Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2018

Γιορτινή μελαγχολία...

Ήρθαν τα Χριστούγεννα! Γιορτή χαράς και αγάπης, που όμως κάποιες φορές μαζί με τη χαρά φέρνει και μερικές νότες μελαγχολίας...

Νοστάλγησα τέτοιες μέρες να επισκεφτώ το χωριό μου στην Ευρυτανία. Να θυμηθώ κάτι από τα παιδικά μου χρόνια, κάτι από τα παλιά... 

Όσο απομακρυνόμουν από την πόλη, τόσο μεγάλωνε και η προσμονή μου για να ξαναβρεθώ στα πατρικά μου...

Ανηφορίζοντας την Κάψη και αντικρίζοντας τα ευρυτανικά βουνά με τα ψηλά ελάτια ομορφοντυμένα στα ολόλευκα σαν νυφούλες, η χαρά μου ήτανε απερίγραπτη.

Φτάσαμε στην πλατεία του Καρπενησιού. Όμορφη, καθαρή, στολισμένη στα γιορτινά! Ο κόσμος φιλόξενος, καλοσυνάτος, έτοιμος να εξυπηρετήσει με τον καλύτερο τρόπο τον επισκέπτη. Όμως η Ευρυτανία δεν είναι μόνο το Καρπενήσι... 

Προχωρήσαμε για το χωριό μας. Ο βουνίσιος αέρας αναζωογονητικός, πεντακάθαρος, αρωματισμένος από το ρετσίνι και τη δροσιά από τα κλώνια των ελάτων. 

Όταν φτάσαμε στο χωριό, η εικόνα που αντίκρισα ήταν αποκαρδιωτική. Ένας μαχαλάς φάντασμα. Σπίτια ερμητικά κλειστά. Οι αυλόπορτες σφαλιστές, άλλες ξεχαρβαλωμένες τις πηγαινοέφερνε ο αέρας, σπάνια να δεις κάποιο τζάκι να καπνίζει, δείγμα ανθρώπινης παρουσίας. Το σχολείο από χρόνια κλειστό.  Και πιο πέρα, μερικά σπίτια-παλιά ερείπια, καμένα κάποτε από τους γερμανούς, ανάμεσά τους και το δικό μου.

Εγκατάλειψη!

Αχ, που είναι η Γιάνναινα με τα πολλά παιδιά, που είναι η Αγγέλω, η Στέλαινα, η Μάρκαινα, που είναι η  Νία, η Θανάσαινα, η Μήτραινα και τόσες άλλες.  

Που είναι όλα εκείνα τα παιδιά που το χειμώνα ανταμώναμε και παίζαμε στα χιόνια, φτωχοντυμένα αλλά πολύ χαρούμενα, την άνοιξη κάναμε στεφάνια με τα αγριολούλουδα, το καλοκαίρι μετά το θέρο τρέχαμε στα χωράφια να πιάσουμε πυγολαμπίδες, τα φθινόπωρα να μαζεύουμε καρύδια στις ποδιές, να τα σπάμε και να γλεντάμε.  

Τα παιδιά αυτά τα χάρηκε η ξενιτειά, όπως συμβαίνει και σήμερα με άλλα νεότερα παιδιά. Εκεί δουλέψανε, εκεί γεράσανε. Με τα τίμια χεράκια τους πλουτίσανε τα ξένα κράτη και ο πανέμορφος τόπος μας ρήμαξε, φτώχυνε περισσότερο από ανθρώπους...

Ερημιά... μόνο η φύση θέριεψε. Τα πλατάνια πύκνωσαν και δεν ξέρω αν τώρα πια τα αηδόνια στις ρεματιές κάνουν συναυλίες ή και αυτά μελαγχόλησαν.

Έτσι κάπως ξαναέφυγα από το χωριό μου. Μελαγχολική και με δάκρυα στα μάτια... 

Οι εκάστοτε κυβερνώντες με τα παχιά λόγια, που με τα "θα και τα θα" χτίζουν ανώγια και κατώγια, δεν αφουγκράζονται την πονεμένη ανάσα της Ευρυτανίας.
   
