Σταμάτησαν σε μια βρυσούλα, που μόλις ακουόταν το λίγο και κρύο νερό της.
Ήξεραν πως τόσο κρύο νερό δεν πρέπει να το πίνωμε, όταν είμαστε ζεστοί από δρόμο, κι έβρεξαν μόνο τα χέρια τους.
Ήταν ταπεινή βρυσούλα, ήσυχη, που σπάνια έβλεπε διαβάτες εκεί ψηλά.
«Από που να έρχεται τούτο το νεράκι;» ρώτησε ο Πάνος.
-«Από το βουνό!» είπαν τ’ άλλα παιδιά.
-«Ναι, μα πως βρέθηκε μέσα στο βουνό;» ρώτησε ο δασάρχης.
Κανένας δεν ήξερε ν’ απαντήση.
«Από τις βροχές και τα χιόνια, είπε ο δασάρχης, το νερό σταλάζει σιγά μέσα στο χώμα· και πηγαίνει σε μεγάλες δεξαμενές από πέτρα που έχει μέσα της η γη.
»Από κει βγαίνει με τις βρύσες και τα ποτάμια.
»Από τις βρύσες και τα ποτάμια το παίρνουν τα ζώα, οι άνθρωποι, τα σπαρτά, οι μύλοι.
»Για να σταλάζη όμως το νερό και να μπή στη γη, πρέπει να είναι ο τόπος φυτεμένος.
»Αν δεν υπάρχουν χλωρά και ξερά φύλλα να το κρατήσουν, τοτε το νερό πηγαίνει στα ξεροπόταμα και χάνεται στη θάλασσα και στον αέρα.
»Λοιπόν και τις βρύσες ακόμη, το ευλογημένο το δάσος μας τις δίνει.
»Αν αφήναμε τους ανθρώπους να κόψουν το δάσος, αυτή η βρυσούλα εδώ θα στέρευε. Θα στέρευαν όλες οι βρύσες που απαντήσατε απο την πόλη ως εδώ, και μαζί μ' αυτές και το ποτάμι».
(από το εμβληματικό αναγνωστικό «Τα ψηλά βουνά» του Ευρυτάνα λογοτέχνη Ζαχαρία Παπαντωνίου. Ήταν το πρώτο αναγνωστικό που γράφηκε στη δημοτική γλώσσα εν έτει 1918)
8 σχόλια:
Δροσίστηκε η ψυχή.
Όσα ο ίδιος γράφεις και φωτογραφίζεις αλλά και όσα επιλέγεις από τους συγγραφείς και τους ποιητές του τόπου μας είναι διαμάντια!!!!! Συνέχισε έτσι.
''Λοιπόν και τις βρύσες ακόμη, το ευλογημένο το δάσος μας τις δίνει."
Το υπέροχο βιβλίο των χρόνων της αθωότητας.
Το ΝΕΡΟ!!!! Η ίδια η ζωή!! Μέγιστος ο καημός μου εδώ και 55 χρόνια! Από τότε που κατάλαβα καλά έως την ψυχή μου, ότι από αυτό το δώρο της Μάνας Φύσης, δεν είναι ανεξάντλητο!! Όλοι κάνουν το σταυρό τους σαν δουν ένα εικόνισμα στο δρόμο! Εγώ κάνω την προσευχή μου και νιώθω υπόχρεος όταν σταθώ μπροστά σε μία βρυσούλα!! Μακάρι τον κύκλο του νερού να τον δούνε οι άνθρωποι για πολλά χρόνια ακόμα! Όμως αν συνεχίσει ο Ρυθμός αφαίμαξης της γης μας όπως τα τελευταία 150 χρόνια, πολύ φοβάμαι ότι το αγαθό ετούτο θα γίνει είδος εν ανεπαρκεία κ πολλοί θα πολεμήσουν γι αυτό!! Μπράβο σου Ευρυτάνα Ιχνηλάτη που ανέδειξες το θέμα αυτό και μάλιστα μέσα απ'τον αγαπημένο Ζαχαρία Παπαντωνίου!!
Οι ταπεινές βρυσούλες με τα μεγάλα νοήματα....
Τέλειο!!!!!το αναγνωστικό του 1918 και είναι τόσο επίκαιρο!!!!
Με τόσο απλά λόγια και τόσο πειστικά ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου, αυτός ο μεγάλος λογοτέχνης, κάνει ένα οικολογικό μάθημα χρήσιμο για όλες τις ηλικίες. Εμβληματικό το έργο του «Τα ψηλά βουνά»!
Δημοσίευση σχολίου