Σάββατο 21 Απριλίου 2012

Πεζοπορώντας στα παλιά μονοπάτια των Δυτικών Αγράφων!


   Κοντά στους τσοπάνηδες της Φτέρης… 

                                          Με τη ματιά και την πένα του καλού Ευρυτάνα φίλου Θωμά Κώτσια
                                                                                           

Οι καλά ενημερωμένοι χάρτες της Ευρυτανίας, με κλίμακα  1/50.000 και οι περιγραφές  όσων περπάτησαν στα μαγικά μονοπάτια των Δυτικών Αγράφων, οδήγησαν την οικογενειακή μας «ορειβατική ομάδα» στην απόφαση να ετοιμάσουμε τα σακίδια μας για δύο τουλάχιστον ημέρες περιπλάνησης  στην περιοχή.
Οι πρώτες πληροφορίες που πήραμε, σχετικά με την διαδρομή που θα ακολουθούσαμε, ικανοποίησαν την «αποστολή» μας. Σκηνή, σακίδια, τρόφιμα και να ‘μαστε, ξεκινάμε για τα  “ψηλά βουνά” που τόσο ύμνησε ο καταγόμενος από την περιοχή, ποιητής και συγγραφέας Ζαχαρίας Παπαντωνίου.
Μπήκαμε στον χωματόδρομο έξω από το χωριό Βούλπη προς το Λημέρι που οδηγεί στις ανατολικές πλαγιές της Φούρκας, προσκυνητές στη Σπηλιά του Κατσαντώνη, μια ριζοσπηλιά  σ΄ ένα άγριο τοπίο, πάνω από το χωριό Μοναστηρακι Αγράφων, όπου πιάστηκε βαριά άρρωστος ο Θρυλικός Κατσαντώνης για να οδηγηθεί στα Γιάννενα και να θανατωθεί μαρτυρικά από τους δήμιους του Αλή Πασά.  Ο Θεός των βουνών, όμως, φάνηκε ότι δεν συμφωνούσε, αφού μια τρομερή καταιγίδα μας έκανε να αποφύγουμε την άνοδο ψηλότερα, με τέτοιες καιρικές συνθήκες. Έτσι και αλλιώς, η ιστορική Σπηλιά, από μόνη της, αποτελεί προορισμό και τόπο επίσκεψης.
Επιστροφή λοιπόν και αλλαγή του Προγράμματος. Αν την επόμενη ημέρα καλυτέρευε ο καιρός, θα ακολουθούσαμε μια άλλη διαδρομή, στην ίδια πάντα περιοχή των Δυτικών Αγράφων. Πράγματι την επόμενη, μια πανέμορφη  ημέρα, μας βρήκε πρωί- πρωί στο Λιθοχώρι, στο καφενείο του Οικισμού Σταυρός, να παίρνουμε πληροφορίες για τα Γούπατα στα Λακκώματα κάτω από τις κορυφές της Φτέρης..
Ακολουθούμε τον χωματόδρομο, προς τον εγκαταλειμμένο οικισμό Καραγκούνικα με τις μελαγχολικές εικόνες των μισογκρεμισμένων ακατοίκητων σπιτιών, αλλά, και την πανοραμική θέα όλης της Δυτικής Ευρυτανίας στα πόδια μας να μας προκαλούν ανάμεικτα  συναισθήματα. Περνάμε τα τελευταία λιβάδια και μπαίνουμε στην Αλπική Ζώνη όπου ο δρόμος συνεχίζει ανηφορικός και κακοτράχαλος για τα Γούπατα..
Απ’ εδώ ο ορίζοντας διευρύνεται τώρα, από τα Τζουμέρκα βορειοδυτικά, την λεκάνη του Αχελώου με  τις δαντελωτές ακτές της τεχνητής λίμνης των Κρεμαστών, τα Όρη του Βάλτου απέναντι μας, μέχρι το Παναιτωλικό και την Καλιακούδα στα νότια. Τα  μάτια μας δεν χόρταιναν την εικόνα. Φτάνουμε στην κορυφή και μπροστά μας  σε μερικές εκατοντάδες μέτρα  έχουμε τα βοσκοτόπια της Φτέρης! Γύρω μας βόσκουν κοπάδια  ενώ οι εικόνες και ο ήχος απ’ τα  βελάσματα και τα κουδούνια  του κοπαδιού αποτελούν την απόλυτη αρμονία.
