Παρασκευή 27 Απριλίου 2018

"Θέλω τ᾿ αψήλου ν᾿ ανεβώ ν᾿ αράξω θέλω, αητέ μου"!

Με το βλέμμα της ψυχής στ' Αγραφιώτικα αητολημέρια...

"Στο Σταυραητό" 

Ἀπὸ μικρὸ κι ἀπ᾿ ἄφαντο πουλάκι, σταυραητέ μου,
παίρνεις κορμὶ μὲ τὸν καιρὸ καὶ δύναμη κι ἀγέρα
κι ἁπλώνεις πῆχες τὰ φτερὰ καὶ πιθαμὲς τὰ νύχια
καὶ μέσ᾿ στὰ σύγνεφα πετᾶς, μέσ᾿ στὰ βουνὰ ἀνεμίζεις
φωλιάζεις μέσ᾿ στὰ κράκουρα, συχνομιλᾶς μὲ τἄστρα,
μὲ τὴν βροντὴ ἐρωτεύεσαι, κι ἀπιδρομᾶς καὶ παίζεις
μὲ τἄγρια ἀστροπέλεκα καὶ βασιλιᾶ σὲ κράζουν
τοῦ κάμπου τὰ πετούμενα καὶ τοῦ βουνοῦ οἱ πετρίτες.

Ἔτσι ἐγεννήθηκε μικρὸς κι ὁ πόθος μου στὰ στήθη,
κι ἀπ᾿ ἄφαντο κι ἀπ᾿ ἄπλερο πουλάκι σταυραητέ μου,
μεγάλωσε, πῆρε φτερά, πῆρε κορμὶ καὶ νύχια
καὶ μοῦ ματώνει τὴν καρδιά, τὰ σωθικά μου σκίζει
κι ἔγινε τώρα ὁ πόθος μου ἀητός, στοιχειὸ καὶ δράκος
κι ἐφώλιασε βαθιὰ - βαθιὰ μέσ᾿ στ᾿ ἄσαρκο κορμί μου
καὶ τρώει κρυφὰ τὰ σπλάγχνα μου, κουφοβοσκάει τὴν νιότη.

Μπεζέρισα νὰ περπατῶ στοῦ κάμπου τὰ λιοβόρια.
Θέλω τ᾿ ἀψήλου ν᾿ ἀνεβῶ ν᾿ ἀράξω θέλω, ἀητέ μου,
μέσ᾿ στὴν παλιά μου κατοικιά, στὴν πρώτη τὴ φωλιά μου,
θέλω ν᾿ ἀράξω στὰ βουνά, θέλω νὰ ζάω μ᾿ ἐσένα.
Θέλω τ᾿ ἀνήμερο καπρί, τ᾿ ἀρκούδι, τὸ πλατόνι,
καθημερνή μου κι ἀκριβὴ νὰ τἄχω συντροφιά μου.
Κάθε βραδούλα, κάθε αὐγή, θέλω τὸ κρύο τ᾿ ἀγέρι
νἄρχεται ἀπὸ τὴν λαγκαδιά, σὰν μάνα, σὰν ἀδέρφι
νὰ μοῦ χαϊδεύει τὰ μαλλιὰ καὶ τ᾿ ἀνοιχτά μου στήθη.

Θέλω ἡ βρυσούλα, ἡ ρεματιά, παλιὲς γλυκές μου ἀγάπες
νὰ μοῦ προσφέρνουν γιατρικὸ τ᾿ ἀθάνατα νερά τους.
Θέλω τοῦ λόγγου τὰ πουλιὰ μὲ τὸν κελαϊδισμό τους
νὰ μὲ κοιμίζουν τὸ βραδύ, νὰ μὲ ξυπνοῦν τὸ τάχυ.
Καὶ θέλω νἄχω στρῶμα μου, νἄχω καὶ σκέπασμά μου
τὸ καλοκαίρι τὰ κλαδιὰ καὶ τὸν χειμώ᾿ τὰ χιόνια.

Κλωνάρια ἀπ᾿ ἀγριοπρίναρα, φουρκάλες ἀπὸ ἐλάτια
θέλω νὰ στρώνω στοιβανιὲς κι ἀπάνου νὰ πλαγιάζω,
ν᾿ ἀκούω τὸν ἦχο τῆς βροχῆς καὶ νὰ γλυκοκοιμιέμαι.

Ἀπὸ ἡμερόδεντρον ἀητέ, θέλω νὰ τρώω βαλάνια,
θέλω νὰ τρώω τυρὶ ἀλαφιοῦ καὶ γάλα ἀπ᾿ ἄγριο γίδι.
Θέλω ν᾿ ἀκούω τριγύρω μου πεῦκα κι ὀξιὲς νὰ σκούζουν,
θέλω νὰ περπατῶ γκρεμούς, ῥαϊδιά, ψηλὰ στεφάνια,
θέλω κρεμάμενα νερὰ δεξιὰ ζερβιὰ νὰ βλέπω.
Θέλω ν᾿ ἀκούω τὰ νύχια σου νὰ τὰ τροχᾶς στὰ βράχια,
ν᾿ ἀκούω τὴν ἄγρια σου κραυγή, τὸν ἴσκιο σου νὰ βλέπω.
Θέλω, μὰ δὲν ἔχω φτερά, δὲν ἔχω κλαπατάρια,
καὶ τυραννιέμαι, καὶ πονῶ, καὶ σβυιέμαι νύχτα μέρα.

