"Εδώ δεν πιάνουν οι κατάρες δεν πιάνουν οι ευχές Εδώ το τώρα ζητιανεύει λίγη πίκρα απ' το χτες Εδώ οι άγγελοι δεν κλαίνε ούτε γλύφουν πληγές Εδώ η θλίψη δεν κερδίζει ποτέ"
Οι στίχοι του Αγγελάκα είναι αυτοί που θα σιγοτραγουδούσα αν διακτινιζόμουν στο μαγικό τοπίο της φωτογραφίας σου.
Αντί τίτλου... Ένα ποταμάκι για να δροσίζει εμάς, τους εγκλωβισμένους στις βραχονησίδες μιας στυγνής, ψυχοφθόρας εποχής… Για να μας θυμίζει τον ποταμό Έβρο, σύνορο φυσικό, πέρασμα ελπιδοφόρο, ρουφήχτρα θανατηφόρα…. Ένα μήνα, τώρα, σαράντα Σύριοι πρόσφυγες, εγκλωβισμένοι σε μια νησίδα του, έρμαιης στα υποχθόνια σχέδια των κυβερνήσεων… Ένα πεντάχρονο κοριτσάκι, η Μαρία, πέθανε τη Δευτέρα. Ένας σκορπιός έβαλε τελεία στις χάρες της και στις χαρές της… Κι ή έρμη η μάνα της, σύγχρονη Αντιγόνη, θέλει να την τιμήσει θάβοντάς την, μα δεν μπορεί…. Περνάνε οι μέρες και την κρατά μέσα στο νερό για να επιβραδύνει τη σήψη, καρτερώντας τους Κρέοντες, τους Πόντιους Πιλάτους, τους φαρισσαϊζοντες αξιωματούχους να στείλουν τη βάρκα της σωτηρίας …. Ο θρήνος της ταξιδεύει πάνω από θάλασσες και ποτάμια κι ενώνεται με τον οδυρμό της γριάς-Λούκαινας στο «μοιρολόϊ της φώκιας» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη: «Φύκια ‘ναι τα στεφάνια της κοχύλια τα προικιά της… Σαν να ‘χαν ποτέ τελειωμό τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου»
Λιθάρια για να «πάρουμε με τις πέτρες» τους φονιάδες των λαών… Μια γκλίτσα για να ξυπνήσουμε τους ευνουχισμένους και βολεμένους υποτελείς…. Βράχια για να πετρώσουμε την υψωμένη γροθιά, ν’ απαιτήσουμε και να προσφέρουμε μια γωνίτσα για ν’ απαγκιάσουν οι αναγκεμένοι.. . Ένα στρωσίδι για να χαλιπώσουμε την Οργή μας, μιλώντας με τ’ αστέρια, θυμάμενοι ιστορίες χερομάχων που σκάλισαν τις ρυτίδες της ζωής τους σε τούτα τ’ αγιασμένα χώματα…. Ακευσώ
18 σχόλια:
Χα χα χα χα
Αυτα ειναι.!!
ΩΡΑΙΑ ΦΙΛΤΑΤΕ ΙΧΝΗΛΑΤΗ. ΑΦΟΥ ΜΑΣ "ΕΠΙΤΡΕΠΕΙΣ" ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΟΥΜΕ ΤΙΤΛΟ, ΕΓΩ ΘΑ ΕΠΙΛΕΞΩ "ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΖΩΗ"!
Καλοκαιρινή ραστώνη
Βγήκα ψηλά και πλαγιασα σε πέτρα σε λιθάρι..... Κι εκεί ήταν μνήμα κλέφτικο.
..
"Το κάλεσμα του ποταμού" θα έλεγα Ευρυτάνα.
Εξαίρετη φωτογραφία και πραγματικό κάλεσμα ζωής. Την καλησπέρα μου.
Εξαιρετική φωτογραφία αγαπητέ Ευρυτάνα! Ηταν ωραία η ζωή μας... κάποτε!!!
Ας μη πούμε το νερό νεράκι!
