Μάης στην Ευρυτανία

 

* Με το φακό του "Ευρυτάνα ιχνηλάτη"

Ο Άρης κι η Παπαδογιώργαινα στο Λάστοβο

Λάστοβο (Χελιδόνα) Ευρυτανίας

Ένα έντυπο διαμάντι κοσμεί την προσωπική μας βιβλιοθήκη. Τίτλος του: "Χάραμα Καισαριανής" (εκδ. Μετρονόμος) και συγγραφέας του ο Ευρυτάνας συμπατριώτης μας ιατρός καρδιολόγος (συγγραφέας και συνθέτης) Γιάννης Τσιαντής από το Λάστοβο (σημερινή Χελιδόνα).

Ένα διαλεχτό βιβλίο, που όπως διαβάζουμε στο οπισθόφυλλό του, αποτελεί ένα "Χρονικό της κατοχικής Αθήνας και κυρίως της Καισαριανής, μέσα από ορόσημες αλλά και παραμερισμένες σελίδες της ιστορίας, όπως ζυμώθηκαν και χαράχτηκαν στα προσφυγικά, στις μάχες των γειτονιών, στις ταβέρνες, στα εκτελεστικά αποσπάσματα και στα φριχτά μπουντρούμια της Κομαντατούρ. Ένα θυμίαμα από αίμα και μελάνη μιας εποχής σκληρής επιβίωσης και θυσιαστικής αντίστασης με άσημους, γνωστούς και μυθοπλαστικούς πρωταγωνιστές που διατήρησαν σαν ιερό κειμήλιο τον κυτταρικό μας πολιτισμό... την Ελευθερία, την Αλληλεγγύη, το Γλέντι και το Σεβντά!" 

Μέσα από αυτό το βιβλίο (σημειωτέον ότι συνοδεύεται και από ένα cd με υπέροχα τραγούδια) το οποίο προτείνουμε ανεπιφύλακτα και στους δικούς μας αναγνώστες, ιχνηλατήσαμε και σας παρουσιάζουμε, από τις ηλεκτρονικές σελίδες του "Ευρυτάνα ιχνηλάτη", ένα ξεχωριστό κεφάλαιο που αναφέρεται στον τόπο μας, στην ψυχική μεγαλοσύνη των ανθρώπων του και στην έμπρακτη αλληλεγγύη του στα αγωνιζόμενα παιδιά του...

Απολαύστε το:

*****

Λάστοβο Ευρυτανίας...

Ο Άρης και οι αντάρτικες ομάδες του κατάφεραν να συντρίψουν τις Ιταλικές δυνάμεις κατοχής της Ευρυτανίας, μόλις σε διάστημα δέκα μηνών από την κήρυξη του απελευθερωτικού αγώνα στις 7 Ιουνίου του 1942 στη Δομνίστα. Οι Ιταλοί εγκαταλείπουν το Καρπενήσι στα τέλη Απριλίου του 1943. 

Μετά από ένα δεκάμηνο σερί επιτυχημένου ανταρτοπόλεμου στην ευρύτερη περιοχή - όπως  η συντριβή του ιταλικού καταδιωκτικού αποσπάσματος στη Ρεκά, η κατατρόπωση της Ιταλικής φάλαγγας στο Κρίκελλο, τη συμμετοχή στο θρυλικό σαμποτάζ της ανατίναξης της Γέφυρας του Γοργοποτάμου, την εξόντωση της Ιταλικής εμπροσθοφυλακής στο Χρύσω, την περίφημη μάχη του Μικρού χωριού και άλλα -  η Ευρυτανία ανέπνεε και πάλι. 

Οι ντόπιοι  ζωοκλέφτες και οι πλιατσικολόγοι τιμωρούνταν πλέον παραδειγματικά από τους αντάρτες. Σε αυτόν τον μικρό τόπο έπνεε και πάλι ο γνώριμος άνεμος. Αυτός του οξυγόνου και της λευτεριάς. 

