Θείος Χρήστος...

Ένα απαλό αεράκι από τα ψηλά ελατοσκέπαστα ευρυτανικά βουνά συνόδευσε κι αυτό τον αγαπημένο μας θείο Χρήστο στο ακύμαντο ταξίδι του στους αιώνιους αιθέρες, εκεί όπου θα σμίξει και πάλι με τη λατρεμένη του Αντιγονίτσα.

Ήρεμος, γαλήνιος, έτσι όπως έζησε, έτσι και έφυγε, πλήρης, με την αγάπη των δικών του ανθρώπων, των παιδιών του, των εγγονών του, των ανιψιών, των συγγενών και φίλων, μια αγάπη αληθινή, ειλικρινής, που ο θείος Χρήστος, ο υπέροχος αγωνιστής της ζωής, την άξιζε γιατί και ο ίδιος τη σκόρπιζε απλόχερα.

Θα τον θυμόμαστε πάντα με πολλή αγάπη, βαθύ σεβασμό και σίγουρα με ένα χαμόγελο γλυκιάς μνήμης έτσι όπως κι αυτός μας χαμογελούσε δίνοντάς μας πιότερη χαρά στις χαρές και κουράγιο στις λύπες και στα δύσκολα.

Θα μας λείψεις αγαπημένε μας...

""""""""""""""""""""""""

""""""""""""""""""""""""

* Παρακάτω παραθέτουμε τον αποχαιρετισμό τού μεγαλύτερου γιου του, Άρη, εκ μέρους της οικογένειας αλλά και όλων εμάς, εκεί στο ύστατο χαίρε.

Ήρθαμε σήμερα στο χωριό μας να αποχαιρετήσουμε τον Πατέρα μας, τα παιδιά του, τα εγγόνια του, ο δισέγγονος του, τα αδέλφια του, οι συγγενείς και όλοι οι άνθρωποι που τον αγαπήσαμε. Αποχαιρετούμε τον ΧΡΗΣΤΟ με γράμματα κεφαλαία, έναν άνθρωπο που έζησε όλη του τη ζωή με τιμιότητα, αξιοπρέπεια, ήθος  και αγάπη για τα παιδιά του, τα εγγόνια του και τη μάννα μας που χάσαμε δέκα χρόνια πριν.

Ο Πατέρας μας  γεννήθηκε 15 Μαΐου 1932 στο Παλαιοχώρι Ευρυτανίας από φτωχή αγροτική οικογένεια, ήταν το τρίτο από τα έξι παιδιά της Αρετής Σταθοπούλου και του Αριστείδη Παπαδοκωστόπουλου.

Έζησε τα πρώτα του χρόνια στο χωριό, χρόνια δύσκολα, γεμάτα ανέχεια και στερήσεις, ήταν μόλις οκτώ χρονών όταν ξέσπασε ο Πόλεμος και αμέσως μετά ακολούθησε ο Εμφύλιος. 

Ακολούθησε το κύμα εσωτερικής μετανάστευσης και μετά το στρατιωτικό του ήρθε στην Αθήνα. Εργάστηκε ως εργάτης σε οικοδομές και αργότερα ως τη σύνταξη ως φορτοεκφορτωτής στην κρεαταγορά στην οδό Αθηνάς και μετά στου Ρέντη.

Παντρεύτηκε τη μάννα μας το 1958 και πορεύτηκε μαζί της κοντά στα 60 χρόνια, μέχρι το δικό της φευγιό το 2015. Με αγάπη, συντροφικότητα, αλληλοϋποστήριξη και κατανόηση.

Ο Πατέρας μας δεν ήταν άνθρωπος των λόγων, με τις πράξεις του στήριξε την οικογένεια του και μας έδωσε μαθήματα ζωής, στα χρόνια εκείνα που οι έννοιες περί ισότητας των γυναικών, έβρισκαν μπροστά τους τον τοίχο της αντρικής ανωτερότητας, αυτός συμμετείχε σε όλες τις δουλειές του σπιτιού. Έκαναν μαζί 4 παιδιά, που τα μεγάλωσαν με πολλές στερήσεις αλλά και πολλή αγάπη.

Για να καταφέρει να επιβιώσουν έκανε δυο δουλειές, το βράδυ κουβαλούσε στις πλάτες του τα κρέατα στην αγορά, φορτία που ξεπερνούσαν πολλές φορές και τα 150 κιλά και το πρωί με τον κουνιάδο του τον Παντελή στην οικοδομή σαν ηλεκτρολόγος.

Είχε την τύχη να ταιριάξει με τον μπατζανάκη του το Θανάση, οι δυο τους ήταν καλύτερα και από αδέλφια και ότι έκαναν στη ζωή τους, το έκαναν μαζί, ο ένας συμπλήρωνε τον άλλο.

Πορεύτηκε ολόκληρη τη ζωή του ταγμένος με τη σωστή πλευρά της τάξης του και της ιστορίας, ο ίδιος έλεγε πως μόνο μια φορά υποχρεώθηκε να ψηφίσει άλλο από αυτό που πίστευε, όντας στρατιώτης που τους έδωσαν υποχρεωτικά ένα ψηφοδέλτιο, τα χρόνια τα μετεμφυλιακά.

Το Γενάρη του 2018 αντιμετωπίζει το πρώτο σοβαρό πρόβλημα υγείας με τα αιμοπετάλια του και τον Αύγουστο της ιδίας χρονιάς μετά από τσίμπημα κουνουπιού του Νείλου μένει  σχεδόν παράλυτος. Διαψεύδοντας τις προβλέψεις δίνει δυο μεγάλες μάχες και τα καταφέρνει και να σηκωθεί και να αντιμετωπίσει και το αιματολογικό του πρόβλημα για υπερδιπλάσιο χρόνο από τον προσδοκώμενο. Το 2023 νέο μεγάλο χειρουργείο και πάλι βγαίνει νικητής. Είχε μεγάλη θέληση για ζωή και αμέριστη συμπαράσταση και αγάπη  από όλα τα παιδιά του.

Τα χρόνια αυτά μεγάλη φροντίδα πήρε και από την κοπέλα που τον φρόντιζε, την αγαπημένη μας Μαλβίνα.

Τον τελευταίο μήνα νοσηλεύθηκε, αλλά η κατάσταση του δεν μπορούσε να πάρει βελτίωση και έφυγε ήρεμα και γαλήνια όπως του άξιζε.

Τα παιδιά του, τα εγγόνια του, ο δισέγγονος του και όλοι οι συγγενείς και φίλοι του θα τον θυμόμαστε με αγάπη και σεβασμό.

Και όπως έγραψε για τη μάννα μας ο ανιψιός του ο Θανάσης:

«ξέρουμε ότι η μακρινή χώρα της λησμονιάς δεν θα απορροφήσει ποτέ τη μνήμη σου, γιατί η αγάπη είναι αθάνατη!»

Αιωνία η μνήμη σου Πατέρα μας.

(Ήταν μια τιμητική δημοσίευση

για τον πολυαγαπημένο θείο Χρήστο

 στο blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"  )