Ευρυτανία : το οξυγόνο μας είναι ο αγώνας για το δίκιο!

φωτο: Μάριος Αποστόλου

Από το Καρπενήσι ως το Κρίκελλο και τη Βαλαώρα ένα τεντωμένο νήμα μνήμης και αλληλεγγύης!!!

1) ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΟ ΚΑΡΠΕΝΗΣΙ!

Μία συγκλονιστική ανεπανάληπτη συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε στις 28/2/2025 στο Καρπενήσι στα πλαίσια της Πανελλαδικής Απεργίας για τα Τέμπη. Μία συγκέντρωση ιστορική, με αγωνιστικό πάθος και λαϊκό παλμό, απόλυτα επιτυχημένη για τα δεδομένα της πόλης μας καθώς πάνω από 2000 (!) άνθρωποι κάθε ηλικίας κατέκλυσαν το Καρπενήσι και διαδήλωσαν για το κρατικό έγκλημα των Τεμπών αποζητώντας εμπράκτως το πολύτιμο οξυγόνο για την κοινωνία μας εκεί που πραγματικά υφίσταται : στον αγώνα για το δίκιο!

Αντί άλλου σχολίου επ' αυτού, παραθέτουμε μία από τις ομιλίες που έγιναν στη συγκέντρωση του Καρπενησίου - αυτή του συμπατριώτη μας Δημήτρη Γκορόγια προέδρου του σωματείου των συνταξιούχων ΙΚΑ-ΕΦΚΑ Ευρυτανίας - με το χειμαρρώδη λόγο των περήφανων ταπεινών αυτού του τόπου με την ανυπότακτη και λεβέντικη ευρυτανική ψυχή.

Ιδού:

"Είναι συνηθισμένο και λογικό, στις λαϊκές κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας, που ακολουθούν μετά από κάθε μεγάλη τραγωδία, να κυριαρχεί το γενικό σύνθημα «ποτέ πια». Ποτέ πια άλλη Ηλεία, ποτέ πια άλλο Μάτι, ποτέ πια άλλη Μάνδρα, ποτέ πια άλλα Τέμπη. Είναι μια δίκαιη απαίτηση της κοινωνίας, που απευθύνεται προς την κεντρική πολιτική εξουσία και τους αρμόδιους κρατικούς φορείς και υπηρεσίες.

Αναρωτιέμαι όμως: όσο δίκαιη ΚΑΙ να είναι αυτή η λαϊκή απαίτηση, έχει καμιά τύχη στις παρούσες πολιτικές συνθήκες ;; Υπάρχει έστω και μια ελάχιστη πιθανότητα αυτό το «ποτέ πια» να πραγματοποιηθεί ;; Η μήπως πρόκειται για την απόλυτη ουτοπία ;; Για μια αβάσιμη προσδοκία που βολεύει και εξυπηρετεί μια χαρά το σύστημα;; Μια φρούδα ελπίδα που γίνεται κάθε φορά μηχανισμός για την αποσυμπίεση της λαϊκής οργής ;; Από ποιόν ζητάμε να φροντίσει ώστε να μην ξανασυμβούν άλλες τέτοιες τραγωδίες ;; Ποια είναι η πραγματική δικαίωση για τους 57 νεκρούς των Τεμπών κι όλες τις άλλες χιλιάδες νεκρών που διαχρονικά χάθηκαν και συνεχίζουν να χάνονται κάθε μέρα σε τραγωδίες και εργατικά δυστυχήματα ;; Τι θέλουν να ξεχάσουμε η κυβέρνηση της ΝΔ και τα κόμματα της αστικής αντιπολίτευσης ;;

Πίσω από τις προφανείς ευθύνες όσων εμπλέκονται άμεσα ή έμμεσα υπάρχει η βασική αιτία, κάτι πιο βαθύ που μας λερώνει όπως το ροκάριζε περίτεχνα ο αλησμόνητος Θάνος.  

