Τα παιδιά σύμβολο ζωής και ελπίδας. Σε έναν κόσμο, που να μπορούν να ζουν και να απολαμβάνουν λεύτερα τη φύση. Μακάρι να γίνονταν κάτι τέτοιο στην Ευρυτανία αν και για τους κρατικούς φορείς ακούγεται ως ...απεχθές.
Όταν πριν 22 χρόνια αρχίζαμε στο Κρίκελλο τον αγώνα μας κατά της άτακτης κ χαοτικής τοποθέτησης αιολικών στα βουνά-υδροδότες μας ξέραμε ότι ο αγώνας αυτός θα πετύχει μόνο αν η επόμενη γενιά κ ειδικά οι νέοι άνθρωποι ομονοήσουν κ μπούνε μπροστά!!! Σήμερα βλέπουμε ότι αυτό γίνεται κι αυτή είναι η μοναδική ελπίδα να πεισθούν εκείνοι που έχουν το μαχαίρι κ το πεπόνι ότι πάνε σε λάθος δρόμο!!
Τέλεια η φωτοανάρτηση με τα παιδάκια. Πράγματι η Ευρυτανία ανήκει στους ανθρώπους της και όχι στους γιαλαντζί επενδυτές της υποτιθέμενης πράσινης ανάπτυξης.
Ο Υμνωδός των Βουνών μας, ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου στα 1918, γράφει: «Αν εμείς τα παιδιά χρειαζόμαστε, είπε ο Αντρέας, είμαστε εδώ. Έχουμε τη σφυρίχτρα μας, το ραβδί μας και το σακούλι μας. Και βάρδια θα φυλάξουμε». Κι ο δασοφύλακας είπε: «Φάνη, προσοχή! Σκοπός είσαι. Μη φοβάσαι τη νύχτα, μη σε τρομάζουν οι ίσκιοι… Με τη βάρδια προστατεύετε τα δέντρα. Κι όλους τους ανθρώπους όσοι θα δροσιστούν απ’ αυτά τα δέντρα, είτε τώρα, είτε σε πενήντα κι εκατό και διακόσια χρόνια. Όταν βρίσκονται γενναία παιδιά σαν εσάς, ένα δάσος γίνεται αιώνιο. Κι οι άνθρωποι ζουν καλύτερα τη ζωή τους.» Ύστερα από 107 χρόνια, ο Ευρυτάνας Ιχνηλάτης παρουσιάζει τα δισέγγονα των παιδιών, απ’ τα «Ψηλά Βουνά». Οι φωτογραφίες του ομορφαίνουν την γερασμένη μας ματιά, γαληνεύουν την ξεδοντιασμένη μας απαντοχή, αιματοδοτούν την μισοκοιμάμενη απαντοχή μας. Επίγειοι άγγελοι τα παιδάκια, φτερωμένοι από τους γονιούς τους νεοσσοί, διεκδικούν το αύριο της δικής τους γέννας. Με βλέμμα φωτεινό, απαλλαγμένο απ’ τα βδελυρά «ναρκωτικά» μιας ευνουχισμένης κοινωνίας, ανοίγουν τα χέρια τους να χωρέσουν τον ορίζοντα, λύνουν τα μπουρδουκλωμένα μορμολύκεια της γλώσσας τους για να φωνάξουν: «ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ» Καλούν όλους αυτούς που χάσανε την ύπαρξή τους στα «παντεσπάνια» των Λωτοφάγων, στη «λαγνεία» των Σειρήνων, στα «χάπια» της εξάρτησης από το «δει δη χρημάτων και άνευ τούτων ουδέν γίγνεται», να αποδείξουν ότι δεν είναι «άχθος αρούρης». Κοιτάζω τους φρουρούς των βουνών μας να μας δείχνουν τον δρόμο για το «πρέπον και δέον και αρμόττον» και αναρωτιέμαι: -Θα τ’ αφήσουν οι μεγάλοι να ράψουν στην ούγια της ψυχής τους ελπίδες και όνειρα; Θα υποδεχτούν με χαρά τους νέους αρνητές μιας ψεύτικης ευδαιμονίας; Θα πουν το «Ωσαννά» σ’ έναν Κατσαντώνη, σ’ έναν Καραϊκάκη, σ’ έναν Βελουχιώτη του μέλλοντος; Ή θα βουλιάξουν στις χρόνιες παθήσεις των «Δεν γίνεται τίποτα!, Να κάτσεις φρόνιμα!, Ένας κούκος δεν φέρνει την Άνοιξη;» ….. Ίσως, κάποια παιδιά να συμμαζώξουν τα σκορπισμένα γράμματα και να συνταιριάξουν τη λέξη «Άνθρωπος» να τα βαφτίσουν στην κολυμπήθρα των αξιών και να βρουν τους αγρυπνούντες για τη σωτηρία του πλανήτη: «Αν εμείς χρειαζόμαστε, είμαστε εδώ». Ακευσώ
14 σχόλια:
Μοναδικό, καταπληκτικό το φωτό μήνυμα. Εύγε!!!!!
Συγκίνηση..
Φωτό και μήνυμα αντίστασης και αγώνα. Ο τέλειος συνδυασμός. Υπέροχο !
Εύγε, οι φωτογραφίες είναι οδηγός ενάντια στην καταστροφή.
Ψηφίζω υπέρ τής καθιέρωσης τού Εθνικού Ευρυτανκού Πάρκου!!!
Τα παιδιά σύμβολο ζωής και ελπίδας. Σε έναν κόσμο, που να μπορούν να ζουν και να απολαμβάνουν λεύτερα τη φύση.
