Τα όσα βιώνουμε σήμερα ως Λαός από τους αφεντάδες μας, ντόπιους και ξένους, δεν χρειάζεται να τα περιγράψουμε ούτε φυσικά να τα επαναλάβουμε. Άλλωστε καθένας μας τα ζει στην καθημερινότητά του, οπότε τι αξία θα είχε να τα ανακυκλώνουμε γενικώς και αορίστως;
Το δια ταύτα είναι το "τι κάνουμε"!
Οι απαντήσεις πολλές και διαφορετικές, όμως "τα ζητούμενα", η συλλογική τόλμη και η μαζική δράση αντίστασης, παραμένουν μάλλον ισχνά και σίγουρα κατώτερα των αναγκαιοτήτων. Κάποιοι βέβαια "κινούνται" και προς τιμήν τους επιμένουν να αγωνίζονται κόντρα στο τέλμα και το ραγιαδισμό, αλλά οι περισσότεροι εξ' ημών, αντί αυτής της επιλογής, προτιμούμε το εθνικό μοναχικό μας σπορ: τη "σιγουριά της ανάθεσης"! Παραχωρούμε τη ζωή μας σε μεσσίες/μαυρογιαλούρους με την φρούδα προσδοκία ότι ίσως έτσι... σωθούμε, χωρίς ποτέ να αναρωτηθούμε "ποιος θα μας σώσει από τους σωτήρες;"
Το... "ποιοι άλλοι αν όχι εμείς;" παραμένει ακόμη ανεκπλήρωτο με όλες τις γνωστές συνέπειες.
Το... "ποιοι άλλοι αν όχι εμείς;" παραμένει ακόμη ανεκπλήρωτο με όλες τις γνωστές συνέπειες.
Είπαμε, λοιπόν, να επιλέξουμε ένα σπάνιο ποίημα του Ευρυτάνα λογοτέχνη Ζαχαρία Παπαντωνίου (1877-1940) σαν μια συμβολική απάντηση στη στασιμότητα και την παραίτηση!
Εξάλλου καμιά φορά μια χούφτα στίχοι λένε πολλά περισσότερα απ' ότι τόμοι ολόκληροι αναλύσεων!
Ιδού:
Ο βάλτος
«Ξάδερφε!» φωνάζει ο βάλτος
στο ποτάμι. «Τι όλο τρέχεις
και σταματημό δεν έχεις;
Από μια γενιά κρατούμε.
Κάτσε λίγο να σε ιδούμε.
Στους καλούς τούς συγγενείς
να 'σαι λίγο ευγενής».
Κι είπε ο ποταμός: «Τεμπέλη
ποιος για συγγενή σε θέλει;
Μη θαρρείς πως είσαι κάποιος
έτσι ακίνητος και σάπιος;
Παρακάλεσε να φύγω
μήπως άσχημα βρεθείς.
Αν έρθω κοντά σου λίγο
χάθηκες! Θα κινηθείς».
17 σχόλια:
Το ποίημα του Ζαχαρία Παπαντωνίου μας παραπέμπει απόλυτα στις καταστάσεις που ζούμε σήμερα και στο τέλμα που μας κυκλώνει. Οι συνειρμοί και οι συμβολισμοί είναι τόσο δυνατοί που μένει κανείς έκθαμβος. Ομως μέσα από αυτούς τους στίχους ξεπηδάει σαν τα νερά του ποταμού και η λυτρωτική λύση. Η ελπίδα της ανατροπής υπάρχει πάντα και είναι εφικτή αρκεί να κινητοποιηθούμε και ο καθένας μας να αναλάβει την ευθύνη του και από κει και πέρα όλοι μαζί σαν μια γροθιά να διεκδικήσουμε τα κοινά μας όνειρα. Ιχνηλάτη μου για μια ακόμη φορά με εντυπωσίασες με την ευρηματικότητα σου και την ικανότητα σου να στέλνεις τα σωστά μηνύματα στη σωστή ώρα. Συγχαρητήρια!!