Το 2010 είναι έτος που δρομολογούνται όλες οι ευρωπαϊκές αποφάσεις για την πλήρη απελευθέρωση αγορών, αγαθών και υπηρεσιών μεταξύ των οποίων και οι σιδηροδρομικοί οργανισμοί. Απόφαση που ψηφίσθηκε από όλα τα ελληνικά κόμματα του αστικού τόξου. Με ευθύνη όλων αυτών των κομμάτων ο κρατικός σιδηρόδρομος τριχοτομήθηκε και παραδόθηκε βορά στα πολυεθνικά συμφέροντα. Όταν κυριαρχεί η λογική της εμπορευματοποίησης και εκμετάλλευσης παντός αγαθού, όταν γίνεται εθνικό σπορ το ξεπούλημα σε αδηφάγα επιχειρηματικά συμφέροντα όλων των βασικών υπηρεσιών που θα έπρεπε να παρέχονται από το κράτος, τότε τι προοπτική μπορεί να έχει το «ποτέ πια» ;; Αν δεν παλεύουμε με όλες μας τις δυνάμεις για να ανατρέψουμε αυτή την ανθρωποφάγα πολιτική εξουσία, πως φανταζόμαστε ότι θα αποτραπούν οι τραγωδίες του μέλλοντος ;; Αν ολόκληρη η εξουσία δεν πηγάζει από το λαό, δεν ασκείται από το λαό, για τη ζωή και τις ανάγκες του λαού, τότε τι εγγυήσεις μπορούμε να έχουμε για τις ζωές μας ;; Από ποιόν αρμόδιο «καλής προαίρεσης» ζητάμε να τις εξασφαλίσει ;;

Στη λογική του κόστους-κέρδους που αποτελεί τον πυρήνα του καπιταλιστικού συστήματος δεν χωράνε κοστοβόρες ευαισθησίες. Στα αυτιά μας δεν πρέπει να χωράνε άλλες τέτοιες υποσχέσεις.  

Τι βγαίνει χρήσιμο από τις τεράστιες κινητοποιήσεις της Παρασκευής με τις οποίες απαιτούμε την τιμωρία όλων των ενόχων του διπλού εγκλήματος αν στη συνέχεια στηρίζουμε με τις επιλογές μας όλους εκείνους που με τις πολιτικές τους προετοιμάζουν τις επόμενες τραγωδίες ;; Πως θα γίνει η έφοδος στον ουρανό χωρίς να έχουμε κάνει την οργή μας απόφαση και την απόφασή μας πράξη ;;

Οι χαροκαμένοι γονείς των θυμάτων του εγκλήματος στα Τέμπη και για χάρη της πιο μαζικής συμμετοχής έλεγαν όλες τις προηγούμενες μέρες: Σας παρακαλούμε κρατήστε την πολιτική έξω από τις σημερινές κινητοποιήσεις, δεν είναι πολιτικό το ζήτημα, δεν θέλουμε την πολιτική εκμετάλλευση της τραγωδίας που έχουμε υποστεί τα παιδιά μας κι εμείς. Θέλουμε να διατρανώσουμε την απαίτησή μας για μια δίκαιη δίκη και μια ανάλογη τιμωρία όλων των ενόχων.

Ναι, σωστά, αλλά πως θα γίνει αυτό, πως θα φτιάξουμε την ομελέτα χωρίς να σπάσουμε τα αυγά ;; Και πως θα αποτρέψουμε μια νέα τραγωδία αν δεν μιλήσουμε για τη βασική αιτία που γεννά τις τραγωδίες ;;

φωτο: Μάριος Αποστόλου 

Χρόνια πολλά πριν από τώρα κάπου ανάμεσα Χρύσοβα και παλιά Σιβίστα ζούσε μια μοναχική γριούλα η Λόζιω με τα όνομα. Κολλητά με το φτωχικό κάλυβι της είχε σκαλωμένο στη διχάλα ενός γέρικου φιλικιού το κοτέτσι και πιο κει το μαντρί με τα λιγοστά ζωντανά της. Στη ρίζα του φιλικιού είχε φτιάξει η Λόζιω μια πρόχειρη λούφα για την Κουρκούτα την αγαπημένη της άσπρη σκύλα.

Ένα φθινοπωρινό Σάββατο έτυχε να γίνονται γάμοι και στα δυο χωριά που προαναφέραμε, τα Χρύσοβα και τη βυθισμένη σήμερα στη λίμνη Σιβίστα . Κάποια ώρα κι ενώ είχε πέσει το πρώτο σκοτάδι το αλάθητο αφτί της Κουρκούτας τινάχτηκε απότομα ολόρθο και στραμμένο προς τα Χρύσοβα έπιασε με σιγουριά τους γλυκόλαλους ήχους της κομπανίας που ξεκινούσε να παίζει τα πρώτα τραγούδια του γάμου, εκείνα τα καθιστικά της τάβλας, του τραπεζιού. Πετάχτηκε όρθια και ροβόλησε ασυγκράτητη να διαβεί σχεδόν πετώντας τη λαγκάδα που υπήρχε ανατολικά της στάνης, τσαλαβούτηξε στα νερά, πέρασε αντίκρυ και τράβηξε για το χωριό. Οι γάμοι ήταν η ειδικότητα της Κουρκούτας εκεί θα χόρταινε έστω και για λίγο τη μόνιμη πείνα της. Μα μόλις σκάλωσε στην αντίπερα όχθη του ρέματος και πριν ακόμα βγει στο πρώτο ανάραχο που ακολουθούσε μετά το σούηλο έχασε την επαφή της με τα όργανα κι όχι μόνο αυτό. Από τη δυτική πλευρά τώρα, εκείνη της Σιβίστας,  ήρθαν ανεμπόδιστοι και με ένταση άλλοι ήχοι από λαλούμενα, ήταν η ώρα που ξεκινούσε και της άλλης νύφης το τραπέζι.