Η Ευρυτανία άρχισε να αυτοδιοργανώνεται και να αποτελεί το ντόμινο προπύργιο μιας Ελεύθερης Ελλάδας. Ο ΕΛΑΣ είχε λάβει πλέον μυθικές διαστάσεις σε όλες τις γωνιές της χώρας. Αποτελούσε το σημαντικότερο αντιστασιακό στράτευμα. Τα αντάρτικα σώματα αυξανόντουσαν διαρκώς από άντρες και γυναίκες που κατατάσσονταν ο ένας μετά τον άλλον, δίνοντας όρκο βαρύ με υψωμένη την αριστερή γροθιά τους…

Ο Άρης με αντάρτες ΕΛΑΣίτες

"Ορκίζομαι στον ελληνικό λαό και τη συνείδησή μου, ότι θ' αγωνιστώ έως την τελευταία σταγόνα του αίματός μου για την πλήρη απελευθέρωση της Ελλάδος από τον ξενικό ζυγό. Οτι θ' αγωνιστώ για την περιφρούρηση των συμφερόντων του ελληνικού λαού και την αποκατάσταση και κατοχύρωση των ελευθεριών και όλων των κυριαρχικών δικαιωμάτων του. Για τον σκοπό αυτό θα εκτελώ ευσυνείδητα και πειθαρχικά τις εντολές και οδηγίες των ανωτέρων οργάνων και θ' αποφεύγω κάθε πράξη που θα με ατιμάζει σαν άτομο και σαν αγωνιστή του εργαζόμενου ελληνικού λαού".

Το Λάστοβο αποτέλεσε ένα ασφαλές λημέρι και κρησφύγετο για τους αντάρτες. Ένα χωριό άγονης γραμμής σκαρφαλωμένο σε χαράδρες και απλάγια, περιτριγυρισμένο από κορυφογραμμές και διάσελα. 

Το Λάστοβο από ψηλά!

Η πείνα στα περισσότερα χωριά δεν έμοιαζε με το λιμό των μεγάλων αστικών κέντρων. Εκείνη την περίοδο, κάποια σπίτια είχαν από μια γέρικη κατσίκα που τους πρόσφερε λίγο ξινόγαλο και μια χούφτα τυρί στραγγισμένο σε τσαντήλα. Τα λιγοστά χωράφια είχαν σπαρτά από καλαμποκιές για να μπορούν να έχει η κάθε φαμελιά μισό καρβελάκι ψωμί, τη λεγόμενη μπομπότα. Στις πεζούλες όμως κρέμονταν αυτόφυτα τα αμπέλια με τον «σκυλοπνίχτη». Ένα είδος κόκκινου σταφυλιού με πλούσιο χρώμα, έντονο άρωμα και μια στιφάδα που σε χόρταινε μέθη και τσαμπουκά. Το κρασί ήταν το χρυσάφι και το γιατρικό του κάθε σπιτιού. Οι ξύλινες κάδες στα κατώγια είχαν δυο μέτρα ύψος, σαν τους κατοίκους του χωριού που παρά το μικρό τους μπόι είχαν μεγάλο ανάστημα. 

Όπως εκείνη η Παπαδογιώργαινα με το αυστηρό της βλέμμα και τα στακάτα λόγια που άνοιγε το σπιτικό της στους αντάρτες για να ξαποστάσουν. Μήτε οι αρματωσιές, μήτε τα φυσέκια την έσκιαζαν και την μπόδαγαν για να τα «χώνει» κοφτά και στα μούτρα, τα καλά μα και τα στραβά. 

Γιατί σε φωνάζουν Παπαδογιώργαινα και όχι με το όνομά σου;

Της είπε ο Άρης με σοβαρό ύφος καθώς άπλωνε τα φυσεκλίκια και την κάπα του στην αυλή του σπιτιού. 