Μας υποδέχονται γαυγίσματα και από ένα κοντινό καλύβι μας πλησιάζει για να μας καλωσορίσει  με οικειότητα, σα να γνωριζόμαστε, ένας άνθρωπος με επιβλητική ορεσίβια μορφή, με διαπεραστικό λυπημένο βλέμμα και γενειάδα, χαρακτηριστικά που σε προδιαθέτουν ότι πίσω από αυτά  κρύβεται βαθύς πόνος. Μας καλωσορίζει καλοσυνάτα και μας καλεί στο καλύβι του. Μπαίνουμε στο χαμηλοτάβανο καλυβάκι και μας συγκινεί η κίνηση του, να στρώσει την κάπα του κάτω για να καθίσουμε. Για τα παιδιά  η εικόνα της κάπας και το σκηνικό γύρω μας τα κάνει να  ρωτούν διάφορα. Πρόθυμα τους απαντά για όλα και προχωρώντας η κουβέντα μας αποκαλύπτει τον αβάσταχτο πόνο του πατέρα που έχασε πρόσφατα τον γιό του -ένα παλικάρι 24 χρονών- στα απότομα περάσματα της Φτέρης, θύμα της σκληρής ζωής των κτηνοτρόφων στα βουνά που εμείς απολαμβάνουμε χωρίς την αγωνία της φροντίδας των κοπαδιών με τίμημα ακόμα και την ζωή τους. Η αποκάλυψη του τραγικού πατέρα με τα βουρκωμένα μάτια μας γεμίζει πόνο και για λίγο πέφτει σιωπή. Βγαίνουμε έξω απ’ το καλύβι και προσπαθούμε να αλλάξουμε κουβέντα, να αποφορτίσουμε το κλίμα. Καθισμένος έξω από το καλύβι, χωμένος στην κάπα του, μου θυμίζει  εικόνες απ΄ το παρελθόν τόσο γνώριμες σε εμένα και τις μνήμες των παιδικών μου χρόνων και τόσο άγνωστες στα παιδιά μου που για πρώτη φορά βρέθηκαν με τσοπάνηδες στα βουνά. Ζητήσαμε διακριτικά να μας επιτρέψει να φωτογραφηθούμε μαζί του αποθανατίζοντας την συνάντηση μας και του υποσχεθήκαμε να τον επισκεφθούμε ξανά ευχόμενοι να τον ανταμώσουμε με λιγότερο πόνο και περισσότερο κουράγιο που μπορούν και αντλούν οι άνθρωποι της υπαίθρου από την ίδια την σχέση τους με την Φύση, την σκληρή ζωή και τα ζωντανά τους.
Μας πληροφορεί για το μονοπάτι που οδηγεί στην κορυφή της Φτέρης και τον οικισμό της Βλαχοπούλας, τον αποχαιρετάμε και ξεκινάμε τραβερσάροντας στο παλιό μονοπάτι που οδηγούσε απ’ τα γεφύρια και τα περάσματα του Αχελώου, όσους κινούνταν απ’ την Ήπειρο προς τα Άγραφα και τον κάμπο της Θεσσαλίας. Το εγκαταλειμμένο μονοπάτι αλλού το χάναμε και αλλού το βρίσκαμε πάνω από τις σάρες μέχρι το διάσελο της Πρατίνας. Φτάνουμε στο διάσελο και η θέα σου κόβει την ανάσα..
Τώρα έχουμε δεξιά μας και νοτιοδυτικά  την γνωστή μας εικόνα που διευρύνεται μέχρι τον Αμβρακικό, ενώ αριστερά μας, βόρεια και ανατολικά, σαν πελώρια κύματα σε φουρτουνιασμένη θάλασσα,  ατελείωτες τις κορυφές των Αγράφων. Ανοίγουμε το χάρτη και προσδιορίζουμε μία-μία τι κορφές και τους παλιούς οικισμούς. Με τα κιάλια παρατηρούμε τα πάντα. Απ’ την μεριά των Αγράφων η Βλαχοπούλα χαμηλότερα και γύρω της ένα σύμπλεγμα από όμορφες πλαγιές, γούπατα, φαράγγια και ρεματιές που οδηγούν στον Αγραφιώτη ποταμό, πάνω μας  η κορυφή Φτέρη.  Η μαγεία των εικόνων δεν μας αφήνει να φύγουμε απ’ αυτό το εκπληκτικό ξάγναντο. Είναι πλέον δειλινό όταν φτάνουμε σ’ ένα όμορφο πλάτωμα  πάνω  απ΄ τα δύο- τρία παλιά σπίτια ανάμεσα σε λίγες καλύβες και μαντριά. Αποφασίζουμε να διανυκτερεύσουμε εκεί και στήνουμε τη σκηνή μας.