Κόντοστάθηκε η Κουρκούτα και συγκρίνοντας την ένταση των γαμήλιων ήχων αποφάσισε να αλλάξει αμέσως δρομολόγιο, να γυρίσει προς τη Σιβίστα μεριά, σίγουρη αυτός ο γάμος ήταν κατά πολύ βαρύτερος και θα είχε πολύ περισσότερα σφάγια. Μόλις ξαναπέρασε την λαγκάδα με την ανάποδη φορά βρέθηκε σε ένα πιστόγερμα ως προς τη Σιβίστα, οι ήχοι των λαλούμενων από εκεί σχεδόν έσβησαν, ενώ αντίθετα ζωήρεψαν πάλι εκείνοι οι προερχόμενοι από τη μεριά των Χρυσόβων. Οπότε λογικό της φάνηκε της Κουρκούτας να αλλάξει πάλι το δρομολόγιο, πράγμα που συνέχισε να κάνει ως το γλυκοχάραμα που σίγασαν τα τραγούδια κι απ' τις δυο μεριές καθώς οι γάμοι είχαν πια σχολάσει. Ο διπλολυράτος της Λόζιως λάλησε για τρίτη φορά πάνω από το δεντρόσπιτο. Η κακομοίρα η Κουρκούτα, απογοητευμένη πλήρως και κατάκοπη από το ολονύχτιο στρατοκόπι, ξάπλωσε πάνω σε μια μαζεμένη στοίβα κοπριάς που άχνιζε μέσα στο πρωινό καθούρι. Μάζεψε τη μουσούδα της βαθιά κάτω από το κουλουριασμένο κορμί της κι ούτε ματασάλεψε για το επόμενο τρίωρο.

Η Κουρκούτα έμεινε νηστική, εκείνο το βράδυ για ένα και μοναδικό λόγο:

Δεν είχε τσαγανό για να διαλέξει γάμο και δρομολόγιο, έγινε θύμα των δισταγμών και της αναποφασιστικότητας που την χαρακτήριζαν. Αλλά εντάξει δεν ήταν παρά μονάχα ένα άσπρο σκυλί που είχε αφέντρα τη γρια-Λόζιω με τ΄ όνομα.

Λέω και τελειώνω με αυτό:

Εμείς οι άνθρωποι των σχολείων, της εργασίας και του μόχθου, της πάλης και των αγώνων για μια άλλη ζωή, δεν πρέπει να έχουμε τη μοίρα και τα χαΐρια της κακορίζικης της Κουρκούτας. 

Μας αξίζει μια άλλη πορεία κι αυτή θα πρέπει να την ακολουθήσουμε σταθερά, χωρίς πισωγυρίσματα και περίπλοκους συνυπολογισμούς. 

Η ευτυχία στους απλούς ανθρώπους δεν παραχωρείται, κερδίζεται με ποτάμια ιδρώτα και αίμα, με θυσίες που θα τις κάνουμε όλοι μαζί για το κοινό μας συμφέρον.  

Θέλουμε ;;

Γίνεται!

Δεν θέλουμε ;;

Με γειά μας, με χαρά μας και καλή αντάμωση στα γουναράδικα!

Αποχωρώντας από το βήμα του ομιλητή αισθάνομαι το χρέος να υπενθυμίσω τον θάνατο των 25.000 παιδιών, ως τα σήμερα, της μαρτυρικής Παλαιστίνης. Από τις γενοκτονικές επελάσεις του πιο βάρβαρου κράτους που γνώρισε ο σύγχρονος κόσμος: του Ισραήλ. Κράτους που απολαμβάνει το ευεργέτημα της παρασιώπησης των εγκλημάτων του, από όλες σχεδόν, τις ντροπιαστικές για τις ανθρώπινες αξίες, ηγεσίες των κρατών της γης.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ!