-Γιώργος είναι ο άντρας μου. Ο Αμερικάνος. Έφυγε το ’20 για το Νιουργιόκι, μπας και προκόψει τη φαμίλια μας. Τώρα με τον πόλεμο κόπηκε το δολάριο από Αμέρικα και τα θρέφω μονάχη μου τα παιδιά. Έμεινα ξοπίσω με τον πεθερό. Παπάς και δάσκαλος. Θεός σχωρέστον. Τον χάσαμε πριν μερικούς μήνες.

-Και πως τα βγάζεις πέρα Κατερίνη;

-Όπως όλοι μας. Να ‘ ναι καλά τα χέρια και το κρασί μας. Να σε φιλέψω  μια στάλα ή παριστάνεις τον ακατάδεκτο; 

-Αμέεε

Απάντησαν με μιας όλη η ομάδα.

Ο θρυλικός Πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ
Άρης Βελουχιώτης 

Θα σας φέρω ρε καημένα, αλλά και θα πιείτε και θα λουστείτε με δαύτο!

Ο Άρης χαμογέλασε. Η Κατερίνη έφερε το κατρούτσο με το κοκκινέλι και κέρασε τους άντρες. Παραδίπλα τους άφησε μια σκάφη γεμάτη με βραστό νερό και μια νταμιζάνα με ξύδι.

-Εγώ πάω μέσα. Πιείτε μονοκοπανιά ένα ποτηράκι και μετά ξεβρακωθείτε. Λουστείτε με τη νταμζάνα και ρίξτε τα ρούχα σας μες τη σκάφη. Ψείρες και κοριοί δεν αντέχουν το μεθύσι. 

Η Παπαδογιώργαινα είχε το χούι να φιλεύει, να δωρίσει και να βοηθάει όποιον είχε ανάγκη, ανεξάρτητα με τα πολιτικά πιστεύω του, ακόμα κι αν το στερούτανε η ίδια και η φαμελιά της. Λες και δεν υπήρχε πόλεμος για εκείνη. Ειδικά προς τα κοριτσόπουλα και τις γυναίκες γινόταν χαλί και πέτρα. Πριν μισό χρόνο είχε χάσει το μεγάλο της κορίτσι, που λίγο πριν πεθάνει της άφησε εντολή να μεγαλώσει σα δικό της το τρίχρονο παιδί της. Μια αλλόκοτη ασθένεια με υψηλό πυρετό που δεν την έπιανε ούτε κομπρέσες, ούτε φάρμακα. Το πρόσωπο και το κορμί γέμιζε καθημερινά με μεγάλες φουσκάλες πύου και έλκη που πρόδιδε την υπόνοια κάποιου «απαγορευτικού» αφροδισιακού νοσήματος της εποχής. Η κόρη της είχε αποκτήσει ένα παιδί από τον άντρα που ερωτεύτηκε και στεφανώθηκε, ο οποίος περιπλανιότανε στα βουνά ως αντάρτης. 

Η Παπαδογιώργαινα (Αικατερίνη Τσιαντή)
με το σύζυγό της Γεώργιο Τσιαντή 

Η Κατερίνη μεγάλωνε το παιδί με θαλπωρή και περίσσεια περηφάνιας. Δεν σήκωνε κουβέντες και κουτσομπολιά για το θάνατο της κόρης της. Τους έπαιρνε ο διάολος ή καμιά γερή ματσουκιά από εκείνο το σιδερένιο ξυθάλι, σαν άκουγε πειράγματα. Της σέβονταν μα και την φοβόντουσαν όλοι στο χωριό. Ειδικά οι γυναίκες την είχανε σαν μάνα, σαν αδελφή, σαν εκείνη τη γυναίκα της Πίνδου που ζαλιγκονότανε όλα τα βάρη του πολέμου. 

Σε τούτο το χωριουδάκι και σε εκείνο το σπίτι της Παπαδογιώργαινας στήθηκε και η πρώτη αντιστασιακή εφημερίδα της ευρύτερης περιοχής. 

«Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΑΝΤΑΡΤΩΝ».

blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Και στα ψηλά βουνά χτυπά ανυπότακτη καρδιά!

Με φλάμπουρο την Περηφάνια της Αντίστασης, με ακατάβλητη την Πίστη στο Δίκιο του Λαού, κρατώντας γερά το Κόκκινο Νήμα της Αθάνατης Μνήμης των Εργατικών Αγώνων από το Σικάγο μέχρι την Καισαριανή και ως την Ανταρτομάνα Ευρυτανία, με Υψωμένες τις Γροθιές και με Ψυχή Βαθιά τιμήσαμε την Παγκόσμια Ημέρα της Πρωτοπόρας Εργατικής Τάξης και στο δικό μας τόπο.

Η διαχρονική ηρωική εποποιία της Μαχόμενης Εργατιάς μάς διδάσκει ότι...

Κανένας τύραννος δεν είναι ανίκητος όταν οι αδικημένοι εξεγείρονται ενάντια στους γδάρτες των ονείρων τους.

Οι εξουσίες των καταπιεστών δεν είναι παρά χάρτινες τίγρεις μπροστά στη δύναμη και στην αποφασιστικότητα των λαών.

Γι' αυτό και είμαστε βέβαιοι ότι το φως θα νικήσει το σκοτάδι, το δίκιο θα συντρίψει την αδικία και την εκμετάλλευση, ο κόσμος θα γίνει καλύτερος κι ο άνθρωπος θα εξανθρωπιστεί στη νέα κοινωνία που οραματιζόμαστε... γιατί είμαστε ρεαλιστές αφού επιδιώκουμε το "αδύνατο"!

Κι αν είμαστε (ακόμη) λίγοι για να φέρουμε την πολυπόθητη Άνοιξη στις ζωές μας, είμαστε (ήδη) πολλοί για να προετοιμάσουμε τον ερχομό της.

V E N C E R E M O S 

(Ακολουθεί μια σειρά φωτογραφιών του "Ευρυτάνα ιχνηλάτη" από την Πρωτομαγιάτικη Συγκέντρωση στο Καρπενήσι)

Εμπρός Λαέ μην σκύβεις το κεφάλι

και στην Ευρυτανία Αντίσταση και Πάλη!

blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Κρικελλιώτικο ντέρμπι με φουστανελοφόρο διαιτητή!

Το ιχνηλατήσαμε από ένα παλιό τοπικό περιοδικό ("Κρίκελλον Ευρυτανίας", τεύχος 1, 1986) και σας το παρουσιάζουμε μέσα από τις ηλεκτρονικές σελίδες του "Ευρυτάνα ιχνηλάτη"

Απολαύστε το!

*****

Στις 12 Απριλίου του '85 ιδρύονται καινούργιες ομάδες (για ποδόσφαιρο μιλάμε πάντα) κι ονομάζονται "Δύσπνοια - Κοντανάσα" με ηλικία παικτών άνω των 35 χρόνων.

Ιδρυτής ο Λάζος Αθανάσιος. Αποτελείται από τους: Λάζο Αθανάσιο, Κατσούλη Ευθ., Κατσούλη Κων/νο, Γιαταγάνα Νίκο, Τριανταφύλλου Αθαν., Ζάρρα Τριαντάφυλλο, Ζάρρα Νίκο, Τσιορτό Ιωαν., Χαβελέ Νικ., Ζάρρα Ιωάννης, Λεπίδα Βασίλειο, Λεπίδα Ελευθέριο, Χατζηβασίλης, Χαντζή Νάκο, Παπαδήμα Ιωάννης, Πολύζο Γεώργιο, Τραχήλη Νίκο, Αλαφοδήμο Ντίνο, Αλαφοδήμο Σπύρο, Πολύζο Κων/νο, Μπαλκούρα Ιωάννη κι άλλους.

