"Το χωριό βουβό, με κάποιο λάλημα πετεινού ή κουδούνισμα μουλαριού εδώ κι εκεί, σε μια από τις νεκρές του συνηθισμένες ώρες, με τα μεγάλα χαγιάτια του αδειανά, τις πόρτες του τρύπες, με τις φράχτες του που άνθιζαν και τους τοίχους του που έρεβαν, ήταν βυθισμένο στη μοίρα χωρίς παράπονο για κείνο που ήρθε κι έτοιμο πάντα για κείνο που έχει ναρθεί....."
1 σχόλιο:
Μια ορεινή Ελλάδα ξεχασμένη από την εκάστοτε Πολιτεία, κατορθώνει και κρατάει την ανάσα ζωής της, ΜΟΝΟ από την αγάπη των ανθρώπων της.
Δημοσίευση σχολίου