ΉΘΕΛΑ...

Η ιστορική φωτογραφία είναι του αξέχαστου Σπ. Μελετζή. Απεικονίζει το Βελούχι , τον αυτοκράτορα των Ευρυτανικών ορέων!

Αρκετές φορές έχουμε δημοσιεύσει στον «Ευρυτάνα ιχνηλάτη» ποιήματα του πρόωρα αδικοχαμένου ΕΛΑΣίτη καπετάνιου Δώρη Άνθη (Νίκος Ζωγραφόπουλος). Ο νεαρός Ευρυτάνας ποιητής και πρωταντάρτης του Άρη ( βλ. εδώ!) εθελοθυσιάστηκε στα 24 του χρόνια στις μάχες των «Δεκεμβριανών της Αθήνας» όταν στις 3-1-1945 στάθηκε μπροστά στις ερπύστριες ενός αγγλικού τανκ προκειμένου να προασπίσει τους συντρόφους του (βλ. εδώ!). Ο ηρωικός συμπατριώτης μας αν και «έφυγε νωρίς» μάς άφησε ως πνευματική κληρονομιά ένα σπουδαίο ποιητικό θησαυρό με μεγάλη διαχρονική αξία.

Στην φετινή επέτειο από το θάνατο του «αιώνιου Ευρυτάνα» Δώρη Άνθη -και ως πρώτη ανάρτηση της νέας χρονιάς- επιλέξαμε να παρουσιάσουμε ένα σπάνιο όσο και πανέμορφο ποίημά του, υπό τον τίτλο «ΉΘΕΛΑ…», που αποτελεί έναν καταπληκτικό ύμνο προς τη Φύση, τη Ζωή και τον Έρωτα!  

Ένας σημαντικός λόγος που αναρτήσαμε ειδικά το συγκεκριμένο ποίημα είναι ότι διαβάζοντάς το καταλαβαίνουμε πόσο βαθιά μέσα του αυτός ο αλησμόνητος αγωνιστής αγαπούσε τη Ζωή και «μεθούσε» από τις Χαρές της! Χαρές που δεν δίστασε να απαρνηθεί σε προσωπικό επίπεδo  «φτάνει η ρήγισσα η λευτεριά να λούζεται με τ’ άστρα»! Ο Δώρης Άνθης ακολούθησε συνειδητά το δρόμο «τ’ αντάρτη της τιμής» μιάς κι όπως ο ίδιος προφητικά είχε γράψει : «τα νειάτα μου τα χάρισα στολίσματα του Λαϊκού Στρατού» (βλ. εδώ!)

Εντέλει, στο πλήρωμα του χρόνου ο Δώρης… τα κατάφερε όπως «ήθελε»! Με το προσωπικό του παράδειγμα μεταβλήθηκε σε «περήφανο αετό σαν αγναντεύει τα βουνά ψηλά απ' τα ουράνια», «που δε φοβάται χάροντα», μα και σε «γλυκόλαλο αηδόνι» με τους τόσο εμπνευσμένους στίχους του! Κι έτσι κατόρθωσε… «στους αμύθητους καιρούς να ζει ζωή αιώνια»!

ΉΘΕΛΑ…

Ήθελα νάχ’ αητού φτερά να νοιώθω περηφάνεια

σαν αγναντεύω τα βουνά ψηλά απ’ τα ουράνια.

Να βλέπω κάμπους και βουνά, λαγκάδια και ραχούλες,

να βλέπω στάνες βλάχικες κι όμορφες βλαχοπούλες,

να γνέθουνε τη ρόκα τους, στον αργαλειό να υφαίνουν,

ν’ ακώ και τα τραγούδια τους στη βρύση σα λευκαίνουν.

Ν’ ακώ τα κουδουνίσματα να σμίγουν στον αέρα

με παραπονεμέν’ αχό π’ αφήνει η φλογέρα.

Και να θωρώ από ψηλά, να βλέπω τα κοπάδια

να κατακλύζουν τις πλαγιές, να βόσκουν στα λειβάδια.

Να βλέπω και την άνοιξη με γέλια και τραγούδια

νά ‘ρχεται να σκορπά παντού ευωδιαστά λουλούδια.

Ολανθισμένα  να κυττώ τα δάση, τα ρουμάνια.

Ήθελα νάχ’ αητού φτερά να σβύνω στα ουράνια.

Ήθελα νάμουνα βουνό, αγέραστο στα χρόνια,

να μη φοβάμαι τις βροχές, τις αστραπές, τα χιόνια.

Να μη φοβάμαι χάροντα και νάμαι πάντα νέο,

πάντα βουνό περήφανο, ψηλό βουνό κι ωραίο.

Νάχω τα πλάγιά μου σκιερά και πυκνοδασωμένα,

και στολισμένα μ’ όμορφα λουλούδια μυρωμένα.

Νάχω κατάκρυες, δροσερές, αθάνατες βρυσούλες

και ροδομάγουλες, γλυκειές πανέμορφες βλαχούλες.

Νάχω στεφάνια και γκρεμούς ραϊδιά και καταράχτες,

που να φωλιάζουν σταυραητοί και μαύροι νυχτοκράχτες.

Νάχω τρεχούμενα νερά κι από το βουητό τους

μες στις κλεισούρες να περνά άγριος αντίλαλός τους.

Νάχω λημέρια κλέφτικα παληά χορταριασμένα,

ν’ αναστενάζω θλιβερά για χρόνια περασμένα.

Στο νου μου πάλι νάρχονται θύμησες απ’ τα σκότη

στ’ αφτιά μου να βουίζουνε από ντουφέκια κρότοι.

Ήθελα νάμουνα βουνό αγέραστο στα χρόνια,

από αμύθητους καιρούς να ζω ζωή αιώνια.

Ήθελα νάμουνα πουλί, γλυκόλαλο αηδόνι

ν’ αλάφρωνα τον πόνο μου οπού με βαλαντώνει

όταν στο παραθύρι της τη βλέπω και πονάω,

αηδόν’ ήθελα νάμουνα να γλυκοκελαηδάω.

Στο περιβόλι το πυκνό σ’ ενός κλωνιού την άκρη

θα γύριζα γλυκό σκοπό, ωσότου ένα δάκρυ

απ’ τα γλυκά τα μάτια της νάβλεπα να κυλούσε

μες στην καρδιά της νάνοιωθα ότι με συμπαθούσε.

blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"