Πέντε- έξι σπιτάκια αφημένα στη μοναξιά του χρόνου. Και το ένα ακόμη πιο μοναχικό! Μοναδικός διακριτικός επισκέπτης το θρόισμα του αέρα που ριγά τη χλόη και χαϊδολογά στοργικά λίγα χρωματιστά αγριολούλουδα. Ο συνοικισμός λαβωμένος από το φευγιό των ανθρώπων. Ήταν, βλέπεις, η ανάγκη που μετατράπηκε σε ανθρωποδιώκτη. Ας όψονται οι αίτιοι...
Πέρασε τόσος καιρός...
Η απουσία θέριεψε την αγριάδα. Η προσμονή αφομοιώθηκε από την διάψευση και η επανένταξη στην μικρή προσωπική Ιθάκη φαντάζει πλέον αδύνατη.
Μόνον οι αναμνήσεις διαπερνούν σαν αόρατες σκιές το χωροχρόνο πασχίζοντας να συμφιλιώσουν το επώδυνο παρόν με το αλλοτινό τρυφερό παρελθόν.
Πόση χαρμολύπη εδώ!
Πάντα όμως στην υποδοχή θα στέκει η αγάπη. Αυτή θα ανοίγει χαμογελαστή τη θύρα της μνήμης μαζί με τις πνευματικές -πλέον- μορφές εκείνων που κάποτε κοσμούσαν τη ζωή.
Ένα αηδονάκι τιτιβίζει χαρούμενο.
Λες;
(αφιερωμένο στα "παιδιά της ξενιτιάς" που ίσως και φέτος να μην κατάφεραν να γυρίσουν στο γενέθλιο τόπο...)
12 σχόλια:
Υπέροχο Ιχνηλάτη....... ένα κείμενο βγαλμένο από τα βάθη της ψυχής......για τα ξενιτεμένα μας αηδόνια...... συγχαρητήρια!!!!!!!!
Περιεκτικό νοσταλγικό λυρικό γραπτό για την ανεπούλωτη πληγή τής ξενιτιάς.
«Μοναδικός διακριτικός επισκέπτης το θρόισμα του αέρα…»
Ιδιαίτερα τα ορεινά χωριά μας μετρούν πολλές πληγές.
Όπου γυρίζω τη ματιά, αυλές χορταριασμένες
και λίγα σπίτια μένουνε ακόμα ανοιχτά,
οι πόρτες τού Σχολείου μας σαρακοφαγωμένες
και στα σοκάκια ερημιά, δεν παίζουνε παιδιά.
Μια στροφή από μια παλιά ανάρτησή μου:
https://arisalbis.blogspot.com/search/label/%CE%9A%CE%B1%CE%B9%20%CF%80%CE%AF%CF%83%CF%89%20%CE%BE%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%82
EΥΓΕ ΦΙΛΤΑΤΕ ΕΥΡΥΤΑΝΑ.
Πάντα όμως στην υποδοχή θα στέκει η αγάπη. Αυτή θα ανοίγει χαμογελαστή τη θύρα της μνήμης μαζί με τις πνευματικές -πλέον- μορφές εκείνων που κάποτε κοσμούσαν τη ζωή. E.I.
So true,
my Friend!
At the same time, so sad!!!
Only the memories keep the heart's fire alive...
Astoriani.blogspot.com
NY
Φοβερό αρθρο ΤΕΛΕΙΟ
Σ.Μ
Πουλάκι ξένο, ξενιτεμένο,
πουλί χαμένο, πού να σταθώ;
Πού ν’ ακουμπήσω, να ξενυχτήσω, να μη χαθώ;
Βραδιάζει η μέρα, σκοτάδι πέφτει
και δίχως ταίρι πού να σταθώ;
Πού να φωλιάσω σε ξένο δάσος, να μη χαθώ;
Γυρίζω να βρω πού να καθίσω, να ξενυχτήσω μοναχό.
Κάθε κλαράκι βαστάει πουλάκι ζευγαρωτό.
Ευρυτάνα Ιχνηλάτη, σκορπάς τις λέξεις σαν πολύτιμα πετράδια επάνω στο υφαντό της μνήμης. Να σαι καλά.
Γεμάτη ευαισθησία η σημερινή σου γραφή. Μια αναφορά σε μνήμες, σε ζωή, στο πέρασμα και στο στίγμα της.
Καλησπέρα Ευρυτάνα και Χριστός Ανέστη φίλε μου.
ΙΧΝΗΛΛΑΤΗ ΜΑΣ, ΑΓΓΙΞΕΣ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ
ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΦΟΡΑ!!!
ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ ΑΞΙΟΛΟΓΑ!!!
ΣΑΣ ΣΤΕΛΝΩ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ ΤΗΝ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΜΟΥ
Πόσο όμορφος και μεστός ο λόγος σου Ευρυτάνα!
Μετέτρεψες τη θλίψη της απώλειας, σε αγκαλιά.
Καλή Πρωτομαγιά!
«Μοναδικός διακριτικός επισκέπτης το θρόισμα του αέρα…»
Με το θρόισμα του ανοιξιάτικου αέρα, Ευρυτάνα μου, εύχομαι αυτή η Πρωτομαγιά να φέρει πραγματική ελευθερία στις καρδιές μας!
Ευχαριστούμε για τις επισκέψεις και τα όμορφα σχόλιά σας.
Δημοσίευση σχολίου