Κυριακή 28 Απριλίου 2013

Γολγοθάδες…


Ξέρω ξενιτεμένε μου αδερφέ, ότι μέρες που είναι, η σκέψη σου φτερουγίζει σ’ εκείνο το καπνισμένο φτωχοκάλυβο με τα σφαλιστά παράθυρα και τη χορταριασμένη αυλή. Βλέπεις, ο νους δεν γνωρίζει σύνορα μήτε φραγμούς κι ας κάνει πολλές φορές επίμονες στάσεις στα κρύα λιμάνια των αποχαιρετισμών, στα λευκά σαν φτερά αγγέλων μαντήλια, στην τρεμάμενη αγκαλιά της μάνας, στα απαλά ροδοδάχτυλα της κοπελιάς που δεν έλεγαν να ξεγλιστρήσουν μέσα από το δικό σου το χέρι…
Πάει καιρός που πήρες των οματιών σου για τα σκλαβοπάζαρα της ξενιτιάς, στην Αμερική, στον Καναδά, στην Αυστραλία, στη Γερμανία. Και η Ελλάδα των «νικητών», των καταστροφών, των διωγμών, της ορφάνιας και της φτώχειας, χάραξε και το δικό σου πικρό δρόμο του μισεμού. «Ποτέ δεν απόσωσες ακέριο έν' άσπρο καρβέλι χαράς στη ζωή σου» που λέει κι ο δικός μας ο ποιητής, ο μπάρμπα Μιχάλης μας. Και το γύρεψες αλλού, μακριά. Ξεμάκρυναν και τα χρόνια, γιόμισαν βάτα κι αγκάθια οι δρόμοι της επιστροφής. Βλέπεις, υπάρχουν κι άλλοι «Γολγοθάδες», πιότερο γήινοι κι απόλυτα ανθρώπινοι. Είναι αυτοί που ο σταυρός του προσωπικού μαρτυρίου δεν περνά μέσα από τας γραφάς, αλλά από φωτεινές λεωφόρους με πανύψηλους ουρανοξύστες. Εκεί που τα όνειρα συνθλίβονται ανάμεσα σε τεράστιες στοίβες με άπλυτα πιάτα και τα δάκρυα πνίγονται σε ατέλειωτα μοναχικά νυχτέρια σε αγέλαστα εργοστάσια…
Ξέρω ξενιτεμένε μου αδερφέ, ότι πάντα λαχταράς να γυρίσεις σε τούτο το μακρινό Ευρυτανοχώρι της πρώτης σου νιότης, κρατώντας σαν έπαθλο τον τίμιο κόπο μιας μαχόμενης μα και λεηλατημένης ζωής. Ξέρεις κι εσύ ότι καμιά χήρα μάνα δεν θα σε περιμένει πια. Έφυγε με τον καημό κρατώντας στο λιγνό της χεράκι εκείνο το κομποδιασμένο απρομάντηλο με το φυλαχτό που σε καρτεράει ακόμη. Τα παιδικά πρόσωπα των αδερφών σου ρυτίδιασαν και τ’ ανιψάκια πέρασαν στα πανεπιστήμια. Οι παλιοί φίλοι μεγάλωσαν πολύ, άσπρισαν και σοβάρεψαν. Κι η κοπελιά έγινε γιαγιά…
Αλλά να θυμάσαι αδερφέ, μέρες που είναι, πως δεν θα διαλέξουμε να πιούμε το μαύρο κρασί της λησμονιάς, μα τ’ άλλο, το κόκκινο της θύμησης. Να ξέρεις ότι όσα μολόγησες στα παιδιά σου για τούτο το φτωχό ορεινό χωριουδάκι που πρωτάνοιξες τα μάτια σου, τα διηγήθηκαν κι άλλοι στα δικά τους τα παιδιά. Γι’ αυτό και όλοι μας σε καρτεράμε πάλι, και σένα και τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου. Στον τόπο σου, στο καλύβι σου, στα χώματά σου. Ν’ ανοίξουμε τα παραθύρια, να μπει ο ήλιος, να  φωτίσει κι εκείνη τη σκονισμένη γωνιά στο τραπέζι…    

Αφιερωμένο από το blog μας στα αδέρφια, τους συγγενείς και τους φίλους Ευρυτάνες της διασποράς.


17 σχόλια:

ARTEKRAN είπε...

