Η ατόφια ορεινή Ελλάδα
με τους βουβούς ψιθύρους της
επιμένει να αναβλύζει
από τα σιωπηλά χαλάσματα
παλιών πέτρινων σπιτιών,
σαν ανάσα γλυκόπικρης ανάμνησης
που θωπεύει τρυφερά
τις πληγές της προγονικής γης.
Φευγαλέο παράπονο οι μνήμες
δραπετεύουν στον ουρανό
από εστίες που δεν καπνίζουν πια
σε μία αχαρτογράφητη πορεία
προς τους αγγέλους της θύμησης,
στα αγαπημένα γεροντάκια
που από τη γειτονιά των αιθέρων
υφαίνουν αγάπη και χαμόγελο
όπως τότε...
(Στο παλιό μισογκρεμισμένο σπιτάκι του αείμνηστου μπάρμπα Μήτρου και της Βασιλικής του στον, έρημο πια, συνοικισμό Παλιοχώρι στο Καλεσμένο της Ευρυτανίας.)
20 σχόλια:
Το διαβάζω αργά.....λέξη προς λέξη.....και πάω ταξίδι και στις δικές μου μνήμες...στο δικό μου χωριουδάκι....σε κείνους που μας λείπουν....
E ρε ιχνηλάτη...!!!!!!
Ξεχασμένη Ελλάδα..
Αλλά όχι απ' όλους!
ΜΕ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕΣ ΠΟΛΥ ΦΙΛΤΑΤΕ ΕΥΡΥΤΑΝΑ.
ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΤΟΣΟ ΟΜΟΡΦΑ ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΣ.
ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΤΗΣ ΘΥΜΗΣΗΣ
ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΓΕΡΟΝΤΑΚΙΑ ΜΑΣ.
ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ.
Ο χρόνος κι η φθορά του
Πόσο πικρή η ερημιά!!!
Καλό μήνα Ευρυτάνα μου
Μια Ελλάδα που πεθαίνει εκεί μόνη στα κακοτράχαλα βουνά.
Από τα πιο αισθαντικά και συγκινητικά κείμενα αφιερώματα ζωής που διάβασα τελευταία Ευρυτάνα μου.
Με συγκίνησες.
...σιωπηλά χαλάσματα...
...υφαίνουν αγάπη και χαμόγελα...
Τα λόγια σου αγαπητέ ιχνηλάτη *ξυπνούν* τις ψυχές μας.
Επίσης το σχόλιο του φυσιολάτρη με εκφράζει απόλυτα.
Να είστε όλοι πάντα φωτισμένοι...
Και καλό μήνα.
Εξαιρετικό το συγκινητικό σου κείμενο, αγαπητέ μου Ευρυτάνα.
Κάθε φορά που πλησιάζουμε τα σιωπηλά χαλάσματα, ακούμε τους βουβούς ψιθύρους αυτών των κάποτε ζωντανών σπιτιών:
Έρημο στου καιρού την κρίση
και αφημένο ορφανό,
χωρίς φωτιά μες στους χειμώνες,
μαραζωμένο καρτερώ.
……………………………………………………
Μαζί με τους απλούς ανθρώπους
στα βάσανα και στις χαρές,
κι εμείς οι πέτρινοι οι τοίχοι
νοιώθαμε να ’μαστε ψυχές.
Συγκίνηση και δέος στα απομεινάρια του ερειπωμένου σπιτιού τους. Ευλαβικό προσκύνημα στο ερημωμένο τοπίο, μέσα απ' τα συγκλονιστικά σου λόγια και την καθηλωτική φωτογραφία. Σαν να ήταν δικοί μας άνθρωποι...
Καλό μήνα Ευρυτάνα!
ΕΥΡΥΤΑΝΑ ΙΧΝΗΛΑΤΗ ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ ΣΤΗ ΓΡΑΦΗ ΣΟΥ!!!
ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ, ΜΠΡΑΒΟ ΠΑΛΙΚΑΡΙ.
Aληθινό,υπέροχο!
Καλό μήνα, καλές γιορτές!