Ερευνούμε την περιοχή και μαζεύουμε ξύλα για να ανάψουμε φωτιά το βράδυ, περιτριγυρισμένοι από γιδοπρόβατα που έβοσκαν αμέριμνα  σε μια αρμονική συμφωνία με το τοπίο. Από μακριά βλέπουμε ανθρώπους… κατευθυνόμαστε προς την μεριά τους και συναντάμε και εδώ την ίδια φιλόξενη διάθεση να κάνουν ότι μπορούν για μας, να μας φιλοξενήσουν στο κονάκι τους. Ανταποκρινόμαστε στα φιλόξενα αισθήματα τους, ζητώντας να μας φιλέψουν λίγο τσαλαφούτι (τοπικό Αγραφιώτικο γαλακτοκομικό προϊόν, περίπου σαν κατίκι η γαλοτύρι) που υπάρχει σχεδόν πάντα στα βλάχικα κονάκια των Αγράφων και που εμπλούτισε το βραδινό μας. Δίπλα  στη σκηνή  γύρω από τη φωτιά  με τα παιδιά «… μετράμε τ’ αστέρια» και αναζητούμε τους αστερισμούς στον ουρανό, που απ΄ τα  1800 μέτρα περίπου, με ξαστεριά και μακριά από φώτα, βλέπαμε λαμπερότερα και εντονότερα.
Ο ήλιος το πρωί μας βρήκε ακόμα στη σκηνή! Μαζεύουμε γρήγορα-γρήγορα, αποχαιρετάμε από μακριά τους φίλους μας που από νωρίς ακούγαμε τα σαλαγίσματά τους στον καθημερινό σκληρό τους αγώνα  για τα ζώα και με σύμμαχο μία ακόμα υπέροχη μέρα ακολουθούμε το χωματόδρομο για τον αυχένα της Λιακούρας σταματώντας στη παλιά βρύση που βρίσκουμε μπροστά  μας για πρωινό. Με τα παγούρια γεμάτα αρχίζουμε να ανεβαίνουμε αφήνοντας αριστερά μας και χαμηλότερα  το δύσβατο φαράγγι που δημιουργεί το ρέμα της Φτέρης  και την «Άπατη Γη», όπως ονομάζουν οι ντόπιοι  το στενό πέρασμα του ρέματος ανάμεσα σε πανύψηλους βράχους που μπορεί να επισκεφτεί κανείς μόνο το καλοκαίρι και κολυμπώντας σε κάποια σημεία για να καταλήξει στον Αγραφιώτη στο γεφύρι της Ανηφόρας  ή να το ανέβει απ΄ τον Αγραφιώτη  (περιγραφή σε επόμενο αφιέρωμα).
Φτάνοντας κουρασμένοι  στο διάσελο της Λιακούρας η πρόκληση της κορυφής δεξιά μας και η εύκολη κατηφορική πορεία αριστερά μας προς το χωριό Μοναστηράκι όπου κλείνουμε τον κύκλο της περιπλάνησης, μας οδηγεί στη δεύτερη επιλογή μιας και κρίναμε ότι δεν θα μας προσέφερε διαφορετικότερες εικόνες. πέρα απ΄ την ικανοποίηση της κατάκτησης της κορυφής που επιφυλάσσουμε για  επόμενη απόδραση μας σε τούτα τα μέρη.