Αχ μωρέ, ένα κελάηδισμα από κάποιο μοναχικό αηδονάκι ξέρετε τι θα ΄λεγε;;;

"Αναστήστε ξανά αυτά τα όμορφα χωριά, ζωντανέψτε την πληγωμένη ύπαιθρο. Ανοίξτε δουλειές, δώστε πραγματικά κίνητρα για παραγωγή και δραστηριότητες με σεβασμό στη μητέρα φύση και όχι βιβλική καταστροφή με ανεμογεννήτριες. Να εργαστεί ο κόσμος και η νεολαία, να μην ξενιτεύονται ξανά τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Αξιοπρεπή εργασία, όχι ψίχουλα και ελεημοσύνη. Ο λαός μας δεν είναι ζητιάνος, έχει υπερηφάνεια. Δώστε ζωή στην ξεχασμένη ορεινή Ελλάδα, νοικοκυρέψτε τον τόπο μας..."

17 σχόλια:

Aris είπε...

Ιχηλατη, χαιρομαι να διαβαζω τις αφηγησεις της κυρα λενης που φιλοξενεις στο μπλογκ. Βγαζουν ζωντανια, συναισθημα και ψυχη. Καλες γιορτες.!!

Καλεσμενιώτης είπε...

Τι να πει κανείς για την Κυρά Λένη ,κάθε αφηγημά της βάλσαμο στη ψυχή και στην καρδιά ολων μας που ζήσαμε κάποτε στα Ευρυτανικά χωριά!!!Να εισαι καλά Κυρά Λένη....εχεις πολλά να μας πεις ακόμα που σίγουρα τα χρειαζόμαστε!!!

PHOTO ΤΙΤΛΟΙ είπε...

Με καθαρό νου και ανοιχτή καρδιά μίλησε η κυρα-Λένη!

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Δε θα κάνω καμιά αποκάλυψη αν πω ότι οι μέχρι τώρα πολιτικές έχουν ρημάξει την ύπαιθρο και μένουν διαχρονικά αδρανείς απέναντι στο μαρασμό της. Δυστυχώς έχει ριζώσει τόσο η αντίληψη του αθηναιοκεντρικού κράτους που κοντεύουμε να τη θεωρούμε φυσική και τη μόνη δεδομένη. Ακόμα και τόση κρίση δεν κατάφερε να το μεταστρέψει αυτό. Ας ελπίζουμε στις συλλογικότητες, στις άσβεστες συνειδήσεις εμπνευσμένων ανθρώπων, στις όποιες και όσες προσπάθειες γίνονται στην αντίθετη κατεύθυνση.

Άρης Άλμπης είπε...

Τραγούδια, γέλια κοριτσιών, μαλώματα μανάδων,
βελάσματα, χουγιάσματα, φλογέρες των τσοπάνων,
σαν άχυρα σκορπίσανε μέσα σε καταιγίδα,
σιωπή απλώθηκε βαθιά. Υπάρχει πια ελπίδα;

Οι άνθρωποι που έφυγαν στης φτώχειας τον αιώνα
κι έπεσαν δίχως όνειρο στου πλούτου τον αγώνα,
τις ρίζες τους ζητούν ξανά, τ’ απλά που έχουν χάσει,
ρίχνουν τα μάτια στα βουνά, στον ήλιο και στα δάση.

άγριο κυκλάμινο είπε...

Η διήγηση της κυρίας Ελένης είναι πολύ αληθινή και με πολύ συναίσθημα. Είναι λυπηρή η εικόνα της εγκατάλειψης στα χωριά της πανέμορφης Ευρυτανίας και η Πολιτεία παραμένει εντελώς απούσα. Με ένα τέτοιο μοναδικό φυσικό κάλλος που διαθέτει ο νομός, εάν γινόταν κάποια σοβαρή προσπάθεια από το Κράτος, δηλ. να δοθούν ουσιαστικά κίνητρα σε νέους ανθρώπους ούτως ώστε να δημιουργηθούν κάποιες μικρές παραγωγικές μονάδες με οικολογικό προσανατολισμό, τότε θα μπορούσε αντιστραφεί αυτή η θλιβερή πορεία της ερήμωσης και του μαρασμού. Αλλά τι να περιμένεις από τις κυβερνήσεις με τα σκάνδαλα, τις μίζες, και την έλλειψη κοινωνικής πολιτικής. Τα ακούμπησαν όλα στους ευρωπαίους τοκογλύφους και τους δικούς μας μεγαλοκαρχαρίες και για το λαό φοροληστεία και ανεργία. Μακάρι κάποια στιγμή να συνειδητοποιήσουμε ως λαός ότι τίποτα δεν μπορεί να περιμένουμε πλέον από σωτήρες και να πάρουμε την κατάσταση στα δικά μας χέρια.
Εύχομαι σε όλους καλές γιορτές με υγεία και αισιοδοξία.

Giannis Pit. είπε...