Στις 14 Απριλίου '85 (Δευτέρα του Πάσχα) δώσανε τον πρώτο αγώνα. Γύρω στα 2000 (!) άτομα παρακολούθησαν τον αγώνα. Νικήτρια ομάδα αναδείχτηκε η "Κοντανάσα" με 1-0. Το γκολ σημείωσε ο Γεώργιος Πολύζος από πέναλντυ. Ο αγώνας ήταν πολύ δυνατός, παρόλες τις... δύσπνοιες και κοντανάσες απ' τους παίχτες.

Φέτος την Δευτέρα του Πάσχα 5-5-86 δόθηκε ο δεύτερος αγώνας (ετήσιος), μεταξύ των δύο ομάδων.

Σημειώθηκαν πολλά γεγονότα, κάτω από ψιλή βροχή και κρύο. Κέρδισε η "Κοντανάσα" την "Δύσπνοια" με 3-1. Τα γκολ σημείωσαν οι: Λάζος, ο Μπαλκούρας κι ο Αλαφοδήμος. Το μοναδικό γκολ της "Δύσπνοιας" το σημείωσε ο Ζάρρας Τριαντάφυλλος.

Πολλά άτομα παρακολούθησαν τον αγώνα.

(και το αποκορύφωμα. Απολαύστε το).

Διαιτητής του αγώνα ήτανε ο Νίκος Τραχήλης, που φορώντας φουστανέλα και κρατώντας γκλίτσα έδειχνε τις πολλές (κι απίθανες...) φάσεις...

Κι οι δύο ιστορικοί αγώνες γράφτηκαν σε βιντεοκασσέτες.

Συγχαρητήρια και επειγόντως να τις δούμε.

blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

1000 αναρτήσεις!

Συμπληρώθηκαν 1000 αναρτήσεις στο ιστολόγιο του "Ευρυτάνα ιχνηλάτη"!

1000 θέματα για την αγαπημένη μας Ευρυτανία ή με αφορμή την Ευρυτανία, στη συντριπτική πλειοψηφία τους πρωτο-δημοσιευμένα σε τούτες τις ηλεκτρονικές σελίδες. Μέσα από ένα ευρύ φάσμα από εκατοντάδες ιχνηλασίες, έρευνες, σπάνια ντοκουμέντα, δυσεύρετες αναφορές, κείμενα μα και πλούσιο φωτογραφικό υλικό, για την αετόμορφη Γη, την ανυπότακτη Ιστορία, τη Λαογραφία, τον Πολιτισμό και τους Ανθρώπους μας, ξετυλίγοντας, μέσα από αυτή τη διαδικασία, αναρίθμητες γνωστές και άγνωστες πτυχές!

Είναι μια κομβική στιγμή για την όλη προσπάθεια που ξεκίνησε πριν από 15 σχεδόν χρόνια και συνεχίζεται με αγάπη, με ανιδιοτέλεια, με κόπο, με αγώνα, και αγωνία, για τη μικρή ορεινή πατρίδα που δεν θα επιτρέψουμε ποτέ να τη σκεπάσει η λήθη και η αγνωσία, ούτε να την αλώσει η μπότα της βαρβαρότητας υπό οποιαδήποτε μορφή.

Οι 1000 αυτές αναρτήσεις είναι κατανεμημένες σε 20 διαφορετικές θεματικές ενότητες που μπορείτε να αναζητάτε στην πλαϊνή κάθετη μπάρα του ιστολογίου μας μέσα από τους ανάλογους τίτλους.

Ένας μεγάλος κύκλος κλείνει και ανοίγει ένας καινούργιος... για όσο είμαστε ακόμη εδώ και αντέχουμε να παλεύουμε για αυτό που λατρεύουμε!

ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ με συνοδοιπόρους όλους εκείνους-ες που νιώθουν και πράττουν ανάλογα βαδίζοντας αντάμα το δύσκολο και απαιτητικό δρόμο που οδηγεί στα ξέφωτα μιας ριζοσπαστικής πατριδογνωσίας.

"Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Η φιλοξενία του Ευρυτάνα

Ένα συγκινητικό άρθρο από την Ευρυτάνισσα κυρά Λένη

 για τους αναγνώστες του blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Η φιλοξενία ήτανε κάτι το ιερό για τα χωριά της Ευρυτανίας. Ήταν δείγμα πολιτισμού για τους ορεινούς ανθρώπους. Οι παππούδες μας, οι γονείς μας και γενικά όλος ο κόσμος θεωρούσανε, εκείνα τα χρόνια, ευχή να έρθει κάποιος μακρινός μουσαφίρης στο σπίτι τους και ιδίως αν ήταν να μείνει το βράδυ. Θα στρώνανε τα καλύτερα για να κοιμηθεί, θα φτιάχνανε το νοστιμότερο φαγητό και βέβαια θα κάθονταν το βράδυ για να κουβεντιάσουν, να μάθουν τα νέα από το χωριό του φιλοξενούμενου, να πούνε κι αυτοί τα δικά τους. Βλέπετε τότε δεν υπήρχαν τηλεοράσεις και ακόμη και τα ραδιόφωνα ήταν σπάνια...

Συγκοινωνίες δεν υπήρχαν στα περισσότερα χωριά μας. Εγκαταλειμμένη στη μοίρα της ήταν μια ζωή η Ευρυτανία. Εδώ καλά-καλά δεν υπάρχουν συγκοινωνίες ούτε σήμερα, θα υπήρχαν τότε;; Ξεκίναγε λοιπόν ο καθένας από το μακρινό του χωριό για να πάει με τα πόδια μέχρι την πρωτεύουσα, το Καρπενήσι, να κάνει τις δουλειές του. Καθώς όμως οι αποστάσεις ήταν μεγάλες, ο οδοιπόρος βράδιαζε πολλές φορές στο δρόμο, οπότε σε κάποιο χωριό που τον έπαιρνε η νύχτα κοίταγε να βρει κάπου να μείνει. Χτύπαγε τότε κάποια πόρτα κι όταν του ανοίγανε ρωτούσε: "μπορώ βρε πατριώτη να ξενυχτήσω απόψε στο σπιτικό σου;;". "Μετά χαράς", του έλεγε σχεδόν πάντοτε ο νοικοκύρης. Κι έτσι οι άνθρωποι έβρισκαν απάγκιο.

Βέβαια ακόμη και σήμερα σε μερικές περιπτώσεις, και ειδικά σε κάποια απόμακρα μικρά χωριουδάκια της Ευρυτανίας, έτσι και τύχει να ξεμείνει κανείς βράδυ, σίγουρα θα βρεθεί κάποια γιαγιά ή κάποιος γεροντάκος για να τον φιλοξενήσει. Να λοιπόν και μερικά καλά που μας έμειναν σ' αυτούς τους κακούς καιρούς που ζούμε πια.

Όμως η φιλοξενία δεν ήταν μόνο στα χωριά. Αυτή τη νοοτροπία του Ευρυτάνα τη συναντούσες και στην Αθήνα τα πιο παλιά χρόνια. Όσοι δικοί μας κατοικούσαν στην πρωτεύουσα φιλοξενούσαν τους συγγενείς τους, τους συγχωριανούς τους και γενικά τους συμπατριώτες τους, πολλές φορές και για αρκετό καιρό μέχρι να τελειώσουν τις διάφορες υποχρεώσεις τους ή ώσπου να πιάσουν καμιά δουλειά αν τύχαινε να έρθουν στην πόλη για πιο μόνιμα θέλοντας έτσι να ξεφύγουν από τη φτώχεια ή από άλλες καταστάσεις στα χωριά.

