησεις μας οι προγονικες σκιες φιλε ευρυτανα.
Για να ιχνηλατουν τις μνημες μας και ισως και τις σημερινες ενοχες μας.
Διαπνεεται απο μια τρυφερη υπερηφανεια το ποιημα που μας δωρισες, συμβολικη και η φωτο που το συνοδευσες.

Eva Neocleous είπε...

Ιστορία,μνήμες και φωτογραφική απεικόνιση.Όλα οδηγούν στην ανάταση,που μόνο εσύ ξέρεις να μας χαρίζεις,Ευρυτάνα!

Τακης είπε...

Αναγάλλιασα και συνάμα μελαγχόλησα!
Πλημμυρίδα εναλλαγής συναισθημάτων το στιχούργημα!

kapetandiamantis είπε...

ΔΙΑΒΑΖΩ ΚΑΙ ΞΑΝΑΔΙΑΒΑΖΩ...

Κι’ είναι βραδιές που οι σκιές παραμερίζουνε
κι’ απ’ την κορφή και τ’ ουρανού τα σκαλοπάτια
στητός, αετίσιος βγαίν’ ο ίσκιος του πατέρα μου
και λάμπουν άστρα τα γαλάζια του τα μάτια.

KAI..

Μπαρούτι ακόμα στάζουνε τα βλέφαρα
τα ρούχα του τού πόλεμου τη σκόνη
στο μύθο δεντροφύτεψε τον ίσκιο του
τη ρίζα του τη χάραξε κανόνι.

akrat είπε...

μπορεί να μην είναι του γούστου μου αλλά με συγκίνησε

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...


Έληξε και η ψηφοφορία που είχαμε αναρτήσει στο blog μας με το ερώτημα:

"Ποια θέματα του ιστοτόπου μας σας αρέσουν περισσότερο;"

Έλαβον:

-Iστορικά 35%

-Φωτογραφικά 24%

-Διηγήσεις/μαρτυρίες 17%

-Οδοιπορικά 14%

-Παράδοση 10%


Eυχαριστούμε...