Γεια σου φίλε Ευρυτάνα. Με τις αναρτήσεις σου, προ πάντων τις τελευταίες, οργώνεις και σπέρνεις στην ψυχή και στη σκέψη μας, όχι απλά και μόνο τα ανεκτίμητα και πανάρχαια ιδανικά, αλλά και την προτροπή για αγώνα υπεράσπισής τους. Αγάπη για την πατρίδα και αγώνας για την υπεράσπιση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της δικαιοσύνης και της ελευθερίας. Νάσαι καλά φίλε μου.
Σου εύχομαι Χρόνια Πολλά και Καλό Πάσχα.

Aris είπε...

Παλιε φιλε ιχνηλατη, ευχομαι αυτα τα χαρτινα καραβια που πλαθεις με την πενα σου , τα γεματα με συναισθηματα και αξιες , να τα ταξιδεψουν τα ευρυτανικα ποταμια μακρια, περα απο τους ωκεανους και να φτασουν στης γης τα περατα να τα διαβασουν οι ξενητεμενοι μας.
Νασαι καλα.

VAD είπε...

Καλή Μεγαλοβδομάδα ευχομαι,
Καλό Πάσχα...
από εναν πρωήν ξενιτεμένο :),
σε λάθος τάιμινγκ επέστρεψα,ρε γμτ :(

dimosf είπε...

Καλές Γιορτές φίλε! Έτσι να μας γεμίζεις πάντα με τέτοια "δώρα"!

λεύτερος είπε...

Αχ, της ξενιτειάς τα βασανα....
Ευρυτάνα ιχνηλατη σε ευχαριστούμε για αλλη μια φορά.
Καλες γιορτες και καλη αντάμωση στα χωρια μας το καλοκαίρι.

PHOTO ΤΙΤΛΟΙ είπε...

Βλέπεις, υπάρχουν κι άλλοι «Γολγοθάδες», πιότερο γήινοι κι απόλυτα ανθρώπινοι. Είναι αυτοί που ο σταυρός του προσωπικού μαρτυρίου δεν περνά μέσα από τας γραφάς, αλλά από φωτεινές λεωφόρους με πανύψηλους ουρανοξύστες. Εκεί που τα όνειρα συνθλίβονται ανάμεσα σε τεράστιες στοίβες με άπλυτα πιάτα και τα δάκρυα πνίγονται σε ατέλειωτα μοναχικά νυχτέρια σε αγέλαστα εργοστάσια…


!!!

doctor είπε...

ΑΓΑΠΗΤΕ ΕΥΡΥΤΑΝΑ ΚΑΘΕ ΝΕΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΣΟΥ ΣΥΝΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ ΣΕ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ!!!

ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΜΕ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕΣ ΜΕ ΤΟ ΒΑΘΥ ΣΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΣΜΟ ΤΩΝ ΓΡΑΦΟΜΕΝΩΝ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΟΧΗ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΟΥ ΣΤΑ ΒΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΞΕΝΙΤΕΜΕΝΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΜΑΣ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΜΙΛΙΑ ΜΑΚΡΙΑ ΜΑΣ.

Dennis Kontarinis είπε...

Καλησπέρα φίλε μου Ιχνηλάτη.
Δεν είμαι Ευρυτάνας ξενητεμένος. Όμως είμαι ένας Έλληνας ξενητεμένος που με έστειλαν στην ξενητιά μου όλα όσα αναφέρεις στα γραφτά σου. Σαρανταδύο χρόνια τώρα με τρώει το μαράζι της επιστροφής αλλά επιστροφή δεν υπάρχει. Έχουμε ρίξει Άγκυρες εδώ - ο τίτλος του πρώτου μου βιβλίου - που εύκολα δεν σηκώνονται. Όμως όλες τις παρακαταθήκες μου τις έχω αποθηκέψει σε παιδιά και εγγόνια.
Μ΄έκανες και δάκρυσα φίλε. Όμως νάσαι καλά.
Χρόνια σου πολά. Σε σένα και σε όλους που περνάνε από τούτο το σπιτικό σου εύχομαι καλή Ανάσταση κι΄ένα χαρούμενο Ελληνικό Πάσχα.

E.- είπε...

Συγκινητικό, τρυφερό,
κι όπως πάντα εξαιρετικό...
και σ΄ευχαριστούμε που σκέφτηκες κι εμάς, εδώ τα "ξένα" μέρη ...

΄Ομως, υπάρχουν Γολγοθάδες και γολγοθάδες. Αυτοί που κρύβουν σωτηρία κι αυτοί... που σωτηρία δεν βλέπεις...