Χρόνια πολλά στους εορτάζοντες αύριο!
Συγκομιδή
Καρπών και Αναψυχής
Πάω διακοπές στην αυλή μου..... Ότι και να δημοσιεύσεις θα έχει αξία και νόημα!!!
Ευρυτανική μαγεία!
Σ.Μ.
"Εδώ δεν πιάνουν οι κατάρες δεν πιάνουν οι ευχές
Εδώ το τώρα ζητιανεύει λίγη πίκρα απ' το χτες
Εδώ οι άγγελοι δεν κλαίνε ούτε γλύφουν πληγές
Εδώ η θλίψη δεν κερδίζει ποτέ"
Οι στίχοι του Αγγελάκα είναι αυτοί που θα σιγοτραγουδούσα αν διακτινιζόμουν στο μαγικό τοπίο της φωτογραφίας σου.
Καλές διαδρομές να έχεις Ευρυτάνα!
"Τοπίο στην ελπίδα..."
Υπέροχη η φωτό,Ευρυτάνα!
O δικός μου τίτλος..............Ούτε γη ούτε ύδωρ στους επενδυτές!!!!!!!!!!!!
"Μη μου τους κύκλους τάραττε"
χεχε
καλημέρα. Άμα είναι για μεσημεριανό ύπνο είναι μια χαρά
Αντί τίτλου...
Ένα ποταμάκι για να δροσίζει εμάς, τους εγκλωβισμένους στις βραχονησίδες μιας στυγνής, ψυχοφθόρας εποχής… Για να μας θυμίζει τον ποταμό Έβρο, σύνορο φυσικό, πέρασμα ελπιδοφόρο, ρουφήχτρα θανατηφόρα…. Ένα μήνα, τώρα, σαράντα Σύριοι πρόσφυγες, εγκλωβισμένοι σε μια νησίδα του, έρμαιης στα υποχθόνια σχέδια των κυβερνήσεων… Ένα πεντάχρονο κοριτσάκι, η Μαρία, πέθανε τη Δευτέρα. Ένας σκορπιός έβαλε τελεία στις χάρες της και στις χαρές της… Κι ή έρμη η μάνα της, σύγχρονη Αντιγόνη, θέλει να την τιμήσει θάβοντάς την, μα δεν μπορεί…. Περνάνε οι μέρες και την κρατά μέσα στο νερό για να επιβραδύνει τη σήψη, καρτερώντας τους Κρέοντες, τους Πόντιους Πιλάτους, τους φαρισσαϊζοντες αξιωματούχους να στείλουν τη βάρκα της σωτηρίας …. Ο θρήνος της ταξιδεύει πάνω από θάλασσες και ποτάμια κι ενώνεται με τον οδυρμό της γριάς-Λούκαινας στο «μοιρολόϊ της φώκιας» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη:
«Φύκια ‘ναι τα στεφάνια της
κοχύλια τα προικιά της…
Σαν να ‘χαν ποτέ τελειωμό
τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου»
Λιθάρια για να «πάρουμε με τις πέτρες» τους φονιάδες των λαών…
Μια γκλίτσα για να ξυπνήσουμε τους ευνουχισμένους και βολεμένους υποτελείς….
Βράχια για να πετρώσουμε την υψωμένη γροθιά, ν’ απαιτήσουμε και να προσφέρουμε μια γωνίτσα για ν’ απαγκιάσουν οι αναγκεμένοι.. .
Ένα στρωσίδι για να χαλιπώσουμε την Οργή μας, μιλώντας με τ’ αστέρια, θυμάμενοι ιστορίες χερομάχων που σκάλισαν τις ρυτίδες της ζωής τους σε τούτα τ’ αγιασμένα χώματα….
Ακευσώ
ΔΕΝ ΠΑΩ ΠΟΥΘΕΝΑ ΠΟΥΘΕΝΑ,
ΕΔΩ ΘΑ ΜΕΙΝΩ!!
Σας ευχαριστούμε πολύ για τις επισκέψεις και τα όμορφα σχόλια.
Δημοσίευση σχολίου