Μακάρι να γίνονταν κάτι τέτοιο στην Ευρυτανία αν και για τους κρατικούς φορείς ακούγεται ως ...απεχθές.
Από τις ωραιότερες αναρτήσεις.
Τρεμετε αρπαγες
ερχεται η νεα γενια.!!
Μπράβο ρε ιχνηλάτη.
Τα παιδιά είναι η νέα γενιά η οποία φέρνει μαζί της όνειρα ελπίδες για ένα πιο ανθρώπινο μέλλον.
Όταν πριν 22 χρόνια αρχίζαμε στο Κρίκελλο τον αγώνα μας κατά της άτακτης κ χαοτικής τοποθέτησης αιολικών στα βουνά-υδροδότες μας ξέραμε ότι ο αγώνας αυτός θα πετύχει μόνο αν η επόμενη γενιά κ ειδικά οι νέοι άνθρωποι ομονοήσουν κ μπούνε μπροστά!!! Σήμερα βλέπουμε ότι αυτό γίνεται κι αυτή είναι η μοναδική ελπίδα να πεισθούν εκείνοι που έχουν το μαχαίρι κ το πεπόνι ότι πάνε σε λάθος δρόμο!!
Για αυτά τα παιδιά,για τα παιδιά όλου του κόσμου ,αγώνας και πάλι αγώνας, μέχρι την τελική νίκη.!
Τέλεια η φωτοανάρτηση με τα παιδάκια. Πράγματι η Ευρυτανία ανήκει στους ανθρώπους της και όχι στους γιαλαντζί επενδυτές της υποτιθέμενης πράσινης ανάπτυξης.
Ο Υμνωδός των Βουνών μας, ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου στα 1918, γράφει:
«Αν εμείς τα παιδιά χρειαζόμαστε, είπε ο Αντρέας, είμαστε εδώ. Έχουμε τη σφυρίχτρα μας, το ραβδί μας και το σακούλι μας. Και βάρδια θα φυλάξουμε».
Κι ο δασοφύλακας είπε:
«Φάνη, προσοχή! Σκοπός είσαι. Μη φοβάσαι τη νύχτα, μη σε τρομάζουν οι ίσκιοι… Με τη βάρδια προστατεύετε τα δέντρα. Κι όλους τους ανθρώπους όσοι θα δροσιστούν απ’ αυτά τα δέντρα, είτε τώρα, είτε σε πενήντα κι εκατό και διακόσια χρόνια. Όταν βρίσκονται γενναία παιδιά σαν εσάς, ένα δάσος γίνεται αιώνιο. Κι οι άνθρωποι ζουν καλύτερα τη ζωή τους.»
Ύστερα από 107 χρόνια, ο Ευρυτάνας Ιχνηλάτης παρουσιάζει τα δισέγγονα των παιδιών, απ’ τα «Ψηλά Βουνά». Οι φωτογραφίες του ομορφαίνουν την γερασμένη μας ματιά, γαληνεύουν την ξεδοντιασμένη μας απαντοχή, αιματοδοτούν την μισοκοιμάμενη απαντοχή μας. Επίγειοι άγγελοι τα παιδάκια, φτερωμένοι από τους γονιούς τους νεοσσοί, διεκδικούν το αύριο της δικής τους γέννας.
Με βλέμμα φωτεινό, απαλλαγμένο απ’ τα βδελυρά «ναρκωτικά» μιας ευνουχισμένης κοινωνίας, ανοίγουν τα χέρια τους να χωρέσουν τον ορίζοντα, λύνουν τα μπουρδουκλωμένα μορμολύκεια της γλώσσας τους για να φωνάξουν:
«ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ»
Καλούν όλους αυτούς που χάσανε την ύπαρξή τους στα «παντεσπάνια» των Λωτοφάγων, στη «λαγνεία» των Σειρήνων, στα «χάπια» της εξάρτησης από το «δει δη χρημάτων και άνευ τούτων ουδέν γίγνεται», να αποδείξουν ότι δεν είναι «άχθος αρούρης».
Κοιτάζω τους φρουρούς των βουνών μας να μας δείχνουν τον δρόμο για το «πρέπον και δέον και αρμόττον» και αναρωτιέμαι:
-Θα τ’ αφήσουν οι μεγάλοι να ράψουν στην ούγια της ψυχής τους ελπίδες και όνειρα; Θα υποδεχτούν με χαρά τους νέους αρνητές μιας ψεύτικης ευδαιμονίας; Θα πουν το «Ωσαννά» σ’ έναν Κατσαντώνη, σ’ έναν Καραϊκάκη, σ’ έναν Βελουχιώτη του μέλλοντος; Ή θα βουλιάξουν στις χρόνιες παθήσεις των «Δεν γίνεται τίποτα!, Να κάτσεις φρόνιμα!, Ένας κούκος δεν φέρνει την Άνοιξη;» …..
Ίσως, κάποια παιδιά να συμμαζώξουν τα σκορπισμένα γράμματα και να συνταιριάξουν τη λέξη «Άνθρωπος» να τα βαφτίσουν στην κολυμπήθρα των αξιών και να βρουν τους αγρυπνούντες για τη σωτηρία του πλανήτη:
«Αν εμείς χρειαζόμαστε, είμαστε εδώ».
Ακευσώ
Η ελπίδα μας στα παιδιά, να γίνουν μαχητικοί ενήλικες και να σώσουν ότι απομείνει...
Δημοσίευση σχολίου