Μια διήγηση που είναι "κατηγορώ" για την ερήμωση της Ελληνικής γης. Για τον εξανδραποδισμό, κατ' ουσίαν, χιλιάδων Ελλήνων από τα σπίτια τους. Για τον μαρασμό της γης και της παραγωγής.
Αστικοποίηση άναρχη, αρρωστημένη, σάπια. Μια γη ικανή να θρέψει γενιές και γενιές παραμένει χέρσα και εγκαταλειμμένη για να τρώμε λεμόνια απ την Νότια Αφρική και σταφίδα απ την Κίνα και καρύδια απ την Ουκρανία.
Ευρώπη σου λέει ο άλλος και τρέχουν τα βρωμερά του σάλια στο κοστούμι.
Ίσα ρε λαμόγια.

Ευρυτάνα, Καλά Χριστούγεννα φίλε μου στην περήφανη γη σου.

doctor είπε...

ΖΩΝΤΑΝΙΑ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ.
ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΝΕΡΓΙΑ Η ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ.
ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ ΜΕ ΣΕΒΑΣΜΟ ΣΤΗ ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΝΕΜΟΓΕΝΝΗΤΡΙΕΣ.
Η ΑΞΙΑΓΑΠΗΤΗ ΚΥΡΑ ΛΕΝΗ ΕΙΠΕ ΜΕ ΕΝΑ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΣΟΦΟ ΤΡΟΠΟ ΟΣΑ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ Η ΑΠΟΦΕΥΓΟΥΝ ΝΑ ΠΟΥΝ ΠΟΛΛΟΙ ΔΗΘΕΝ ΑΝΑΛΥΤΕΣ.
ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΜΟΥ.

Λαμπρινή είπε...

Υπέροχο κείμενο πέρα για πέρα αληθινό .
Μπράβο

Άιναφετς είπε...

Καλά Χριστούγεννα Ευρυτάνα μου και πώς να μην είναι μελαγχολικά, με τις τόσο ποιοτικές και τρυφερές αφηγήσεις της κυρά Λένας! 😍 😘

Φυσιολάτρης! είπε...

Καταπληκτική η διήγηση της κυρά Λένης....εξαιρετική και η φωτογραφία!!!!!!!!

Μαρία Κανελλάκη είπε...

Με άφατη συγκίνηση διάβασα την κραυγή της κυρα-Λένης. Οι ευχές μας είναι δεδομένες να ξαναζωντανέψει η επαρχία και τέτοιοι ευλογημένοι τόποι σαν τα μέρη σου. Μακάρι αυτό να είναι και στη συνείδηση των ανθρώπων που κατάγονται από εκεί, να οργανωθούν, να δουλέψουν και να διεκδικήσουν τη συνεισφορά της πολιτείας για να ξαναστήσουν τις υποδομές και τις καλλιέργειες. Συνυπογράφοντας και το σχόλιο του Γιάννη, είναι και δική μας ευθύνη σαν καταναλωτές, να επιλέγουμε ντόπια προϊόντα από εγχώριους συνεταιρισμούς και παραγωγικές μονάδες. Θέλει δουλειά πολλή, αλλά έχουμε τη "μαγιά", τη μάνα γη. Ευρυτάνα, τις εγκάρδιες ευχές μου για τη χρονιά που έρχεται. Να σου φέρει υγεία, καλοτυχία και δημιουργικές "ιχνηλασίες"!

Woman in Blogs είπε...

Μελαγχολήσαμε κι εμείς...
Εύχομαι καλή χρονιά, με υγεία και χαρά.

Eva Neocleous είπε...

Πόσο όμορφα τα λέει η κυρά Λένη!Και πόσο δίκιο έχει!
Καλές γιορτές και καλή συνέχεια με τις εξαίρετες αναρτήσεις σας!

magda είπε...

Σου εύχομαι ολόψυχα Ευρυτάνα καλή χρονιά, με υγεία, χαρά και εκπλήρωση των προσδοκιών σου!
Η ανάρτηση σου, όπως πάντα, εξαιρετική!

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...

Μια ζεστή αγκαλιά με ευχές στην Ευρυτάνισσα κυρά Λένη γι' αυτό το εξαιρετικό κείμενο με τα τόσο σπουδαία μηνύματα που χάρισε στο blog μας.
Επίσης ένα θερμό ευχαριστούμε προς όλους εσάς για τις επισκέψεις και τα όμορφα σχόλιά σας.

Aris είπε...

Το διαβασα σημερα ξανα, το ειχαν αναρτησει στα "Αγραφιωτικα νεα".
Μεγαλες αληθειες..!