Το οποιοδήποτε σχόλιο μου, θα μοιάζει φτωχό μπροστά στην τόσο συγκινητική αφήγηση, καθώς και στην εύγλωττη φωτογραφία σου, φίλε μου Ευρυτάνα!
Την τέχνη της γραφής, την κατέχεις άριστα!
Καλό μήνα!
Ευρυτάνα το αφιέρωμα σου στα γεροντάκια που "έφυγαν" είναι βαθιά συγκινητικό. Κοιτάζω και τη φωτογραφία σου και νιώθω όλα αυτά τα συναισθήματα που ξεδιπλώνεις με τη θαυμαστή σου πένα, σαν να είμαι κι εγώ εκεί και αφουκράζομαι τους βουβούς ψίθυρους και τις μνήμες,φευγαλέα παράπονα από μια αλλοτινή εποχή που τα χωριά μας ήταν γεμάτα ζωή και καρτερούσαμε τότε και εμείς σα μικρά παιδιά να γεμίσουμε εικόνες και να πάρουμε τη ζεστή αύρα των παππούδων και των γιαγιάδων μας. Λυπάμαι για πολλά από τα σημερινά παιδάκια των πόλεων που δεν βιώνουν αυτές τις σημαντικές για τη ζωή τους εμπειρίες αφού τα περισσότερα χωριά έχουν πια ερημώσει........
Ξανάχτισα το σπιτικό με υλικό τους στίχους σου... Η ζωή του μπαρμπα-Μήτρου και της Βασιλικής του, ξετυλίχτηκε μεμιάς, έγινε άνεμος, χάιδεψε το δεντράκι, το χορτάρι και σκόρπισε στο βουνό...
Καλό μήνα να 'χεις, Ιχνηλάτη!
Αυτοί οι βουβοί θόρυβοι που βγαίνουν απ'τα χαλάσματα κάνουν τον μεγαλύτερο θόρυβο όταν βρεθείς όχι μόνο κοντά τους αλλά και μέσα τους... υπέροχη ποίηση!
Αυτα τα σιωπηλα χαλασματα ειναι πραγματικα.. παλατια της μνημης.
Μπραβο ορε Ευρυτανα, οι συνταρακτικοι στιχοι σου ηταν το καλυτερο μνημοσυνο για εκεινα τα γεροντακια.
Οι βουβοί ψίθυροι εδώ μετουσιώθηκαν σε υπέροχη ποίηση!
Συγκινητικοί οι στίχοι, γεμάτοι συναισθήματα..και να σα να είδα για δευτερόλεπτα την εστία που δεν καπνίζει πια, αναμμένη ξανά!
Καλό μήνα!
"φευγαλέο παράπονο οι μνήμες"..
μου έβγαλε μια ευλογία..
καλημέρα και καλή εβδομάδα
Φίλες και φίλοι, σας ευχαριστούμε εγκάρδια.
Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω την συγκίνηση μου διαβάζοντας το αφιέρωμα και βλέποντας την φωτογραφία!!Σε ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου Ευρυτάνα για την δυνατότητα που μου έδωσες να πάω χρόνια πολλά πίσω, να ξαναζήσω στιγμές μοναδικές εκεί ακριβώς που βρίσκεται το γκρεμισμένο σπιτάκι....κάπου ίσως να υπάρχει ακόμα ένα ξεθωριασμένο πακέτο τσιγάρα ''Πρώτο- γλυκόπιοτο''αγαπημένα του Μπάρμπα Μήτρου...!!!
Υποκλίνομαι!!! Στήνουν γλυκόπικρο χορό οι λέξεις σου στο θυμητάρι -εικονοστάσι της γκρεμισμένης ζωής...Κι αν σκεφτείς ποια ροζιασμένα χέρια το είχαν χτίσει η συγκίνηση μεγαλώνει πολύ! Ήτανε τότε που το χώμα κ η πέτρα μαζί με το ξύλο γίνονταν ένα με τα αδύνατα λιπόσαρκα κορμιά των αγαπημένων προγόνων μας!
Δημοσίευση σχολίου