Στο Μοναστηράκι, περίπου 5 ώρες  απ΄ την Βλαχοπούλα,  φτάνουμε νωρίς το απόγευμα  για να μας παραλάβει  ο φίλος μας που μας άφησε το προηγούμενο πρωί στο Λιθοχώρι. Βέβαια οι πεζοπορικές διαδρομές και τα παλιά δυστυχώς εγκαταλειμμένα μονοπάτια των Δυτικών Αγράφων δεν εξαντλούνται εδώ, αναζητούν όμως υποψιασμένους τοπικούς άρχοντες και φορείς που να αγαπούν πραγματικά τον τόπο και την ιστορία του, να σώσουν, να διαφυλάξουν και να αναδείξουν την ομορφιά τους.                     

20 σχόλια:

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...

Ευχαριστούμε εγκάρδια τον Ευρυτάνα φίλο Θωμά Κώτσια για την παραχώρηση αυτού του καταπληκτικού άρθρου του!
Να είσαι καλά Θωμά και χρόνια πολλά για τη γιορτή σου.

Φυσιολάτρης! είπε...

Μας κέρασες ανάσες ελευθερίας κ. Κώτσια.....και μας έβαλες ιδέες για νέες εξορμήσεις στα μαγικά ευρυτανικά μονοπάτια!!!!

dimosf είπε...

Πολύ ωραία πορεία μέσα από μια εξαιρετική περιγραφή. Νάσαι πάντα καλά κι εσύ και οι λεβέντες σου να περπατάτε σε ξεχασμένα μονοπάτια και να μεταφέρετε σε μας υπέροχες εικόνες! Ένα μεγάλο ευχαριστώ!
Δήμος
http://disaki.blogspot.com/

Μαρίνα Διαμαντοπούλου είπε...

Υπέροχα ψηλά βουνά και αίσθηση ελευθερίας!

doctor είπε...

ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΕΙΣ ΣΤΑ ΨΗΛΑ ΒΟΥΝΑ ΜΑΣ ΧΑΡΙΖΟΥΝ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΨΥΧΙΚΗ ΕΥΦΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΥΤΙΜΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ. ΠΟΛΥ ΚΑΛΟΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ. ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!

BloG-_o_-SatIRuS είπε...

Όλα πολύ όμορφα. Και η περιγραφή και οι εικόνες που δημιουργεί, και "τρέχουν" το μυαλό στη μαγεία του βουνού.
Καλησπέρα

dimitris είπε...

Ευρυτανα ιχνηλατη καλημερα, πολυ ωραια η ''πορεια'' που μας εκανε ο φιλος σου, αλλα απο την φωτο, βλεπουμε πως ετοιμαζει αντικαταστατη με ενα πνευμα ανεξαρτητο και ερευνητικο...

BLUEPRINTS είπε...

πολύ ωραίο οδοιπορικό, πραγματική ανάσα ελευθερίας (ειδικά για εμάς που είμαστε πνιγμένοι στις πόλεις)

μιά φορά κι ἕναν τρελλό... είπε...

Ζήλεια τόσο από την περιγραφή όσο και από τις φωτογραφίες.
Θέλω να φύγω ΤΩΡΑ!

λεύτερος είπε...

Πιστεύω οτι λιγα μέρη σε ολοκληρο τον κοσμο έχουν αυτη την πρωτόπλαστη μαγεια των Αγράφων.
Μπραβο για την περιγραφή σου.!!

PHOTO ΤΙΤΛΟΙ είπε...

"Άπατη Γη"!!!
Πόσο ωραία ακούγεται από το όνομα και μόνο φίλε περιηγητή.
Πολύ ωραίο το οδοιπορικό σου μέσα στα βουνά, στα φαράγγια και κοντά στους αγνούς ορεσίβιους ανθρώπους!!!

drosostalida είπε...