Ευρυτάνα μου, πολλά συγχαρητήρια. Το εξαιρετικό ποίημα ταιριάζει υπέροχα με τις σκέψεις σου. Να δούμε πότε ο λαός αυτός, ο βαλτωμένος, θα αρχίσει να κινείται, να ρέει, να φέρνει τα πάνω κάτω στο πέρασμά του. Καλό μήνα, φίλε μου.
΄πως το περιγράφει ο ποιητης ...έχουμε βαλτώσει!!!!
Καλό μήνα Ευρυτάνα μου ♥
Η ζωη εδειξε οτι η λογικη της αναθεσης ειναι χρεοκωπημενη.
Δεν υπαρχουν απο μηχανης σωτηρες, τελεια και παυλα.
Ο ιδιος ο κοσμος θα πρεπει να βγει μπροστα και να αγωνιστει για τη ζωη του.
Χρειάζονται πολλά, τον κόσμο για ν' αλλάξεις:
οργή κι επιμονή. Γνώση κ' αγανάκτηση.
Γρήγορη απόφαση, στόχαση βαθιά
ψυχρή υπομονή, κι ατέλειωτη καρτερία.
Κατανόηση της λεπτομέρειας και κατανόηση του συνόλου.
Μονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει πώς
την πραγματικότητα ν' αλλάξουμε.
Μπρεχτ η απόφαση
AΓΑΠΗΤΕ ΕΥΡΥΤΑΝΑ ΙΧΝΗΛΑΤΗ, ΟΜΟΛΟΓΩ ΟΤΙ Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΣΥΝΔΥΑΣΕΣ ΤΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΗ ΜΑΣ ΖΑΧΑΡΙΑ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ ΜΕ ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΣΥΓΚΥΡΙΑ ΜΕ ΕΞΕΠΛΗΞΕ ΘΕΤΙΚΑ.
ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΑΙΣΙΟΔΟΞΩ ΟΤΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΘΑ ΥΠΕΡΒΕΙ ΤΗ ΣΤΑΣΙΜΟΤΗΤΑ ΑΝ ΚΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΡΟΒΛΕΦΤΕΙ.
Έτσι ακριβώς έχει η κατάσταση, Ιχνηλάτη...
Κι ενώ οι "μεσσίες" ξεγυμνώνονται, μια που το ρούχο τους δε χωράει πια τη σαπίλα τους, είναι οι αφυπνιστές που μοιάζουν γραφικοί, συχνά δε γίνονται "κουραστικοί"...
Σωστός και διαχρονικός ο Παπαντωνίου.
Την καλημέρα μου και καλό μήνα!
ΥΓ. Ως γνωστόν, άλλωστε, "κανένα πρόβατο δε σώθηκε βελάζοντας".
Όταν έχεις διασχίσει βαλτώδη χιλιόμετρα και φτάνεις αισίως σ' αυτή τη διαπίστωση, είναι καλά. Σημαίνει πως έχεις επίγνωση της προσωπικής ευθύνης, δεν κουνάς θυμωμένα το δάχτυλο στο κενό, ούτε περιμένεις κανέναν κερατά να σε σώσει.
Το μήνυμά σου ελήφθη Ιχνηλάτη!
Έντιμο και ξεκάθαρο σαν τον αέρα στα βουνά σας.
Και ο νοών νοείτο...
Καλό μήνα εύχομαι!
..."ποιοι άλλοι αν όχι εμείς;"
Αν, λέω αν, ο καθένας δεν αναλάβει τις ευθύνες του ή καλύτερα, δεν αναγνωρίσει πως και ο ίδιος είναι μέρος του προβλήματος, θα φιλολογούμε για πολλά χρόνια ακόμα!
Το ποίημα παραστατικό όπως και η φωτογραφία σου που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από ένα πίνακα ζωγραφικής!
Καλό μήνα σε όλους!