Τότε ήταν που συναντούσες το μεγαλείο της ψυχής του Ευρυτάνα. Θα σας πω για την Κυρία, με Κάππα κεφαλαίο, τη Βασιλική. Φτωχό κορίτσι ήρθε στην Αθήνα στο θείο της και δούλεψε σκληρά. Αργότερα έφτιαξε το δικό της σπιτικό με τον άντρα της και το μικρό της παιδάκι. Ένα δωματιάκι είχε όλο κι όλο. Φτωχό σε τετραγωνικά μα πλούσιο σε καρδιά. Απ' αυτό το χώρο πέρασαν πολλοί φιλοξενούμενοι, από το χωριό της, από το χωριό του άντρα της και από τα γύρω χωριά. Πόσοι και πόσοι δεν περάσανε από το σπιτικό της Κυρίας Βασιλικής. Και όλοι χωρούσαν! Πως;;; Έπαιρνε τσιμεντόλιθους, έβαζε τρεις από δω-τρεις από κει, ακούμπαγε μετά από πάνω σανίδες και έτοιμο το... κρεβάτι για τον μουσαφίρη! Και πάντα θα υπήρχε κι ένα πιάτο ζεστό φαγητό. Ευγενική ψυχή η Κυρία Βασιλική. Και εκείνο το μωρό της έγινε ένας υγιέστατος άντρας και ένας τέλειος οικογενειάρχης. Πως θα γινόταν κι αλλιώς αφού είχε μια τέτοια υπέροχη μάνα και ένα σπουδαίο πατέρα. Κι ας κοιμόταν το μωρό στο ίδιο δωμάτιο με άλλα 10 άτομα!

Ο κυρ-Γιάννης πάλι... Φτωχός άνθρωπος και αυτός, βιοπαλαιστής, όπως και ο αδερφός του ο Κλεομένης, φιλοξενούσαν, αυτοί και οι γυναίκες τους, τα αδέρφια τους, ακόμη και ξαδέρφια, για χρόνια, στην αρχή ώσπου να πιάσουνε δουλειές, κι ύστερα μέχρι να αποκατασταθούν και να παντρευτούν, άλλοτε να παντρέψουν και αδερφές και όλα αυτά χωρίς ποτέ να βαρυγκομούν κι ας είχαν κι εκείνοι ήδη τις δικές τους οικογένειες, τις γυναίκες τους και τα παιδάκια τους. Το σπιτικό τους ήταν ανοιχτό και φιλόξενο.

Ή ο κυρ Χρήστος με τη γυναίκα του την Αντιγόνη που μαζί με τα τέσσερα υπέροχα παιδιά που μεγάλωσαν, είχανε μαζί τους ώσπου να κλείσουν τα μάτια τους, τούς παππούδες, τούς γονείς δηλαδή και των δύο!, που τους γηροκόμησαν ως τα βαθιά τους γεράματα με μεγάλη αγάπη και με όλες τις φροντίδες.

Πολλές από αυτές τις οικογένειες που σας αναφέρω είχανε φύγει από την Ευρυτανία μετά τον εμφύλιο για να αποφύγουν σκληρές καταστάσεις.

Δεν είχαν πλούτη και ανέσεις, ίσα-ίσα που ήταν μεροκαματιάρηδες. Όμως το γέλιο και η χαρά ήταν ζωγραφισμένα στα πρόσωπά τους! Γιατί η επικοινωνία και η προσφορά δεν σε αφήνουν να μελαγχολήσεις όσο δύσκολα κι αν περνάς.

Σιγά-σιγά χαθήκανε όλα αυτά τα ωραία, άλλαξε ο κόσμος. Σε υλικά αγαθά είμαστε σαφώς καλύτερα κάπως. Αλλά ψυχικά;; Χάλια μαύρα...

Ο κόσμος απομονώθηκε, κλείστηκε καθένας στο καβούκι του, κατάφεραν να μας αποξενώσουνε και να μας μικρύνουν την καρδιά που κάποτε ήταν μεγάλη και ανοιχτή για όλους. Η ψυχική η μιζέρια είναι χειρότερη κι από τη φτώχεια. 

