"Ο Λάμπρος ήρθε στο μάθημα και προχτές και χτες και σήμερα.
Κοιτάζει το ρολόγι του κι έρχεται ταχτικά την ίδια ώρα. Το ρολόγι του Λάμπρου είναι μια ξερή αγριαχλαδιά. Στις δέκα το πρωί πέφτει ο ίσκιος της απάνω στο σημάδι. Τότε ξεκινά ο μαθητής τρέχοντας κι έρχεται στο Δημητράκη.
Δόξα σοι ο Θεός, τα γίδια την άλλη φορά τα μάζεψε, εκτός απὸ ένα. Ένα τραγάκι, ένα μαύρο τραγάκι, δεν μπόρεσε να το βρη πουθενά.
Όταν το είπε του παππού, τον έπιασε μεγάλος θυμός.
«Να πας πίσω να μου βρης το τραγάκι. Ότι έχω κείνο το μικρό, δεν έχω όλο το κοπάδι!»
Ο Λάμπρος την άλλη μέρα πρωί πρωί πήγε πίσω, κι άρχισε ν’ ανεβαίνη πάλι όλους τους γκρεμούς. Έψαξε στους θάμνους, έριξε πέτρες παντού, σφύριξε, φώναξε «τσεπ! τσεπ! τσεπ!» τίποτα. Είχε απελπιστή.
Τη στιγμή που κίνησε να φύγη, το τραγάκι πρόβαλε απὸ μια πράσινη τούφα. Ούτε κινήθηκε ούτε βέλαξε· μόνο τον κοίταξε.
Ήταν ξεχασμένο μέσα στο άγριο κλαρί. Μια νύχτα έζησε στο πουρνάρι και στην κουμαριά, και ξέχασε και κοπάδι και βοσκό.
Ο Λάμπρος το κυνήγησε λίγο, το τσάκωσε απὸ το πίσω πόδι με την γκλίτσα του, το πήρε στον ώμο και το έφερε πίσω.
Όταν το είδε ὁ Γεροθανάσης χάρηκε, μ’ όλες τις έξι χιλιάδες τα ζωντανά του.
Αφού το άρπαξε απὸ τα μικρά του κέρατα και τὸ έφερε στα γόνατά του, φώναξε τάχα σα θυμωμένος:
«Φέρε γρήγορα το μαχαίρι να το σφάξω».
Το τραγάκι βέλαξε: «μέε..μέεεε..» Και το χνότο του, καθώς άνοιξε το στόμα, μοσκοβόλησε απὸ το άγριο κλαρί.
«Τι είπες;» φώναξε ο Γεροθανάσης, σηκώνοντας το χέρι σα να κρατούσε τάχα μαχαίρι. «Να μη σε σφάξω είπες; Όχι, θα σε σφάξω, τώρα κιόλας! Στις μυρουδιές μού ξεχάστηκες, ε; Άγγιχτη κουμαριά μούθελες! Ας είναι, ας έχης χάρη σήμερα. Ξέρω γω! θα σε σφάξω στο γάμο της Αφρόδως».
Έτσι είπε και τ’ απόλυσε να πάη μαζί με τ’ άλλα.
Όχι, δε θα το σφάξη ούτε στο γάμο της Αφρόδως. Ας είναι άταχτο· ξέρει όμως να κυνηγά τις ευωδιές· ξέρει να βρίσκη το άγγιχτο κλαρί.
Ο Γεροθανάσης το έχει στην καρδιά του. Μια μέρα φαίνεται πως θα το κάμη κεσέμι!"
(από το εμβληματικό αναγνωστικό «Τα ψηλά βουνά» του Ευρυτάνα λογοτέχνη Ζαχαρία Παπαντωνίου. Ήταν το πρώτο αναγνωστικό που γράφηκε στη δημοτική γλώσσα εν έτει 1918)
15 σχόλια:
Ήταν ατίθασο γι' αυτό το αγαπούσε ο περήφανος ευρυτάνας βοσκός.
Καταπληκτικό ανάγνωσμα τα Ψηλά Βουνά........βαθιά οικολογικό......... ανθρώπινο........ διδακτικό.........!!!!!!!
Όσο κι αν ακούγεται σαν αντίφαση ο τσοπάνης είναι πάντα δεμένος με τα ζωντανά του. Είναι μέσα στη λειτουργία της σχέσης φύσης ανθρώπου.
Τι όμορφη παραβολή αυτή με το ατίθασο τραγάκι που έμελλε να γίνει μπροστάρης του κοπαδιού. Πόσο συνυφασμένη ήταν η πένα του Παπαντωνίου με το αδάμαστο πνεύμα της ευρυτανικής γης!...
Πολύ ωραίο.
Πολύ τρυφερή ιστορία που μας διδάσκει ότι κάποτε δείχνουμε κι εμείς τα καλά μας αισθήματα σε κάποιο πλάσματακι της φύσης που από μόνο του μας δείχνει τη χάρη του και μας συγκινεί. Είναι σαν ένας πίνακας ζωγραφικής που δεν θέλεις να του αφαιρέσεις κάποιο στοιχείο!!!!
Περιεχει και πολλους συμβολισμους το κειμενο του Ζαχαρια.!!
Τι ωραίο περιγραφή!! Το τραγάκι με την τσαχπινιά του κέρδισε μικρούς και μεγάλους. Αξίζει να διαβαστεί από τα μικρά μας εγγόνια!!!
Όμορφο, τρυφερό, νοσταλγικό. Κοιτάζεις τα ονόματα της συντακτικής επιτροπής και σε πιάνει ένα δέος. Μορφές πνευματικές μεγάλες με προσφορά στο λαό μας.
Και βέβαια με τους συμβολισμούς του.
Καλησπέρα Ευρυτάνα, φίλε μου.
Πολύ το αγαπάω αυτό το blog.
Θα ήταν πολύ χρήσιμο να διδάσκονται και στα σημερινά σχολεία αυτά τα βιβλία. Αλλά όπως έχω ξαναπεί δεν θέλουν να καλλιεργείται η ευγένεια της ψυχής στα παιδιά αλλά η αγριότητα και η άσκοπη βία μεταξύ τους. Είναι και αυτή μια τακτική του καθεστώτος.
Μου θύμισε το μακαρίτη τον παππού μου που είχε κάποτε ένα αρνάκι που το αγαπούσε σαν παιδί του και γι αυτό ποτέ δεν το πείραξε. Ητανε ένας καλωσυνάτος άνθρωπος..
Αθάνατος Παπαντωνίου!
Μέγας λογοτέχνης. Μέσα στην ευαισθησία τής φυσιολατρίας μπορεί να διακρίνει ο προσεκτικός αναγνώστης σιωπηλούς, πολιτικής αξίας, υπαινιγμούς.
Ευχαριστούμε για τις επισκέψεις και τα σχόλια στην ανάρτηση.
Η ζωή του βοσκού, του γεωργού είναι αφάνταστα δύσκολη ακόμα και τώρα που υπάρχουν και οι ευκολίες της τεχνολογίας, ο καθένας μπορεί να φανταστεί πως ήταν τον καιρό που γράφτηκε τούτο το κείμενο. Είχε όμως και ανθρωπιά , προσγείωση καί απίστευτη εσωτερική ειρήνευση. Σήμερα, Σήμερα αυτά τα αναγνώσματα αντικατασταθηκαν με συνταγές μαγειρικής και δεν φταίει η μαγειρική αλλά οι προτεραιότητες.
Δημοσίευση σχολίου