Υπέροχο κείμενο που,πέρα από την ομορφιά των Αγράφων, μας δείχνει και την ομορφιά ενός ταξιδιού που πραγματοποιείται με πεζοπορία και ο ταξιδιώτης είναι σε απόλυτη επαφή με τα τοπία, τους ανθρώπους, και όχι ένας παθητικός παρατηρητής που όλα κινούνται γύρω του σε κάποιο πλαίσιο,όπως το παράθυρο ενός αυτοκινήτου! Είναι από τις διαδρομές που γίνονται πιο πολύ για την απόλαυση του ταξιδιού,παρά για την άφιξη σε κάποιον προορισμό!

photoioannina είπε...

Είναι υπέροχες αυτές οι περιπλανήσεις στα βουνά και πολύ δυνατές εμπειρίες για τα παιδιά που συμμετέχουν σ' αυτές.

magda είπε...

Χρόνια πολλά φίλε μου Ευρυτάνα και συγγνώμη που "χάθηκα", αλλά είχα τα παιδιά μου από το Πάσχα, έως χθες.
Τι υπέροχο οδοιπορικό μας χάρισε ο φίλος σου!
Τόσο ζωντανή περιγραφή, τόσο ενδιαφέρουσα!!!
Αισθάνθηκα τον καθαρό αέρα του βουνού, βούρκωσα με τον πόνο του πατέρα και ευχήθηκα μέσα μου για εκείνον και το παλικάρι του...
Ευχαριστώ και τους δύο σας, για την εξαιρετική ανάρτηση!
Εύχομαι καλή εβδομάδα

gitsanas είπε...

"Άπατη Γη"...Πολύ μου άρεσε αυτό!!!
Κύριε Θωμά Κώτσια, μας ταξιδέψατε.
Ευχαριστούμε!!!!

Dennis Kontarinis είπε...

Καλησπέρα φίλε Ευρυτάνα Ιχνηλάτη
Καταπληκτικός σε ομορφιά ο περίπατος που μας χάρισε ο κ. Κώτσιας. Οι φωτογραφίες υπέροχα κάδρα.
Νάσαι καλά

άγριο κυκλάμινο είπε...

Κύριε Θωμά Κώτσια η περιήγηση σας ήταν πολύ παραστατική και με ενθουσίασε. Τα Αγραφα είναι από τα πιο γνήσια και παρθένα μέρη της Ελλάδας και όχι μόνο. Με συγκίνησε ιδιαίτερα η σκηνή της συνάντησης με τον πονεμένο γέροντα. Αυθεντικές μορφές σε αυθεντικούς τόπους. Επειδή και εγώ έχω κατασκηνώσει βράδι στο βουνό, η εικόνα του ουρανού με τα χιλιάδες λαμπερά αστέρια του, είναι κάτι που πραγματικά δεν ξεχνιέται ποτέ! Συγχαρητήρια για την πολύ αξιόλογη αναρτήση. Aρθρα σαν και αυτό μας κάνουν να νοσταλγούμε τις ατέλειωτες ομορφιές των βουνών μας!!!!!!!!!!!!!

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...

Είναι μεγάλη χαρά μας να μας στέλνουν κείμενα φίλοι και φίλες.
Το blog ζωντανεύει και εμπλουτίζεται με τη συμμετοχή όλων σας.
Ο Θωμάς με το οδοιπορικό του μας γνώρισε μια περιοχή του τόπου μας σπάνιας ομορφιάς και αρκετά ανεξερεύνητη.
Τον ευχαριστώ και εκ μέρους μου, καλή συνέχεια στα πολύ ενδιαφέροντα σχόλια...

kapetandiamantis είπε...

ΜΕ ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΟΥ ΠΕΡΠΑΤΗΣΑΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΝΟΗΤΑ ΣΤΑ ΛΙΜΕΡΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΛΥΤΗΣ ΒΟΥΝΙΣΙΑΣ ΦΥΣΗΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ.
ΘΑΥΜΑΣΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ!!!

Effie's Sweet Home Designs είπε...

ΜΑΚΑΡΙ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΑΓΑΜΕ ΣΤΑ ΟΜΟΡΦΑ ΒΟΥΝΑ ΜΑΣ!!!!!!ΕΙΣΑΣΤΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΥΧΕΡΟΥΣ!!!!!!!ΠΑΝΤΑ ΓΕΡΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΕ ΝΑ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΕΤΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΥΣΗ!!!!!!!!!!!!!!