 Γεια σας"

***********************************************

2) ΦΩΝΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΙΚΕΛΛΟ!!

Από το Κρίκελλο μας έστειλε μία ενδεικτική φωτογραφία που αφορά την κινητοποίηση ο συμπατριώτης μας Θόδωρος Μαργαρίτης

τονίζοντας ότι...

"στο ιστορικό χωριό της Ευρυτανίας μας διαδήλωσαν όλοι οι μόνιμοι κάτοικοι που μπορούσαν να μετακινηθούν. Σχεδόν 100% συμμετοχή, μνημόσυνο για τα παιδιά και ανάρτηση πανό στο μνημείο πεσόντων! 

Η εν λόγω φωτογραφία συνοδεύεται από ένα λιτό όσο και περιεκτικό κείμενο του ίδιου συμπατριώτη μας που με τον αιχμηρό του λόγο ξετυλίγει τις σκέψεις του για την τραγωδία των Τεμπών.

Το παραθέτουμε και αυτό:

"Το δικό σας σύστημα είναι ο μεγάλος ένοχος για το στυγερό έγκλημα των Τεμπών.

Ένα σύστημα που έχει θεό το κέρδος, το κέρδος των ελαχίστων. Ένα σύστημα που αγιοποιεί και καθαγιάζει πράξεις που συντείνουν στον πλουτισμό των ελαχίστων. Των ελαχίστων ΜΑΣΚαράδων, λωποδυτών, αδίστακτων αρπακτικών, που αρπάζουν τον πλούτο όλων των εθνών όλων των λαών της γης.

Ένα σύστημα που αποτιμά τις ανθρώπινες ζωές λιγότερο από ένα παράνομο φορτίο εύφλεκτο– εκρηκτικό υλικό, από τις σπάνιες γαίες στην Ουκρανία ή τα πετρέλαια όπου γης.

Ένα σύστημα που θέλει το οξυγόνο μας για να αναπνεύσει.

Ένα σύστημα που θέλει τις ζωές μας για να ζήσει.

Και περιμένουν, οι αφελείς, να τρομοκρατηθούμε από το φόβο μην αποσταθεροποιηθεί αυτό το σύστημα Μινώταυρος για τις ζωές μας και περιμένουν να στηρίξουμε το θανατηφόρο σύστημά τους, αυτό που αφαιρεί τις ζωές μας για τα πλούτη των ελαχίστων. Γιατί δεν είναι μόνο τα τρένα οχήματα της κερδοφορίας τους που δεν χωρούν τις ζωές μας. Είναι και η εργασία μας, αυτό φωνάζουν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι απεργώντας σήμερα. Είναι η υγεία, η ενέργεια, η παιδεία, ο πολιτισμός, η κοινωνική πρόνοια.

Δεν χωράμε κύριοι στο σύστημά σας.

Εμείς θέλουμε τις ζωές μας, το οξυγόνο για μας τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας όχι δεν τα δίνουμε για τα πλούτη σας.

Αν θέλετε τα πλούτη σας δώστε τις δικές σας ζωές το δικό σας οξυγόνο."

***********************************************

3)  ΣΤΟ ΜΕΤΕΡΙΖΙ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ Η ΒΑΛΑΩΡΑ!!!

φωτο από τη συγκέντρωση στη Βαλαώρα
(Μίμης Κώτσιας)

Και στη Βαλαώρα του Δήμου Αγράφων πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση μνήμης, τιμής και υπόσχεσης αγώνα!

Ανταπόκριση από τη Βαλαώρα μάς έστειλε ο συμπατριώτης μας Κώστας Πάζιος που ήταν εκεί...

Την παραθέτουμε:

"Ξεχωριστή για άλλη μια φορά η Εκδήλωση που έγινε στη Βαλαώρα Ευρυτανίας. Πλήθος κόσμου έδωσε το παρόν στην πλατεία του χωριού, στις 12:00 μ.μ. στις 28/2/2025, κρατώντας ζωντανό το νόημα της Επετείου.

Η εκδήλωση ξεκίνησε με την εκπαιδευτικό Βασιλική Ζορμπαλά η οποία στην περιεκτική της ομιλία μίλησε για τη συγκάλυψη στην υπόθεση των Τεμπών και το Πάνδημο Αίτημα για Δικαιοσύνη. Ακολούθως στο μεστό και σύντομο χαιρετισμό του ο Γιάννης Γιαννούλης μίλησε για τη ζωή μας που συγκρούεται με τις ράγες του κέρδους, για το καθήκον αντίστασης μας σήμερα, αλλά και τη συνέχιση του αγώνα και της αλληλεγγύης μας στις οικογένειες των 57 θυμάτων από το προδιαγεγραμμένο έγκλημα των Τεμπών, στον αγώνα τους για Δικαίωση και το χρέος μας να είμαστε δίπλα τους.