Παρακαλῶ σε, σταυραητέ, γιὰ χαμηλώσου ὀλίγο
καὶ δῶσ᾿ μου τὲς φτεροῦγες σου καὶ πάρε με μαζί σου,
πάρε με ἀπάνου στὰ βουνά, τὶ θὰ μὲ φάῃ ὁ κάμπος!

(του ποιητή των βουνών Κώστα Κρυστάλλη, 1868-1894)



13 σχόλια:

Φυσιολάτρης! είπε...

Aνήμερα Άγραφα.......σας χαίρονται οι αετοί.....σας ζηλεύουν οι ανθρώποι!!!!!

PHOTO ΤΙΤΛΟΙ είπε...

26 χρονών έφυγε ο Κρυστάλης αλλά άφησε έργο αιώνων!

kapetandiamantis είπε...

ΚΑΘΕ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΕΝΑΣ ΘΗΣΑΥΡΟΣ.

✽Α. K. Nikolaou✽ είπε...

Το βουνό... ένα σκαλοπάτι πριν τον ουρανό!
Ο Κρυστάλλης"πέταξε" ψηλά, νωρίς.
(Λυπάμαι που άργησα να εκτιμήσω το έργο του.)

Την καλημέρα μου, Ιχνηλάτη!

Aris είπε...

Εκανα "ανοιγμα της εικονας σε νεα καρτελα" και παρατηρησα για ωρα την πανεμορφη φωτογραφια σου. Εβλεπα με λεπτομερεια τα βουνα με τις κορυφες τους, τις χαραδρες και πιο πολυ εκεινα τα μοναχικα δεντρακια στην αριστερη πλευρα της εικονας σου. Ταιριαξε απιστευτα με το ποιητικο ταξιδι του σταυραητου στους αιθερες!!

Διονύσης Μάνεσης είπε...

"πάρε με ἀπάνου στὰ βουνά, τὶ θὰ μὲ φάῃ ὁ κάμπος!"

Σε ένα μυθιστόρημα του Θ. Γρηγοριάδη θυμάμαι τη φράση "άνθρωποι του κάμπου, αταξίδευτοι", που την έγραφε, αν θυμάμαι καλά, με την ίδια αφόρμηση. Για το "άνω θρώσκειν" του ανθρώπου, που συνήθως συμβαδίζει και με τον πόθο για ανεξαρτησία και ελευθερία. Βλέποντας, βέβαια, τα περήφανα βουνά του τόπου σας, όλο αυτό (και η ιδέα και η ανάγκη και το ποίημα..) παίρνει μια άκρως λεβέντικη και συγκινητική διάσταση.
Ευχαριστούμε, Ιχνηλάτη. Ταξιδεύουμε - και όχι μόνο.

doctor είπε...

ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΚΡΥΣΤΑΛΛΗ!!!
ΥΜΝΟΣ ΣΤHΝ ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΗΣ ΑΓΝΗΣ ΦΥΣΗΣ ΤΩΝ ΒΟΥΝΩΝ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΘΕΙ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΛΕΗΛΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ.
EYXΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΦΙΛΤΑΤΕ ΙΧΝΗΛΑΤΗ.

faros είπε...

Υπέροχο !

Mia είπε...

Ένα αγαπημένο ποίημα του Κρυστάλλη και μια υπέροχη φωτογραφία. Να είσαι καλά, λεβέντη Ευρυτάνα μου.

άγριο κυκλάμινο είπε...

Ομορφο το ποίημα και η φωτογραφία, αλλά ας έχουμε στο μυαλό μας ότι ούτε αετός θα πετάει πια εδώ ούτε βουνοκορφή θα μείνει ανέγγιχτη, με όλα αυτά που σχεδιάζουν κάποιοι για τα βουνά μας.
Θα γεμίσουν με βιομηχανικά "πάρκα" από έλικες (αν οι τοπικές κοινωνίες δεν πουν το μεγάλο ΟΧΙ).

Λύσιππος είπε...

Αγαπημένο,ακούγεται ο βαθύς σπαραγμός του ταπεινού άγιου Κρυστάλλη.
Μερικοί στίχοι εξαιρετικά δυνατοί, που μόνο με κάποιους από τα δημοτικά τραγούδια μπορούν να συγκριθούν.

Άρης Άλμπης είπε...

Πρόλαβε στα λίγα χρόνια τής ζωής του να υμνήσει την ελληνική φύση, αυτός ο ρομαντικός ποιητής και να μας αφήσει ωραίους στίχους.
«Πάρε με απάνου στα βουνά τι θα με φάη ο κάμπος», όλο και τον θυμάμαι αυτόν τον χαρακτηριστικό δραματικό στίχο, κάθε φορά που βλέπω αετό εδώ στα βουνά μου.

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...

Να είστε καλά, ευχαριστούμε για τις επισκέψεις και τα όμορφα σχόλια.