Σας εύχομαι σε όλους Καλό Πάσχα και να θυμάστε να ανοίγετε με χαμόγελο την πόρτα και την καρδιά σας. Θα δίνετε χαρά και θα είστε και οι ίδιοι πιο ευτυχισμένοι.

Ήταν ένα υπέροχο κείμενο 

από την Ευρυτάνισσα κυρά Λένη

(στο blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης")

Λίμνη Κρεμαστών: η απειλή

Λίμνη Κρεμαστών : ένα τεράστιο σώμα νερού με γαλαζοπράσινη φορεσιά. Μία υδάτινη οπτασία χαμένη μέσα στην αγκαλιά των ψηλών βουνών μας.

Πίσω όμως από τη φαντασμαγορική εμφάνισή της ενυπάρχει ένα θλιβερό ιστορικό αποτύπωμα, καθώς η Λίμνη κρύβει μια πικρή ιστορία όταν στα μέσα της δεκαετίας του '60, και κατά τη διάρκεια της κατασκευής του φράγματος, πλημμύρισε ολόκληρη η περιοχή με τα άφθονα ύδατα τεσσάρων μεγάλων ποταμών : Αγραφιώτη, Μέγδοβα, Αχελώου και Τρικεριώτη. Οι κάτοικοι ξεριζώθηκαν από τον τόπο τους, αφού  κάτω από αυτά τα νερά θάφτηκαν για πάντα κάμποσα χωριά και οικισμοί, ιστορικά μνημεία, βυζαντινές εκκλησιές, παλιά γεφύρια, χωράφια, μαζί με μνήμες, προσδοκίες και όνειρα. Το τραγικότερο όλων όμως ήταν ότι θυσιάστηκαν στο έργο αυτό πάνω από 30 άνθρωποι!!!

Πέρασε πολύς καιρός από τότε...

Σήμερα πια η Λίμνη Κρεμαστών πέρα από τη χρηστική της αξία για την παραγωγή ρεύματος από το υδροηλεκτρικό εργοστάσιο της ΔΕΗ, αποπνέει την αίσθηση της γαλήνης μα και της ασύλληπτης φυσικής ομορφιάς με τα ατελείωτα φιόρδ, τα διάσπαρτα νησάκια, τις δαντελωτές ακτές, τα απόκρυφα ειδυλλιακά σημεία και τα μαγικά ολόχρωμα ηλιοβασιλέματα! 

Βέβαια μια ωραία ύπαρξη την εποφθαλμιούν πολλοί εν δυνάμει εραστές ή μάλλον για να το πούμε πιο ωμά, στη συγκεκριμένη περίπτωση, ακόμη και... βιαστές!

Κάποιοι εξ' αυτών ορέγονται να πληγώσουν και να ατιμάσουν το υδάτινο κορμί της με φωτοβολταϊκά ανοσιουργήματα για τα οποία δικαίως αντιδρούν οι Αγραφιώτες και γενικότερα οι Ευρυτάνες και Αιτωλοακαρνάνες που την ονειρεύονται πάντοτε αγνή με ήπιες οικολογικές δραστηριότητες (βαρκάδες, ερασιτεχνικό ψάρεμα, περιηγήσεις με άλογα και μερικά σεμνά ταβερνάκια και μικρούς ξενώνες στις παρυφές της).

Και όχι με άθλια αντιαισθητικά τερατουργήματα για τον πλουτισμό μιας μικρής παρασιτικής ελίτ εις βάρος του περιβάλλοντος και των ανθρώπων του τόπου μας.

Η δυναμική νεολαία αντιδρά, οι ευαισθητοποιημένοι πολίτες αντιστέκονται.

Οι απέναντι... ακονίζουν τα δόντια τους!

Θα τους αφήσουμε;;;

blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"