Μετά τους ομιλητές, το λόγο είχαν τα τραγούδια, μεταξύ άλλων του Φοίβου Δεληβοριά, όπου τραγούδησε σύσσωμος ο συγκεντρωμένος κόσμος στη πλατεία της Βαλαώρας.

Πάρε όταν φτάσεις (Τέμπη)

Που να 'σαι τώρα φως μου, ήτανε γραμμένο

Να 'μαι δω για πάντα, να σε περι-μέ-νω

Όσο κι αν κρατήσει, να μην το ξεχάσεις

Όταν φτάσεις πάρε, πάρε όταν φτάσεις

Θα το γράψει ο τοίχος, θα το γράψει ο βράχος

Πως δεν ήταν μόνο, ενός ανθρώπου λάθος

Θα το πει η σημύδα, θα το πει κι ο κέδρος

Πως εδώ σκοτώνει όπου βρει το κέρδος

Θα το πει η λεβάντα, θα το πει η Μυρσίνη

Πως κυλάει στα μάτια, η δικαιοσύνη

Μάτια του παιδιού μου, που δεν θα φιλήσω

Δεν υπάρχει τρόπος πια, να σταματήσω

Μέχρι να 'ρθει ο πήχης, και το χαλινάρι

Μέχρι να 'ρθει η Νέμεσις, και να τους πάρει»

Στην εκδήλωση ιδιαίτερο τόνο έδωσε ο δραστήριος Σύλλογος Γυναικών Βαλαώρας με ευφάνταστα πλακάτ και πανό.  

Για άλλη μια φορά με την πρωτοπόρα αγωνιστική της δράση η τοπική κοινότητα Βαλαώρα Ευρυτανίας έδειξε πως να «συντηρεί φωλιές νερού μέσα στις φλόγες» όπως έλεγε ο Ποιητής.

Έδειξε πώς μπορούμε να οργανώνουμε δράσεις και εστίες Αντίστασης ανεξαρτήτως συνθηκών! 

Έδειξε το δρόμο...

Έδειξε ότι το νήμα της αλληλεγγύης μπορεί να απλώνεται στο πιο πιθανό και απίθανο σημείο του Πλανήτη, από το Μπουένος Άϊρες της Αργεντινής, όπου υπήρξε εκδήλωση για τα θύματα των Τεμπών, ως τη Βαλαώρα Ευρυτανίας!

Έδειξε ότι δεν υπάρχουν όρια!

Έδειξε πως ο αγώνας πρέπει να συνεχιστεί, απέναντι στο προδιαγεγραμμένο έγκλημα των Τεμπών, μέχρι την Τελική Δικαίωση των οικογενειών, χωρίς όμως να ξεχνάμε παράλληλα πως αυτός ο αγώνας θα πρέπει να δένεται αξεδιάλυτα, συνυφασμένα μαζί με το συνολικό αγώνα για να απαλλαγούμε από τις αιτίες και το σύστημα του κέρδους, και τις συνθήκες αυτού, που παράγουν και αναπαράγουν καθημερινά Τέμπη, γιατί μόνο εφόσον καταργηθούν τα παραπάνω, τότε δεν θα έχουμε ποτέ ξανά Τέμπη και θα έχουμε πραγματικό και μόνιμο Οξυγόνο και όχι στιγμιαίο.

Υστερόγραφο:

Σε όσους δεν βλέπουν ή αγνοούν το συγκεκριμένο συνολικό αγώνα και την αναγκαιότητα αυτού ή τον θεωρούν αχρείαστο ή περιορίζουν τον αγώνα για δικαίωση μόνο στα όρια μιας κυβερνητικής εναλλαγής, χρήσιμο είναι να θυμηθούν και τα παρακάτω:

«Το ότι διώξαμε τη μαϊμού απ' το σβέρκο μας, δεν σημαίνει πως έφυγε και το τσίρκο.» (Λένιν)

«Μη χαίρεστε που σκοτώσατε το κτήνος. H σκύλα που το γέννησε ζει και είναι πάλι σε οργασμό.» (Μπέρτολτ Μπρεχτ)"

blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"