Καλά σου βράδια
Ε.-

Φυσιολάτρης! είπε...

Κι αν...... "ξεμάκρυναν και τα χρόνια".....κι αν....."γιόμισαν βάτα κι αγκάθια οι δρόμοι της επιστροφής"........όπως τόσο εύστοχα γράφεις με αυτό το μοναδικό σου τρόπο φίλτατε Ευρυτάνα ιχνηλάτη .....ΔΕΝ ξεχνάμε τα ξενιτεμένα μας αδέρφια!!!!!!!

Συγχαρητήρια μέσα από την καρδιά μου!!!!!!!!

Eva Neocleous είπε...

Ευρυτάνα,
ξεχειλίζει από ευαισθησία και τρυφερότητα το γράψιμό σου.Όπως ταιριάζει στους αποδέκτες...
Ποιος το περίμενε πως οι γολγοθάδες θα μεγάλωναν και πως αντί να έρθει η ώρα της επιστροφής για τους ξενιτεμένους μας,ολοένα και πιο πολλοί παίρνουν το δρόμο του μισεμού...
Να΄σαι καλά και Καλό Μήνα!

BloG-_o_-SatIRuS είπε...

Ευχές και δύναμη σε όλους τους ξενιτεμένους

Μαρίνα Διαμαντοπούλου είπε...

Μετά τον Γολγοθά να έρθει η Ανάσταση για τον καθένα, και για όλους!
Καλή Λαμπρή! Χρόνια Πολλά!

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...

Να είστε όλοι καλά.
Την αγάπη μας σε όλα τα ξενιτεμένα μας αδέρφια. Καλή επιστροφή!

ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΑΠΠΑΣ είπε...

Όπου και να βρισκόμαστε αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν ομορφότερες μέρες, οι μέρες κείνες όπου ο "ψαράς θα γράφει ποιήματα και ο ποιητής θα ψαρεύει"


Πατρίδας μας όλη η Γη... Αλλά σαν το Βελούχι και τα Άγραφα δεν έχει!!!

antonis_k11 είπε...

Πολύ ωραία φωτό φίλε ιχνηλάτη που αναδύει στη σκέψη μας ποικίλα συναισθήματα, κυρίως θλίψης λόγω εγκατάλειψης και χαμένων μεγαλείων που δεν προσδοκούμε αντικειμενικά πλέον στην αναγέννησή τους!
Το σπίτι στη φωτό έχει φτιαχτεί από τους πρώτους "αμερικάνους" του χωριού μας (ονόματι Σαρρής_χωριό Χρύσω) που διέπρεψαν τότε και επέστρεψαν αφήνοντας απογόνους στα ξένα που συνεχίζουν την επαφή με το χωριό μας, όλο και πιο αραιά πια, όπως είναι φυσικό για τους 3ης, 4ης κ.ο.κ γενιάς απογόνους!
Πολλοί "αμερικάνοι" έχτισαν υπέροχα σπίτια πέτρινα τριώροφα που δυστυχώς τα έκαψαν όλα οι Ιταλοί το 1942 ....

Μάκης είπε...

Οι δρόμοι για τους Γογλοθάδες, ατέλειωτοι, πνιγμένοι στ’ αγκάθια και στ’ ασφοδέλια, στα κλάϊματα και στα μοιρολόγια, σμιλεμένοι στης απαντοχής τ’ αμόνι, χαραγμένοι στης ρυτίδας τη χαρακιά….
Για ποιόν να πρωτοστάξει το δάκρυ-σπονδή, κορφολογώντας μια-μια τις λέξεις-καρφιά σε τούτη την κατάθεση ψυχής;
Σε ποιο σταυροδρόμι λυρικής κραυγής να ξαποστάσει ο πονεμένος νους;
Σε πόσα Αχ! ν’ ανάψει αγιοκέρι η καρδιά;
Σε πόσα Ωχ! ν’ απλώσει μαντήλι παρηγοριάς η Λάχεση;
Σε ποια θύμηση ο ξενιτεμένος να δώσει το ρόλο της Κορυφαίας, στο δράμα που έστησε στην ορχήστρα της ζωής, καρτερώντας την Ανάσταση και την Κάθαρση;
Σε ποιόν ν’ αφιερώσει όσα σκεφτόταν ο Ανδρέας Κάλβος;
«Ας μη μου δώση η μοίρα μου
εις ξένην γην τον τάφον
Είναι γλυκύς ο θάνατος
μόνον όταν κοιμόμεθα
εις την πατρίδα».
Ακευσώ