Όταν η ασημαντότητα γίνεται σημαντικότητα*

Άγραφα - δέος!

Ατενίζοντας από ψηλά "το όλον" και με το δέος να καταλαμβάνει τον εσωτερικό σου κόσμο, αντιλαμβάνεσαι τη δική σου ασημαντότητα. Ο προσωπικός εγωισμός καταρρίπτεται, συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι το επίκεντρο του κόσμου αλλά μια ψηφίδα σε ένα μεγάλο, ένα τεράστιο παζλ σοφών συνθέσεων στο οποίο οφείλεις να είσαι και προσωπικά χρήσιμος για να διατηρηθεί αυτή η αιώνια θαυμαστή ομορφιά αλώβητη και αδιατάρακτη. Και τότε, όταν η ασημαντότητα γίνεται χρησιμότητα, πολλαπλασιάζεται και μεταβάλλεται σε σημαντικότητα.

Γενιές και γενιές πάνε κι έρχονται. Αυτή η ιδιαίτερη ανθρώπινη διαδρομή είναι μόνο μια στιγμή στον προ-αιώνιο ιστορικό βίο του βουνού.

Αρκεί άραγε μια άλλη στιγμή μέσα στον αέναο χρόνο για να το καταστρέψει; Αρκεί, αν μια δράκα αδηφάγων συμφερόντων και η αδίστακτη λαίλαπα της κερδοσκοπίας αφεθούν να το βιάσουν και να μαγαρίσουν την πάναγνη ύπαρξή του καθιστώντας το μια ανοικτή πυορροούσα πληγή.

Σε αυτή ακριβώς την κρίσιμη καμπή, η εφήμερη γενιά μας οφείλει να εγγράψει στην αειθαλή ιστορία του βουνού τη δική της συμβολή, για να συνεχίσει αυτό να παραμένει στο διηνεκές ανέγγιχτο και αμετάβλητο, θείο δώρο της μητέρας φύσης σε όλα τα όντα, ανάμεσά τους και στον άνθρωπο.

Κι αυτή η συμβολή δεν είναι άλλη από την  αντίσταση για την αποτροπή της ντροπής!

Τότε ναι, θα έχει νόημα για τη γενιά μας το γεγονός ότι ναι μεν περάσαμε κι εμείς, αλλά όχι... δίχως νόημα!

*Όχι στα αιολικά τερατουργήματα.

Γη και Ελευθερία στην Ευρυτανία!

"Ευρυτάνας ιχνηλάτης"