Υπάρχουν διάφορες επιλογές για όλους μας......αγωνίζεσαι ή παραδίνεσαι στη μοίρα σου.....πάντα αυτό ήταν το ερώτημα ή το δίλημμα....όποιος διαλέγει να σκύβει το κεφάλι.......θα υποστεί και τις συνέπειες.....σκλάβος του 21 αιώνα ή ελεύθερος αγωνιζόμενος και όπου βγει.....οι δρόμοι είναι συγκεκριμένοι!!!!!!!Σωστά και όσα λες για την αρρωστημένη νοοτροπία της "ανάθεσης".....αυτή η αντίληψη είναι καρκίνωμα.....ο αγώνας και η αντίσταση είναι η υγιής απάντηση στο βάλτωμα!!!!! Μου άρεσε πολύ το ποίημα του Παπαντωνίου που δεν το γνώριζα......και συνολικά η ανάρτηση!!!!
Τέλμα, βούρκος, τέναγος, έλος, βαλτονέρι, λούτσα.
Έξι συνώνυμα για το βάλτο. Έχουμε «πλούτο» για μεταφορικές βαλτοεκφράσεις…
Συνώνυμα του ποταμού δε βρήκα.
Φτάνει ένα για να καθαρίσει τα ελόβια όντα…
Αχ βρε Ευρυτάνα ζητήματα τώρα που βαζεις....!
"η σιγουριά της ανάθεσης"...!
Πολύ μεγάλη κουβέντα φίλε. Πραγματικά εκεί κρύβεται το μυστικό της φάσης που περνάμε. Δεμένο με την έλλειψη πίστης στη συλλογική δράση και τον αγώνα. Να χτίσουμε το πρότυπο ξανά, να του δώσουμε οντότητα.
Πόσο υπέροχα ακούγονται πάντα τα λόγια του Ζαχαρία Παπαντωνίου τελικά. Ενός μεγάλου λυρικού μας ποιητή.
Καλό μήνα να σου ευχηθώ.
Εκπληκτικό ...
Και τόσο μα τόσο παραστατικό !
Κυρίως η ... απειλή ... "Θα κινηθείς"!
Μπράβο σου για τη σκέψη και την επιλογή.
OTAN Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΗ ΓΙΝΕΙ "ΠΟΤΑΜΟΣ" ΠΟΥ ΘΑ ΚΙΝΗΣΕΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΤΟ ΡΟΥ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΤΟΤΕ ΤΟ ΡΑΓΙΑΔΙΛΙΚΙ ΚΑΙ "Ο ΒΑΛΤΟΣ" ΘΑ ΔΙΑΛΥΘΟΥΝ ΚΑΙ ΘΑ ΞΗΜΕΡΩΣΕΙ ΜΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΜΕΡΑ ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΑΣ.
ΑΛΛΙΩΣ ΜΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΔΕΙΝΑ, ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ.
ΕΥΡΥΤΑΝΑ ΙΧΝΗΛΑΤΗ ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ. ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΔΥΝΑΤΑ ΦΙΛΕ!
Δεν το γνώριζα συτό το ποίημα (εκπληκτικό), μάλλον πρέπει να "ξαναδιαβάσω" Παπαντωνίου.
Θα το νικήσουμε το φόβο και θα πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας!!!
Τα χάλια μας με απογοητεύουν, τα ψέματα που μας κυκλώνουν σε κάθε βήμα με τρομάζουν. Όταν όμως βλέπω και τους καλοπερασάκηδες Ευρωπαίους να σκούζουν ψηφίζοντας φασίστες, ε, τότε, φίλε μου, εξοργίζομαι! Διότι, με το δικό τους σκεπτικό, θα έπρεπε κι εμείς να δίναμε 20% στην εγκληματική οργάνωση.
Όχι, δεν είμαστε οι χειρότεροι. Είχαμε αυταπάτες, ζούσαμε σε ροζ συννεφάκι, δανειζόμασταν, μυκονιάζαμε, αλλά δεν βγάζουμε φασίστες. Τουλάχιστον όχι ακόμη.
Να είσαι καλά.
Ευχαριστούμε για τις συμμετοχές σας στην ανάρτηση.
ΥΓ: Θα φτάσει κι η στιγμή που ο Λαός θα βρει και πάλι το δικό του φωτεινό δρόμο και τότε "θα μιλήσει" με τον τρόπο που αυτός ξέρει...
Καλή δύναμη και ψυχή βαθιά!
Δημοσίευση σχολίου